Quantcast
Channel: POETAS SIGLO XXI - ANTOLOGIA MUNDIAL + 20.000 POETAS: Editor: Fernando Sabido Sánchez #Poesía
Viewing all 7276 articles
Browse latest View live

LINDA ZISQUIT [9749]

$
0
0



Linda Zisquit nació en Buffalo, Nueva York, y se trasladó a Israel. Es autora de tres libros de poesía y ha publicado traducciones de hebreo, incluida Open-Eyed Land: Desert Poems of Yehuda Amichai (Schocken, 1992), Wild Light (Sheep Meadow, 1997), por la que recibió una subvención NEA Traducción, dejar que las palabras:Selected Poems of Yona Wallach (Sheep Meadow, 2006) and These Mountains: Selected Poems of Rivka Miriam (Toby Press, 2009), a finalist for the National Jewish Book Award in Poetry.  Her new collection, Havoc: New & Selected Poems will.



Su poesía ha aparecido en revistas en los EE.UU. y en el extranjero, incluyendo The Paris Review, Ploughshares, Salpicón, La Revista del Sur y Stand. Linda es la Coordinadora de Poesía para la Shaindy Rudoff programa de Maestría en Escritura Creativa en la Universidad de Bar-Ilan, donde es Profesor Asociado de la Poesía. Es directora fundadora de ARTSPACE, una galería de arte que representa en Jerusalén a artistas israelíes contemporáneos.



Este año, Linda publicó Ghazal-Mazal (Línea de meta Press), una colección de poemas que tienen la forma clásica Ghazal. Los requisitos estructurales únicas del ghazal evocan una sensibilidad de Oriente Medio que son obras con contenido altamente personal y filosófico.







Un Midrash moderno

¿Hemos envejecido
antes de nuestro tiempo
cruzando nuestros brazos
sin una sonrisa
o un pedazo de pan 
como monos, nuestros rostros
Irreconociblemente humanos?
Saltamos y aplaudimos
para ser malditos o burlados.
Y cuando hablamos
nadie presta atención.
Y cuando dormimos
Incluso un pájaro puede despertarnos.

Publicado en http://bostonreview.net/BR18.1/zisquit.html

Traducido del inglés por Myriam Rozenberg








from "K'desha, 
or The Face in the Window"    


So the concentrated mourning days
are past, your body that released you
as I watched the room fill with soft light,
and the pillow that supported your last
turning to peer out on this shrinking world —
our eyes — before you eased away, and the 
dark liquid that encrusted your lungs with 
its sticky film and erupted from the hole
that was your mouth, your voice that
seemed to fall and break like a tiny bird,
that soothed and then was stopped in mid
flight, all these have accompanied me
the three months since your death. And
what has emerged in this region of no
choice and no return is a knowledge
of your deepening, widening life.
Like roots sprouting from the wooden box
where you lie, reaching down, stretching
outward, new perceptions of you my mother
appear on this black and finished slate.








Why didn't I bring a sweater? It's cold here, 
I should remember, I'm afraid to stop for any
physical discomfort. I want to see my drama
as she perceived it, her warning as I ran outside,
his motor running. Did she envision a future crash,
a marriage interrupted by news of the missing,
headlights searching for signs? She knew I was reckless,
that I entered his car, enclosed her unheeded alarm
in a place only I might come back to, sorry.
Am I? Now that she's gone, he's gone, and the day
returns stark and sunny. Nothing else so total as
the memory of her face in consternation, set against
a window as I'm off, about to embark on sorrow.
But it was never really like that, I never loved him
as I love the man I married, never thoughtlessly gave
him my hand or rejected her rule that what we have
must be preserved. I only acted against her premise
a woman must freeze the heat inside her, and freed it
with kisses, near a mountain, in the car, cold.








Four weeks have passed now. The details are no 
less blurred or clear than on that Tuesday
when her breathing eased, her temperature
stabled, and it seemed, as always in these frames
of family event, it would go on that way forever,
till the eyes opened and the heart expanded and
then ceased to beat. Yesterday I received a copy
of her high school portrait and quickly (unlike me)
framed it and set it out for all to see. When-
ever someone entered or passed by they asked
who? then, could it be you? that is, me? and of
course it couldn't, the hair soft in thirties style
around the face, the eyes dreamy, accepting,
urgent only in their after-fact, when acceptance
comes to mean response to love, disappointment,
and the power of her knowledge then was to
suffer well, but I was moved by the asking, proud
of the possibility of looking like her, charmed
her dying offered me this gift of accepting well.








Six months before the first stroke she packed
up their belongings, from bedroom to basement
to the attic where she found my love letters
inside the shoe box, my girl scout uniform 
folded in safekeeping; she sorted, discarded
and probably stopped to read to see if she could
at last decipher my choices; silk scarves stacked
in perfect squares inside the painted metal box,
sweaters and nylons, what ladylike bedthings
she could abide, cotton sheets still crisp after
decades of laundering. Some furniture she shipped
to me here, overseas, with china cups and
saucers I'd set as a girl for tea. The rest she
must have offered my brothers, then turned
her back on that life, emptied out and tired.
I never stopped to think of her then, turning.
It seemed another task she would manage,
allowing its details to consume her
till she was done to face the future, finished.








KAREN ALKALAY-GU [9750]

$
0
0



Karen Alkalay-Gu    
Nacida el 29 de marzo 1945) es una galardonada poeta, profesora y editora que vive en Israel y 

Nacida en Londres en la última noche de las bombas voladoras Blitz, Alkalay-Gut se trasladó con sus padres y su hermano Joseph Rosenstein a Rochester, Nueva York en 1948. Se graduó de la Universidad de Rochester, con una licenciatura con honores, y una maestría en literatura Inglesa en 1967. De 1967 a 1970 enseñó en la Universidad Estatal de Nueva York en Geneseo antes de volver a completar su doctorado. En 1972 se trasladó a Israel, y comenzó a enseñar en la Universidad Ben Gurion del Negev (1972-6). En 1977 se trasladó a la Universidad de Tel Aviv, donde continúa enseñando.

Obras:

Alone in the Dawn: The Life of Adelaide Crapsey. Athens: University of Georgia Press, December 1988.

POESÍA.

Libros in English

Making Love: Poems. Tel Aviv: Achshav, 1980
Butter Sculptures (Hebrew). Tel Aviv: Ha kibbutz Hameuchad, 1983. Mechitza. New York: Cross-Cultural Communications, 1986
Ignorant Armies. Tel Aviv: Tentative Press, 1992
Between Bombardments. Tel Aviv: Tentative Press, 1992
Love Soup. Tel Aviv: Tentative Press, 1992
High School Girls. Tel Aviv: Tentative Press, 1992
Recipes. Tel Aviv: Golan, 1994 Harmonies/ Disharmonies. Etc. Editions, 1994
Ignorant Armies. New York: Cross Cultural Communications, 1994
I/Thou and Other War Poems (Hebrew). Tel Aviv: Hakibbutz Hameuchad,1994
Paranormal Poems (Hebrew). Gvanim, 1997
Life in Israel—November 1995-1996. Whistle Press, 1997.
So Far So Good. Boulevard, 2004.
Danza del ventre a tel aviv. Kololbris, 2010
Layers::. Simple Conundrums. 2012

Poesía en hebreo traducida:

Pislei Chema. Kibbutx Hameuchad. 1983.
Ata, Ani, veod Shei Milchama. Kibbutx Hameuchad, 1989.
HaAltivi Behayei Yomyom.. Gvanim, 1990.
Ahavat Begadim ve Erom. Kibbutz Hameuchad, 1999.
Ta'avot Shuliot. Kibbutz Hameuchad, 2004.
Shomrei Neurei. Keshev, 2011.
Nisim vechulei. Keshev, 2012.

Discografía:

The Paranormal in Our Daily Lives. with Liz Magnes, 1999
Thin Lips." with Roy Yarkoni and Yishai Sommer, Pookh, 2004.
Panic Ensemble". Earsay Records, 2008.
A Different Story," Nandisc, 2012.
Danza del ventre a Tel Aviv [Belly Dancing in Tel Aviv]: Poesie d'amore e sopravvivenza [Poems of Love and Survival]" [Unabridged] [Audible Audio Edition] Quondom,2012.






Guerra en directo

Es como las payasadas donde dos personas están peleando detrás del diván
Y tú ves una persona saltando y zambullirse y luego al otro emerger,
Luego ir abajo nuevamente, ambos con caras de falsa fiereza y brazos amenazantes.
Pero esta vez ellos están aporreando algo debajo de la ventana que no puedo ver
Y haciendo la ve de la victoria a la multitud que está fuera de la estación de policía.
Este puede ser mi hermano, mi hijo, mi esposo allí abajo
siendo golpeado hasta la muerte porque perdió su camino.
Para entonces lo sacan de la calle y lo encienden.
El rostro es irreconocible, aunque parece seguir vivo.
Este es el programa de la mañana. La tarde
es para retribuir- bombas inteligentes ensartadas dentro de las ventanas
de la misma estación en Ramallah, y luego las oficinas de Arafat en Gaza
Cambio el canal pero la guerra está toda allí, la guerra y la culpa.
Muévete a través del video en reverso, regresa lo suficientemente lejos y tendremos esa línea
que recuerdo desde la nursery: todo comenzó cuando él me golpeó desde atrás.
Pero estamos hablando de sangre real, agonía real, y para cada persona asesinada
Hay una hamula entera que sufrirá-los ocho chicos del rabino
que no podrán incluso enterrar su padre en paz, el padre palestino, escondido
de sus francotiradores con sus hijos, madres que nunca olvidarán haber visto a sus hijos asesinados en directo. Podría continuar para siempre.
En vez de eso, apago el televisor, deseo
poder apagar la guerra con un giro del interruptor.

Publicado en http://www.kolibrisbookshop.eu/store/?p=productMore&iProduct=28
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg








Interrupted love

I am entirely unprotected

You are moving above me
in a form of congress

 and I am thinking that the dream

of someday having a child with you

was born in the town Cervantes called home

that you will never
leave your wife

And this flat we have used
for our little meetings
is suddenly sordid

and you are really
as a lover
not very communicative

Even this meeting
wasn’t planned
to end in sex

and it is the wrong
time of month

and now
you eject
a strangled cry
as if unwilling

to let your pleasure
be known

and I shout what
have you done

and you slowly
turn to me

surprised I have a voice
and say

Sorry
I was thinking
of other things.

HANNAH SZENES [9751]

$
0
0

HannahSzenes1.jpg

Hannah Szenes
Hannah Szenes (en hebreo: חנה סנש‎; en húngaro Szenes Anikó) (17 de julio de 1921 – 7 de noviembre de 1944) fue una integrante de la Resistencia judía contra el nazismo durante la Segunda Guerra Mundial. Fue una de los treinta y siete judíos que vivieron en el Mandato Británico de Palestina (actual Israel) que fueron entrenados por el Ejército Británico para lanzarse en paracaídas sobre Yugoslavia para salvar a los judíos de Hungría, quienes estaban a punto de ser deportados al campo de concentración de Auschwitz.1
Szenes fue detenida en la frontera húngara, llevada a prisión y torturada, pero se negó a revelar detalles de su misión, por lo que finalmente fue sometida a juicio y ejecutada por fusilamiento.1 Se la considera una heroína nacional en Israel, donde varias calles, los cuarteles generales del Movimiento Juvenil Sionista Israel Hatzeira y un kibbutz fueron nombrados en su honor, y donde su poesía es muy reconocida.



Hannah Szenes y su hermano, Budapest, 1924.


Szenes nació el 17 de julio de 1921, en el seno de una familia judía en Hungría. Su padre, Béla Szenes, un periodista y dramaturgo, falleció cuando Hannah tenía seis años de edad. Siguió viviendo con su madre, Catherine, y su hermano, György.

Asistió a una escuela privada protestante para niñas, la cual también aceptaba alumnas católicas y judías; sin embargo, tenía que pagar el doble de arancel mensual por ser judía. Este hecho, junto con la precaria situación de los judíos en su país, la llevó a adoptar profundamente el judaísmo. Les anunció a sus amigos que se había convertido en sionista y se unió a Maccabea, un movimiento juvenil sionista húngaro.


Inmigración a Nahalal



Szenes se graduó en 1939 y decidió emigrar a lo que en ese momento era el Mandato Británico de Palestina, para estudiar en la Escuela Agricultora para Mujeres en Nahalal. En 1941, se unió al kibbutz Sdot Yam y más tarde a Haganah, el grupo paramilitar que fue una de las bases para la fundación de las Fuerzas de Defensa de Israel. En 1943, se enlistó en el Woman's Auxiliary Air Force del Ejército británico como Piloto Femenino de Segunda Clase y comenzó su entrenamiento en Egipto como paracaidista militar para la Dirección de Operaciones Especiales (SOE) británico.



Arresto y tortura



En marzo de 1944, ella y dos colegas hombres, Yoel Palgi y Peretz Goldstein, se lanzaron en paracaídas sobre Yugoslavia y se unieron a un grupo de partisanos. Después de atetrizar, descubrieron que los alemanes ya habían ocupado Hungría, por lo que los hombres decidieron cancelar la misión por ser muy peligrosa.1 Szenes continuó y llegó hasta la frontera con Hungría. Allí, fue arrestada por los gendarmes húngaros, que encontraron el transmisor del Ejército británico que ella llevaba y que utilizaba para comunicarse con el SOE y con otros partisanos. Fue enviada a prisión, donde la desnudaron, la ataron a una silla y luego la azotaron y apalearon durante tres días. Los guardias querían saber el código de su transmisor para poder encontrar a los demás paracaidistas. Sin embargo, Hannah no se los dijo, ni siquiera cuando llevaron a su madre a la celda y amenazaron con torturarla a ella también.

En la cárcel, Szenes usó un espejo para enviar señales de luz a través de la ventana a los prisioneros judíos que ocupaban las otras celdas, y se comunicó con ellos mediante cartas en hebreo que colocaba en su ventana de vez en cuando y con dibujos de la Estrella de David sobre el polvo. Trataba de mantenerse con ánimo cantando, y a pesar de la tortura logró mantener alto su espíritu y continuó fiel a su misión.


Juicio y ejecución



Fue enjuiciada por traición el 28 de octubre de 1944. Hubo una postergación de ocho días para darles tiempo a los jueces de dictar un veredicto, debido al nombramiento de un nuevo abogado. Fue ejecutada por fusilamiento. Llevó un diario hasta el último día de su vida, el 7 de noviembre de 1944, cuando fue asesinada por un grupo alemán de fusilamiento. Una de sus entradas decía: "En el mes de julio, tendré veintitrés años/Tuve un papel en el juego/Los dados han rodado. He perdido", y otra: "Amé la cálida luz solar".




Tumba de Szenes.



Su diario fue publicado en hebreo en 1946. Sus restos fueron trasladados a Israel en 1950 y enterrados en el cementerio de Monte Herzl, Jerusalén. En noviembre de 2007 su tumba fue trasladada a Sdot Yam.

Durante el juicio de Rudolf Kastner, la madre de Hannah, Catherina Senesh, testificó que durante la época en que su hija estaba presa, la gente de Kastner le había aconsejado que no consiguiese un abogado para Hannah. Además, relató una conversación que había tenido con Kastner durante la guerra, en la que le había dicho: "No digo que podrías haber salvado a mi hija Hannah, sino que no lo intentaste; es muy difícil para mí saber que no se hizo nada".
Después de la Guerra Fría, una corte militar húngara la exoneró oficialmente.


Cultura popular



En 1988, se estrenó una película sobre la vida de Szenes titulada Hanna's War, dirigida por Menahem Golan. La actriz Maruschka Detmers interpretó el papel protagónico.









``¡Oh Señor, mi Dios!
Elevo mis plegarias para que
estas cosas nunca se terminen
La arena y el mar
El susurro del mar
El estrépito de los cielos
El rezo de un hombre''.

``Eli Eli, sheló igamer l'olam. Hajol v'haiam. Rishrush shel hamaim. Barak hashamaim. Tfilat 
ha-adam''.


Eili eili, shelo yigamer l'olam Hachol v'hayam, rish-rush shel hamayim, B'rak hashamayim, 
t'filat haadam. . . .




Dios mío, Dios mío,
que no se acabe jamas,
ni la arena del mar
ni el rumor de las aguas
ni los rayos de los cielos
ni la oración del hombre.






De su diario……

En fuegos de guerra, en un incendio, en la pira,
entre los tempestuosos días de sangre,
enciendo mi pequeña lámpara,
para buscar, buscar a un hombre.
Las llamas de la pira sofocan mi lámpara,
la luz del fuego ciega mis ojos;
¿cómo podré mirar, ver, conocer, reconocer
a alguien cuando esté a mi lado?

Pon una señal, Dios, ponla en su frente,
para que en el fuego, en el incendio y en la sangre
reconozca el centelleo puro, eterno,
que he buscado: un hombre.





A mi madre

¿Dónde aprendiste a borrar las lágrimas?
¿A soportar el dolor en secreto?
Ocultar en tu corazón la queja,
el sufrimiento, el llanto, el tormento...
¡Escucha el viento!
Desgañitado
brama en la garganta, en las montañas.
Mira el mar...
con ira destructora azota los dones de las rocas.

Toda la naturaleza se agita, tiembla





A un buen amigo 

Fui herida, sí. Sin sentirlo
también yo resulté herida en la batalla.
La flecha estaba afilada por los dos extremos.
Tras ella quedará una cicatriz




A los hermanos 

Si nosotros faltamos
aceptad el yugo,
grande, pesado,
sobre vosotros.
Construid sobre la arena,
bajo el azul
cielo,... todo
de nuevo.

Y sabed que el precio del camino
de la justicia y el valor
no es bajo.






Morir... 

Morir... joven... morir... No, no quería.
En la época de la entrada de Rusia en la guerra.
Amaba el cálido sol,
la luz, la poesía, el destello de unos ojos,
y no quería destrucción, guerra.
No. No quería.

Pero si hoy se me obligara a vivir
en un baño de sangre, en la terrible destrucción,
diría: -Bendito sea el Señor por el derecho
a vivir; que venga la hora de la muerte
sobre tu tierra, mi país, mi patria.






Tus montañas, Galilea, son como todas.
Amarillo, verde, rocas y prados.
Entre tus laderas, la sombra fugaz.
Pero las montañas... Todavía no es Galilea.

Y también tus terrazas son como todas.
En el seno de su tierra están ocultos los secretos
del pan blanco, de los frutos pródigos.
Pero los campos... Todavía no es Galilea.

También tus hijos son como todas las personas.
Días de esfuerzo, largos, duros.
Cavaron zanjas profundas.

Pero Galilea... No son los hijos.

Sobre las montañas y en el corazón de los hijos
el hechizo de un recuerdo de miles de años.
El que llora en los sonidos de la flauta.
Es Galilea.





Un momento... 

Entre los miles de años transcurridos
y los que vendrán después de mí
besé, Kinneret, la gloria de tu rostro
en el ardor de los besos de mi juventud.

Me consumí del todo. Tú quedas como antes,
tu rostro es apacible y frío.
Tu cuerpo elástico y suave encuentra reposo
en el brazo cerrado de las montañas.

Seguiré mi camino. Si vuelvo a ti...
No sé cuándo...
El recuerdo del beso de gloria
quemará en mis labios.







A Cesarea 

¡Silencio!: cesarán los sonidos,
más allá del mar de arenas.
En la costa cercana,
en la querida costa de oro,
la casa de la patria se insinúa.

Con paso obstinado y alegre
caminaremos entre un pueblo extranjero
sin el sonido de una melodía,
hacia el pasado, el futuro...
Cesarea.

Sólo cuando lleguemos a la ciudad de las espadas,
susurraremos en voz queda unas palabras:
aquí estamos, hemos vuelto.
Y en voz queda responderá el silencio de las piedras:
Dos mil años os hemos esperado.





Ginosar 

Una noche oscura, en campos negros,
se encendieron velas, se extendieron las luces
de la fiesta de la labranza.

Una noche negra, en campos blancos,
se encendieron hogueras, se extendieron las llamas...
de la destrucción del mundo.
En el campo negro
el tractor tocó
la melodía del futuro agitado...

En el campo blanco
gimió el hombre
moribundo.





A las madres en la Diáspora 

Uno y dos días, una semana, dos,
un año, muchos... esperando.
Una carta, un verso. Una señal.

Noches sin fin
apilando, coleccionando
imágenes de terror.

Escondiendo en los días
terribles de sangre
una lágrima...

¿Qué podremos responder?
Sólo una mirada, sólo la palabra:
¡madre!







Hora de una hija de la Diáspora 

La hora trepidante, retumba, sacude,
estalla, agita a mi alrededor.
En el hechizo del ritmo
de alegría y tristeza
atrae mi cuerpo y mi corazón.

El pie camina, el hombro tiembla,
el canto se extiende, la canción arde,
baile y poesía,
oración sin palabra
al Dios del futuro, al Dios de la creación





Y de repente...
una imagen revolotea frente a mí.
Mis brazos se sueltan de los de mis compañeros.
Mi corazón se desentiende de la música trepidante.
De cerca y de lejos ella conquista todo mi ser.

Ojos azules, mirada inquisidora,
silencio triste y boca obstinada...
En mí crece el silencio. Me he quedado sola
entre la multitud. Ella... y yo.





Si vinieras... 

Si de repente por la calle vinieras hacia mí...
manos en los bolsillos, una sonrisa en los ojos
y el sonido de tus pasos con el ritmo conocido;
me quedaría sorprendida, desconcertada
ante la maravillosa y dulce visión.

Hasta que tu imagen se precipite en lo profundo,
hunde todos los muros, tus dudas, sobre mí;
levanta los brazos, agítalos para que te abrace
con una risa y una lágrima: ¡mi hermano!






Soledad 

Si encontrara a un hombre que lo entendiera todo...
sin palabras, sin indagaciones,
sin confesiones ni mentiras,
sin preguntar.

Extendería ante él, como un mantel blanco,
el corazón y el alma,
el oro y el barro,
y él lo entendería con gran comprensión.

Y cuando hubiera rastrillado el corazón,
cuando todo lo hubiera vaciado y entregado,
no sentiría aflicción ni dolor:
sabría que me había enriquecido.






No estás sola 

No estás sola. Aquí está tu mar
que te preguntará con su tierno murmullo
por los sueños de tu camino, por tus deseos






Esperaron tu llegada. Todos esperaron:
la costa, la arena, las rocas, las olas y el mar.
Lo sabían con seguridad: una noche oscura llegarías.

A lo alto, miles de ojos celestiales
entienden a sus dos compañeros
que robaron del mar infinito... una lágrima.







Ha caído una semilla, queda sembrada, una baya amarilla,
no entre las rocas, ni en una terraza en la calle.
Cógela: una capa de tierra negra
para protegerla del calor y de la escarcha.
Una semilla es una vida encerrada en una cáscara.
Desde el secreto infinito, una baya, una gota.
Bajo tierra se comprime, espera una insinuación,
la señal de la primavera, el rayo de luz, el sol,
el día.







Cogimos flores 

Cogimos flores en los campos, en las montañas,
respiramos aires nuevos de primavera.
Nos bañamos en el ardor de los rayos de sol
en la patria, en la casa amada.

Marchamos hacia los hermanos en tierra extraña,
bajo el peso del invierno, la oscuridad y la escarcha.
Nuestro corazón traerá la nueva de la primavera,
nuestro idioma alzará el cántico a la luz.






En la cárcel

Uno... dos... tres... ocho pasos de largo,
dos de ancho...

La vida se cierne sobre mí como un interrogante.
Uno... dos... tres... Quizá otra semana.
O el fin de mes aún me encuentre aquí.

Pero sobre mi cabeza... la nada.



Ahora, en julio, cumpliría veintitrés años...
Escogí número en un juego arriesgado.
El dado da vueltas. He perdido.








SIDÓNIO MURALHA [9752]

$
0
0


Sidónio Muralha
Sidónio Muralha fue un escritor portugués nacido el 28 de julio de 1920 en Madragoa, Lisboa y fallecido en Curitiba, Paraná, Brasil el 8 de diciembre de 1982.
Se unió al movimiento neo-realista y grupos lisboetas de esta corriente de la literatura, donde junto con Armindo Rodrigues fue una de las principales figuras. También formó parte del denominado Novo Cancioneiro, que reúne las obras de varios autores, donde se cuestionaba el régimen de Salazar. También ha escrito poesía para niños.

Obra

Beco (1941)
Passagem de Nível (1942)
Companheiro dos Homens (1950)
Bichos, Bichinhos e Bicharocos, Os Olhos das Crianças (1963)
Os Olhos das Crianças (1963) 
Quando São Paulo só Tinha Quatro Milhões de Habitantes (1966) 
Poemas (1941-1971) (Porto, 1971) 
26 Sonetos (Lisboa, 1979)





Ultimo de “Tres poemas para Cecilia Meireles”

Corría feliz. E incauta.
Y el viento su trenza destrenzaba
mientras un sonido de flauta
ondeaba.

Cuantos años pasaron para que
su cabello de oro y espiga
se cubriera de nieve? Si
alguien lo sabe que lo diga.

O no lo diga. Para qué decirlo?
Si hay algún cabello al viento
ya no es su cabello;

es el de otra niña incauta
que no sabe que cada olvido
tiene escondido un sonido de flauta.

Publicado en http://www.verinverso.com/search/label/Sid%C3%B3nio%20Muralha
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg



Revista poética Almacén
http://www.librodenotas.com/almacen/Archivos/001290.html




COMPANHEIRA DOS HOMENS

I  

La poesía de los señores que propagan la neblina y confunden a las gentes 
poesía tan personal como un cepillo de dientes, 
la poesía que ellos querían guardar en sus casas 
en una jaula, como un pájaro a quien mutilar las alas, 
la poesía rompió los grilletes y salió de la prisión 
y se arrastró a las trincheras, y durmió en los campos de concentración, 
y amó a aquellos que se niegan pero que nunca se habían negado, 
y conoció prostitutas que nunca se habían entregado, 
y comió en la escudilla de los soldados aquella sopa de pasta  
que es igual para todos como el salario y la desgracia. 
Y los hombres aprendieron en las noches de inclemencia 
a cantar sus versos, a recitarlos de memoria, 
y a murmurar-los en esas horas en que todo es confidencia 
y en que cada palabra gana una resonancia mayor.




I

A poesia dos senhores que propagam o nevoeiro e confundem as gentes
poesia tão pessoal como uma escova dos dentes,
a poesia que eles queriam guardar nas suas casas
numa gaiola, como um pássaro a quem mutilassem as asas,
a poesia quebrou as algemas e saiu da prisão
e arrastou-se nas trincheiras, e dormiu nos campos de concentração,
e amou aqueles que negam mas que nunca se negaram,
e conheceu prostitutas que nunca se entregaram,
e comeu na malga dos soldados aquela sopa de massa
que é igual para todos como o pré e a desgraça.
E os homens aprenderam nas noites de inclemência
a cantar os seus versos, a recitá-los de cor,
e a murmurá-los nessas horas em que tudo é confidência
e em que cada palavra ganha uma ressonância maior.





II  

El miedo hace callar las aves en los bosques densos  
mas las canciones de los hombres las hace más anchas, más intensas, 
más impetuosas, más rudas, canciones que hieren y espantan 
pues con el miedo las aves se callan y los hombres gritan y cantan. 
Y la canción es un hombre que recorre el Mundo de lado a lado 
gesticulando con sus propios brazos, andando con sus propios pies, 
grito que va de continente en continente implacable y fuerte 
y que pasa las fronteras sin necesitar pasaporte. 
Canciones robustas y lavadas que se levantan temprano 
y beben la madrugada y tienen el resuello de los atletas, 
porque mientras las aves se callan, estranguladas por el miedo, 
el miedo, como una navaja, rasga las canciones de los poetas. 




II

O medo faz calar as aves nas florestas densas
mas as canções dos homens faze-as mais largas, mais intensas,
mais impetuosas, mais rudes, canções que ferem e espantam
pois com o medo as aves calam-se e os homens gritam e cantam.
E a canção é um homem que percorre o Mundo lés a lés
gesticulando com os seus próprios braços, andando com os seus próprios pés,
grito que vai de continente em continente implacável e forte
e que passa as fronteiras sem precisar de passaporte.
Canções robustas e lavadas que se levantam cedo
e bebem a madrugada e têm o fôlego dos atletas,
porque enquanto as aves se calam, estranguladas pelo medo,
o medo, como uma faca, rasga os corações dos poetas.







III 

Y los poetas se dan las manos como se encuentran las poesías  
y se encuentran las exigencias de dos comidas todos los días.  
Que todos tenemos los mismos problemas, las mismas furias y dolores, 
y todos pagamos el mismo interés en las casas de préstamo, 
y todos hablamos la misma lengua terrena, viva, sabrosa y agreste 
y dejamos a los ángeles el lenguaje celeste,  
y todos transportamos ladrillos para la casa empezada 
y todos le rasgamos las ventanas y la deseamos aireada,  
y todos tenemos un estómago y tenemos un corazón 
que late acompasadamente la misma inquietud. 
Inquietud presente en las cosas, en los gestos y en el aire, 
inquietud que remueve o que planea, amenazadora y enorme, 
como un pulpo que se revuelve en el fondo del mar 
o un grano de dinamita incrustado en la montaña.




III

E os poetas dão-se as mãos como se encontram as poesias
e se encontram as exigências de duas refeições todos os dias.
Que todos temos os mesmos problemas, as mesma fúrias e dores,
e todos pagamos o mesmo juro nas casas de penhores,
e todos falamos a mesma língua terrena, viva, saborosa e agreste
e deixamos aos anjos a linguagem celeste,
e todos transportamos tijolos para a casa começada
e lhe rasgamos as janelas e a desejamos arejada,
e todos temos um estômago e temos um coração
que bate compassadamente a mesma inquietação.
Inquietação presente nas coisas, nos gestos e no ar,
inquietação que remexe ou que paira, ameaçadora e tamanha,
como um polvo que se revolve no fundo do mar
ou um grão de dinamite incrustado na montanha.








LÍRICA SEM NEBLINA

Ya en los versos de los Vedas,  
hace 2500 años,  
crepitaban las llamas  
de los problemas humanos.  
Ya entonces, cuando las aves emigraban,  
los hombres no hablaban de la nostalgia, 
mas simplemente levantaban 
una canción a la libertad.  
Entonces y siempre entró la lucha en la poesía  
como un pregón por la ventana abierta  
y se enriqueció día a día  
en un perpetuo descubrimiento. 
Ni narcóticos, ni neblinas, ni adornos, ni velos, 
da el poeta con la palabra, ladrillos y argamasa, 
y construye un rascacielos 
que a cada hora se sobrepasa. 
Y en esta marea de nuevo y de renuevo, 
movimiento ascensional, 
en cada poema el pueblo 
pone su impresión digital.








Já nos versos dos Vedas,
há 2500 anos,
crepitavan as labaredas
dos problemas humanos.
Já então, quando as aves emigravam,
os homens não falavam de saudade,
mas simplemente levantavam
Uma canção à liberdade.
Então e sempre entrou a luta na poesia
como un pregão pela janela aberta
e enriqueceu-a dia a dia
numa perpétua descoberta.
Nem narcóticos, nem neblinas, nem adornos, nem véus,
pega o poeta em palavra, tijolos e argamassa,
e constrói um arraça-céus
que cada hora se ultrapassa.
E nesta maré de novo e de renovo,
movimento ascensional,
en cada poema o povo
põe a sua impressão digital.









PROTESTO


Son como flores mutiladas los fútiles libros viejos, 
paralizados y enfermizos como el agua adormecida, 
del señor don artista que no quiso pegar los labios 
a los senos de la vida.
El hombre que vende libros en aquella camilla 
expone la novela de su vida en esa especie de escaparate 
y grita contra las novelas donde la vida se sume en suavidades de nutria. 
Y en todas las esquinas y escondrijos de la calle 
gritan contra los versos templados, versos mansos, versos falsos, 
las mujeres bien vestidas que se ganan la vida desnudas 
y los niños descalzos.






São como flores fanadas os fúteis alfarrábios,
estagnados e doentios como a água adormecida,
do senhor dom artista que não quis colar os lábios
contra os seios da vida.
O homen que vende livros na vella padiola
expõe o romance da sua vida nessa espécie de montra
e grita contra os romances onde a vida estiola
em maciezas de lontra.
Em todos os cantos e recantos da rua
gritam contra os versos mornos, versos mansos, versos falsos,
as mulheres bem vestidas que ganham a vida nuas
e os garotos descalços.





ARIEL ZINDER [9753]

$
0
0


Ariel Zinder nació en 1973 en Berkeley, California, y luego se trasladó a Israel. Vive en Jerusalem, y escribe su poesía en hebreo. Es uno de los fundadores del Grupo Ketovet, y ha publicado poemas y traducciones de poesía desde 1999. Un profesor de literatura y escritura creativa para jóvenes y adultos, Zinder es un estudiante de posgrado en estudios literarios, que se especializa en la poesía hebrea medieval. Ha sido galardonado con el premio del Ministerio de Educación israelí para los poetas jóvenes, y el premio Ruth Negev para su primer libro. 


Bibliografía:

Libros in Hebrew

Poemas

The Ships of Tarshish, Carmel Publishing, Jerusalem, 2007
Ketovet: An Anthology of Poetry and Prose, Even Hoshen Press, Ra'anana, 2008

Traducciones

From Shakespeare with Love: Selected Sonnets (a bilingual presentation, illustrated by Michel Kichka), D.K. GraubArt, Jerusalem, 2000



Padre 

Estréchame nuevamente en tus brazos y roba mi respiración
La vela de tu pecho contra mis pulmones.
Masajea mi cuello tieso
Con tu mano derecha blanda como un río.
Abrázame de la manera que me abrazaste
La otra noche en un sueño.

Pregúntame de nuevo, como una flauta
Su propio eco: “ cuándo, oh cuándo,
Vas a detenerte?” apriétame sobre los brazos.
Sostenme, estoy cayendo como una lágrima
Hasta profundidades a las que sólo las lágrimas pueden sondear.

Susúrrame una canción distante
De tu niñez,raptos de melodía
Dibujando una línea salada palabra por palabra
Susúrralo una vez más, de la manera en que me susurraste 
la otra noche en un sueño.

Dame una sacudida para hacerme escuchar
Palabras que no puedo identificar
Estrecha sobre mí las palabras murmuradas
Nada puede detener su calor.
Dame una sacudida una vez más,de la manera
Que me sacudiste en el sueño de la otra noche.


Traducido del hebreo por Jennie Feldman.
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg.





FATHER

Clasp me again in your arms and steal my breath, 
The sail of your chest against my lungs. 
Rub my stiff neck 
With your right hand soft as a river. 
Hug me the way you hugged me 
Last night in a dream. 

Ask me again, like a flute 
Its own echo: “When oh when 
Are you going to stop?” Tighten your grip on my arms. 
Hold me, I’m rolling down like a tear 
To depths that only tears can plumb. 

Whisper to me a distant song 
Of your childhood, snatches of melody 
Drawing a salty line from word to word. 
Whisper it once more, the way you whispered 
Last night in a dream. 

Give me a shaking to make me listen 
To words I cannot identify. 
Cast over me the murmured words – 
Nothing can stop their searing. 

Give me a shaking once more, the way 
You shook me in last night’s dream.

Traducido del hebreo por Jennie Feldman.






Bricks

You smile. I have the feeling we worked
beside each other building the Tower.
You said: ‘Would you’
I said: ‘Here’.
We piled high places and toiled at bricks.
Small miracles issued from our hands.

Now every ‘Would you’ meets with silence
and every ‘Here’ is a last act of grace
before our ways are confounded.
Only stammerings and memories stir in Babylonia.
Love songs die out before they catch fire.

You ask for my heart in its wholeness 
and I know: once more we are scattered.
We’ll wander alone, one language between us
and our hearts divided, subdivided.

Translation by Jennie Feldman






HEDVA HARECHAVI [9754]

$
0
0


Hedva Harechavi, Israel. Poeta y pintora, nació en 1941 en Degania B, una de las más antiguas kibutzim en Israel. Graduada de la Academia Bezalel de Arte, ha vivido en Jerusalén, la mayor parte de su vida y ha publicado hasta la fecha cuatro libros de poesía. Su poema más famoso es Ani Rotsa rak lehagid lakh - "Sólo quiero decirte,".

Poemarios:

The Other (1993), I just want to tell you (1985) and Adi (1981).

Premios:

Hedva ganó el Premio Rachel Newman en 1973
El Levi Eshkol Premio en 1982 y 1992.
La Yehuda Amihai Premio en 2010.
El Premio de Ramat Gan en 2011.



For Migo - A Song A Psalm , 1978 Watercolor on paper 39x29 cm

Y esto curioso

Y esto curioso escuchar sus soplos
Y esto curioso colocar una corona alrededor de sus deseos
Y esto curioso y explicarle las ansias de amor y paz
Y esto curioso porque esta tarde un coro de ángeles cantará en su casa
Y esto curioso como si él estuviera hecho de una sustancia diferente
Y esto curioso ( difícil para mí de imaginar)
Y esto curioso y conceder, concederle, conceder
Y esto curioso sólo decir su nombre en voz alta
Y esto curioso darle un pedazo de papel y un lápiz
Y esto curioso aliviarlo de sus preocupaciones
Y esto curioso sacarle los zapatos
Y esto curioso sostenerle su mano comprensiva
cuando sus ojos se cierran, sus ojos

Y esto curioso, vale decir mi niño, sólo mi niño
después Dios y Sus acompañantes


traducido del hebreo al inglés por Vivian Eden
traducido del inglés por Myriam Rozenberg
( con retoques aportados por Gerardo Lewin)


Street of a Dead Bird, 2004 Watercolor on lithographic paper 24.5x63 cm


AND THIS THE RARITY

And this the rarity to listen to his breaths 
And this the rarity to place wreathes around his wishes 
And this the rarity and to explain to him love peace longings 
And this the rarity because this evening a choir of angels will sing in his home 
And this the rarity as though he is made of a different substance 
And this the rarity (hard for me to imagine) 
And this the rarity and to concede, to concede to him, to concede 
And this the rarity just to say his name out loud 
And this the rarity to give him a slip of paper and a pencil 
And this the rarity to unburden him of his worries 
And this the rarity to take his shoes off 
And this the rarity to hold his understanding hand 
when his eyes close, his eyes 

© Translation: 2006, Vivian Eden


Las pinturas son de Hedva Harechavi


I Stood Behinde. in Puoring Rain. I Looked at What You Feel , 2007 Ink and charcoal with water on paper 29.4x21 cm





                                                                                         והנדיר הזה


והנדיר הזה להאזין לנשימותיו
והנדיר הזה לשים זרים סביב משאלותיו
והנדיר הזה ולהסביר לו אהבה שלום געגועים
והנדיר הזה כי הערב תשיר בביתו מקהלת מלאכים
והנדיר הזה כאילו עשוי מחמר אחר
והנדיר הזה (קשה לי לתאר)
והנדיר הזה ולותר, ולותר לו, לותר
והנדיר הזה רק להגיד את שמו בקול
והנדיר הזה לתת לו דף קטן ועפרון
והנדיר הזה לפרק ממנו את דאגותיו
והנדיר הזה לחלץ את נעליו
והנדיר הזה להחזיק את כף ידו הנבונה
כשעיניו נעצמות, עיניו

והנדיר הזה, כלומר ילדי, רק ילדי
אחר כך אלהים
ורעיו
 



ULRIKE GERBIG [9755]

$
0
0


Ulrike Gerbig 
Poeta nacida en Frankfurt / Alemania
Ha estado escribiendo poesía en Inglés desde hace algunos años, ”Every Woman’s Blues” (2004) and “Love in all the right places”, ambos aparecieron en Lapwing Publications Belfast, Irlanda del Norte.
Además de escribir poesía trabaja como profesora y mediadora para la resolución de conflictos interculturales en las escuelas en Alemania y en toda Europa. 
Su obra también se puede encontrar en: Open Wide Magazine, Mousion, Dead Drunk Dublin, Unlikely, Aesthetica Magazine, Zygote in my coffee, Strange Road, Electric Acorn, Voices Literary Magazine, Photoaspects, Dublin Quarterly, Poetic Diversity, Out of Order, Poetry Kit Magazine, The Pedestal Magazine, Corner Poetry, Literary Vision Magazine, Black Medinaand in the Anthology “Voices of Israel”, 2005.



El príncipe sapo


Un sapo es sólo un sapo
no es un príncipe
una pared es solo una pared
no es una puerta
un sapo muerto es sólo un sapo muerto
deja una mancha
una mancha es sólo una mancha
un poco de lío para limpiar
un sapo muerto es la esencia de la mancha

la mancha es el recordatorio de la verdad
la verdad es sólo la verdad
no es un deseo
un deseo es sólo un deseo
para un príncipe
un príncipe es sólo un sueño
un beso es sólo un beso
un sueño es sólo un sueño
no se atrapa
un cuento de hadas es sólo un cuento
apenas contado

Traducido del inglés por Myriam Rozenberg










Poem #1

So now it is here
Washed shaved
And still a wee bit wet
Behind the ears
Friend or foe I ask myself
As we eye each other
Suspiciously across
The debris of last night’s party






Travelling at 44

There is no
other way
but to just go
without
parachutes,
safety belts,
travel cancellation insurance
or second thoughts,
for that matter,
because if
one thinks twice,
one remembers
steep falls,
crude crashes,
and how often
one got stuck
in hell without a return ticket so pack
all you assembled
over the years
in your survival kit
and, for once,
decide to be
daring
because
real courage
lies in the disregard
of all experience
and the acceptance
of the fact
that you are dead
if you don’t move.







Young man on the balcony,
         hanging up laundry

He scratches
His naked chest,
Bear-yawns,
And uses
Today’s sun
To bleach out
Yesterday’s stains
From last night’s 
Laundry.


DAGMAR NICK [9756]

$
0
0


Dagmar Nick 
(Nacida el 30 de mayo 1926 en Wroclaw, Baja Silesia ) es una poeta alemana y escritora.
Dagmar Nick es una de las poetas alemanas más importantes después de 1945. 

Premios

Liliencron-Preis der Stadt Hamburg 1948
Ehrengabe der Stiftung zur Förderung des Schrifttums, München 1951
Literaturpreis der Landsmannschaft Schlesien 1963
Eichendorff-Literaturpreis 1966
Ehrengabe zum Andreas-Gryphius-Preis 1970
Roswitha-Preis 1977
Tukan-Preis der Stadt München 1981
Kulturpreis Schlesien des Landes Niedersachsen 1986
Schwabinger Kunstpreis für Literatur der Stadt München 1987
Andreas-Gryphius-Preis 1993
Literaturpreis der Gedok 1996
Silbermedaille «München leuchtet» der Landeshauptstadt München 2001
Jakob-Wassermann-Literaturpreis der Stadt Fürth 2002
Ernst-Hoferichter-Preis 2006
Bayerischer Verdienstorden 2006
Horst-Bienek-Preis für Lyrik 2009

Miembro de la Asociación de Escritores Alemanes (desde 1948), el PEN Club (1965), la Academia Bávara de Bellas Artes (2005)

Obras

Prosa

Einladung nach Israel. (1963)
Götterinseln der Ägäis. (1981) 2005. ISBN 3-89086-866-5
Sizilien. (1987) 2002. ISBN 3-89086-739-1
Medea, ein Monolog. (1988) 1998. ISBN 3-89086-949-1
Lilíth, eine Metamorphose. (1992) 1998. ISBN 3-87365-277-3
Jüdisches Wirken in Breslau. Eingeholte Erinnerung 1998. ISBN 3-87057-219-1
Penelope, eine Erfahrung. 2000. ISBN 3-87365-323-0
Die Flucht. Drei Hörspiele. 2006. ISBN 3-89086-603-4
Momentaufnahmen. 2006. ISBN 3-89086-607-7
Rhodos, erinnert. 2007. ISBN 3-89086-557-7

Poesía

Märtyrer. 1947
Das Buch Holofernes. 1955
Zeugnis und Zeichen. (1969) 1990. ISBN 3-89086-943-2
Fluchtlinien, Gedichte aus 33 Jahren. 1978
Im Stillstand der Stunden. 1991. ISBN 3-89086-948-3
Gezählte Tage.(1986) 1992. ISBN 3-89086-947-5
Sternfährten – Gefährten. 1993. ISBN 3-89086-894-0
In den Ellipsen des Mondes.(1959) 1994. ISBN 3-89086-946-7
Gewendete Masken. 1996. ISBN 3-89086-746-4
Trauer ohne Tabu. 1999. ISBN 3-89086-945-9
Wegmarken. Ausgewählte Gedichte. 2000. ISBN 3-89086-760-X
Liebesgedichte. 2001. ISBN 3-89086-778-2
Schattengespräche. 2008. ISBN 3-89086-564-X

Otras obras

Dagmar Nick: Israel gestern und heute (Dokumentation) 1968
Edmund Nick, Das literarische Kabarett, Die Schaubude 1945-1948.
Seine Geschichte in Briefen und Songs. Hrsg. und kommentiert von Dagmar Nick. 2004. ISBN 3-86520-026-5
Einzelne Gedichte und Prosa in über 240 Anthologien und Schulbüchern
Gedichte und Prosa erschienen in Englisch (USA), Polnisch, Ungarisch





Mensajes

Sol brumoso. Noviembre. Mis amigos,
los cuervos, regresan.
Llegan cartas desde sus plumas. .
Las levanto, me reúno con ellas
las traduzco para ti: mensajes
de bosques agonizantes, una premonición
de muerte.
Pero nos sacudimos
mis amigos y yo, arrastrados a lo largo
en esta estela de invierno, de nuevo
como siempre sobre la ciudad,
desde los vertederos detrás de los silos
hacia nuestras perchas en los árboles, como si
nada de nada estuviera sucediendo.


traducción del alemán al inglés por Jim Barnes
traducción del inglés por Myriam Rozenberg







Wild Ride

With Cybele’s tamed lions
I run away,
a torch at our backs, perhaps
a town of ashes,
forgotten names.
Deserts sink behind us,
ships sink in the gulf
and the human sacrifices
on the shores, where long ago
the Levite—I hear it still—
challenged
the indivisible God.

Centuries old
Finally I can afford to give
full rein, throwing myself
out into full gallop,
until in the distance the mountains
burst open before me,
and let me through to that place
where none questions me
about the passage, about the future,
about myself.






Realization

No veto against love.
Under the sun
the battlefields rest
in beds of flowers, bulwarks
and weapons buried
as though we had
never suffered a scratch.
What shall happen to us
even now when
autumn already
settles brown flecks
down on our hands? Time
is not enough for defeat.
We will accept a few gashes:
but they scarcely
will heal.



Hunting Season

Now in November,
when my house leaves me,
my tousled bedding
hangs on the branches;
when my books,
written upon cobwebs,
are blown away and my neighbors,
goldfinch and chiffchaff,
are migrating, now
in the glittering nights
when you all believe I am freezing,
I heat up my heart and go
hunting,
hunting under the shield of Orion.
I borrow from him
a starry eye and his sword
and let the winter
leap over the blade
in one bound.




Loss of Sight

You place seeds of the poppy
on my eyes. The black
stamins take root
in my optic nerve. Why then,
my God, while I
love the brightness
and the blackness
only in the high-pitched flash
of the swift,
unattainable in the light, why
this darkness
without sleep?



What Remains

So what if not all
of you from top to toe—

a small part of your
brightness I will keep,
just enough that
the shadowy walls of morning
become transparent, a
door of light springs open
behind which I see you:
your head inclined
to the side, motionless,
diaphanous,
an epiphany. My love.


—Translated from the German by Jim Barnes

JOAO MELO [9757]

$
0
0


João Melo
Aníbal João da Silva Melo (Luanda , 05 de septiembre de 1955 ) es un escritor y periodista de Angola.

João Melo estudió Derecho en Portugal y Angola. Se graduó en Comunicación Social e hizo maestría en Comunicación y Cultura en Río de Janeiro.
Como periodista profesional, trabajó en la Radio Nacional de Angola, el Jornal de Angola y en la Agencia Angola Press.
Miembro fundador de la Unión de Escritores Angoleños, en este organismo actuó como secretario general y presidente del Comité de Dirección. En la actualidad gestiona una agencia de comunicación privada.

Obras

Poesía

Definição (1985)
Fabulema (1986)
Poemas Angolanos (1989)
Tanto Amor (1989)
Canção do Nosso Tempo (1991)
O caçador de nuvens (1993)
Limites e Redundâncias (1997)
A luz mínima (2004)
Todas as palavras (2006)
Autorretrato (2007)
Novos poemas de amor (2009)
Cântico da terra e dos homens. Lisboa: Editorial Caminho, 2010. ISBN 9789722121323

Otras obras

Añadir a su producción literaria cinco libros de cuentos:

Imitação de Sartre e Simone de Beauvoir (1998)
Filhos da Pátria (2001)
Este trabajo incluye diez cuentos en los que se narran los acontecimientos en relación Angola post-independiente. Este territorio tiene sus particularidades con los niños, en un espacio tan especial es que las afueras de Luanda, es decir, los barrios bajos. Los residentes de hogares de arena, estos seres oprimidos que viven en los márgenes de la sociedad, buscando formas de sobrevivir al proceso político-económico excluyente.
El autor pone de relieve estos medios de vida. Lleva a cabo esta hazaña denunciando las prácticas de los sujetos marginales de su historia.
The Serial Killer e outros contos risíveis ou talvez não. Lisboa: Editorial Caminho, 2004. ISBN 9789722116060
O dia em que o Pato Donald comeu a Margarida pela primeira vez. Lisboa: Editorial Caminho, 2006. ISBN 9789722117739
O homem que não tira o palito da boca. Lisboa: Editorial Caminho, 2009. ISBN 9789722120777

Y un ensayo periodístico:

Jornalismo e Política (1991)




Promesa de amor

Construiré para ti una casa terrestre,
hecha de pan y luz y música,
donde quepas apenas tú
y no haya espacio para los intrusos

Y cuando a la noche nos amemos,
como se amaron
el primer hombre y la primera mujer,
mandaré que repiquen los tambores

-para que sepan todos que volvieron al mundo
el primer hombre y la primera mujer.


Publicado en Revista Agulha
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg







SOL NO MUCEQUE

Redonda lâmpada acesa
a amarela luz alastrando-se
por sobre o zinco das cubatas
Os fartos cabelos
das mulembeiras
raparigas cartando água
no chafariz
Meninos de barriga inchada
brincando com bola ou
tampas de garrafa

         (Poemas angolanos)






LÍRICA XVII

Amada amada
porque suplicaste
que eu lançasse o meu esperma
contra o negro capim?
Avisaste-me é certo
que apenas te poderias dar
quando a lua furtiva se ocultasse
atrás das montanhas
Mas por um instante
imaginei loucamente
que fosse um acesso de romantismo

                   (Poemas angolanos)






TARDE A PINO

Um céu aberto
em que brilha uma enorme bola
pintada de amarelo
e donde caem
pequenos pássaros
de limpos tons quentes
que     sonoros     vão poisar
nas várias mulembas que
uma qualquer
mão certeira
estrategicamente aqui colocou
neste amplo terreiro








DIZ QUE ME AMAS

Diz que me amas sussurras
imploras exiges
berras
com todas as vísceras
diz diz que
me amas quem sou o que sou
furas-me
o peito
com tuas belas unhas azuis
quem sou eu nada tudo tua
diz que me amas explodes
explodes explodes
porque porque
quem és tu de que limbo
surgiste anjo contumaz
de que noite
atávica que flores
são estas
que irrompem de teus dedos
que pavor assoma aos
meus olhos quando 
me amas diz
diz que me amas porque
me amas diz dizes xingas
e desfaleces
alegre &
triste pois
eu não tenho respostas prontas
eu apenas
te amo
ponto ponto.







REPOUSO

(tuas asas silentes levemente pousam
sobre meus olhos
e encobrem meus medos)

lá fora é a rua:
há um grito de cal
estridente como uma buzina
e cabeças passam
esfaqueadas pelo sol

aqui — tuas asas
enormes e vaporosas
apaziguam o clima...

há uma guerra lá fora:
o nosso amor contra a guerra?
— sangue jovem de pé
pelo nosso amor

ah, tuas asas tranqüilas me protegem:
deixei de escutar as bombas...

Quando sair, amor
estarei mais forte para a batalha




HAYAT SAIF [9758]

$
0
0


Hayat Saif

Hayat Saif nació en Bangladesh en 1942 y es uno de los mayores poetas de su país. Identificado con los prolíficos años sesentas, sin duda es un poeta moderno de voz inusualmente musical y propia. Él se ha inmerso en la literatura contemporánea global así como en la cultura y herencia propias. Su gusto refinado en cuanto a arte y literatura, le ha otorgado una decir poético único y una profunda visión de nuestra existencia contemporánea. Algunas de sus obras publicadas en lengua bengalí son: Sontrashe Shohobaash; Shob Feley Diye; Prodhanoto Maati o Maanush; Epith Opith (jointly with Abu Abdullah); Hayat Saifer Kavita (Collected works); Hayat Saifer Premer Kavita; Ukti o Upolobdhi (prose); Antorjatik Banijya, Sanrakshanbaad o Shulko Baybosthapona (academic).




Limbo

Mi corazón da un salto para besar el cielo en profundo
El útero del mar circundado de ostras
La brisa cruje a través de las pequeñas ramas de los pinos
La sed punzante en el seno armado de la juventud
El viento loco entreteje la inmensidad
En el mudo y no vaporoso cielo azur
Un jabalí salvaje se enfurece en mi corazón
Se revela por un hormigueo seductor

Un esbelto riachuelo cercano al horizonte
Refleja un sol airado y deslumbrante
Se pierde a sí mismo en sinuosos y tortuosos recodos
¿Quién colma al cielo etéreo con un llamado de trompetas?

Como una siniestra serpiente 
El riachuelo se desliza en contorsiones y espirales
Su aliento envenenado a través de un conjuro mágico se torna
Melódica sombra de extraño aroma

De repente el relámpago destella a través del cielo
Y se desgarra en jirones en la brevedad de un segundo
Como en una vasta descarga volcánica
El horizonte se humilla, gigante decapitado

Las raíces colapsadas de una derrota absoluta 
Relucen a través del monzón escarlata
El cielo lloroso gobernado por el rayo rojo
Maldice con furia al voluptuoso valle de abajo

Luego una inmensa conmoción acuática de amplias expansiones de rosa
Una negra corona enmascara cada nicho de luz
Hasta allí los oídos ensordecidos por un estallido de trueno
La serpiente arroja de nuevo su veneno amarillo

En sueños de insomnes noches de conciencia
Fue puesto en escena un desconcertante otoño de desgracias
¿Es por esto, por nada, 
Que este momento derrite el húmedo corazón del ser?






Dentro de toda la Creación

Dentro de mi nacimiento
Existe mi muerte
En medio de la distancia duerme
Mi inocente cercanía
En mi deseo de renacer
Abrazo continuamente la muerte
Busco mi venganza, células regeneradas
continúan viciadas al arribo del día.

En esencia a veces me pregunto acerca del Uno
Y de sus formas de revertir la continuidad
Luego de mi exhausto fin liberador.

Sí, es completamente cierto que
Entre nosotros nadie es culpable
Por nuestro indiferente presente
Y por un angustioso y terrible nacimiento.

En medio de este excitante y temeroso vacío
Yace nuestra limitada existencia.
La esencia que no podemos conocer.
Aun así, vivimos, soñamos, hacemos planes...
Cada día viene con su carga incontable de muerte...

Muerte desde la cercanía de mi infancia
Muerte mientras era desgarrado del vientre de mi madre.
Muerte cuando mi amigo me expulsó de la amistad.
Muerte cuando fui separado del abrazo amoroso

Mi tímido mundo me circunda de sueños y muerte
Mientras estos se toman de la mano con el nacer







Alguien aún existe

Existe alguien al otro lado de este silencio
alguien más allá de esta inmediata existencia
tal vez no se encuentre exactamente ante nuestros ojos
o quizás ni siquiera lejos.
Permaneciendo muy cerca
palpitando en las venas de la garganta
Es así como uno perdura viviendo en el corazón
en la profundidad del alma, desconocido a otros
siempre fiel a su propia naturaleza
Luz y sombra en juego continuo
alrededor de la visión panorámica
puedo escuchar desde nuestro patio cristalino
el balanceo de los pájaros sobre las copas de los árboles
En lo profundo de esta atmósfera alguien vive
Quizás muy lejos y sin embargo tan cerca
visitando nuestro aliento innumerables veces
alguien se encuentra al borde
de nuestra existencia cotidiana
parece morar allí, desconocido a los otros,
y parece sentirse en casa
nuestro doble yo tras nuestra cotidianidad
absolutamente distinto a esta vida, alguien permanece
encumbrado en la zona antípoda

aquel que vive más allá de la visión
vive aún ante nuestros ojos.







Oh querida madre

De Daughter Of My People Sing Su nombre pende de los alrededores
Como una brumosa canción medio olvidada
El eterno nombre pronunciado
En variedad de formas y multiplicidad de signos.
Esto sucede también en tiempos en que
Una tormenta se apodera del mundo, tan sólo por un simple nombre.
Su nombre de eco profundo en la tierra extranjera
Que adentro es creada
Fulgura impúdicamente en algunos egocéntricos apartamentos privados.

Su nombre, expuesto en vallas y pendones.
Gruesa y delicada alfombra en el vestíbulo de un elegante hotel.
Aires acondicionados.
La barbada sabiduría pronuncia su santo nombre a continuación.
¡Estetoscopio que retorna del Medio Oriente, regla de cálculo, portafolio!

Como un canto. Su nombre es pronunciado
En lujosos salones sociales
La fuerte fragancia de Channel Número Cinco
En una fatigosa noche
Y la pura locura del champagne.
Collar de leche, cantos a su nombre.
Ecos en papel periódico. Fluctuante escenario
Y la por siempre famosa cinta roja

Mientras la noche lentamente se toma una aldea descolorida
En una tierra lejana
Una delgada e indefensa sonrisa resplandece
En sus ojos indulgentes
Ella perdona, de nuevo,
A sus hijos extraviados. 


Traducciones desde el inglés por Raúl Jaime
http://www.festivaldepoesiademedellin.org/

ADISA BAŠIĆ [9759]

$
0
0



Adisa Bašić

Adisa Bašić nació en 1979 en Sarajevo, BOSNIA-HERZEGOVINA. Es licenciada en Literatura Comparada, y posee una maestría en Derechos Humanos y Democracia. Pasó un año en Alemania con una beca del DAAD para estudiar alemán y Medios de Comunicación en la Universidad de Phlipps en Marburg. Ha viajado mucho y ha participado en una serie de encuentros literarios en Bosnia y en el extranjero. En 2003 pasó cuatro meses viajando por los EE.UU., junto con otros escritores jóvenes de países en conflicto y ha dado lecturas de San Francisco a Boston. Trabaja como periodista en la sección de cultura de Slobodna Bosna semanal, el de mayor circulación diaria de Bosnia, donde tiene una columna literaria.

Adisa Bašić ha publicado dos libros de poesía, Hava’s Sentences (1999) and Trauma Market (2004).  Su poesía y la crítica literaria han sido publicados en las revistas más importantes de la región, incluyendo Sarajevske sveske, Novi pogledi and Treci trg. Her story "To Survive Hitchhiking"was awarded at UNESCO competition for best short stories of young writers from South-Eastern Europe, while her second book Trauma market was selected for best poetry collection at International Publisher's Encounters “Voyage to the Center of Europe” in Pazin, Croatia, awarded with a one-month fellowship in Graz, Austria.




Día de guerra común

-abrir tus ojos. levantarse.
-despertarlo.
-prepararlo para la línea del frente
-darle una rutinaria despedida, sin llorar
-traer agua
-tomar un baño
-preocuparse acerca del período perdido
-depilarse las cejas
-leer el mismo libro por quinta vez
-aguzar tus oídos para los disparos en dirección donde el monta guardia
-irse en búsqueda de harina
-correr a través de las calles
-escuchar una explosión
-sentir el soplo del metal o la piedra
-recostarse
-tocar tu herida con tus dedos
-lamer sangre
-acostarse un largo tiempo
-no llorar
-abandonar
-abrir tus ojos. levantarse.

Publicado en http://www.joinercenter.umb.edu/
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg





DEL POEMARIO Re~enice o redu


Pogled unazad

Sje}am se davno minulih ljeta, 
Koja odnese vremena bijeg.
Al' ne znam {to mi sje}anje smeta
Za{to u du{i }utim snijeg.

Uporno tragam za zrnom vatre
Za bljeskom {to je djetinjstva trag.
Al' mrak me uvijek nanovo satre
I prekrije du{e umorne prag.

Shvatam, uz mene ne bijahu ljudi
Nemade srcu ko utisnut znak
I zato trpim taj udes hudi.

Da mi je samo da rastjeram mrak!
I da iz kraja gdje Scila sudi
Uzletim brzo na ~isti zrak..






Ne znam da ne mislim

^ak i kad spavam
i kad me bude
i kude
kad mi sude
i meni se ~ude
i kada bude 
pa sre}em ljude
same i hude
dok misli mi lude blude,
ne reci da ne mislim,
jer ja to ne umijem.






Liban

Slika vojnika
jakog
sa {ljemom
na glavi,
slika djeteta
golog
bez {ljema
i glave
danas je na TV-u
samo sterilna vijest.






Red

Vidjela sam bulu sa izgri`enim 
noktima,
mislila dugo o poretku stvari
tra`e}i neki red,
nebo je polako crnjelo,
u snu se gu{io grad,
a mene,
mene je punio jed.










ILKA BRUNHILDE LAURITO [9760]

$
0
0


ILKA Brunhilde LAURITO

(São Paulo, 1925) es un escritor, poeta y profesor brasileño. En 1948, Sendero Ilka publicó su primer libro. Activista, Ilka participó en la difusión de los movimientos literarios como la poesía y los poetas Square en la plaza en 1969 y 1975, respectivamente. En la década de 1980, organizado Casimiro de Abreu, collección de libros comentados Literatura (Educación de abril), y publicado con la flora Bender Chronicle: Historia, Teoría y Práctica.

Formado en Letras USP, Ilka trabajó en la enseñanza secundaria y superior, y ha publicado, además de poesía, cuentos, ensayos y obras de ficción juvenil. En la década de 1960, fue director del Departamento de Cine y Educación del cine brasileño.




Publicidad


Prohibido colocar carteles:
sobre el piso  
pared
poste.

(Sobre hombre:
puede.)

Traducido del portugués por Myriam Rozenberg




PUBLICIDADE

Proibido colocar cartazes:
em chão
parede
poste.

(Em homem:
pode.)

                        (1963)




Folclírica 3

O mundo tem 
entrada e saída. 

Eu: 
estou de visita. 

(Quem pôs 
a vassoura 
atrás da porta 
do invisível?) 

1975 

Poema integrante da série Inéditos, 1971/1977. 





X [Meu amado não é servo nem é rei,

Meu amado não é servo nem é rei, 
é transeunte do cotidiano, que se move onde estou eu. 
Tem uma cabeça, tensa de sonho e pensamento, 
que inventa o que haveria de ser 
e sabe o que lembrar e o que esquecer. 
Os cabelos encanecem aos ventos crespos, 
são fios nervosos que perscrutam a dor dos tempos 
e só se alisam na trégua entre meus dedos. 
Ele me olha atentamente 
decifrando a epiderme de secreta pele. 
Seu olho é azul, castanho, verde ou negro? 
Só sei que a cor que mora dentro deles 
é a luz solar em que me aqueço. 
O rosto grave, que em sorrisos se mascara, 
eu o cubro de ternuras como as espumas que lhe tocam 
a barba. 
A boca tem sabor de menta e de cigarro: 
é o gosto da palavra que engulo no seu hálito 
quando entre nós o beijo cala o vão diálogo. 
As mãos são grandes, ásperas e cálidas, mãos operárias 
no manejo exato da máquina e do lápis, 
talvez da arma em tempos mais precários, 
da flor capazes nas horas amoráveis. 
Sua voz é morna e calma, 
em mim ela se grava como em clave de carne o som do 
amor em brasa. 
O tronco é arquitetura eficiente para erguer um homem 
acima do pó e das sarjetas. 
Nele se agitam os braços na maré presente 
e correm os pés no encalço de melhores ventos 
e é destro o sexo em exercício de ancestral silêncio. 
No corpo inteiro, sangue, músculos e nervos. 
O resto, poros, pele, pelos. 
Ele não é esbelto como o cedro ou outra espécie de 
madeira: 
é de matéria carnal, com dobras, curvaturas, rugas, 
franzimentos, 
e sua altura se flexiona humanamente. 
Ele tem sombra, pois o sol é dele. 
Eis seu retrato, ó filhas da cidade: olhai como eu o vejo. 

Poema integrante da série Solo Urbano para um Cântico dos Cânticos. 







Carta Enigmática

Amado, se encontrares sobre tua mesa de trabalho 
um coração flechado com as iniciais da minha mágoa, 
não me culpes, não: foi uma criança a quem emprestei um 
canivete enferrujado. 
E se o correio te entregar este envelope sem local e data 
com uma clave de sol sobre uma ausência em pauta, 
não creias que fui eu que silenciei sereias 
que já não sabem atrair para longínquas ilhas. 
A tua possibilidade musical é um desperdício. 
Compõe ao menos um poema concretista 
em que desgastes requintes de tipografia 
contra o pudor de ser como eu, só lírico. 

Eu te decifro. 
Ou me devoras, meu querido, 
como me tens devorado dia a dia 
sem ter fome de mim. 
Ora, direis, mas que mulher ridícula. 
Ela é capaz de rodar um disco-voador na sua vitrola 
e não consegue fixar uma flor nas suas raízes. 
Tudo tão natural, tão simples. 
O telefone, o som estereofônico, o ultra-som 
(e as telecotecomunicações?)... 

Ai, deflagro a minha dor no ardor da bateria 
— amante-batucada sem amor-passista 
é o meu apelido. 
Mas rescindiram o meu contrato 
(será que foste tu um dos jurados?). 
(...) 

1968 







Gorjeios para um bem-te-vi

Mal amanheço 
e já me viste?... 
— Bem-te-vi! 

Saíste do sonho 
em que eu jazia 
ovo, ave e ninho?... 

— Bem-te-vi! 

E o que viste 
na floresta labiríntica 
em que a única árvore vsível 
é a de enigmas?... 



Cantas para o sol 
de graça, 
pássaro altruísta?... 

Eu, 
eu pago o meu direito à voz. 
e cobram-me: 
a água, 
a luz, 
o ninho, 
o alpiste. 

Ai, bem-me-viste: 
gorjeios meus 
saem caríssimos. 



Eu te abençôo, 
irmão passarinho, 
com as mãos franciscas 
no espalmar das minhas: 

— Bem-vistos sejam 
os que só vêem 
o que não é visto. 

Tu não és o sabiá 
que inspirou Golçalves Dias. 
Nem estou em outros mares 
a entoar canções de exílio. 

— Bem-te-vi! 
O meu chão não é lá: é aqui. 
Mas teu grito me anuncia 
essa terra que tu viste 
e que eu não vi, 
de que sou expatriada. 

— Bem-te-vi, 
ah, que saudade! 



Eu, também, 
pássaro ativo, 
me cumpro o dia a dia 
sobre este aplainado tronco 
de exaurida seiva 
a que o lavor chama de mesa 
e onde canto! CANTO! 
o que bem ou mal 
eu vejo. 
Muito mais: 
o que não vejo, 
bem-te-vi. 
Teu olho está no bico?... 
O meu, nos dedos: 
são eles que percorrerm 
as nervuras sensíveis 
dos silêncios tangíveis 
do meu grito: 
    — Bem-te-vida! 





Autobiografia de Mãos Dadas

"Qual uma criança desmamada sobre o seio de 
sua mãe, qual uma criança desmamada está a 
minha alma para comigo" — Salmo 131 

Madreminha, dócil madreminha, 
dá-me tuas mãos 
agora és tão menina. 
Cada ano que passa vais diminuindo 
e eu vou ficando cada vez maior na tua saudade. 
Vem comigo. É a minha hora de guiar-te. 
Tu esqueceste o caminho quando em mim passaste. 
Eu passo agora elucidando o olvido. 

Madre, a vida é simples chão difícil. 
Estamos num árduo labirinto 
de uma saída livre e múltiplas esquinas. 
Mas já não há perigo. 
Eu te dirijo 
com minha bússola instruída 
imantada nas estrelas que jorraram das feridas 
quando o céu da infância desabou de mim. 

Mãe: cresci. 
Tu, sim, ficaste sempre ingênua, arisca, intuitiva. 
Madremenina. Madrefilha. 
Não me ensinaste a ler porque não lias. 
Mas na cartilha em que aprendeste a rir 
soletraste em minha origem 
as palavras vitais de tua ciência: alegria, pureza, infância, vento; 
e me deste o empirismo das flores, dos astros, do silêncio; 
e me agitaste nas veias o ritmo das coisas e dos seres. 
(...) 
Madreminha, eu sei: a vida é perfumada por espinhos. 
Sabes disso. Já o sabias 
quando calçando os pés com meu cilício 
alfombraste de aroma o que doía em meu ritmo. 
Madre: já não há que imunizar meus olhos de sua vista. 
Agora eu sei como ela é 
assustadoramente bela a vida: 
alegre na periferia de sua polpa triste. 
Sabes disso. Já o sabias 
quando acariciaste meu sopro de cruz em teus ouvidos 
e devolveste em cantiga o que te dei em grito. 
(...) 

(...) 
Madre: ouves-me? E reconheces em meu canto a tua agonia? 
É minha vida. Inédita, exclusiva, a minha vida. 
Ela gritou quando calei em ti 
e agora a angústia é minha. 
Mas que digo? Oh madre-sensitiva, a angústia é minha? 
Mas são teus olhos que eu pressinto 
duas fontes de sangue, rubro rio 
transbordando em meu rosto com delírio 
ao sorver esta secura ardente de meu riso 
e a canção adusta nas feições tranquilas. 
(...) 

Tímida-mãe-poesia: 
nunca tiveste essa ousadia 
de verter em canto teus sonambulismos 
ou de lançar ao vento como desafio 
uma orquestra de êxtases cadentes. 
Mãe, eu tive. 
Por isso tu sorris 
quase com medo desta filha 
que descobriu em teu organismo 
uma latência de revolta lírica. 

Estavas tão só com o teu silêncio 
e essa fervente ânsia de explodir-te. 
Bati à tua porta e disse: Eis-me aqui. Eu te redimo agora. 
Dorme. 
(...) 

Publicado no livro Autobiografia de mãos dadas (1958). 


MYRIAM FRAGA [9761]

$
0
0


Myriam Fraga
Myriam Fraga nació en Salvador, Bahía, BRASIL el 09 de noviembre de 1937. Poeta, cuentista.

Pertenece la Academia de las Artes de Bahía desde 1985 y dirige la Fundación Casa de Jorge Amado desde su creación en 1986. La carrera literaria de Myriam Fraga explotó en los años 1957-1958, cuando los intelectuales de la época, que asistían a la Universidad, la Escuela de Teatro, la Casa de la Cultura se encuentran en el barrio de Canela y se reunieron para intercambiar ideas, también escritos. A partir de ahí, Myriam Fraga comenzó a publicar en periódicos y revistas, haciendo amistad con Sonia Coutinho, Neto Calazans, Fernando Pérez Rocha, Glauber Rocha.

El poeta bahiano lanzó su primer libro en 1964, publicado por Macunaíma, un editor creado por Glauber Rocha Neto Calazans, Fernando Pérez Rocha y Paulo Gil Soares, con el objetivo de publicar las producciones de esta generación.

Myriam Fraga trabaja actualmente como periodista en el diario A Tarde por Línea columna D'Água creadora de posición para las cuestiones relacionadas con la vida cultural de la ciudad. 

Obra:

Poesia:

Marinhas, Ed. Macunaíma, 1964, Bahia
Sesmaria, Ed. Imprensa Oficial da Bahia, prêmio Arthur Salles, 1969, Bahia
O livro dos Adynata, Ed. Macunaíma, 1975, Bahia.
O Risco na Pele, Ed. Civilização Brasileira, 1979, Rio de Janeiro.
A Cidade, Ed. Macunaíma, 1979, Bahia.
As Purificações ou o Sinal do Talião, Ed. Civilização Brasileira, 1981, Rio de Janeiro.
A Lenda do Pássaro que Roubou o Fogo (Disco/Livro com música de Carlos Pita e monotipias de Calasans Neto, Ed. Macunaíma, 1983, Bahia.
Six Poems: Tradução de Richard O’Connell, Ed. Macunaíma, 1985, Bahia.
Os Deuses Lares, Ed. Macunaíma, 1992, Bahia.
Die Stadt, Ed. Macunaíma, 1994, Bahia.

Prosa:

Flor do Sertão, Salvador, Ed. Macunaíma, 1986, Bahia

Antologias:

Cinco Poetas, Ed. Macunaíma, 1966, Bahia
Antologia da Moderna Poesia Baiana, Ed. Tempo Brasileiro, 1967, Rio de Janeiro.
25 Poetas da Bahia, Ed. DESC, 1968, Bahia
Sete Cantares de Amigos, Ed. Arpoador, 1975, Bahia.
Antologia de Poetas da Bahia, em alfabeto Braille (Ed. Fundação Cultural do Estado da Bahia, 1976, Bahia.
Serial, 1978, Bahia
Em Carne Viva, Ed. Anima, 1984, São Paulo.
Poetas Contemporâneos, Ed. Roswitha Kempf, 1985, São Paulo.
Simulations Selected Translations, Ed. Atlantis, 1983, Estados Unidos.
Sincretismo, A Poesia da Geração 60, Ed. Topbooks, 1995, Rio de Janeiro.

Revistas:

Iararana, revista de arte, crítica e literatura, vol., 03, pp 38-39.




Inquisición

Cosieron su boca
Con alfileres

Y él decía que NO
Y preguntaban.

Y cortaron sus dedos
Y lo lanzaron 
Bien al fondo del pozo

Y él decía que no, que no, que no
Y sus cabellos crecían como llamas

http://www.jornaldepoesia.jor.br/my1.html#inquisicao
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg





ANTOLOGÍA DE LA POESÍA BRASILEÑA 
Org. y traducción de Xosé Lois García 
Santiago de Compostela: Edición Loiovento, 2001. 
                           



PENELOPE

Hoy deshice el último punto,
La trama del bordado.

En el palacio desierto ladra
El perro.

Um silbido de flechas
Me devuelve el pasado.

Con los ojos de la memoria
Veo el arco
Que se curva,
La fuerza que lo extiende.

Reconozco en el silencio
La paz que me faltaba,
(En el mármol de la entrada
Agonizan los pretendientes).

El ciclo está completo
La espera finalizada.

Cuando Ulisis llegue
La sopa estará fria.

         Fémina, 1996






ABRIL

Escribo de memoria. 
La infancia es un pastel
En la garganta
Y el dolor de dividirse
En los espejos.

¿Qué fue de mí, 
De aquella historia
Que yo me conté un día
Y que perdí?

Escribo siempre por la noche;
Por la mañana apago
Y recomienzo.

ίEs tan difícil vivir,
azota tanto
el viento en las vidrieras!

Es abril y llueve
Y la tierra muerta
Donde las lilás florecen
Es mi patria ahora,
Mi destino. Isla.






DICIEMBRE

En la mesa de Navidad
Dos velas encendidas,
Fina luz reverberando
El amarillo de los melocotones.

Siempre se contaba
La misma historia, 
En la sombra verde sombra
De los pinos.

Una estrella de papel,
Entre dátiles y purpurina,
Indicaba el camino
A los magos tutelares.

En el patio un león rojo
Rompía nueces con las patas.






LA ESFINGE

Me revestí de misterio
Por ser frágil,
Pues bien sé que decifrarme
Es destruirme.

En el fondo no me importa
El enigma que propongo.

Por ser mujer y pájaro
Y leona,
Habiendo forjado en acero
Mis garras
Se espantan
Y se aterran.

No me exalto.
Se que vendrá el día de las respuestas.
Y me profetizo clara y desarmada.

Y por saber que la muerte
Es la última llave,
Me adivino en las víctimas
Que despedazo.






ESTATUA

Todo son memorias
Tatuajes
         En la carne.

¿Qué fina erosión
Esculpe
Mis sentidos?

¿Y en cada poro
Dibuja
El peso exacto
De la mano em mi vestido?

         Fémina, 1996


De
Myriam Fraga
OS DEUSES LARES
Monotipias de Calasans Neto.
Salvador: Edições Macunaíma / Artes Gráficas, 1991.
formato 29x21 cm. Não informa sobre o número de exemplares da tiragem,
nem dá outras informações sobre a edição.



2

De que serve a memória
— fuso e roca —
farta de prodígios,
tinjo e lavo
o fio das meadas,
o fio desta vida

lavo com água e
mornos sais
                 o corpo
e enquanto afagas
tua remota cicatriz
tuas
chagas enigmáticas,
heroicos feitos, falos
eu refaço
            as feridas
minhas — doces talhos
de incruentas batalhas.         



Poemas extraídos de O ESCRITOR – Revista da UBE – União Brasileira de Escritores, n. 116, agosto de 2007, cujo editor é o poeta Izacyl Guimarães Ferreira.


CARNIVALE

Porque a carne
É a carne
E tudo mais é fraco
A vida se renova
A cada novo acaso.

Será mesmo a alegria
O gole mais amargo
De um Pierrot que a si mesmo
Reconhece palhaço?

Ó espelho. Ó espelho,
Cada dias mais baço,
Que alvo contorno é este,
Que disfarce
Afasta deste rosto
O ríctus de cansaço?

Nas se é apenas um rito,
Se é apenas passagem,
Um frenesi, um espasmo,
Um galope de cascos,
Rutilantes, no asfalto.

E ao estridente soar
Das guitarras em pânico,
O tempo se desdobra
Em mil estilhaços
Fragmentos de nada...

Ó Deusa Carnivale,
Embala nos teus braços
A alegria dos tristes,
Este embaraço
Do sorriso que se perde
Em carmim e alvaiade.

No rescaldo da festa
Recolhe os pedaços
Deste deus que é delírio
Mas que é também fracasso

Breve
Todo ardor será cinza
Somente a enigmática
Face nos espelhos
Recompondo o disfarce.





CHUVA 

Reminiscências
A inquietar
Como a chuva nos vidros.

Sol que avança,
Inexorável,
O tempo, com suas marcas,

Sua umidade em rios,
Dissolvendo a paisagem,

Seu mofo, sua
Insidiosa presença
Escorrendo da tarde.

Um gotejar sinistro,
O salitre
Infiltra-se nas frestas
Reacendendo feridas.

Ó coração,
Não te atormentes,
Não te levantes contra mim,
Esquece.

Fêmina.  Salvador: FCJSA; Copene, 1996. p. 109)





VIAGEM A MARROCOS

         Para Zélia e Jorge Amado

Na cara o vento sul
— Ou será o simum?
O balançar ondeado
Dos camelos.

Fez, Rabat e Casablanca,
Terracota sutil de Marrakesh,
A cristalina fonte
Em meio à pedra.

Azilah, tuas sílabas
Adejam como aves,
Como asas roçando
Em minha face.

O meu deus é ninguém,
Morreu menino e é doce
Como um fruto,
Como as águas de Oxum
Lavando-me as feridas.

Guarda para mim,
Azilah,
Tuas tâmaras mais doces,
Mais secretas...

Um minarete escreve
Linhas tortas
No canto que se enrola
Pela tarde.

Como um risco de giz
Meu caminho é um círculo,
As caravanas passam...

No regaço
O cão, morto, não ladra.


Fêmina.  Salvador: FCJSA; Copene, 1996. p. 121-122)





De
POESIA REUNIDA
Salvador: Assembléia Legislativa do Estado da Bahia, 2008. 496 p.
ISBN 978-85-7196-088-6

Ressaca

A ressaca é como vinho
Passada a embriaguês
Resta um co(r)po vazio



Corpo

O corpo, 
Esta ilusáo, 

A transparência
Onde o tempo se inscreve, 

A esculpida
Relembrança 
— o não vivido. 

O corpo,
Este completo desfrutar-se,
Onda, peixe, sereia, 
De barbatanas selvagens 
Como facas. 

Corpo — o corpo, 
Território do nunca,
Inigualável 
País do meu espanto. 

De todos os espantos. 
(des)encontros, naufrágios,
Precipícios. 

Pássaro-fêmea, carne
Colada em moldura,
Pele, poro.

De
Myriam Fraga
Sete poemas, de amor e desespero, 
de Maria de Póvoas, também chamada 
Maria dos Povos, à partida do poeta
Gregório de Mattos para o degredo em Angola.
Salvador: Edições Macunaima, 1995.  Formato 30x11 cm



III

Maria de Póvoas,
Maria dos Povos,
Maria, alma ardente
E as mãos tão vazias...

Que vida enganosa
A tua, Maria,
Tecendo as esperas,
Somando as partilhas,
O sexo em chamas
E a fala macia.

Maria... a cinza na testa,
A oração na madrugada,
Maria, um lobo na espreita,
Um verso como cilada,
O amor é como veneno,
Como sombra na calçada,

Assombração que faz medo,
Maria, é só um poeta
Caminhando pela estrada
E a noite esconde o segredo
De tua pele alvoroçada,
De tua língua, de seus dedos.

Somente um poeta
E a chama
Que te confunde e reclama

O ontem já tão distante...
Tantos dias, longos anos,
Maria, tanto abandono,
Somente o vento nas folhas
E no peito... desenganos.


SESMARIA
De

MYRIAM FRAGA
SESMARIA
Gravuras de Calazans Neto
Salvador:  Edições Macunaima, 2000



O SOCORRO

O vento trouxe a notícia
Na corcova.

Dromedário do silêncio,
O vento,
Mensageiro de inventos.

O cristal da mensagem
É um búzio oco
Onde assenta o milagre.

Flauta que se desdobra
Ao ansioso sopro
Da espera.

A fúria explode em velas
Do outro lado
Do deserto-oceano.
Rompe o muro,
Meridiano azul que nos separa
Do sibilante recado.

O vento,
Tração de animal louco
Pelo mar,
Trouxe a esperança
Nos cascos,

Trouxe o grito
De guerra
E o pressentido sinal.

Coagulado nos poros
Do vazio, o alarme,
Súbitas letras de sal
Na tarde.



De
Myriam Fraga
A LENDA DO PÁSSARO
QUE ROUBOU O FOGO
Ilustrações: Calasans Neto
Salvador: Edições Macunaíma, 1983. s.p.

Formato  xxx  A edição, de 2000 exs, inclui 
um disco LP em separado, com poemas de 
Myriam Fraga musicalizados por Carlos Pita..



UMA ESTÓRIA SEM NOME

Esta estória não tem nome,
Esta estória não tem jeito,
É só um risco no escuro
É só o traço do açoite.

Este canto é como o sangue
Navegando nos meus longes,
Sou eu o Pássaro, o alcance
Do gesto além do horizonte.

Busco o fogo, busco a chama
Para além do meu cansaço

O que busco é só o começo
Sua imagem,
Sua exata partitura,
E o salto além da voragem.

Onde vou vai o meu pássaro.



O FEITICEIRO CEGO

O feiticeiro cego, o xamã,
O sábio decifrador do búzios,
O pajé, o agoureiro
Adivinho das vísceras,
O que sabe o segredo das ervas,
O relicário
Dos últimos venenos.

Este.  O que move a roda escura
Dos dias.  Dos teus dias.

Este. O do vinho. O profundo
Silente.  O que te deu a asa
E o poderoso destino de subir
Aos mais altos sendeiros.

O que te deu o poder
Do fero bico adunco
E à leveza das asas. 
E as garras.  As garras.

O que te deu o voo
E o destino de pássaro.










MARIA HELENA SATO [9762]

$
0
0


MARIA HELENA DE MORAL SATO  
Poeta brasileña nacida en Cabo Verde, África Occidental. Vive en São Paulo, está casada y tiene dos hijos. Formada en Letras PUC tiene postgrado en Comunicación y un MBA en Administración de Empresas. Es traductora jurada para los idiomas español, francés e Inglés.  




Diálogo en la fiesta

“Cómo escribe! “Dijo, espantado el mestre-sala
“Escribo lo que llevo. Ahora usted va en mis versos”.
“¿Cómo son sus versos?”
“A veces salen del mar- mojados sacuden las gotas. Otras veces, en 
el cielo, sin luz de luna”
“¿Y nunca hay gente, en esos versos? ¿Sólo yo?”
"Hay gente siempre. Marineros en el mar, en la luz de la luna astronautas. Hay siempre
gente en los versos que llevo. Pero en versos son mucho más livianos. Llevar
gente es muy pesado.”

Publicado en el libro Destino de bai (Edición Saúde en portugués)
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg





De
Caminho Orvalhado
São Paulo: 2004
ISBN 85-86793-25-6






Viver
como horas
repetidas —
Sempre iguais?
Sempre desiguais?

Amar
como tempo
sempre novo
— e em seu
olhar
o mesmo sonho,
envelhecido,
quase eterno!


Navegarei
sem palavras,
sem piloto,
sem explicações,
sobre naus
afundadas
ou cabos
atormentados!

Dispenso vozes,
quando me chega
límpido
o ressoar
do seu instrumento,
emoldurando
qualquer estação!


Empresto horas
ao livro.
Depois,
Nua,
contemplo palavras
que não me pertencem.


De
CAMALEOA
POESIA NA CIDADE
SÃO PAULO 450 ANOS
São Paulo: Arx, 2004.
ISBN 85-7581-218-1


Viaduto

Sobre
o viaduto
tudo se desenrola
inevitavelmente
rumo ao porvir.
Já sob o viaduto,
colunas pichadas,
uma vida
não resolvida
já,
ofuscante...


Praça da Sé
Haicai noturno

Paisagem noturna.
Os gatos são todos pardos.
Os caminhos, tortos.


Orquestra sinfônica

A cidade
dispersa.
Também recolhe
destinos
despedaçados.
Amor
não tem hora.


Fila de espera

O mistério
de um olhar
imprevisto,
nunca reencontrado!
Qual a charada
das esperas?
Que meta seguem
os desencontros? 





De
Cristais
Campinas: Editora Komedi, 2005
ISBN 85-7582-251-9


Paciente

Mãos invisíveis,
brandas,
correm
para nos conter...

Eterna
serenidade,
suavizando
nosso impulso
de
ter!


Intervalo

O nada ilumina
o que palavras
obscurecem.
Sou
minha própria
nudez.


Peixe Vidro

Percorro sutilmente
águas,
entre algas, moréias e
raias...
Em mim refulge apenas
liberdade:
poder tatuar teu nome
ou não. 






De
AREIAS E RAMAS
São Paulo: Edições Subiaco, 2006
ISBN85-86793-38-8


Bússola

Chego
a um mapa
perdido.
Nem mesmo
um vento leste!
Mapa sem dono,
sem nome,
sem porta para
bater.
Ergo uma
tenda
e me estendo
entre dois pontos
cardeais.


Arquipélago

Dez lágrimas,
únicas,
transbordam.
As demais
Cabem nos mapas.


Álbum de fotografias

Fotos,
costuro umas às
outras.
De memória
remendo o filme.
Somos
nós,
compactados no olhar
de agora.





RHEA TREGEBOV [9763]

$
0
0


Rhea Tregebov 
(Nacida en 1953) es una canadiense poeta y escritora de los niños que vive en Vancouver, Columbia Británica.
Nacida en Saskatoon, Saskatchewan, creció en Winnipeg, Manitoba, Tregebov asistió a las Universidades de Manitoba, Cornell y Boston. Durante muchos años vivió en Toronto, trabajando como escritora independiente, editora y profesora de Escritura Creativa. Enseñó Educación Continua de la Universidad de Ryerson y en la facultad en el Centro Banff para las Artes. En enero de 2005 es contratada por el Programa de Escritura Creativa en la Universidad de Columbia Británica, donde actualmente es Profesora Asociada especializada en poesía, escribe para los niños, y traduce. 

Bibliografía

Poesía

Remembering History - 1982 (winner of the Pat Lowther Award), ISBN 0-919349-16-1
No One We Know - 1986, ISBN 0-920544-44-4
The Proving Grounds - 1991, ISBN 1-55065-018-1
Mapping the Chaos - 1995, ISBN 1-55065-070-X
The Strength of Materials - 2001, ISBN 0-919897-76-2
(alive): Selected and new poems - 2004, ISBN 0-919897-98-3
All Souls' 2012 ISBN 9781550653380 51800

Los libros para niños

The Extraordinary Ordinary Everything Room - 1991, ISBN 0-929005-24-4
The Big Storm - 1992, ISBN 1-55074-081-4
Sasha and the Wiggly Tooth - 1993, ISBN 0-929005-51-1
Sasha and the Wind - 1996, ISBN 0-929005-84-8
What-If Sara - 1999, ISBN 1-896764-22-3

Novelas

The Knife Sharpener's Bell - 2009, ISBN 978-1-55050-408-8






Qué te hace estar seguro?

Qué te hace estar seguro
que una cosa es mejor que otra?
Bajé por la vereda 
con una bolsa llena de comestibles-
leche, manteca, huevos, naranjas, uvas-
Puedo caminar todo el camino a casa
y nunca creer que alguna vez fueron tocados
por un par de manos humanas.
Faltan dos días para Pascuas
y no puedo comprar lirios.
No puedo identificar su muerte.
Volviendo del supermercado
soy muy cuidadosa con los huevos.
Me enseñaron a ser cuidadosa con los huevos
nunca romper nada.
Romperé la piel de las uvas
contra mi lengua, pero los huevos
los tragaré enteros.
Qué te hace estar seguro?
Puedo vivir en una casa toda mi vida
y nunca mirar hacia el patio
y ver los arbustos presionando sus verdes patas
contra el viento, ávidos, enojados como estoy yo.
Todo quiere vivir.
Yo también.
Todo quiere vivir por siempre.

Publicado en http://rheatregebov.ca/?page_id=395
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg




What Makes You Sure?

What makes you sure
one thing is better than another?
I can walk down this sidewalk
with a bag full of groceries –
milk, butter, eggs, oranges, grapes –
I can walk all the way home
and never believe they were ever touched
by a single pair of human hands.
It’s two days to Easter
and I can not buy lilies.
I can’t quite place her death.
Walking back from the supermarket
I’m very careful of the eggs,
I was taught to be careful of the eggs,
never to break anything.
I’ll break the skin of the grapes
against my tongue, but the eggs
I’ll swallow whole.
What makes you sure?
I can live in one house my whole life
and never look out onto the yard
and see the bushes pressing their green paws
against the wind, avid, angry as I am.
Everything wants to live.
Me too.
Everything wants to live forever.





JEANETTE LYNES [9764]

$
0
0


Jeanette Lynes

CANADÁ, se crió en una granja en el condado de Grey, Ontario. Estudió en la Universidad de York, donde obtuvo una licenciatura en 1979, una maestría en 1980 y un doctorado en 1988, y la Universidad del Sur de Maine, donde obtuvo una maestría en escritura creativa en 2005. Lynes es un profesor asociado de Inglés y Estudios de la Mujer en la Universidad San Francisco Xavier y co-editor de la Revista de Antigonish. Ella vive en Nueva Escocia.

OBRA.

1999, A Woman Alone on the Atikokan Highway (poetry)
2003, The Aging Cheerleaders Alphabet (poetry)
2003, Left Fields (poetry)
2007, Ghost Works: Improvisations in Letters and Poems (with Alison Calder, chapbook)
2008, It's Hard Being Queen: The Dusty Springfield Poems (poetry)
2009, The New Blue Distance (poetry)
2009, The Factory Voice (novel)
2012, Archive of the Undressed (poetry)




La oración de Twiggy

Disculpe Deidad suprema de la delgadez
Debe conocerme como Lesley Hornby de Londres Norte. 
Esto es lo que pasó-
Me estaba enjuagando con un shampú en la peluquería, 
el tipo dijo “Sígame Señorita”
Por no comer me dieron un Mustang. 
Lo gané- con un esfuerzo bárbaro
manteniendo mis ojos bien abiertos con tres pares de falsas pestañas 
que pesaban mucho.
No tuve menstruaciones desde 1962 (no recuerdo aquellos Alcatrazes del torso). 
Fui el rostro de 1966. Me llamaron:
Persona abandonada, la que enciende, marioneta pinchada. 
A Norte América le gustan los nombres
las mujeres cóncavas. Hice la tapa de Vogue 4 veces- más que la Reina!
Newsweek me llamó cuatro extremidades en busca de un cuerpo (ingenioso)
No quisiera fanfarronear-apenas escuché que tienes un sistema de recompensa-me gustan 
que los puntos se me acerquen. Oh hombre menudo, pido por una sola cosa 
–un recuerdo sencillo- el sabor del chocolate. 
Oscuro. Semi-dulce. 
No la cosa verdadera, simplemente la idea de la cosa. Amen.

Traducido del inglés por Myriam Rozenberg






Twiggy’s Prayer

Excuse me, Supreme Slender Deity—
You’ll know me as Lesley Hornby of North London. Here’s
    what happened—
I was rinsing a shampoo in the salon, this bloke says, “Follow
    me, Miss.”
For not eating they gave me a Mustang. I earned it—bloody
    hard,
holding my eyes wide open with three pairs of false lashes
    weighing them down.
I haven’t had monthlies since 1962 (I don’t miss those
Alcatrazes of the torso). I became the Face of 1966. They 
    called me names:
Waif, Kindling, Punctured Marionette. North America likes
    names,
concave women. I made the cover of Vogue four times— 
    more than the Queen!
Newsweek called me four limbs in search of a body (clever). 
    I don’t mean
to brag—it’s just I heard you’ve a reward system—I’d like the
    points
coming my way. O Wispy One, I ask for one thing alone—a 
    simple memory—
the taste of chocolate. Dark. Semi-sweet. Not the real thing, 
    merely the idea
of the thing. Amen.







The Inner World of the Orange

My mother’s most beloved trick: take a simple orange,
turn it into pure sorrow. She did this in the manner
of a spell, a story (the same story over, over). The dark
handkerchief of her words whisked away, and presto—
the dour ’30s, a girl whose teeth vibrated with ache, who
walked barefoot in snow. Who received one orange each year
in her Christmas sock. The story really began here—with her
hand rolling the cool pebbled flesh across her cheek
in that farmhouse so bitter she could see her breath.
With her inhaling its sweet citrus rodeo, wheeling it
along her sill. Sketching it with her last stubby crayon
for posterity. Telling her diary about the sunny supple star
from which it travelled to her. Positioning her thumb in its
softest point then stopping herself, praying for strength
to resist. Truth was, this is a modern girls’ story (the moral:
defer, defer) more than a saga of peasants rising from the
    dead
fires of their own hungers, as martyrs. After all, consider
the inner world of the orange—labial, lush, lost,
utterly lost at the first fissure in its pulpy stockade.
More fallen, even, than the common apple.
This all happened prior to me, which must make me
the logical conclusion, the sequel, if you like, to
the orange story, the sad document of a woman’s ultimate
    defeat,
the daughter who, like the wedding guest, must stop her life,
    must listen.





Fundamentals of Oxygen in Intimate Situations

The land languished.
The Inseminator parked his small truck,
its doors painted: We spread the seed, we meet your need.
The cows were lined up. I was told:
weed the peas (knowingly, I
plodded the shrivelled green).

He was a joyless man with a syringe.

    A country boy drove me away,
asked: would I care for an organism? Like he
wondered if I’d fancy beef dip (or like
my mother pouring The Inseminator tea after his work, grilling him:
did he feel like God, life’s germ in his very palm?
He shrugged—there were worse jobs
than shooting seed).

    Scorn was my middle name. I set my date straight—
“It’s orgasm, moron, and asking can’t give me one. Do you take
me for some mute bovine?” He was hurt so I let him
kiss me until his Volkswagen windows steamed, until
we were fogged, suspended in an enormous droplet, trying to recall
our science book—could we suffocate like this? (The book
was silent on fundamentals of oxygen in intimate situations.)

The boy had eager saliva.

    We were still breathing in the slowest
kind of rain. He asked: what was I thinking? I said, “Nothing”—
then felt the sudden press to say
something: “Wouldn’t it be bitchin’ if they found us here—
two dead organisms—tomorrow?”
He laughed and when
he forgot to show off learning he
didn’t possess, I liked him. We let science go.
I closed my eyes, thought not
of the queen but the heavy, swaying
cows back home, my mother’s tea sloshing in the stomach
of the grim seed-shooter bumping back
down the lane in his truck, the man for whom it was just
another working day.






Summer Waitresses, Bucko’s Resort, 1986

We were fat. Our midriffs wobbled, our twin chins
debated with each other. Pecans vaulted from pies
right to our thighs. The one we called Bones said
saying “pecan” cost 100 calories. Bones rose
above things. We were circuses of the flesh. Our
hair stranded under red triangle scarves, we cursed
the pulp mill’s early shift, each flapjack plate clattering
onto the counter. The Skidders pinched us, they dug
love handles, abundant butts. They toured us in their
muscle cars, made “You Shook Me All Night Long”
the soundtrack to our lives. They gave us stuff to inhale
that smelled like pine but wasn’t. Lavished Singapore
Slings on us, asked for our cherries, laughed long
after this was funny. We had big blurry bashes on purpling
lower ridges of Rockies behind the motel where
we worked. Someone sometimes wondered, if she
wasn’t too gone, “Where’s Bones?” Someone might reply
if she wasn’t too wasted, “Try the pool.” Sure enough
Bones would be swimming there, laps, a lone bulb
on a pole lighting her watery way. Some mill boy still
possessing the gift of words would ask, “What’s with her?”
We, the fat ones, understood: she’d swallowed a pecan or
worse, a whole brownie. We saw right through her
strokes: full-tilt penance. We knew dawn would reveal her
stick-arms still slicing the aqua correction, slower,
slower. This was the summer an ordinary plump girl could
marry a prince. We called to Bones in the early hours:
“Bones, come inside, watch the wedding.” We were coming
down, crowding the tube by the patio doors while elk
snuffled through our lawn and the princess towed her
ivory train up the aisle and Bones just kept
taking on water out there. Slapping the promise of herself
through drenched sky, lighter ever after.

RITA WONG [9765]

$
0
0

rw

Rita Wong
(Nacida en 1968) es una poeta canadiense.

Wong creció en Calgary, Alberta y actualmente vive en Vancouver, Columbia Británica. Es autora de dos libros de poesía. Su trabajo investiga las relaciones entre la justicia social, la ecología, la descolonización y la poética contemporánea. Wong es profesor asistente en la Universidad Emily Carr de Arte y Diseño, enseñando Estudios Críticos y Culturales.  Tiene otro curso en el desarrollo, cultivo contemplaciones Ecológica, interculturales e interdisciplinarios de agua. 
Es también instructora invitada en la Universidad de Miami.

Educación

Wong se graduó con un BA (Hons) en 1990 en la Universidad de Calgary. Recibió títulos de maestría en 1992 de la Universidad de Alberta y en 1996 de la Universidad de British Columbia. En 2002 recibió su doctorado de la Universidad Simon Fraser.

Biblografía:

POESÍA:

forage. Nightwood Editions, 2007. ISBN 0-88971-213-1
monkeypuzzle. Vancouver: Press Gang, 1998. ISBN 0-88974-088-7.
sybil unrest (co-written with Larissa Lai, Line Books, 2008)

REVISTAS:

"Decolonizasian: Reading First Nations and Asian Relations in Literature", in Canadian Literature, forthcoming (issue 1999, March 2009).[6]
"Market Forces and Powerful Desires: Reading Evelyn Lau's Cultural Labour", in Kam Louie and Tseen Khoo (eds.), Culture, Identity, Commodity: Diasporic Chinese Literatures in English. Hong Kong: Hong Kong UP. 2005.
"Re Sounding Dissent", in Open Letter, 2004.
"Troubling Domestic Limits: Reading Border Fictions Alongside Salt Fish Girl by Larissa Lai", in BC Studies 140 (Winter 2003/04): 109-24.
"Globalization and Poverty as Violence Against Women." in Paul Taylor (ed.) The Heart of the Community: the Best of the Carnegie Newsletter. Vancouver: New Star Books, 2003. 227-28.
"Historical fictions, or when is an arrival not an arrival?" in K. Love (ed.) Facing History: Portraits from Vancouver. Vancouver: Presentation House and Arsenal Pulp Press, 2002. 38-39.
"Influences", in Contemporary Verse 2 25.1 (Summer 2002): 79-80.
"Partial Responses to the Global Movement of People", in West Coast Line 34.3, No. 33 (Winter 2001): 105-19.
"Market Forces and Powerful Desires: Reading Evelyn Lau's Cultural Labour", in Essays on Canadian Writing 73 (Spring 2001): 122-40.
"The I in Migrant", in West Coast Line 33.3, No. 30 (Winter 2000): 105-8.
Interview, by Larissa Lai. In West Coast Line 33.3, No. 30 (Winter 2000): 72-82.
"An Intelligent and Humane Response", in Kinesis (November 1999): 12, 17.
"Writing History in Fiction", in Rice paper 4.1 (1998): 33.
"Asian Heritage Month in Vancouver: Building Community", in Kinesis (1997): 16.
"Jumping on Hyphens", in Makeda Silvera (ed.) The Other Woman: Women of Colour in Contemporary Canadian Literature. Toronto: Sister Vision Press, 1994. 117-53.
"Have You Eaten Yet? Two Interviews", in Edna Alford and Claire Harris (eds.) Kitchen Talk. Red Deer: Red Deer College Press, 1992. 149-57.






Blues del denim

hay montañas de denim en mi placard
ropas usadas bien gastadas, jeans andrajosos,
pantalones ajustados adolescentes, monos jardineros holgados,
años de pegajosas estampidas hacia afuera

nada hay entre 
las ropas de trabajo de los obreros & yo
sus cincuenta centavos el sudor de un día
me abraza fuerte cada mañana

los dedos derechos de mi tía
con las demandas de trabajo a destajo
cómo producía docenas de jeans bajo la luz tenue
una víctima más para la ropa casual

el algodón recolectado por trabajadores hambrientos
golpeados dentro de la estructura & sumisión en fábricas remotas
disimulados dentro de las ofertas de las secciones de negocios

el denim negro con dedos amputados
moviendo hilos sangrientos desde los bolsillos
anudando en mi pecho mientras miro en mi placard
no encuentro nada para usar

nada, eso es, pero
el desgarro de una malla desteñida delgada
desbordando el trabajo dentro de la visión del consumidor
harapiento con culpa, ignorancia, miedo
pero aún así se tensa una pancarta
en el viento para el cambio

Publicado en http://blogs.eciad.ca/ritawong/poems/
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg

monkeypuzzle



denim blues

there are denim mountains in my closet:
well-worn cutoffs, raggedy jeans,
adolescent skintight pants, baggy prairie overalls,
years of tacky stampede outfits

nothing comes between me &
the labour of the garment workers
their fifty cents a day sweat
hugs me tight every morning

my auntie’s fingers nimble
with the demands of piecework
how she churns dozens of jeans by dim lamplight
one more casualty for casual wear

cotton picked by hungry workers
beaten into fabric & submission in far-off factories
dissembled into department store offerings

black denim with amputated
fingers waving bloody threads from pockets
knotting in my chest as i look in the closet
find nothing to wear

nothing, that is, but
thin faded gauze ripping open,
spilling labour into consumer vision,
ragged with guilt, ignorance, fear
but still rippling, a necessary banner
in the wind for change






a wandering daughter’s grammar

she congregates with nomads
attentive & occasionally settling
reconjugates self with each meeting:
i am self
I is personae
i & stolen grammar
hoarded carefully in bare hands & forgotten pockets
aiya! hai been dou ah!
good fortune, she’s a tough cookie
will bend & trace those words to follow black, black hair
the sound between her bare thighs as she walks & sidesteps
mimics & repels the roles imposed upon her

remember: timidity begets timidity
speak up, girl!

lip: to be used as a verb whenever possible–she lips backbone, a daily necessity this slow road through thickets

tongue: caught between the command performance of communication & her tongue’s own slippery dance. thrust into the chasm of speak or be spoken for.

breast: in conjunction with chicken evokes fear. in conjunction with lover, a welling, a swelling, of touch & of shyness

knuckle: layers of work ethic, prone to cracks & dryness, punishment in a harsh climate

back: her neural arch supports the clan’s full frontal reunion, genealogies writing themselves before her wary eyes

liver: proteins of endearment, this interrogative organ delivers feast into fuel, water into blood

guilt: a way of life, can be slowly unset by the beating heart’s optimism. atriums of responsibility a syntax of action.

sisterhood: this anatomy includes mother if possible



forage



a poem from forage:

canola queasy

“In April 1997, Monsanto pulled two varieties of genetically engineered canola seeds from the Canadian market after testing revealed that at least one of the patented herbicide-tolerant transgenic varieties contained an ‘unexpected’ gene. This was after 60,000 bags of the seeds had already been sold throughout Western Canada.” – Mae-Wan Ho

vulture capital hovers over our dinner tables, covers hospitals alurid shade of canola, what gradient decline in the stuck market, what terminal severity in that twenty-year monopoly culled the patent regime, its refrain of greed, false prophets hawk hydrophobic that is oily platitudes to justify rapacity as they engineer despair in those brilliant but foolish yellow genetically stacked prairie crops. refrain from greed, i want to advise them, but how to converse with the wilfully profitable stuck in their monetary monologue? head-on collisions create more energy but who gets obliterated? despite misgivings i blurt, don’t shoot the messy angels with your cell-arranging blasts, don’t document their properties in order to pimp them. the time for business-as-usual is over. it died with the first colonial casualty. stop the clock. hey bloated monstrosity: transcribe your ethics first or your protein mass shall turn protean mess and be auctioned off in the stacked market and so you shall endlessly reap your cussed stunts.

(dedicated to Percy Schmeiser, the Saskatchewan farmer who was threatened and sued by Monsanto because genetically engineered canola happened to blow into his fields)

SAMUEL MENASHE [9766]

$
0
0


Samuel Menashe
Samuel Menashe (16 septiembre 1925 hasta 22 agosto 2011) era un americano poeta. Nacido en la ciudad de Nueva York como Samuel Menashe Weisberg, hijo de ruso - judíos inmigrantes padres, Menashe creció en Elmhurst, Queens, y se graduó en Townsend Harris High School y en el Queens College, donde se especializó en bioquímica. Durante la II Guerra Mundial sirvió en el Ejército de EE.UU. en infantería, y en 1944 combatió en la batalla de las Ardenas. Después de la guerra estudió en la Sorbona, donde recibió un doctorado por la tesis Un essai sur l'expérience poétique (étude introspectiva) en 1950. 
En la década de 1950, Menashe regresó a Nueva York, donde, a excepción de estancias frecuentes en Inglaterra y Irlanda,    vivió la mayor parte de su vida. En 1961, cosechó la bendición del poeta británico Kathleen Raine que organizó su primer libro, que será publicado por Victor Gollancz, en Londres.  

Menashe murió mientras dormía en Nueva York el 22 de agosto de 2011. 

Bibliografía

The Many Named Beloved (1961)
Penguin Modern Poets, vol. 7 of the 2nd series (1966). Poems by Donald Davie, Samuel Menashe, and Allen Curnow.
No Jerusalem But This (1971)
Fringe of Fire (1973)
To Open (1974)
Collected Poems (1986)
The Niche Narrows (2000)
New and Selected Poems (2005)






Tierra prometida

En el margen
De un mundo
Más allá de mis ojos
Bellos
Sé que el Exilio
Es siempre
Verde con esperanza
El río
Que no podemos cruzar
Fluye para siempre

Publicado en http://www.archipelago.org/vol8-4/menashe.htm
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg




Samuel Menashe, intensidad, claridad, silencio


Por GASPAR OROZCO

Hay poetas que están tan cerca del silencio, que hay que aguzar el oído para escucharles. Samuel Menashe entra en esa categoría. Nacido en Brooklyn en 1925, el poeta vivió mayormente alejado de los círculos literarios de Estados Unidos y no fue sino hasta muy tarde que su obra recibió cierto reconocimiento. Murió en el verano de 2011. Maestro de la forma breve, sus poemas son mínimas construcciones a través de las cuales se alcanza a ver, si aún se tiene algo de luz en los ojos, el punto más lejano del horizonte. Si el lector sabe detenerse, encontrará en ellos ese simplísimo temblor que da la realidad, el que según Cesare Pavese define al poema verdadero.

Poesía es concentración máxima de sentido. Menashe aplicaba esta sabiduría de lo esencial no sólo a las letras, sino a la vida. Hay una anécdota que deja ver bien el origen de esta vocación de intensidad. En la segunda guerra mundial, Menashe combatió en la 87 división del ejército americano en Francia, Bélgica y Alemania. En un solo día, en la batalla de las Ardenas, 190 hombres de su compañía murieron, fueron heridos o hechos prisioneros. Sólo 29 quedaron sin daños físicos. A su regreso a la vida civil, cuenta el asombro que sentía al escuchar a la gente hacer planes para el mañana: me impresionaba que pudieran hablar de ese futuro, del próximo verano. Como resultado, viví en el día. Durante los primeros años después de la guerra, cada día era el ÚLTIMO. Y después eso cambió. Cada día era el ÚNICO día.




Piedra sería agua

Más no puede deshacer
su propia dureza
podrían correr las rocas
salvajes como torrentes
sumergidas sobre el cielo
en riscos que nadie escala
quién hace que las fuentes
surjan de un pedernal
quién se atreve
a decir al sediento
ahí está el pozo






A la orilla
de un mundo
hermoso
más allá de mis ojos
sé que el exilio
siempre será
verde de esperanza-
el río
que no podemos cruzar
para siempre fluye








Crepúsculo

Miramos al otro lado
del agua nos
asombra un astro –
aún no está oscuro
el sol acaba de caer
Miramos al otro lado
del agua, solitarios,
como ese astro
que nos asombra
y así de lejanos



Intensidad y claridad. Menashe nos recuerda que en este instante irrepetible en el que estamos vivos, la nitidez es comunión. En un hermoso film corto de Pamela Robertson –Life is Immense-, Menashe nos abre las puertas de su casa en Greenwich Village, lugar donde vivió en soledad por muchos años. Ahí, el poeta nos confía, casi en secreto: Nunca pensé que fuera un poema. Pensé que sólo era…un suspiro.








Due soldi di speranza


Burke
was right!
Support The 
New Criterion

I leave two pennies 
On my table 
To keep hope in sight

I enable myself 
By any device 
An angel would recognize

Even if he came 
While I was away 
A good sign 
Might make him stay







Descent

My father drummed darkness   
Through the underbrush   
Until lightning struck   

I take after him   

Clouds crowd the sky   
Around me as I run   
Downhill on a high—   
I am my mother's son   
Born long ago   
In the storm's eye








Apotheosis

Taut with longing   
You must become   
The god you sought—   
The only one










ALICIA OSTRIKER [9767]

$
0
0


Alicia Ostriker
Poeta, crítica y activista Alicia Ostriker nació en 1937 en la ciudad de Nueva York. Obtuvo grados de Brandeis en la Universidad de Wisconsin-Madison. Dos veces finalista del National Book Award, Ostriker ha publicado numerosos libros de poesía, entre ellos The Book of Seventy (2009), que recibió el Premio Nacional del Libro Judío. 

Poesía:

Songs, Holt (New York, NY), 1969.
Once More out of Darkness, and Other Poems, Smith/Horizon Press (New York, NY), 1971, enlarged edition, Berkeley Poets Cooperative (Berkeley, CA), 1974.
A Dream of Springtime, Smith/Horizon Press (New York, NY), 1979.
The Mother/Child Papers, Momentum (Santa Monica, CA), 1980.
A Woman under the Surface: Poems and Prose Poems, Princeton University Press, 1982.
The Imaginary Lover, University of Pittsburgh Press, 1986.
Green Age, University of Pittsburgh Press, 1989.
The Crack in Everything, University of Pittsburgh Press, 1996.
The Little Space: Poems Selected and New, University of Pittsburgh Press, 1998.
The Volcano Sequence, University of Pittsburgh Press, 2002.
No Heaven, University of Pittsburgh Press, 2005.
The Book of Seventy, University of Pittsburgh Press, 2009.

OTROS:

Vision and Verse in William Blake, University of Wisconsin Press (Madison, WI), 1965.
(Editor) William Blake: Complete Poems, Penguin (New York, NY), 1977.
Writing like a Woman, University of Michigan Press (Ann Arbor, MI), 1983.
Stealing the Language: The Emergence of Women Poets in America, Beacon, 1986.
Feminist Revision and the Bible, Blackwell (Cambridge, MA), 1992.
The Nakedness of the Fathers: Biblical Visions and Revisions, Rutgers University Press (New Brunswick, NJ), 1994.
(Author of preface) The Five Scrolls (Old Testament Bible), Vintage (New York, NY), 2000.
Dancing at the Devil’s Party: Essays on Poetry, Politics, and the Erotic, University of Michigan Press (Ann Arbor, MI), 2000.
For the Love of God: The Bible as an Open Book, Rutgers University Press (Piscataway, NJ), 2008.




Matisse, también

Matisse, también, cuando los dedos dejaron de trabajar
Trabajó más y más audazmente, sus colores primarios celebraron
Los matrimonios de la inocencia y la gloria, la inocencia y la gloria

Monet cuando las cataratas cubrieron sus ojos
Pintó volutas de furia, y cuando su vista se recuperó
Pintó nenúfares, Picasso afirmó

Yo no busco, encuentro, y se adhirió a esa historia
Sobre sí mismo e hizo que la historia se cumpliera.
Malditos los padres. Estamos hablando de rebeldía.

Publicado en Poetry Foundation
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg








A Young Woman, A Tree

Passing that fiery tree—if only she could
Be making love,
Be making poetry, 
Be exploding, be speeding through the universe
Like a photon, like a shower
Of yellow blazes— 
She believes if she could only overtake
The riding rhythm of things,
Of her own electrons,
Then she would be at rest
If she could forget school,
Climb the tree,
Be the tree,
Burn like that.
She doesn’t know yet, how could she
That this same need
Is going to erupt every September
And that in 40 years the idea will strike her
From no apparent source,
In a Laundromat
Between a washer and a dryer,

Like one of those electric light bulbs
Lighting up near a character’s head in a comic strip—
There in that naked and soiled place
With its detergent machines,
Its speckled fluorescent lights,
Its lint piles broomed into corners as she fumbles for quarters
And dimes, she will start to chuckle and double over
Into the plastic baskets’
Mountain of wet 
Bedsheets and bulky overalls—
Old lady! She’ll grin,
beguiled at herself,

Old lady! The desire to burn is already a burning! How about that!








VALZHYNA MORT [9768]

$
0
0


Valzhyna Mort 
(nacida Valhyna Martynava, 1981, Minsk , Bielorrusia) es una poeta que ahora vive en los Estados Unidos.
Docente de Escritura Creativa en la Universidad de Baltimore. 
Su primer libro de poesía,  I'm as Thin as Your Eyelashes, se editó en Bielorrusia en 2005. 

Obra:

Poesía

I’m as Thin as Your Eyelashes, (2005)
Favourites for accordion, Translator Franz Wright, 2006
Factory of Tears, Copper Canyon Press, 2008, ISBN 978-1-55659-274-4
Collected Body, Copper Canyon Press, 2011, ISBN 978-1-55659-372-7

Antologías

Kwame Dawes, Colin Channer, ed. (2010). "Crossword". So Much Things to Say: 100 Poets from the First Ten Years of the Calabash International Literary Festival. Akashic Books. ISBN 978-1-936070-07-7.
Ilya Kaminsky, Susan Harris (eds), The Ecco Anthology of International Poetry, HarperCollins, 2009, ISBN 978-0-06-158324-7






Rima interna

por Martín López-Vega

Tres Poemas de Valzhyna Mort

Hay gente joven que escribe cosas que parecen poemas y luego hay poetas jóvenes, que desde muy temprano dan muestra de un talento fuera de lo común y aunque sus primeras entregas puedan tener aún márgenes balbuceantes algo en su núcleo hace prever una explosión a no mucho tardar y nos deja ya prueba de genio. Seguramente a esta segunda clase pertenezca la bielorrusa (naturalizada norteamericana) Valzhyna Mort, nacida hace tan poco como en 1981 en Minsk. Su primer libro, Soy tan fina como tus pestañas, ya mereció elogios de la crítica en varios países y su primer libro publicado en Estados Unidos, Fábrica de lágrimas, fue recibido en las páginas del New Yorker con estas palabras: “Mort se esfuerza en ser una enviada de su país natal, escribiendo vociferante hasta la alarma sobre su lucha para establecer una identidad clara para Bielorrusia y su lenguaje”. Su último libro, Cuerpo completo, lo ha escrito directamente en inglés. Sus poemas demuestran el doble afán imprescindible: no tanto mostrar como buscar su visión, su lugar del mundo, y ahondar en la búsqueda de esas estructuras poéticas que Denise Levertov llamaba “no reciclables”. 




FÁBRICA DE LÁGRIMAS

Y de nuevo según el informe anual
los mayores resultados de productividad han sido alcanzados
por la Fábrica de Lágrimas.

Mientras el Departamento de Transportes se gastaba los talones
mientras el Departamento de Asuntos del Corazón
latía de forma histérica
la Fábrica de Lágrimas trabajaba en turnos nocturnos
marcando nuevos records
incluso en vacaciones.

Mientras el Centro de Refinería Alimenticia
intentaba digerir una nueva catástrofe
la Fábrica de Lágrimas adoptaba una nueva tecnología
económicamente ventajosa para reciclar
los desechos del pasado 
(recuerdos, básicamente).

Los retratos de los empleados del año
colgaban del Muro de las Lágrimas.

Soy el recipiente de los trabajadores de la heroica Fábrica de Lágrimas.
Tengo callos en los ojos.
Tengo fracturas complejas en mis mejillas.
Recibo mi sueldo del producto que manufacturo.
Soy feliz con lo que tengo.





BIELORRUSO, 1

ni siquiera nuestras madres tienen idea de dónde nacimos
de cómo abrimos sus piernas para escurrirnos al mundo
del mismo modo que uno se arrastra bajo las ruinas tras un bombardeo
no podemos decir cuáles de nosotros eran niños o niñas
nos atiborramos de basura pensando que era pan
y nuestro futuro
un gimnasta en el hilo finísimo del horizonte
se exhibía allí
en el lugar más alto
asco

crecimos en un país donde
tu primera puerta está trazada con tiza
después con la oscuridad un tanque llega
y nadie vuelve a verte
más que en esos automóviles en los que ni
hombres armados ni
un vagabundo con una guadaña
es así como al amor le gustaba visitarnos
y secuestrarnos tapados

gratis total sólo en los baños públicos
donde por unas monedas a nadie le importaba qué hacíamos
afrontábamos el calor del verano la nieve del invierno
cuando descubrimos que nosotros mismos éramos el lenguaje
y nos quitaron la lengua comenzamos a hablar con los ojos
cuando nos arrancaron los ojos hablamos con las manos
cuando nos cortaron las manos conversamos con los dedos de los pies
cuando nos dispararon en las piernas movimos nuestras cabezas para sí
y las agitamos para no y cuando se comieron nuestras cabezas vivas
nos arrastramos hasta los vientres de nuestras madres durmientes 
como en refugios antiaéreos
para nacer de nuevo
y allá en el horizonte el gimnasta de nuestro futuro
saltaba a través del aro abrasador
del sol







AMOR

El sonido más humano que un cuerpo puede oír:
alguien que se lava los dientes por la noche al otro lado del recibidor.
Incluso la langosta escucha confusa. 
También ella, tumbada en un colchón desnudo sobre el suelo, 
se sorprende de cuánto de su cuerpo hay en ese sonido, 
como si acabara de darse cuenta de que tiene brazos. 

El escupitajo escurriéndose por el lavabo 
también lo cuenta como cuerpo. 
El lazo de saliva sobre su coño 
también lo cuenta como cuerpo. 

Una maleta del cuerpo marcada 
con pegatinas de cicatrices de cada lugar. 
Se mete dentro 
y se envía, se envía, se envía 
a través de cantinas tras gasolineras, a través de mares, 
a través de las manos de hombres de uniforme azul, 
se envía urgente para tomar el primer camión de reparto. 

Cuando se sienta bajo su falta 
se ve impelida a confesarse. 

Al otro lado del muro su vecino lee nombres de medicinas. 
y ella piensa que el vecino cuenta piedras preciosas: 
amiodarona, zofenopril, metropolol, mexifin. 
Oh sí, ella heredará esas joyas. 
Se pondrá esas joyas sobre la boca para ocultar su gesto. 

Pero por ahora 
se lava los dientes y la langosta permanece en silencio. 
Se tumba en el recibidor oliendo 
su ropa de todo el día tirada en el suelo del baño, 
mientras su sudor emerge de los rincones del algodón 
y se dispersa, se multiplica 
como cucarachas. 

http://www.elcultural.es/blogs_comentario/Rima_interna/22/34106/Tres_Poemas_de_Valzhyna_Mort





crossword

a woman moves through dog rose and juniper bushes,
a pussy clean and folded between her legs,
breasts like the tips of her festive shoes
shine silently in her heavy armoire.

one blackbird, one cow, one horse.
the sea beats against the wall of the waterless.
she walks to a phone booth that waits
a fair distance from all three villages.

it’s a game she could have heard on the radio:
a question, a number, an answer, a prize.
her pussy reaches up and turns on the light in her womb.  

from the rain, she says into the receiver,
we compiled white tables and chairs under a shed
into a crossword puzzle
and sat ourselves in the grid.

the receiver is silent. the bird flounces
like a burglar caught red-handed.
her voice stumbles over her glands.
the body to be written in the last block—
i can suck his name out of any letter.

all three villages cover their faces with wind.








Jean-Paul Belmondo

it begins with your face of a stone
where lips repose like two seals
in a coastal mist of cigarette smoke
you move through the streets—
listing them
is as useless as naming waves.

                       (that city is so handsome for a reason—
                        it was made out of your rib)

it continues with my
          skidmarked by a dress
body. i stand on the border
on heels like my sixth toes
and show you
where to park.

that very night
lying together
                        in the dogs yard
       —flowers are biting my back!—
you whisper:
          the longer i look on the coins of your nipples
          the clearer i see the Queen’s profile.

for you, body and money are the same
as the chicken and the egg.
the metaphor of “a woman’s purse”
escapes you.
stealing, you like to mumble:
a purse is a purse is a purse is a purse.
also:
a real purse in your hand is worth
two metaphorical purses over your mouth.

they tell me
          you are a body
                        anchored to the shore by its rusting blood.
your wound darkens on your chest like a crow.
i tell them—as agreed—that you are my youth.
an apple that bit into me to forget its own knowledge.

death hands you every new day like a golden coin.
as the bribe grows
it gets harder to turn it down.
your heart of gold gets heavier to carry.

your hands know that a car has a waist
and a gun—a lobe.
you take me where the river once lifted its skirts
and God, abashed with that view,
ordered to cover that shame with a city.

its dance square
shrank by the darkness to the size
of a sleeping infant’s slightly open mouth.
i cannot tell between beggars’ stretched hands
and dogs’ dripping tongues.
you cannot tell between legs—
                    mine—tables’—chairs’—others’.

that dance square is a cage
where accordions grin at dismembered violin torsos.
beggars lick thin air off their lips.
women whirling in salsa slash you
across the chest with the blades
of their skirts soiled with peonies.








Mocking Bird Hotel

A woman’s hallelujah! washes the foot of Mocking Bird
Hill, her face eclipsed by her black mouth,
her eyes rolled up like workman’s sleeves.
Stirred up, a fly speaks in the tongue of the hotel
doorbell, where, on the sun-ridden straw terrace
my salvation means less than praise
to a dumb child. Damned, blinded by ice cubes,
the fly surrenders its life into the waiter’s clean hands.

Behind the kitchen of the Mocking Bird Hotel
a rooster repeats hallelujah! until it loses its head.
A man harvests the Family Tree before his forefathers’
features have a chance to ripen on their faces. Parakeets
watch him from the bare nerves of the garden. He harvests
before the worms that eat his father turn into demons.

Do not eat the fruit from your Family Tree. You have
eyes not to see them, hands not to pick them, teeth
not to bite them, tongue not to taste them even in speech.
The waiter slashes the table with our bill. We descend
Mocking Bird Hill without raising dust. Dogs,
their fur hanging like wet feathers off their backs,
piss yellow smoke without lifting a leg. Gulls
smash their heads between their wings.
Light lays the eggs of shadows under the shrubs.
Produce shacks stand empty like football gates.
What appeared blue from afar, turns green.
                 I hold it all in, even my own urine.
But the mother of vowels slumps from my throat
like the queen of a havocked beehive.

Higher than hallelujah! rising like smoke over the hill,
I scream at the top of that green lung,
                                                                    why, in the Mocking Bird
Hell, do you value your blood over your sweat,
that bitterness over this salt, that wound over this
crystal? But often, to shed light on the darkness, light
isn’t enough. Often what I need is even a darker
darkness. Like in those hours before the sun incriminates this
hotel, his two nostrils that illuminate our benighted bodies.







БАБУЛЯ

Мая бабуля
Ня ведае болю,
Яна думае, што
Голад – гэта ежа,
Галота – гэта багацьце,
Смага – гэта вада.
Яе цела, як вінаград, абвілася вакол палкі,
Яе валасы, як пчаліныя крылцы,
Яна глытае сонечныя зайчыкі таблетак,
Называе інтэрнэт тэлефонам ў Амэрыку.
Яе сэрца стала ружаю – яго толькі і можна
Што нюхаць,
Прыціскаючыся да яе грудзей,
Больш ад яго ніякага толку
Толькі кветка.
Яе рукі, як ногі бусла,
Чырвоныя палачкі.
І я сяджу на кукішках
І выю ваўком
На белую поўню тваёй галавы,
Бабуля.
Я кажу табе: гэта ня боль,
Гэта так моцна цябе абдымае Бог,
Цалуе і коле сваёй няголенай шчакою.

Viewing all 7276 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>