Quantcast
Channel: POETAS SIGLO XXI - ANTOLOGIA MUNDIAL + 20.000 POETAS: Editor: Fernando Sabido Sánchez #Poesía
Viewing all 7276 articles
Browse latest View live

IRINA MAVRODIN [9769]

$
0
0


Irina Mavrodin
Irina Mavrodin (Nacida el 12 de junio 1929 - Murió el 22 de mayo 2012) fue una profesora de literatura francesa (inicialmente en la Universidad de Bucarest, después profesora asesora en la Universidad de Craiova) traductora rumana a Inglés y Francés, poeta y ensayista.

Irina Mavrodin nació el 12 de junio de 1929. Sus padres eran Anastase Mavrodin, maestro y Maria.
Estudió en Focsani (1940-1950), interrumpida por dos años. Se convirtió en graduada de la Universidad de Bucarest (Facultad de Lenguas Extranjeras, Departamento de francés) en 1954. Recibió un doctorado en literatura francesa, con la tesis "Nathalie Sarraute y le Nouveau Roman" (1971).
Irina Mavrodin fue profesora en la Facultad de Lenguas Extranjeras de la Universidad de Bucarest, el Departamento de la literatura francesa.

POEMAS

Poeme, Cartea Românească, 1970;
Reci limpezi cuvinte, Cartea Românească, 1971;
Copac înflorit, Cartea Româneasca, 1978;
Picătura de ploaie, Cartea Românească, 1987;
Vocile, Cartea Românească, 1998, Premiul Uniunii Scriitorilor;
Punere în abis, Poeți români contemporani", Eminescu, 2000.

Ensayos críticos

Spațiul continuu, Univers, 1972;
Romanul poetic, Univers, 1977;
Poussin. Praxis și metoda, Meridiane, 1981;
Modernii, precursori ai clasicilor, Dacia, 1981;
Poietica și poetica, Univers, 1982; ed. 2, Scrisul Românesc, 1998;
Stendhal Scriitura și cunoastere, Albatros, 1985;
Punctul central, Eminescu, 1986;
Mâna care scrie: Spre o poietică a hazardului, Editura EST, 2001, Premiul Uniunii Scriitorilor, Premiul Academiei Române;
Uimire și poiesis, Scrisul Românesc, 1999;
Cvadratura cercului, Eminescu, 2001.




EL GIRASOL

Sobre su tumba
justo al lado de la Cruz
ha nacido un Girasol

en la oscuridad que ha cubierto
todo el universo
sólo Él
más luz

Traducción del rumano al castellano: Pere Bessó





FLOARE SOARELUI

Pe mormântul Ei
chiar lângă Cruce
a răsărit o Floarea Soarelui

în bezna care cuprinsese
tot universul
numai Ea
mai lumina







Lumânãrile 

Suntem copiii Tãi
lumânãrile de cearã moale
care vor sã se aprindã
de la lumina Ta

ajutã-ne
sã ardem în noapte
atâta
cât ne va fi fost dat






Enigma 

Pe norul acela stã scris
destinul meu
într-un alfabet
mie necunoscut

este o câmpie verde
cu o casã albã în mijloc
un singur copac își scuturã florile
peste mormântul mamei

ce vrea sã spunã
aceastã îmbinare
de semne atât de simple și
misterioase


VALERIE ROUZEAU [9770]

$
0
0

Valérie Rouzeau

Valerie Rouzeau, nacida en Cosne-sur-Loire, FRANCIA el 22 de agosto 1967. Poeta.

OBRAS:

Je trouverai le titre après, Chambelland, Le Pont sous l'Eau (1989)
À tire d'elle, La Bartavelle (1989)
À cause de l'automne, supplément Polder n°62, revue Décharge (1991)
Petits poèmes sans gravité, Prix de la Crypte 1991, La Crypte (1991)
Les ailes et les fruits, Multiples (1992)
Chantier d'enfance, La Bartavelle et Le Noroît (Québec, 1992)
Patiences, Albatroz et Le Manège du Cochon Seul (1994)
Ce n'est pas le printemps, Traumfabrik (1995)
Pas revoir, Le Dé bleu (1999)
Neige rien, Unes (2000)
Une foule en terre foulée, traduction des poèmes en anglais par Richard Cooper, dessins de Michel Nedjar, Travioles (2001)
Va où, Le Temps qu'il fait (2002)
L'Arsimplaucoulis, douceur des Carpathes (en coll. avec Éric Dussert), Fornax éditeur (2002)
Valérie Rouzeau lit ses poètes, Le Temps qu'il fait (2003)
Sylvia Plath : un galop infatigable, J.M. Place (2003)
Kékszakállú, Les Faunes (2004)
Le monde immodérément, en collaboration avec Lambert Schlechter, Éditions nuit myrtide, Lille (2004)
Récipients d'air, Le Temps qu'il fait (2005)
Eden, deux, trois émoi, ill. de Daphné Corregan, Livre d'artiste, (2006)
Ce n'est pas le printemps, TraumFabriK (2007)
Apothicaria, Wigwam éditions (2007), prix des Explorateurs 2009
Gue digue don, ill. de Claude Stassart-Springer, éd. de la Goulotte (2007)
Mange matin, L'Idée Bleue (2008)
Quand je me deux, Le Temps qu'il fait (2009)
Je comme, ill. de Claude Stassart-Springer, éd. de la Goulotte (2010)
Pas revoir suivi de Neige rien, collection "la petite vermillon", éditions de la Table Ronde,2010
Vrouz, éditions de la Table Ronde, 2012
Ma ténèbre, éditions Contre-Allées, 2012

Traducciones.

La Traversée in Arbres d'hiver, Sylvia Plath, Poésie/Gallimard (1999)
Je voulais écrire un poème, William Carlos Williams, Unes (2000)
Le Printemps et le reste, William Carlos Williams, Unes (2000)
Sélection de poèmes de Sylvia Plath in Sylvia Plath : un galop infatigable, J.M. Place (2003)
Son mari : Ted Hughes & Sylvia Plath, l'histoire d'un mariage''Diane Middlebrook, Phébus, 2006
What I Wrote / Ce que j'ai écrit, Duane Michals, Robert Delpire, 2008
Ariel de Sylvia Plath, Gallimard, 2009
Poèmes (1957-1994) de Ted Hughes ( traduits avec Jacques Darras), Gallimard, 2009

Premios literarios:

Prix Guillaume-Apollinaire 2012 pour le recueil Vrouz






Recipientes de aire

Soy siempre niña, dibujo con cuidado largas vías 

Férreas, y barcos que danzan
(Tengo más recuerdos que si tuviera mil años)
Mi buen navío oh mi memoria
Hay también un cucú en madera
Hay un hoyo con un nido de bichos blancos
(Pero la esperanza es una pequeña niña)


Publicado en 
http://www.lieux-dits.eu/Tourne%20la%20page/valerie_rouzeau.htm
Traducido del francés por Myriam Rozenberg





Humanidades.


Un saludo a José Emilio Pacheco

La babosa
En español ya babea
El animal llamado babosa
La babosanimal sutil quito
Una a agrego una b sutilizo
La babosanimal sutil se recrea
Se rebasa se reposa
Mientras que un poeta la recrea
En jardines que no temen ningún peligro 
Donde el niño grita la muerte calla
Tiene humedad de musgo
Posee humedad de musgo
La babosa se posa donde rebosa el musgo

Tiene también acuosidad
Es acuosa la babosa
Tiene el humor acuoso del ojo
(Robert(1) me dio un ejemplo de esto)
Contiene su cúmulo de lágrimas
En su vida a medio hacerse su vida semicumplida
De caracol que no se logra jamás 
Col caracol en proyecto
Sola babosa que babea bajo el sol
Sin la frágil gracia del caracol
Algo que no existe
Todavía se anuncia en la babosa 
Algo que aún no existe

En su lento paraíso de baba
En su edén en retraso
Moroso edén de baba
Es un acento que se desplaza un mínimo signo
Largamente babosea la babosa 
Como se dice que la hora pasa y arrasa
A cada segundo un poco se deshace
Pedazo de ella misma que se evapora
Puede poco babosa morosa con su baba
Solloza  un poco gotea mucho
Acuosa en su senda viscosa
Le repele siempre repugnar

Y la babosa se gasta dando vueltas
Se desgasta en baba para su espiral
Caracola que lleva
A cuestas su paranoia
Su paranoia a la espalda
Es aplastante esta pesada ausencia de concha
Nadie quiere esta sosa calamidad esta llaga
Nadie la ama
Quién querría la vida sin sal de esta insulsa plaga rastrera 
Nada ni nadie para nada ella ella ella nunca lo pidió
Pobrecita en paredes lamenta
Tiene muchos motivos para ser supersticiosa
Es por naturaleza el indeseable
Tan indeseable como feo por naturaleza el sapo

El sapo su piel demasiado pústula
Su falta de hermosura una usura ingrata 
El mundo mira al sapo su piel un guiñapo 
Nada guapo como pura basura
El mundo no ve del sapo lo bello
No sabe ver el sapo piedra
Preciosa por la noche a la luz de la luna
O en la noche negra verrugosa 
Su quejido no es sin embargo quieto 
sube al cielo en quark quark quark quark

No hay mala pata sapo mala fe
Se le ignora o se le aplasta
Bajo la suela son los otros 
Los otros sapos siempre en demasía
Su piel sin ganchos su hinchazón 
Su fealdad de pleuresía
Vejiga purulenta alegre excremento que canta
Bajo la suela el monstruo estalla
Abotagado inflamado inflado hinchazón
Especie de ampulosidad de inflamación

No vale nada el sapo bueno para nada 
Quebranto sapo sapo un grano
Crápula pústula mugroso grano de piel
Verruga fístula asquerosa
Costra chirrido amarillento
Sapo verduzco
Impétigo hemorroide
Bestia inmunda palomina fétida
Cagada de reventar degenerada
Gargajo amargo parásito desecho

Saco de meados llora meará menos
Saco de mierda lanza un rosario de notas
Agudas en la noche de estrellas 
Desde su agujero su cloaca inmunda
Canturrea un estribillo para la fortuna
Melodía atiplada que la especie humana
Que carece de amor por los anuros
Y otras formas de extrañeza
Como la babosa arriba mencionada
No tiene el buen gusto de apreciar

El sapo rechina ha llorado
Toda la babosa con su cuerpo
Bajo una bota bárbara absoluta

[N. de la T.: las palabras en cursivas están en español en el original; algunas son citas de los poemas de Pacheco]


(1)Ambigüedad intencional entre la referencia al nombre propio y al título del famoso diccionario francés. (N. de la E.)
Traducción del francés de Mónica Mansour.




Vrouz

Du vent me danse la tête
Je do do dodeline
Traverse une rue un fleuve
Une mauvaise passe une crise
Rien jamais ni personne
Ne me porte aussi bien
Que l'air assez remué
Qui me remue assez
Me chavire la caboche
La cervelle envolée
D'aptère qui va à pied
Sans gâcher le hasard
Difficile à mirer
D'un seul frisson de flaque.






« Bonne qu’à ça ou rien 
Je ne sais pas nager pas danser pas conduire 
De voiture même petite
Pas coudre pas compter pas me battre pas baiser
Je ne sais pas non plus manger ni cuisiner
(Vais me faire cuire un œuf)
Quant à boire c’est déboires
Mourir impossible présentement »






Quand je me deux

Trouvé dans une flaque d'eau de quoi infiniment
Passio passionnément longuement spéculer 
Rien de spectaculaire une feuille rongée au fond
Rouge dessus la boue noire et ma tête telle une trogne
Réfléchie tel un arbre découpé sur le ciel 
A la surface de l'eau de la flache spéculaire

Ma tête qui comprenait le vent les cumulus
L' œil coulant au soleil suspendu sans rayons 
Pareil qu'une lune toute rouge qu'une peine très ancienne 
fonde 
Et encore autre chose depuis cette morte feuille 
Une vieille main sur mon front rayé une main d'aïeule
Cette vieille sempiternelle main-là par temps de chien

L'asile est lunatique comme la pluie et l'amour
Tout passe par la fenêtre un chat un philosophe
Un unidentified flying object un jour 
Un jour une nuit un jour que le téléphone sonne
Par la fenêtre sonne par la fenêtre dégage 
Assez légèrement pour cueillir ce nuage.










DOUKAS KAPANTAΪS [9771]

$
0
0


Doukas Kapantaïs nació en Atenas, GRECIA en 1971. Es hijo de Vassos Kapantaïs escultor y de la novelista Ismini Kapantaï. Tiene un doctorado de las Universidades de Paris IV-Sorbonne (1998) y Berna (2007). Su campo de experiencia se encuentra dentro de la antigua filosofía griega y la lógica matemática moderna. En la actualidad es Profesor Asistente de Investigación en el Centro de Filosofía Griega de la Academia de Atenas, y ha sido profesor de Filosofía de la Lógica en la Universidad de Atenas. 
En 2004, su libro de poemas Boys and Girlsfue publicado por Nefeli ed.





Mi abuela, Catherine Nikolau, apellido de soltera Karavva
Murió en 1986, a la edad de 90
Los últimos años se había vuelto loca
Pero mantenía aún todo el tiempo su cordura
Era la persona más discreta de la tierra
Por ejemplo cuando yo miraba fútbol (en el programa de TV deportivo del domingo, tú sabes aquel con la sintonía popular)
Entonces cuando yo miraba fútbol podía verla que salía a dar una vuelta
Y si se daba cuenta que no estaba de humor, volvía derechita a su pequeño cuarto.
Y si yo estaba más sociable, se sentaba a mi lado y –lo recuerdo claramente-
disfrutaba particularmente de los cabezazos.
Ella disfrutaba particularmente de los cabezazos.

***
Dios me ayude cuando crezca viejo abuelo a parecerme a ella y no a ti,
A ella, no a ti.

Publicado en Greek poetry now 
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg



My grandmother, Catherine Nikolaou, maiden name Karavva 
Died in 1986, age 90. 
The last years she had lost her mind. 
But all the while she still had her sanity 
She was the most discreet person on earth. 
For example when I watched football (on athletic Sunday TV show, you know the one with the popular tune), 
So when I watched football I could see her head popping out the doorway, 
And if she realized I wasn't in the mood, then straight back to her little room. 
And if I was more sociable, she would sit beside me and- I remember clearly- she particularly enjoyed headers. 
She particularly enjoyed headers. 

*** 
God help me when I grow old grandpa to be like her and not you, 
Like her, not you.







Animus1

At night, when he turned in, 
a light breeze refreshed him - 
in solitude's excruciating heat 
in the dream's bitter-sweet poison: 
He was alone in a school yard 
making his way to the class, 
when, under fluorescent glows, 
the caretaker came out to tell him 
that the break was over, 
and if he wanted to get there 
he'd have to run, "Come on..., hurry up!" - 
run before he locked the classroom doors. 
He was rooted to the spot 
half a generation, and thus he remains.



Anima 

At night, when he turned in, 
a light breeze refreshed her - 
in solitude's excruciating heat 
in the dream's bitter-sweet poison: 
She was wandering lost in a forest 
together with an old friend of hers 
whom she asked for the way out, 
though she seemed to know it all along. 
They were walking for hours in the forest, 
and whenever the crickets' trilling was heard, 
she thought they were singing for her, 
"Well, you're not exactly past your prime..." 
Finally, when she woke up soaking wet 
she remembered the tune and sang it.





COUNTRY HOUSES IN WINTER

I felt drowsy and without asking 
I was given to hold a crystal ball 
that shows the while inside us 
and I was scared to see myself in it. 
From the vault fell sheets, 
laundered, snowy, large, 
like living room furniture covering 
our houses - mammoth under the snow. 
Finally, when they had spread everywhere, 
a milky moon rose 
in the sky - a sign of ground frost? 
Presently a coach will come and pick us up - 
I was thinking, without the least expectation; 
Tame, docile…





Animus1

Τα βράδια, καθώς έκανε να γείρει 
να κοιμηθεί, τον δρόσιζ' αεράκι – 
στης ερημιάς τ' αφόρητο λιοπύρι 
του ονείρου το γλυκόπικρο φαρμάκι: 
Βρισκόταν σε προαύλειο σχολείου 
και βάδιζε μονάχος για την τάξη, 
ενώ, κατ' απ' ανταύγειες φθορίου, 
ο επόπτης είχε βγει να του φωνάξει 
πως είχε το διάλειμμα τελειώσει, 
και θα 'πρεπε, εάν ήθελε να φτάσει, 
να τρέξει, «έλα…, άντε…!», να προφτάσει – 
να τρέξει, πριν τις αίθουσες κλειδώσει. 
Τα πόδια μου καρφώθηκαν στο χώμα 
μισή γενιά, κι είν' καρφωμέν' ακόμα.

Κατά τους Αλχημιστές, το αρσενικό αντίστοιχο της ψυχής.






Anima

Τα βράδια, καθώς έκανε να γείρει 
να κοιμηθεί, τον δρόσιζ' αεράκι – 
στης ερημιάς τ' αφόρητο λιοπύρι 
του ονείρου το γλυκόπικρο φαρμάκι: 
Χαμένη σ' ένα δάσος περπατούσε, 
μαζί με κάποια φίλη της παλιά 
που πως θα βρει το δρόμο τη ρωτούσε, 
μα έμοιαζε πως τον ήξερε καλά. 
Για ώρες μες το δάσος περπατούσαν, 
κι αν κάποτε ακουγόντουσαν τριζόνια, 
νόμιζε πως σε 'κείνην τραγουδούσαν: 
«Ε! δε σ' έχουνε πάρει και τα χρόνια…» 
Στο τέλος, όταν κάθιδρη ξυπνούσε, 
θυμόταν τον σκοπό, τον τραγουδούσε.






Εξοχικές κατοικίες το χειμώνα

Νύσταζα και χωρίς να το ζητήσω 
τη σφαίρα που μας δείχνει τον καιρό 
τον μέσα μας, μου δώσαν να κρατήσω 
και μέσα της φοβόμουν να ειδωθώ. 
Από το θόλο πέφτανε σεντόνια, 
αστραφτερά, κατάλευκα, μεγάλα, 
σκεπάζοντας σαν έπιπλα σε σάλα 
τα σπίτια μας – μαμούθ κατ' απ' τα χιόνια. 
Εν τέλει, όταν απλώθηκαν παντού, 
ανέτειλ' ένα κάτασπρο φεγγάρι 
στον ουρανό – σημάδι παγετού; 
Σε λίγο θα 'ρθει πούλμαν να μας πάρει – 
σκεπτόμουν, δίχως ίχνος προσμονής 
ή πανικού. Άβουλους, προσηνείς.

ACO SOPOV [9772]

$
0
0


Aco Sopov
       (Macedonia, 1923-1982)
Poeta y traductor macedonio nacido en la ciudad de Stip. Se le considera uno de los fundadores de la literatura macedonia moderno. Entre 1972 y 1976 fue embajador yugoslavo en el Senegal. Estudió filosofía en la Kyrill-und-Method-Universität de Skopje. Después trabajó como editor de las revistas literarias Idnina, Noviembre Den, Sovremenost y otras. Más tarde fue editor de las editoriales Racin Koco y Kniga Makedonsk. Fue miembro y presidente durante varios años de la Unión de escritores macedonios. Entre sus libros publicados destacan, Poemas (1944), Seguimiento de la Juventud (1947), Gramos (1950), En nuestras manos (1950), Las letras de dolor y alegría (1952), Viento trae buen tiempo (1957), Imposible (1963) y Lectura de las cenizas (1970). 




Leyendo las cenizas

Arde dentro del fuego, poema,
que encendiste tú mismo.
Las palabras se esparcen y desaparecen
dentro de las cenizas de las piedras.
Lector de las cenizas,
ves el drama histórico allí,
que viene del fondo de aquella primavera oscura.
Te rescaté, poema, del pico de un pájaro,
que vuela a través de mi sangre,
a través del cielo rojo de mis venas ardientes,
a través de los cables de dos mundos que se contradicen,
a través de amaneceres de cambio desconocido.
Te rescaté del enojo de los íconos;
aquellos espectros desagradecidos,
que capturan la luz mientras golpean
la lanza del guerrero de piedra,
y desde los sueños de aquellos
que son mayores que los sueños que los atraen,
y renacen tan pronto como se extinguen.
Ahora somos dos mundos, dos enemigos,
dos lados en conflicto,
que estamos ahora en guerra sin tregua
puñal contra puñal.
Quién es derrotado? Quién es vencedor?
Quién se levanta con cicatrices importantes?
Arde dentro del fuego, poema,
que encendiste tú mismo.

Publicado en http://giorgi10.tripod.com/id52.htm#to_have_a_shop_in_struga
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg








La gaviota sobre mi cabeza

La gaviota no aterriza sobre
mis ojos, no hay manera de captar
esas ondas distanciadas que desde las
profundidades se elevan. La gaviota no 
aterriza en mi corazón porque mi corazón
ya no me pertenece. La gaviota vuela más
allá de todas las regiones conocidas, solitarias,
alienadas y muertas, aletea pacíficamente, a la
deriva. 








Mujer en Ivernaz

Efluvios nocturnos, lluvia vehemente,
noche y lluvia, lluvia y noche en Ivernaz y
una mujer sola bajo el distante trueno que
se retuerce bajo la lluvia como en los
brazos de un hombre. Una mujer en la lluvia,
un coche chirriante, una mujer que despertó
la lluvia ruidosa, una mujer loca de placer danza
en la noche desnuda y sola. Y la lluvia cae
como una cura para las heridas graves, la cura
de los poderes oscuros y las pasiones. La lluvia cae
como un murmullo, como una caricia en Ivernaz. 








Padres

La tristeza y el dolor de tres días se reflejan
en la herida de los párpados que ni siquiera
sangran, en el corazón que tiene hambre, en la 
garganta que se lamenta porque los combatientes
ignoran si verán salir el sol del silencioso 
vacío que amanece para la diáspora de las almas. La
aguja perfora los oídos como alegres uñas de primavera,
el luto negro arde como el grano de Riga y el labio ligero
maldice el mundo como un pájaro trovador. 







NOSER


I

He viajado tanto,una eternidad
Viaje desde mí hacia tu noser.
A través del fuego,a través de las ruinas
entre los escombros.
En el calor ,la sequía, la opacidad.
Me alimenté del pan de tu belleza.
Mi sed se sació del cantar de tu garganta.

No mires los negros barrancos
Que hacen estragos en mi rostro -
son el don de la faz de la tierra.
No mires los hombros encorvados -
los tengo del agobio de los cerros.
Mira en estos brazos
dos fuegos
dos ríos
sombría esperanza.
Mira estas manos -
dos campos,
dos sequías
que padecen en silencio.

He viajado tanto
una eternidad
Viajé, desde ti hacia tu noser de mí.


II

Y todo sucedió durante una noche
noche árboles
noche follaje
noche fosa fría.
Caí en altos pastos,
Pastos y denso liquen.

Esto sucedió durante una noche
mentira y verdad
como en una vieja historia
enterrada en el fondo mismo de la memoria.
Viniste para llevarme como una sorda riada,
como un río subterráneo.

Y sólo ahora
ante este monte de dolor y humanidad,
por caminos que no conozco,
blasfemo desgarrado por el hambre.
Viniste como el agua negra de un mal
del que nunca exorcizaremos
los crímenes y sortilegios.


III

Agua turbia,agua negra,
que traes cada día
un pimpollo
sobre mi frente de piedra
y lo arrojas al más negro abismo,
bajo la ligera corteza de tu cuerpo;
agua turbia,agua negra,
que te ha convertido en pensamiento
tan maravilloso,tan terrible
para que ella estreche mi corazón
¿como un ciervo al árbol?
¿Quien ha bautizado con tal nombre,
agua turbia,agua  negra?

Quién se instala invisible en mí
y enciende un fuego secreto,
que demolió el muro de la sangre
que me lleva el oído,
que me enajena la vista,
¿quién obstinado,poco a poco,me asedia,
quién,pues,invisible dispone de mí?


IV

Árbol solo en la colina
herida en la tierra dócil,
¿qué te dieron mis ojos,
para que maduren con el sueño de tus hojas?
Verde mirada,verde ascensión
¿quién nos ha condenado a las mismas vigilias?
Árbol solo en la colina
herida en la tierra serena
¿cómo tu savia en mí
cómo tu presencia en mi sangre?
¿Quién ha borrado con mano leve
todas las cercanías
todos los alrededores,
que nos ha infligido este noser
para que yo sea árbol,para que tú seas poema?


V

Mujer desconocida,mujer sabia,
tú que pasas siempre serena
frente al vitral que mira hacia la oscuridad
sorda al grito,
ciega a la desesperación,
¿de dónde viene esta falsa quietud,
como mi sangre en ti?
Yo te guardé,mujer,como un pesado secreto
que revelaré sólo el día
en el que la sangre anhelante pronunciará
a la hora del terrible silencio
la temeraria última palabra -
clara como las alturas,
filosa como la espada.

¿Cómo mi sangre 
en ti mujer?
He viajado mucho,una eternidad
viajé de nosotros mismo al no ser de nosotros.

de Sol Negro,Editorial Leviatán,Buenos Aires,2011. Traducción de Luisa Futoransky.







Oci

 Tri dena na race te nosevme zbrana,
so taga i bolka na pogledot srcen,
i sekoja kapka na tvojata rana
ko krvava zar ni kapese v srce.

Drugarite bea i morni i gladni
so zgoreni grla i svieni pleki
so tap bol se vpija vo ocite ladni
i zalea oti ne ke plamnat veke.

No jas znaev oti pak ke vivnat v zaroj
i borcite pod niv ke cvetat i rasnat,
v studenite utra ke great ko sonce
i nikoga nema da stijnat i zgasnat.

Poslednata vecer v planinskoto selo,
kaj borcite bea so dripava drea,
so plikovi zeski na stapal teski,
i smrsteni cela - zgaseni, mrazni
ko nivnite puski ukoceni, prazni,
i necujno, gluvo, ko zdusena reja
se tocese sepot od uvo do uvo:
"Utre, druze, v zori, strasen boj ne ceka,
a nie sme malku, - sal nekolku dusi..."

I koga ko igla ti probode usi - 
Ti rastrese snaga i razmolska taga,
so lunjeni oci siroki i volni
gi rasece v nokta zdivenite molnji!

Ko togaj, ko togaj, o drugarko, pomnis - 
v smrznatata vecer na proletta rana,
kaj nasata mladost i prvata radost
ja kosese luto kursumnata slana,
a ti celo zbrcka, ko tigrica ripna
i letna vo nokta krvava i crna, -
so svoite oci sto rigaa plamen
gi rastopi caskum celicnite zrna...

I posle! I posle - v poslednata vecer...
Jas nejkam da mislam sto potamu stana,
prostalniot sepot ti zamrzna v usni,
ti gorea oci pod vegite gusti!
So nivniot plamen i so kletva sveta,
na zaseda trgnav sred mojata ceta.

A utrinta koga zriv cela ni sprasi
ti ne bese veke v redovite nasi,
no skipea borci so odmazda zolcna,
i vidov! O vidov - koga bojot pocna
razvihrea site so tvojata sila - 
ko eleni brzi i lesni ko ptica.

A tvoite oci se iskrea gnevno
vo nivnite potni, raspaleni lica...

Tri dena na race te nosevme zbrana,
so taga i bolka vo pogledot srcen,
i sekoja kapka od tvojata rana
ko krvava zar ni kapese v srce.








MIRIAM ULINOVER [9773]

$
0
0


Miriam Ulinover
Miryam Ulinover (1888-1944) nació en Polonia, Miryam (Mania) Hirshbeyn, ya sea en 1888 o 1890, dependiendo de la fuente. Sus padres, Shimen Hirshbeyn y Sheindl, Gerzon soltera, se divorciaron en 1905. De niña Miryam pasó algún tiempo con su abuelo Shaye Gerzon, un erudito talmúdico, en el pequeño pueblo de Krzepice en Polonia, cerca de Czestochowa. Puede haber sido una reunión con Sholem Aleijem (1859-1916) lo que la animó a escribir. De niña escribía prosa en polaco, alemán y ruso. En 1912 se casó con Volf Ulinover, un comerciante de una familia jasídica. Tuvieron dos hijas, Dine-Rokhl y Hinde-Makhle. Miryam se dedicó a escribir poesía en Yiddish y fue publicada en revistas y antologías. También publicó un libro de poemas, Der bobes oytser (Tesoro de la abuela, Varsovia 1922). La II Guerra Mundial y el Holocausto interrumpieron su carrera literaria. En agosto de 1944, ella y su familia fueron deportados a Auschwitz, ella murió en la cámara de gas a los pocos días, junto con su hija y su nieta. Ninguno de sus manuscritos posteriores fueron jamás encontrados. 

BIBLIOGRAFÍA:

Fuks, Khaim-Leyb. “Miryam Ulinover un ir shrayber krayz.” Lodzh shel mayle: dos yidishe gaystike un derhoybene Lodzh. Tel Aviv: 1972, 53–55; Goldkorn, Yitskhok. “Miryam Ulinover.” In Lodzher portretn: umgekumene yidishe shrayber un tipn. Tel Aviv: 1963, 58–62; Hellerstein, Kathryn. “Miriam Ulinover.” In Four Centuries of Jewish Women’s Spirituality, ed. by Ellen Umansky and Dianne Ashton. Boston: 1992, 153–154; Korman, Ezra. “Der bobes oytser.” Bikher-velt, 1 (January–February 1922), 35–37; Krynicka, Natalia. (Introduction to) A grus fun der alter heym/Un bonjour du pays natal. Paris: 2003, ה-צד XIII–LXXI; Mayzil, Gitl. “Miryam Ulinover.” Eseyen. Tel Aviv: 1974, 175–183; Shpigl, Yeshaye. “Mit der dikhterin fun Der bobes oytser.” Geshtaltn un profiln: literarishe eseyen, Vol. 1, Tel Aviv: 1971, 219–223; Turko, Yoysef. “Bay Miryam Ulinover,” Literarishe bleter 551 (November 30, 1934): 803.






Un remedio

A veces, cuando una infección
Aparece en el ojo de una niña
Mi abuela trae de su Makhzor
Un maravillo tallo de remedio:

“Cuando el hambre haga vacilar a la ciudad,
Querida niña, protege tus ojos
Dándole cebada a una cierva
Para mantenerte segura de los orzuelos”

Abuela, quizás tengas
Mas remedios en tu libro de rezos?
Quizás puedas proteger mis ojos
De grandes y cálidas lágrimas?


Publicado en http://www.thedrunkenboat.com/ulinover.html
Traducido del yiddish al inglés por Kathryn Hellerstein 
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg








Girl Without Soap

As I sat so desolate,
threadbare with poverty,
the inspiration came to me
to make a song of my need.

My blouse is heavy with worries,
so now it's time to wash:
the weave’s become dull yellow
close to my breast. 

It wrings my brain with old worries
and presses it down like a canker.
If only some kind storekeeper
would give me detergent on credit! 

But no, he did not give it!
Instead, he was stiffer than starch!
Despite my beautiful dark eyes
he remained aloof and arch. 

I am estranged from fresh white wash;
my laundry’s gone gray with old dirt;
but my body still longs to sing the song
of a clean and fresh white shirt.

Translation by Michael R. Burch








Meydl on Kam
Girl Without Comb

The note preceding the poem:
“Sitting where the night makes its nest
are my songs like boarders, awaiting flight's quests."

The teeth of the comb are broken
A comb is necessary―more necessary than bread.
O, who will come to comb my braid,
or empty gray space occupy my head?

Note: the second verse of "Meydl on Kam" is mostly unreadable and the last two lines are missing.

Translation by Michael R. Burch




Mujeres poetas que eran parte integral de la creación literaria yiddish en todos sus principales centros del siglo XX, incluidos Shifre Kholodenko en Kiev, Kadya Molodowsky (L) y Rajzel Żychliński en Varsovia, Miriam Ulinover y Rikudah potasa en Lodz, Dvoyre Fogel en Lvov, Ida Maze (C), Rokhl Korn (R) y Chava Rosenfarb en Montreal, Malka Heifetz Tussman y Esther Shumiatcher en Los Angeles, y Birnboym Dolor en Buenos Aires.

Institución: Sylvia Lustgarten



The Blessing

I keep counting all his letters,
Many, many sheets.
Granny tugs my sleeve, ‘Please leave it!
Let them be!’ she pleads.

‘Anything that’s counted, child,
The Heavens will not bless!’
So I mixed them all together,
Once again, a mess.

In my breast my heart is laughing,
Vigorous and eager – 
Could his letters ever change 
Becoming mean and meagre?

Years fly past.  Now paler, whiter, 
By the whitewashed wall,
I weigh the bunch of yellow letters
On my palm so small...

The pile of letters, in a jumble,
Rests upon my hand;
No, it isn’t any lighter
Or heavier, in fact!

Oh, how suddenly my hair 
Is turning to be rough...
No, he couldn’t have forgot me,
Granny, this is love!

No, he hasn’t changed towards me – 
This just cannot be!
I have simply through my counting
Made the blessing flee...

Translated by Lena Watson (2009) 



די ברכה 
צייל איך צייל איך זייַנע בריוולעך ,
בריוועלעך אַ סך ;
צופּט די באָבע מיך בייַם אַרבל :
— „לאָז זיי לאָז געמאַך !

אויף געציילטע זאַכן קינד לעב ,
רוט קיין ברכה נישט !” —
האָב איך ווידער אין אַ מיש מאַש 
זיי צונויפֿגעמישט .

לאַכט דאָס האַרץ בייַ מיר אין דרינען 
האָפֿערדיק און שטאַרק 
צי דען קאָנען זייַנע בריוולעך 
ווערן קנאַפּ און קאַרג ? ...

***

יאָרן פֿליעִן בלאַסער ווייַסער 
פֿאַר דער קאַלעכוואַנט 
וועג איך ס'פּעקל אַלטע בריוולעך 
אין מייַן שמאָלער האַנט ...

ליגט דאָס פּעקל אויף דער האַנטפֿלאַך 
ווילד צונויפֿגעמישט ;
לייַכטער איז עס נישט געוואָרן ,
שווערער — אויכעט נישט !

אוי ווי ס'ווערן פּלוצים האַרטלעך 
אויף מייןַ קאָפּ די האָר ...
ניין ער האָט מיך נישט פֿאַרגעסן ,
באָבע לעב נישט וואָר !

ניין ער האָט זיך נישט געביטן 
הייבט זיך גאָר נישט אָן !
כ 'האָב נאָר ציילנדיק די בריוולעך ,
די ברכה אָפּגעטאָן ...






GREGOR PODLOGAR [9774]

$
0
0



Gregor Podlogar nació en Ljubljana, ESLOVENIA en 1974. Se graduó en filosofía en la Universidad de Ljubljana. Sus poemas fueron publicados en varias revistas eslovenas, y su primera colección de poesía, States, salió en 1997. También escribe crítica literaria y reseñas de libros para la Radio Nacional y revistas Apokalipsa, Literatura y Nova Revija. Sus lecturas suelen ir acompañadas de actuaciones musicales, en el último período, especialmente por la música electrónica.





No abandones este pueblo

Me siento perdido
mis manos se agitan, yo no hablo
las nubes vagan más lejos hacia el este
el teléfono explotará en llamas,
demasiados llamados, no demasiado amor,
estoy escribiendo poemas para una Nueva Roma
cerca de una lluvia pesada
el viejo continente submarino en el medio del verano,
como alguien que trata de limpiar pecados, el dolor queda,
puedes llamarme de todas maneras, cuando estés dispuesto,
África no está tan lejos,
sólo extraño Asia a veces
me vuelvo más cercano a mí mismo, cuando estoy regresando,
cuando estoy casi en casa.

Publicado en http://www.ljudmila.org/litcenter/novo/brosura3.pdf
Traducido al inglés por Gregor Podlogar y Matthew Zapruder
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg











Luči bombaya

Ko je nekega novembrskega jutra
Octavio Paz z ladjo prispel v Bombay,
je jokal. Galebi so bučno skovikali.
Iz jutra je vstajal še en sončen dan.
Topel veter je razvajal obalo ob mestu.
Tam je bil nekoč otok. Nekaj besed,
ki sta jih izmenjala pesnik in popotnik,
kasneje se je izkazalo, da je Audenov brat,
je zadostovalo za veličasten prihod v pristanišče.
Indijec poleg njiju je pomislil, spet ti Angleži.
Bilo je leta 1951. Otoški imperij se je zrušil,
sovraštvo med hindujci in muslimani
je vzcvetelo kot boji v pesnitvi stare Indije.
Otroci polnoči so že shodili
in Salman Rushdie je bil star štiri leta.
Množice razjarjenih so klale nedolžne,
stotisoči so bežali v novo domovino.
Lačni so potovali za hrano, ki je ni bilo.
Sanje velike nacije, ki to nikoli ni bila,
so se počasi začele valiti. Miti so umirali
in se začeli seliti na strani neprebranih knjig.
Nehru je razmišljal o gospodarstvu,
Gandijev napis s krvjo na zidu
My life is My Message je dokončno zbledel.
Skoraj pol stoletja kasneje je moja noga
prvič odtisnila neviden pečat v razgret
asfalt januarskega opoldneva.

Bombay je žarel, duhovi so plapolali.
Vse je bilo popolno kot v indijskem filmu.
Nisem prestopil praga. Nisem obšel dogajanja.
Vse obvezne nemilosti so takoj postale
del moje prtljage: kulturni šok, driska,
velemestni strah, kruti zobje revščine.
Nato rahlo tipanje za prostorom,
kamor bi lahko naselil svojo podobo.
Če sploh. Preveč gostote, preveč utripa.
Nisem prestopil praga. In nikoli ga ne bom.
Zvečer sem se potiho spraševal,
zakaj me Bombay spominja na New York,
na dotikanje umazanega neba,
na majhnega človeka, ki je izgubil dežnik
in neopazno zapravil življenje.
Malo časa je prešlo in vendar se mi zdi,
da so pretekla že leta, leta drugega življenja.
Kozmična matrica je ugašala skupaj
z mojo predstavo Indije.
Prvič sem za svojo mislijo začutil smrt.
In so se mi tresle noge. In sem pomislil,
da je za vse kriva indijska gromozanskost,
njena nerazdružljivost s kozmosom,
z naravo in človekom,
ki valovi v krogotoku dharme,
izenačen z vsem živim in umrlim.

Obstopil me je čuden mraz,
čeprav je tukaj za nas vedno toplo.
Evropska patetika je tonila
v globino neke indijske noči.
Mesto je odhajalo v sanje.
V daljavi so se prižgale zadnje luči,
v predmestjih so zakurili ognjišča.
Bombayev monolit je zastal.






Lights of bombay

When one November morning
Octavio Paz came to Bombay by boat,
he wept. Doves screeched loudly.
Out of the morning a new sunny day was rising.
Warm wind coddled the city's coastline.
Once there was an island there. A few words
exchanged by the poet and the traveller,
Auden's brother, as it turned out later,
sufficed for a glorious entry into the port.
An Indian standing nearby thought: Not the English again.
It was 1951. The island's empire crumbled,
the hatred between the Hindus and the Muslims
blossomed like battles in an old Indian epic.
Midnight's children had found their legs
and Salman Rushdie turned four.
The incensed mob slaughtered the innocent,
thousands fled to a new homeland.
The hungry searched for food that was nonexistent.
The dreams of a great nation that never was great
slowly began to tumble. Myths were dying and
began to move onto the pages of unread books.
Nehru thought about the economy,
Gandhi's inscription in blood on the wall
My life is my message had finally paled.
Almost half a century later my foot
left its first invisible imprint in the red-hot
asphalt of January midday.

Bombay was ablaze, spirits flared.

Everything was perfect as in an Indian film.
I didn't cross the line. I didn't take it all in.
All the imperative ills at once became
part of my baggage: the cultural shock, diarrhoea,
the fear of the city, the gnashing teeth of poverty.
Then the frail groping after space
where I could settle my presence.
If at all. Too dense, too vibrant.
I didn't cross the line. And I never will.
At night I would ask myself quietly
why is it Bombay reminds me of New York,
of the scraping of the unclean sky,
of everyman who had lost his umbrella
and imperceptibly wasted his life.
Little time had passed, and yet years
seemed to have gone by, years in another life.
The cosmic matrix was dying out
with my vision of India.
For the first time I felt death behind my thoughts.
And my legs shook. And it came over me:
India's enormity was the cause of it all,
her intimacy with the cosmos,
with nature and man
who undulates in the dharmic cycle,
at one with everything living and dead.

A peculiar chill came over me,
though for us it is never really cold here.
European sentimentality sank
into the fathomless depths of an Indian night.
The city walked into a dream.
In the distance the last lights lit up,
in the suburbs fireplaces were set ablaze,
Bombay's monolith came to a halt.

translated from the Slovene by Ana Jelnikar






Odmev

Bilo je pozimi, konec dvajsetega stoletja,
nekje v Aziji, zahodno od žalosti,
zarisano na zemljevidu mojih pogledov.
Ure so odtekale v starodavne templje
in se tam srečevale z mojo odsotnostjo.
Ničesar ni bilo več, kar bi lahko izrekel.
Ne spominjam se niti kraja,
preveč odprtosti je bilo,
preveč potovanj po občutku oddaljenosti.
Sanje so odšle skupaj s potepuškimi psi.
Nikogar ni bilo, ki bi lahko oplazil
moj prag ljubezni, moj prag samote.
Spominjam se le tvojega glasu
iz stare telefonske slušalke, odmeva,
ki ga je skozi žice prenesla puščava.





Echo

It was in winter, at the close of the twentieth century,
somewhere in Asia, west of sadness,
marked onto the map of my glances.
Hours oozed into ancient temples
and there encountered my absence.
Nothing was left to be uttered.
I cannot even remember the place,
it was all too open,
too many journeys in the feeling of distance.
Dreams have left together with stray dogs.
No one was there to brush against
my threshold of love, my threshold of solitude.
All I can remember is your voice
from the old receiver, an echo,
carried over the wire by the desert.

translated from the Slovene by Ana Jelnikar






Dvajseti avgust

Danes je tihi ponedeljek.
Stebri megle potujejo z ljudmi slabe volje.
Stene pisarn z njimi dihajo isti zrak,
ista občutja, mislijo iste misli.
Danes sem z vsemi stvarmi kot otrok.
Še vedno pišem s svinčnikom,
še vedno divjam s kolesom,
da bi za hip ubežal življenju.
Danes razumem, da se je stoletje zaprlo
kot pokrov kanalizacije. Novice so prazne.
Ljudje niso pametnejši. Politika ne bo umrla.
Za nami ne bo ostalo nič, razen blebetanje.
Danes so delavci spet razkopali cesto.
Zdi se, da iščejo zlato. Velika votlina,
ki so jo izdolbli v gramoz, je podobna
vhodu v jamo iz kamene dobe. Kakšno veselje.






The twentieth of august

Today is the quiet Monday.
Pillars of fog travel with moody people.
The office walls breathe the same air with them,
the same feelings, think the same thoughts.
Today I am child-like with everything.
I am still writing with a pencil,
I am still romping about on my bicycle
trying to get away from life, if only for a moment.
Today I understand that the century has been shut
like a sewer lid. The news is empty.
People are no wiser. Politics will not die.
And the only thing to survive us will be prattle.
Today workers have been digging up the road again.
They seem to be searching for gold. The big cavern
they hollowed out in the gravel looks like
an entrance into a stone age cave.What great fun.

translated from the Slovene by Ana Jelnikar




RACHID KHALESS [9775]

$
0
0



Rachid Khaless nació en 1966 en Marruecos. Es poeta, pintor y traductor. Se presenta como una voz singular en la poesía marroquí contemporánea.



Pronto comenzó a escribir influenciado por escritores de todo tipo. Envía los textos a una amante ficticia y se apropia de los principales textos de una manera que es a la vez divertido y práctico. Sin embargo, el inconsciente juega un paso decisivo para el aprendizaje de la lengua francesa. Más tarde, el Baudelaire poeta que descubre rápidamente se convirtió en su punto de referencia.

Cursó estudios de postgrado en la Universidad Ibn Tofail en Kenitra y conoció escritores que le marcaron: Edmond Amran El Maleh, Abdelhak Serhane o Mohamed Loakira. Un año más tarde, se unió a la Ecole Normale Supérieure de Meknes y se graduó en 1992, de profesor de secundaria. Fue asignado a la ciudad de Safi, cargo que ocupó durante cinco años. En 1999, se graduó como profesor asociado de las letras francesas.
Publicó su primera colección de canciones del desierto, que aparecen en el Harmattan en 2004, mientras que Marruecos inicia la "Equidad y Reconciliación", proceso que trató de rehabilitar a los ex presos políticos y, finalmente, cortar con los "años de plomo", iniciados al terror bajo Hassan II. 





Extracto 2



Del río que, en lo oscuro, roda sus olvidos, amo las piedras y amo más el agua que corre, libre de su camino. Como el líquido que repta viajo a la orilla de una casa violenta donde la luz vendrá a encadenarse. Tengo dudas sobre mi camino, y serpenteo allí donde la razón es línea recta. Lo desconocido es mi cosecha y de mi mano amaso mi cólera y la ofrezco en pan. Nada contradice mis entrañas. Modelo los vientos, pulo las piedras,-las mismas aceradas-, cincelo la arcilla y el aluvión, engaño la ilusión y a las pestañas mismas las maquillo, a la cisura le ofrezco las muletas-¡y me río de eso!- a la muerte le doy, mientras que la noche esposa lo blanco, de mi ladera, doy una línea del horizonte.




Rachid Khaless (Marruecos)

Publicado en http://www.maisondelapoesie.be/textes_et_poemes/textes_et_poemes.php?id=236
Traducido del francés por Myriam Rozenberg









1.



Tabula raza…



Signe ton baptême pyromane ! 

Craque allumette crépite feu de géhenne épée écarlate et éclats acérés
Brûle parchemins anciens et futurs défais et legs et royaumes et royautés
Au bûcher ce monde désuet
À commencer par l’antiquité – surtout moderne ! 


Crevons l’abcès

À l’enfer aux mille feux délétères l’allégeance ! 
La religion, l’espérance je les jette tout autant que les livres et les paradis qu’ils promettent
Et que je sois damné ! Et qu’on me lapide !
Je m’en moque. Je suis déjà ailleurs
Et ni ce monde ni l’autre ne comptent ni ne me troublent…


Ma poitrine se gonfle d’un souffle ample, souffle baroque mais aux résonances inédites :



Que ma proie s’offre à moi non dans le consentement mais dans la ténacité : le saccage n’en sera que plus beau

Guerre guerre : olifants et fuel ! 


Ma main revient des confins sombres de l’absence… Elle est chargée de qebrit splendide et la déflagration sera. À pulvériser le galet lisse de l’orgueil 



Et c’est de salves de syllabes et de sons brusques que je vous dynamiterai



Coups coupants mes mots entailleront vos faces et poitrines à vous saigner à blanc



J’allumerai mille étoiles dans vos yeux – ça s’appelle mise en orbite ! – et je les saccagerai à coups d’ongles tranchants et de dissidence



Vous tomberez en poussière comme fruits de cave puis je ramasserai vos cendres et pelure je les exposerai aux vents

[Vous serez partout et ne serez nulles parts]
Vous serez éternels dans mon néant 




2.



Que m’importent vos trésors et vos empires

Et vous mes non-frères que j’ai acculés au pied des décombres


Que m’importent vos royaumes et le futur

Je suis déjà affranchi des calendes crucifiées dans vos mains


Et jamais je ne graviterai autour des constellations fixées dans la voûte céleste

J’ai choisi les marges et les courbes au lieu du charnier des cadavres linéaires


J’ai formé des desseins cruels en vue d’embarquement neufs et d’antidote



Et j’ai brûlé vers la poésie pour toujours !



Bêchez vos saisons donnez-leur des noms et des fleurs

Conviez des convives à goûter à leur fruit et à chanter votre louange


J’en ai assez de toutes ces nourritures avariées qu’on sert à toutes solennités ou pour d’obscurs rites

Elles avaient été apprêtées avec toutes épices par des taverniers aux mains factices 


Je m’octroie quant à moi tout le trouble que me doit mon souffle raffermi à des alcools tenaces



Et je ne déclame ni ne chante…

Je dis mes fièvres séculaires
Et des musiques autres
Vastes filles d’onctions de feu


À moi ! À moi la virginité des incendies ! 

Feu ! Feu sur tout. À commencer par ces feuillets barbares…


Je resplendis à l’étendue unique ! Je l’appelle sur toutes mes ruines…



Sans cesse elle me renouvellera









Qu’il répande sa lèpre dans mes veines ce siècle de croisés et de trouvères 
Moi j’y tiens ma place – et tant pis pour la postérité – et j’en mourrais à chaque instant s’il fallait abdiquer mes utopies
J’œuvre dans le silence et m’appartiens chaque fois que j’approche de ma mort


Je descendais

Au milieu des ruines
Sonder l’essence du feu
Qui couve sous la rouille
De la peau et sans cesse
Me déchire


Je suis toute absence toute omniprésence et je perce aisément les coeurs de mes ennemis :



« À l’écart la charogne ! » s’écrie l’un d’eux



Je confirme : je suis de la race des perfides ; j’ai bu un vin dense dont les toxines sont de la fabrique du tonnerre et vos quolibets me m’atteignent pas



Et les guerres je les connais toutes. Et les vierges arènes…



Enfant déjà j’aurai livré toutes les bagarres : 



L’alerte venait des cimes

Des immeubles : démons terribles nous endossions notre audace et des armures formés de nos mains – manches de balais volés et morceaux de zinc – nous étions de la tribu d’Antar et nos rivaux les Dhobyane – nous étions prêts à prolonger d’un siècle encore Dahis et al-Ghabra’ 


Ma voix devenait rauque sous mon masque, je commandais des guérilleros pas plus hauts que des arbres nains

Nous avions des frontières à conquérir, des audaces à châtier
Que de feux s’allumaient dans nos yeux quand au bout de la ruelle s’élevait le chant de la bande rivale – c’étaient de vrais tremblements de crécelles ! 
L’arène était d’infinis pièges et à perte de vue les colonnes étaient prêtes à l’assaut
Barricades torches cimeterres… Nous érigions des chemises trouées en guise d’étendards


Et soudain s’ébranlait la troupe aux aguets 

Le ténor – un rondouillet au gosier net – entonnait le chant de notre République


Bagarres bagarres sans fin…



C’était le sang qui sanctifiait nos solitudes !






3.



À présent j’usine des sons féroces qu’elle surgisse cette silhouette bâtarde dans ma vie que je l’exhibe sur la place publique que je lance les enchères je suis Orphée et j’écorche ma voix – dans l’appel à ma prière de l’absent : je suis déjà loin en moi ailleurs – je suis un faux et un renégat et j’érigerai mon poignard qu’on me relègue aux marges du panthéon et autres éphémérides – qu’est-ce que ça peut me foutre ? – je suis déjà cadavre. Par le passé j’ai épousé Christ arrimé à ma chair et je lui ai donné le dernier baiser et je tuerai tous les autres Christ et les Bouddhas et lacérerais les parchemins du Hedjaz qu’ils processionnent dans mon champ de mines – je dynamiterai icônes et livres de Babel à Byzance et je vous menace et je charge je choisis la guerre je choisis l’escalade







Dès le commencement j’ai entrevu la fin…


Et j’ai rompu le lien qui m’aurait asservi au monde : j’étais seul en enfer et j’ordonnais des musiques rauques pour tenter le miracle



Et j’ai cheminé dans ma cervelle une légende et portant dans les mains des cailloux bruts 



J’ai tissé à l’horizon une couleur et j’ai conspiré contre l’argile et son miracle – j’étais le siège de tous les sacrilèges



Et survint la folie – jeune épouse pour d’éternelles noces – j’avais alors fini de saccager en moi toute la lumière



Je me suis donné pleinement la vie et cent fois j’ai rêvé ma mort : A et O brouillés et cap vers un territoire constamment ouvert … 



C’étaient des voyages sans fin – et de toutes sortes : 



À l’âge de raison grondait dans ma tête le ras-le-bol et je projetais de tuer en moi la présence de tous les pères



Un jour j’ai tagué sur les murs du lycée des inscriptions hérétiques 



Tracts et slogans rouges étaient mes premiers coïts – aguerri je m’apprêtais à ourdir toutes les conspirations



En cours d’arabe j’ai excité la meute à la controverse – j’avais à cette époque-là une voix miraculeuse et mon cœur avait l’empire sur toute race 



J’ai vu les mots engendrer une vraie algarade : chacun cognait sur le visage à portée de son poing



Mais j’ai survécu à la catastrophe avec l’envie de raffermir mon trop-plein de fureur



Et ma tête a été mise à prix j’étais mûr au gibet



Et je m’octroyai alors toute l’étendue du risque :



Quand le gong a retenti – les chardonnerets ayant fui loin – j’ai convoyé de rouges romances vers des régions vierges. C’était Allal qui tenait la cadence : nos pas sonnaient à même nos cœurs



Nous surprenions déjà l’horizon reprisé de la soie de nos mains, la mort qui n’était plus qu’un corbeau jeté sur la blanche solitude de l’aube. Et nous exultions aux territoires purs conquis par la seule emprise de nos pensées



Le pays cessait d’être une terre d’épouvante et nous l’élevions sur nos épaules et sentions son poids



À notre sang nous inventions des légendes et d’amples prisons à nos futures épouses 



C’étaient des rêves sans fin que nous consumions avec notre dernière cigarette



Enfin pour sceller cette alliance nous reniions nos races le torse plein de souffles bruts et de livres de révoltes



C’était en un banal jour de commencement du monde !






Je suis le conquérant flottant sur les violentes lames et bientôt je brûlerai les barques et les parfums de ma terre natale… 


Voilà que j’accoste dans un port que hante le sang 



Devant moi mon ennemi et derrière éclats et cendre 



[Et je suis loin dans l’éblouissement… Mais mon coeur bat d’une belle audace 



Et c’est mille fois mort que je reviendrai au monde : lentement j’escaladerai le versant abrupt de la vie]



La houle je l’ai tractée à la rompre sur mes phalanges formées aux flammes ; c’était avec une force que je dois à mon haleine et à mes muscles 



Et j’ai tiré le torse plein de cartes de prodigieuses cargaisons 



Alors que les vagues me traversaient d’un bout à l’autre – dans un bouleversement musical 



C’est absous d’humanité que je m’octroyais l’immensité du monde – ce minuscule champ de bataille !



Extraits de Guerre totale


ABDEL-ILAH SALHI [9776]

$
0
0

Abdel-ilah Salhi nació en 1968 en Beni Mellal, Marruecos, pero pasó la mayor parte de su infancia y adolescencia en El Jadida, donde completó su formación en 1990. Comenzó a escribir y publicar poesía cuando todavía era un estudiante universitario, y logró en esa edad temprana atar fuertes relaciones con la mayoría de los representantes de la "nueva poesía" generación en Marruecos.

Cuando obtuvo su licenciatura en Inglés en 1990, se trasladó a Burdeos, Francia, para continuar sus estudios de postgrado en la literatura Inglesa. Allí, aprovechó la oportunidad para explorar el panorama literario francés y familiarizarse con la literatura árabe moderna en el exilio, muchos escritores expatriados árabes vivían en Francia. Conoció al poeta iraquí Abdelkader Al Janabi, y a través de él frecuentó el círculo surrealista árabe en París. Esto lo inspiró para establecer su propia revista literaria israf (exceso), los primeros números de los cuales tuvieron un gran impacto en la promoción del poema en prosa y la tendencia surrealista en Marruecos. Desde 1987, Salhi ha publicado ampliamente en varias revistas. Dos colecciones de sus poemas, una en francés y otra en árabe se publicarán en breve. 

Salhi se gana la vida como periodista y corresponsal de radio en Francia.




El jugador

Todas las rutas conducen hasta este momento
Le pides disculpas a tu invitada excusándote con algo urgente
Corres a través de las filas del restaurant
Te escrutas en el espejo del baño
Dándote cuenta que esta es la hora de la verdad
Y que obtener placer es una apuesta en donde la ganancia y la pérdida son iguales

Vuelves a la mesa
Y en frente de todos saltas sobre ella con un beso repentino

Publicado en Poetry International
Traducido del árabe al inglés por Norddine Zouitni
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg





Hay historias que terminan antes de comenzar

La emoción es un perro sarnoso
que me muerde para que aúlle como el noventa por ciento 
de los malos habitantes de esta ciudad
el perro derrota al lobo dentro de mí

Muchas frases me fallaron en la cena
los recuerdos de tu hombre me sobrevolaba a pesar de la penumbra
tuve que beber despacio de mi vaso
y mirar fijamente el fondo de tus ojos aunque sin concentración
tuve que reprimirme para no huir en el cambio rotundo
que me hace sentirme pequeño, esperando ahora una llamada de teléfono

Un buen vino
y un delicioso cuscús marroquí
estabas cerca, a mano, como una fiesta de noche
el corazón aterrizó como un invitado repugnante por eso dudé
pero tu caso no era nada del otro mundo

En lugar de atacarte como un lobo montuno
lamí tu mano como un perro que anhela amor






There are stories that end before starting

Emotion is a mangy dog
Biting me to howl like ninety percent of the mean people in this city
The dog defeats the wolf inside me

Plenty of sentences failed me at dinner
The remains of your man hovered over us despite the dim light
I had to quietly drink my glass
And stare at you profoundly, though without concentration
I had to refrain from running at the rough turning
Which makes me feel small, now expecting a phone ring

Good wine
And a delicious Moroccan couscous
You were close at hand like the evening party
The heart landed like a repugnant guest, so I stammered
But your case was very mild indeed

Instead of assaulting you like a wolf from the forest
I licked your hand like a dog wishing for love








SOLITUDE

Seven hundred thousand women live single in Paris
Their age between thirty and forty
Unmarried, divorced, or
Mothers
The voice of the announcer was so neutral
Chewing this plain number from among the many details of modern life
Closing the news with it

Seven hundred thousand single women
O man!
And for four hours you have been tormenting yourself before a computer
In search of good sentences that express hard life without a woman

© Translation: 2004, Norddine Zouitni










LOVE FRONT

What we learnt of love was from novels, stories, and poems. With poverty, frustration, and 
narrow horizons we began to fall in love at dreadful ease, and suffer much more easily. 
Despite that we clung to that love which has no life and existence outside books.


Defeats in love destroyed many of us, dispersed a lot into vagabondage, and caused many 
others to disappear. Despite that, from time to time some warrior appears; a young man in 
most cases, waving a tattered flag, mocking the crushing weight of reality, and its bloody 
grinding mill. He seems sure that his anguish is more valuable than the Mercedes cars which 
besiege his poor girlfriend, and that true feelings are a mortal weapon which it suffices to 
draw for the battle to be settled.


We are the disabled victims of this  war, feeling for our scars, meanwhile drinking cheap wine 
with anonymous prostitutes in dark pubs, and pitying every young man who surges from the 
suburbs of towns riding a gifted poem, and entering the front defenceless.

© Translation: 2004, Norddine Zouitni










PHILLIPPA YAA DE VILLIERS [9777]

$
0
0


Phillippa Yaa de Villiers
Phillippa Yaa de Villiers (nacida el 17 de febrero 1966)  es una galardonada escritora sudafricana y artista de performance. Ella es conocida por su poesía, que ha sido publicada en muchas revistas y antologías.
De Villiers nació en Hillbrow en Johannesburgo. Se la dio en adopción a los nueve meses de edad, aunque no se lo contaron sus padres adoptivos, hasta que tenía 20 años de edad. Se ha escrito mucho sobre la impacto de estas experiencias. 

Obra:

Taller Than Buildings (Centre for the Book, 2006)
with Keorapetse Kgositsile, Don Mattera and Lebo Mashile, Beyond Words: South African Poetics (an Apple & Snakes project; Flipped Eye Publishing, 2009)
The Everyday Wife (Modjaji Books, 2010)
Editor (with Kaiyu Xiao and Isabelle Ferrin-Aguirre), No Serenity Here - an anthology of African Poetry (Beijing: New World Publishers, 2010.)





Me afeité la cabeza. 
Revelé el cráneo que el sino hizo pasar por las puertas de la sangre: 
¿el mayor error de mis padres?

Tal vez. Pero no soy la única
una refugiada de la legitimidad,
aquí estoy entonces, aquí estoy.

Soy la colonia del amor prohibido,
donde el hijo de África
y la nieta de Escocia
pasaron el ADN, negaron su prole:
maldito bebé, precipitándose a la vida.
¿Un caso perdido?

Tal vez. Pero no soy la única:
Una refugiada de la legitimidad
Aquí estoy entonces, aquí estoy.

Soy su matrimonio fantasma
hecho carne.
Soy su “sí, quiero”,
y sus votos no pronunciados hablan ahora. 
No hay anillo que adorne el matrimonio de mí conmigo,
es infinito y dorado.
En todos lados estoy sola, y ningún lugar es mi hogar,
les doy mi palabra,
¿a ancestros no escuchados?

Tal vez. Pero no soy la única:
Una refugiada de la legitimidad
Aquí estoy entonces, aquí estoy.

Publicado en http://imaginingourselves.imow.org/pb/Home.aspx?lang=3







Warning: Adopting a Dragon can be Dangerous

Please adopt me.
I'm asking you to co-opt the
question-mark. Make it yours.

Please give me your name.
Take me from my wilderness, and tame
my howling frame, remove my parasites
and feed my starving shame.

I am just passing through your home.
My roaming spirit seeking shelter,
but be warned, Samaritan: I am never
your subject, I am always
my own.

I will learn to submit to your syllables
and laws: I will contrive to
defend your cause
for my survival. But be warned:
listen to the whispers of my rebellion
because
you may lock me in a frilly room
and make me write your story a hundred times but
one day,
one day
I will leave
to find my own.

And if you fear my origins
and your imperial decree
will not release me
I will declare
a war of liberation
and perhaps you will think I’m ungrateful,
and I’ll do it anyway.

I will stage a coup.
I will hold you hostage
in your palace and
turn your guards against you.
I will light a fuse and then
leap out of my sweet
little-girl borrowed bedroom window,
wearing a garland of ammunition
and an AK.

I land on an abandoned station
with a faded name I can’t read,
with rusted rails carrying ghost passengers
to an unknown destination,
with benches, termite eaten to filigree;
a fake snakeskin suitcase on the platform:
bulging with
something
moving,
a creature
trying to settle,
trapped:
this I know
is my
story.

I lay down my gun and bullets.
From here I’ll end the revolution
rebuild my state
revise the constitution
devise new institutions.

But then
the suitcase
open at my feet,
flames
blister my combat boots,
and I stand, scared, wringing my hands,
saying sorry, sorry, sorry, I didn’t know
I promise you I didn’t know
that I was a dragon,
trying to pass as
a human.

The imperial palace
smokes up the horizon
unable to reply: somehow
I am satisfied:
now that I know where everything is.
now that I now what I look like.
now I know why I was
always on fire.







Repeat after me

Life is a language lesson: we try to discover our names. 
The adopted child invents her history: the only way to become is first to be. 
We create a shape that then starts to fall apart. 
I am a brown land, an incontinent continent, secreting pearly musk and ribald rivers of blood. 
What I am called is not who I am: a name is a fence around a field of nodding concepts, rich wildflowers, some of which sting and others smell like heaven. I am more than all of this: I laze under fluffy clouds, drinking deep sips of the sky. Whirlwinds and floods toss my hair and irretrievably alter my features. I have not charted all my latitudes yet. Many systems exist on me, subsist on the spinning energies: forests of language, biospheres of sense and sensibility, people lost and people discovered. Artefacts are buried in me: once I unearthed a decaying trunk filled with illegible scrolls that disintegrated as soon as they came to light, their origin a mystery, leaving me guessing again. I am excavating my frozen tongue, my intimate civilization. As I discover it, it starts to die; in the ruins, inscrutable roots. As I write I dissemble, make my self, unmake my self:

a mussel spurts ink 
ancient walls collapse into
the infinite sea







Eating for Two

Hunger grumbles,
fragrant food seduces
the stomach
rumbles;
genteel lips conceal gushing saliva,
our eyes journey to the Sunday chicken.
We look away to pray,
amen gives way
to flashing knives and gnashing teeth.
For now, hunger retreats.

The tourist asks
why Africa is hungry.
Divided the heart:
we don't know how to answer.

Outside
hunger humbles,
a beggar reaches into
the cold skies of a stranger's eyes
as hunger tumbles
hope 
into a gutter of stuttering 
half-baked dreams 
and aborted fantasies
and bumbles plans
and scrambles opportunities.
And hunger stumbles
along blocked synapses,
bumps its head repeatedly as
bulimic greed
dry heaves
its simulated grief,
and stuffs images of lust
into a seething cavity
of need.

The tourist asks 
how we plan 
to solve the problem.
Subtracted the stomach: 
we don't know how to answer.

Hard-working:
hunger, the farmer
sows rows of skeletons,
and waits for an empty harvest.
Hunger builds a boat of bones,
casts a net of starving eyes,
people drown in dust, without resisting.
There is no second course;
dying fragments loaf 
along the desert's shore.

The tourist is the authority.
They know how to stay alive! We are still learning.
Politely we wipe our mouths and give thanks for what we have
received, pronunciation, and chicken, on Sundays.
Multiplied 
the cells of 
contradiction: 
we don't know how to answer.

We live by killing.
We can't explain. 
Perhaps hunger will come to our table one day.

But by then,
most probably, 
the tourist will have 
gone away.








Song of the dead

Pity the man who fell down in the marketplace,
arrested by death in the bright of day. Innocent, 
condemned to the common law of fate:
pity the man.

Life is just a shelter for the soul.
Life is just a shelter for the soul.

Pity the daughter in the white room, who left her
illness in the envelope of her flesh. We,
the living, she
the bereft:
pity the daughter.

Life is just a shelter for the soul.
Life is just a shelter for the soul.

Pity the dead, their privacy made public
by the absence 
of their breath.
Pity the living: 
the thin fabric of life just a tear away
from death.

Life is just a shelter for the soul.
Life is just a shelter.

Shacks collapse and mansions fall
but each time a new baby is born
a new spirit comes in from the cold

Life is just a shelter for the soul
Life is just a shelter for the soul








Hell in a handbag

My mother's handbag matched
her earrings, matched 
her shoes. 
From time to time she lectured me
on universal truths.

Truth number one: your body is a temple.
And matching clothes 
impose a doctrine: 
organized religion.

Truth number two: a woman always knows.
Aloud I wondered what the hell that meant,
Impatiently, [her pocket vanity
reflecting puckered lipstick narcissistic],
She replied:
you'll understand when you grow up.

Truth number three: it's she who decides, the woman.
Only power, like perfume, should be sensed rather than smelled.
She powdered her nose and said:

Truth number four:
discretion is the better part of virginity:
ladies know that a secret is a weapon.

So I told her one.

Truth number five:
Mother, at six years old I was raped.

Her blue eyes wide she replied:
that's terrible, dear. Then:
it's happened to all of us, my child.
We must throw it in the dustbin
and only keep the good memories,
we must move on, move on.

Truth number six:
We didn't speak about it again. 
It became an accident, and
talking tore open the dustbin to reveal
the mess of broken flesh
the chaos of emergency
the onlookers faces painted blueredyellow white
by the ambulance lights:
complexions bruised by curiosity.

Truth number seven:
At eighteen I fell pregnant.
She said to me regretfully:
you've lost your innocence.

And I replied:
save it for the deathbed, darling.
This woman knows
that truth's gone to hell in a handbag
matching dustbin, matching earrings,
matching silence:
the invisible accessory.

Lips painted shut.
Pain blown into a discreet tissue and discarded like mucus.
I have knelt at mother's knee
imbibing certainty, like milk.
And the milky way has gone sour
Because of 
universal truths.

Truth number eight: 
I have grown and now I know
that power, unlike perfume 
is only power when it's felt.
A smashed bottle on the bathroom floor
Is not the sweet sense of surrender, 
But a broken child who was never held.

The truth is not a token.
I've set fire to the temple.
The flames shout out in tongues
the words you left unspoken.


NADIA TUÉNI [9778]

$
0
0


Nadia Tuèni 
(Baakline, 1935-Beirut, 1983) 
Nadia Hamadè Tuéni  nació  en Baakline, Lìbano, el 8 de julio de 1938. Su  madre era  francesa y  su padre un escritor libanés  druso. La poetisa es hija y ferviente defensora  de  esa  intersección de dos culturas , de Oriente y Occidente que tanto han singularizado al Líbano, su madre patria.   Interrumpió  sus estudios de derecho para casarse con el reconocido  periodista, escritor y hombre de Estado libanés Ghassan Tuéni. Su primer obra  “ Les Textes blondes” aparece en 1963  y  es producto del drama personal que vive la escritora cuya hija Nayla nacida en el año 1955 muere de cáncer a los 7 años de edad.. Desde 1965 la  misma cruel enfermedad afecta a Nadia, que a pesar de dicho mal, publica numerosas obras y desde 1967 contribuye como crítica literaria del cotidiano libanés en lengua francesa “ Le Jour.” En 1976 le fue otorgado el Premio de la Orden de la Pleíade y de la Francofonía y el dìálogo entre culturas. 
Fallece en junio de 1983.                     

Obras:

Les Textes blonds, 1963
L'Âge d'écume, 1965
Juin et les Mécréantes, Seghers, 1968
Poèmes pour une histoire, 1972, Seghers, prix de l'Académie française en 1973
Le Rêveur de Terre, 1975, Seghers
Liban: vingt poèmes pour un amour, 1979, Beyrouth
Archives sentimentales d'une guerre au Liban, 1982, Beyrouth
La Terre arrêtée, recueil posthume, 1984, Belfond.
Une guerre pour les autres, Lattès, 1985
De ma fenêtre sans maison, Le Chêne, 1996
Jardinier de ma mémoire, Flammarion, 1998
Nadia Tueni, Les œuvres poétiques complètes. Éditions Dar An-Nahar, 1986.
Nadia Tueni, La prose. Éditions Dar An-Nahar, 1986







Sucesos en Beirut

En la insignificancia de una vida,
un hombre 
rompe la geometría.
Amablemente.
-Romper amablemente
la geometría euclidiana?
Vivir un quid pro quo imperial.
New York
es un dibujo de niño
que amenaza
la Vía Láctea.

Publicado en http://www.leb.net/~philo/arretee.html
Traducido del francés por Myriam Rozenberg






JURO

Juro
Haber recibido en pleno rostro la bendición del sol
Cuando desde lo alto los árboles son graves
Y el color neófito
Cuando el mundo da sus primeros pasos
Tras la noche
El aire comparte un mismo amor
La tierra que late en mi pecho tiene forma de desierto
Hay agua fuera de los muros
Que constata la soledad en el preciso momento del retorno
Juro por el viento denso de almizcle
Por la arena que se levanta en armas
Por el beso de un cielo abierto
Por la tradición que me anula
Juro
Haber querido este tiempo que recuerdo







MON PAYS

Mon pays longiligne a des bras de prophète.
Mon pays que limitent la haine et le soleil.
Mon pays où la mer a des pièges d'orfèvre,
que l'on dit villes sous marines,
que l'on dit miracle ou jardin.
Mon pays où la vie est un pays lointain.
Mon pays est mémoire
d'hommes durs comme la faim,
et de guerres plus anciennes
que les eaux du jourdain.
Mon pays qui s'éveille,
projette son visage sur le blanc de la terre.
Mon pays vulnérable est un oiseau de lune.
Mon pays empalé sur le fer des consciences.
Mon pays en couleurs est un grand cerf-volant.
Mon pays où le vent est un noeud de vipères.
Mon pays qui d'un trait refait le paysage.

Mon pays qui s'habille d'uniformes et de gestes,
qui accuse une fleur coupable d'être fleur.
Mon pays au regard de prière et de doute.
Mon pays où l'on meurt quand on a de temps.
Mon pays où la loi est un soldat de plomb.
Mon pays qui me dit : "prenez-moi au sérieux",
mais qui tourne et s'affole comme un pigeon blessé.
Mon pays difficile tel un très long poème.
Mon pays bien plus doux que l'épaule qu'on aime.
Mon pays qui ressemble à un livre d'enfant,
où le canon dérange la belle-au-bois-dormant.

Mon pays de montagnes que chaque bruit étonne.
Mon pays qui ne dure que parce qu'il faut durer.
Mon pays pays tu ressembles aux étoiles filantes, 
qui traversent la nuit sans jamais prévenir.
Mon pays mon visage,
la haine et puis l'amour
naissent à la façon dont on se tend la main.
Mon pays que ta pierre soit une éternité.
Mon pays mais ton ciel est un espace vide.

Mon pays que le chois ronge comme une attente.
Mon pays que l'on perd un jour sur le chemin.
Mon pays qui se casse comme un morceau de vague.
Mon pays où l'été est un hiver certain.
Mon pays qui voyage entre rêve et matin.                        








BEYROUTH

Qu'elle soit courtisane, érudite, ou dévote, 
péninsule des bruits, des couleurs, et de l'or, 
ville marchande et rose, voguant comme une flotte, 
qui cherche à l'horizon la tendresse d'un port, 
elle est mille fois morte, mille fois revécue. 
Beyrouth des cents palais, et Béryte des pierres, 
où l'on vient de partout ériger ces statues, 
qui font prier les hommes, et font hurler les guerres. 
Ses femmes aux yeux de plages qui s'allument la nuit, 
et ses mendiants semblables à d'anciennes pythies. 
A Beyrouth chaque idée habite une maison. 
A Beyrouth chaque mot est une ostentation. 
A Beyrouth l'on décharge pensées et caravanes, 
flibustiers de l'esprit, prêtresses ou bien sultanes. 
Qu'elle soit religieuse, ou qu'elle soit sorcière, 
ou qu'elle soit les deux, ou qu'elle soit charnière, 
du portail de la mer ou des grilles du levant, 
qu'elle soit adorée ou qu'elle soit maudite, 
qu'elle. soit sanguinaire, ou qu'elle soit d'eau bénite, 
qu'elle soit innocente, ou qu'elle soit meurtrière, 
en étant phénicienne, arabe, ou roturière, 
en étant levantine aux multiples vertiges, 
comme ces fleurs étranges fragiles sur leurs tiges, 
Beyrouth est en orient le dernier sanctuaire, 
où l'homme peut toujours s'habiller de lumière. 








Promenade

Montagne ô bête magnifique,
nos racines dans ta crinière,

quatre saisons bien algébriques,
un cèdre bleu pour l'inventaire.
Lisse et royale la mer sans âge,
le vent doux comme un sacrement,
Dieu a troqué ses équipages
contre les cimes du Liban.

Montagnes ô Montagnes,
laissez-moi vous aimer
comme ceux qui n'ont pas d'âge sûr;
come on égrène un chapelet
de légendes et de murmures.
Laissez-moi vous aimer,
à genoux comme le paysan et sa terre.
Doucement la lune sur le soir de vos chevelures.
Laissez-moi vous bercer
dans les muscles du vent chaud.
Alors la vaste paix,
mobile comme un scherzo.






untitled

Nothing but a man
let's execute him against the door.
The morning of taking him away was robed
       with the freshness of water;
it would be best to finish him off
       against a door of blue wood.
His knees were knees of water
a forehead of oak under the rain.
He told me: " talk
of this flower dying according to the curve
       of a thought,
of oblivion it offers in the shelter of
       the sun,
and of multiplied love". . .
Enough.
We shot him against the light
and let hatred rise like baked bread.
Maybe I'll weep for him.
It was simple in the deep earth
and brief.







(untitled)

Would you come back if I said the earth
       was at the tip of my fingers
like a charred branch already cooled?
birds often die deep in your blond hair
they adopt the sea as a vice
because of its sonorous seaweed
and runaways coming undone
too late to be born each second
on their knees before the faces whose every color
       is a holy wafer
like a throat seized by cattle who devour a sunray
would you come back if I said the earth
       was at the tip of my fingers?


FENNY STERENBORG [9779]

$
0
0


Fenny Sterenborg nació en 1956 en una pequeña ciudad de Groningen, una provincia en el noreste de los Países Bajos. Allí creció como el mayor de cuatro hermanos. Ella aún vive allí hoy. Se casó dos veces y tiene dos hijos, uno de cada matrimonio. A pesar de que ama la lectura desde una edad muy temprana, inculcado en ella por su madre, recientemente (2005) comenzó a escribir poesía.





Nunca esconderme 

No quiero ser una anémona de primavera
abriendo mis pétalos al viento
quien a cambio las soplará lejos
sin mucho indicio
tampoco quiero ser una rosa expuesta al calor
que se marchita en el sol
y que se seca hasta morir
antes de que el verano haya ocurrido y se haya ido

es lo que dijo un yuyo simple
cuando la madre Flora 
le dio a elegir
y ella siguió su camino

Y no ciertamente un manzano
perdiendo toda su dulzura
cuando las hojas del otoño suavemente crujen
bajo los pies de la gente
tampoco un jazmín de invierno
abriéndose solo en una lluvia de estrellas
como un pequeño soldado perdido
en medio de los días invernales de las guerras

No, sólo déjenme ser un simple yuyo
y siempre encontraré una manera
de mostrar mis hojas
y no esconderme nunca

Publicado en su blog http://fenny-sblablapoetryblog.blogspirit.com/index-1.html
Traducido del inglés por Myriam Rozenberg




Cold Heart

It could well be
that my heart is dead
for it lies cold
and buried deep
underneath the ruins
that you’ve left
and new love
may not arrive in time
for it to not give up
all hope needed
to survive







Lone wolf

Withdrawn into the raw wilderness
elusive like all wild creatures there
and so at ease in that unruffled world
where a divine soothing
oozes from the air that he breathes
and a sense of freedom fills his heart
the way it’s intended
or at least should be
in his mind

Where no others disturb
nature’s beautifully composed medleys
of sound and silence
with meaningless conversation
that would only absorb
his fragile thoughts
and feed his disappointment
beyond normal boundaries

Where no one dictates
what he should or shouldn’t
with rigid rules
that infest his soul
with a restlessness
way beyond control
and suffocate every dream
he’s ever had

Where the only footprints
he comes across
are his own






Useless Memories Made

What to do
with all the useless memories made
all those moments
from so many years
locked firmly in your mind
that suddenly have lost
their meaning and their shine

You can’t throw them out

like you did
with the mementos
and the keepsakes
or hit delete
and whoosh
they’re gone
like little typographical mistakes

Useless and annoying they pop up
between the good and the fine
casting their cold shadows
and there’s nothing you can do
but regret
and hope that in time
you’ll simply forget








Laat Ons Samen Liggen

Laat ons samen liggen
zodat onze zielen
ruimschoots de tijd hebben
om zich te verbinden
Alleen jij en ik
en wat we voelen diep van binnen
tot we elke muur hebben geslecht
en alleen de liefde is overgebleven
Houd me daarna in je armen
terwijl ik mijn hoofd te rusten leg op je hart
en luister naar zijn geruststellend gefluister
dromend dat onze wegen
nooit zullen scheiden








LullabyFav

Softly lie down
and close your eyes so blue
worry no more
for tonight I'll watch over you

Gently rest your head
against my soothing chest
for here in my arms
you've found a safe place to rest

Sleep sweet child
in peaceful undisturbed dreams
and don't awake
until the morning beams

ORHAN VELI KANIK [9780]

$
0
0



Orhan Veli Kanik
Orhan Veli Kanık (13 de abril de 1914, Estambul, 14 de noviembre de 1950) fue un poeta turco. Su padre Veli Kanık fue jefe de la Orquesta Sinfónica de la Presidencia de la República Turca. Orhan Veli fundó el Movimiento Garip (extraño), junto a Oktay Rifat y Melih Cevdet. Es un renombrado poeta por defender una poesía sin adjetivos ni elementos estilísticos excesivos, prefiriendo un estilo más cerca del verso libre. Célebre por su inigualable capacidad de expresión, la profundidad emotiva es la base de la sencilla naturaleza que acompaña aparentemente a sus versos. Su poesía es muy admirada tanto por el pueblo llano como por los círculos académicos turcos.

El día 10 de noviembre de 1950, en Ankara, cayó en un socavón perforado por el ayuntamiento. Al cabo de dos días fue a Estambul. Comiendo en la casa de un amigo se mareó y lo ingresaron en el hospital, lo trataron como intoxicación de alcohol, pero luego supieron que era un derrame cerebral. Entró en coma esa misma noche y murió a las 23:20 del día 14 de noviembre de 1950.

Obras

Poesía

Garip (1941, junto a O. Rıfat y M. Cevdet)
Garip (1945)
Vazgeçemediğim (1945)
Destan Gibi (1946)
Yenisi (1947)
Karşı (1949)
Nasrettin Hoca Hikâyeleri (1949)
Bütün Şiirleri (1951)
Nesir Yazıları (1953)
Edebiyat Dünyamız (1975)
Bütün Yazıları (1982)

Traducciones

Bir Kapı Ya Açık Durmalı Ya Kapalı (1943, Alfred de Musset'den)
Scapin'in Dolapları (1944, Moliere'den)
Fransız Şiiri Antolojisi (1947)
William Shakespeare, Hamlet ve Venedikli Tüccar (1949)
Saygılı Yosma (1961, Jean Paul Sartre'dan)
Batıdan Şiirler (1963)






Todo de repente

Todo ocurrió de repente.
De repente la luz golpeó el suelo,
El cielo de repente,
El azul de repente.
Todo ocurrió de repente
La bruma de la tierra apareció de repente
El germen de repente,la yema de repente,
La fruta de repente.

De repente,
De repente,
Todo ocurrió de repente.
Una chica de repente,
un muchacho de repente,
Rutas, campos, gatos, hombres...
El amor de repente,
De repente el gozo.

Traducido del francés por Myriam Rozenberg
Publicado en Poezibao







    
Viajando

No tengo intenciones de viajar;
Pero si lo hiciera
Iría a Estambul.
¿Qué harías
Si me vieras en el tranvía
Que va a Bebek?
Sin embargo, ya te he dicho,
No tengo intenciones de viajar.

TRADUCCIÓN: Verónica Aranda




Escucho Estambul con los ojos cerrados

Escucho Estambul con los ojos cerrados
Al principio corre una apacible brisa;
Y las hojas de los árboles,
se mueven suavemente;
lejos, muy lejos
Suenan los interminables campanilleos de los aguadores
Escucho Estambul con los ojos cerrados.
Escucho Estambul con los ojos cerrados;
De repente bandadas de pájaros vuelan,
en las alturas piando
Se están recogiendo las redes en el muelle
Tocan el agua los pies de una mujer
Escucho Estambul con los ojos cerrados.
Escucho Estambul con los ojos cerrados;
El gran Bazar está sereno y fresco
Hay bullicio en Mahmutpaşa
Patios poblados de palomas
Vientos de primavera traen olores de sudor;
Escucho Estambul con los ojos cerrados.
Escucho Estambul con los ojos cerrados;
Todavía con resaca por las bacanales del pasado
Un yalı con embarcadero vacio;
Relajado, después del zumbido de los vientos del sur
Escucho Estambul con los ojos cerrados.
Escucho Estambul con los ojos cerrados;
Una coqueta muchacha pasa por la acera;
Palabrotas, silbidos, canciones, piropos,
cae algo de su mano;
presiento que es una rosa;
Escucho Estambul con los ojos cerrados.
Escucho Estambul con los ojos cerrados;
Un pájaro aletea alrededor de tu falda
¿No sé si tu frente esta caliente o no?,
¿o tus labios están húmedos?
Detrás de los pinos asoma la luna blanca,
puedo sentirlo en los latidos de tu corazón
Escucho Estambul.

TRADUCCIÓN: Verónica Aranda







All Of A Sudden

Everything happened all of a sudden.
All of a sudden daylight beat down on the earth;
There was the sky all of a sudden;
All of a sudden steam began to rise from the soil.
There were tendrils all of a sudden, buds all of a sudden.
And there were fruits all of a sudden.
All of a sudden,
All of a sudden,
Girls all of a sudden, boys all of a sudden.
Roads, moors, cats, people...
And there was love all of a sudden,
Happiness all of a sudden. 





Bell-Song

We are officials
At 9 o'clock, 12 o'clock, 5 o'clock,
We form our private clusters in the streets.
Thus did Almighty God record our fate
We wait for the break-bell or the first of the month. 




Departure

I stare after the departing ship; 
I can't throw myself into the sea, world is beautiful; 
There is manhood inside, I can't cry. 






Dream

In my dream, I saw my mother dead. 
My waking up, in cries, 
Reminded me of the time I was crying 
Looking at the balloon I let slip to the sky 
In the morning of a feast. 





Filled With

We have seas, filled with sunlight 
We have trees, filled with leaves 
Day and night, we go back and forth, 
Between our seas and trees, 
Filled with poverty. 






For Istanbul

April 

It's impossible 
To write poems 
If you're in love 
And not to 
If the month is April 

Desires & Memories 

Desires are different 
So are the memories. 
How can anyone live, tell me, 
In a town that has no sunshine? 

Insects 

No use thinking, 
Just crave! 
See, that's what the insects do. 

Invitation 

I'm waiting. 
Come when the weather is such 
That there can be no turning back. 







Free

We live free
Air is free, clouds are free
Valleys and hills are free
Rain and mud are free
The outside of cars
The entrances of cinemas
And the shop windows are free
Bread and cheese cost money, but
Stale water is free
Freedom can cost your head
But prison is free
We live free. 









LYSIANE RAKOTOSON [9781]

$
0
0


Lysiane Rakotoson 
Poeta nacida en Issy-les-Moulineaux, Francia en 1987.
Estudia Literatura en la Universidad de París-Diderot. Le interesa la poesía, el teatro y la cuestión de la oralidad en la poesía.  Escribe artículos para  La Revue des Sources.

BIBLIOGRAFÍA:

-Une neige et des baisers exacts (Cheyne, 2010) fue el primer y único libro de esta autora. Lo publicó gracias al conocido Prix de la Vocation, mediante el cual se han dado a conocer otros autores como la propia Ophélie, Samuel Rochery o la famosa  Linda Maria Baros. 

-Entretien avec Marie-Claire Bancquart, à paraître, « La poésie dans tous ses états », en hommage à Arlette Albert-Birot, 2011



– Poème "Envols d'oiseaux...", publié dans la revue de la Société des Poètes Français, l'AGORA, n° 56, juillet-septembre 2011

– Deux poèmes inédits : "Point d'observation" et "Cartographie", pour l'anthologie "Poètes sans frontières/Voir comprendre le monde", 2011
– Un poème sans titre inédit pour l'anthologie Terre de Femme, Angèle Paoli, 2011



Web de la autora: http://lysianerakotoson.blogspot.com.es/    





Primera inspiración del frío —
Quemadura de humo contra la laringe —
Las plumas de los pulmones se abren
ligeras
se concentran
en una afilada sacudida de alas rojas.






Rocío alimonado sobre los párpados,
la frescura se esparce en mi pecho,
tenemos los ojos desplumados de todo este gris,
de estas ruedas de tiempo, de estas huellas llenas de arena
a las que en vano arrojamos
carretillas de signos y de poemas.






Mi único testamento es la caricia de mi mano
en tu vientre o cada mordisco dado a la fruta
y a las piedras. No puedo hacer nada más
que perseguirte en este canto, inventarte,
propagar en lo profundo de mis mañanas
la quemadura creciente que me atraviesa,
transformarme al mismo tiempo en cuerpo
conductor —

Porque el amor es una gloria invencible y
terca —
y tu boca se clava en mí como los barrotes
negros del mediodía. 


(de Une neige et les baisers exacts, 
traducido del francés por Luna Miguel) 





Une neige et des baisers exacts: 


Sois une coureuse de lumière. Eprouve
ta chanson jusqu’au fond du ventre…

Lectrice je rêve
la Terre promise
De l’écorce au rocher…
Je sens
Nos ventres pris dans les mailles de la vallée,
La chaude haleine de l’herbe,
Conque d’hiver dans l’été…
Je vois
Matin bleu noué
au secret de sa couleur
hersé par le vent jusqu’au réveil
- cette patine rose qui s’active à heure fixe

Mon corps se glisse dans celui du poème.
Là est le feu de joie de la langue de l’auteur. 
Il y a ce qui est dit et ce qui se découvre, cette poignée de lumière dans tes yeux(…)

Brève suspens
Où nous ne sentons plus
Ce que nous pesons de terre…

Sensuel et vivant, telle est la grâce de ce recueil, poème de chair,
lieu d’échanges d’images entre la femme et le paysage.
Un frémissement de l'être.

Le froid dessine
chaque nerf
chaque veine
dessille les yeux
épaissit encore un peu le pourpre
des lèvres :
lucidité de la peau.

Les organes pelotonnés dans le ventre,
tout à coup vifs dans le vent –
J’ai les mains retroussées contre l’aine, le sang
Surchargé de marches sans ciels – la gorge
hérissé d’un mot d’amour




ABBAS SAFFARI [9782]

$
0
0



Abbas Saffari

Abbas Saffari nació en 1951 en Yazd, Irán, y ha vivido en los EE.UU. desde 1979. Aún en la escuela secundaria en Irán, escribió la letra de varios cantantes populares, incluyendo la clásica canción de Farhad "Capturado por la noche."

Es el autor de:

onfluence of Hands and Apples (Los Angeles: Kaaroon, 1992); Twilight of Presence (Los Angeles: Tasveer, 1995); Old Camera and Other Poems (Tehran: Saales, 2002); Moon and the Solitude of Lovers [translation of Izumi Shikibu and Lady Komachi] (Tehran: Ahang E. Digar, 2004); and Egyptian Love Poems [translation of Ezra Pound and Noel Stock] (Tehran: Morvarid, 2004). He was cofounder and poetry editor of two Iranian literary magazines in exile: Sang (1997-2000) and Cactus (2000-2002).

Estudió escultura en la Universidad Estatal de California, Long Beach, y actualmente vive en Long Beach con su esposa y dos hijas. Su primera colección de poemas ganó el Premio del Libro Baran en Suecia en 1993. 

Se convirtió en el primer poeta en la diáspora en ganar el Premio Karnameh de Poesía en Irán.

Abbas Saffari es uno de los pocos poetas iraníes que viven fuera y cuyo trabajo se publica y se lee en Irán.









No soy tu destino
Pues soy una ciudad pequeñita en tu camino
Ven y pasa por mí

                                




Si en lugar de esta montaña
 fueras tú,
ya estaría contigo







Sólo tú entiendes
la soledad de un árbol solo
en un desierto
ya que has visto el bosque

[Traducción de Delaram Rahimi y revisión de Mijail Lamas.]







De las miles mujeres
que mañana se bajarán del tren
solo una es hermosa,
las demás son pasajeros

[Traducido por: Delaram Rhm]
  

RUI COIAS [9783]

$
0
0

Rui Cóias

Rui Coias nació en Lisboa en 1966. Es un poeta portugués. 
Ejerce la profesión de abogado. Licenciado en Derecho por la Facultad de Derecho de la Universidad de Coimbra y Postgrado en Legal, ISG - Management Institute (Business School)). 
Libros publicados:  A Ordem do Mundo (Publicações: Quasi Edições, 2005); A Função do Geógrafo (Publicações: Quasi Edições, 2000).

Tiene colaboraciones en O Futuro em Anos Luz (antologia de poesia editada no âmbito do Porto 2001 – Capital Europeia da Cultura); Anos 90 e Agora, antologia da nova poesia portuguesa (Quasi, 2001 e 2004); Inimigo Rumor, nº. 15 (dedicada a Ruy Belo); Relâmpago : Nova Poesia Portuguesa (2003); Anthologie de La Jeune Poésie Portugaise, da Bacchanales, Revue de Création De La Maison De La Poésie Rhône-Alpes (2004); e A Sophia – Homenagem a Sophia de Mello Breyner Andersen (Antologia de homenagem de vários escritores a Sophia de Mello Breyner Andersen, Lisboa: Editorial Caminho, 2007). 





No es difícil para un hombre enamorarse

No es difícil para un hombre enamorarse.
Herir su paisaje
cenizas de un pasado caído, fluyente.
Al final de nuestras vidas compartidas puede que
diga : “ Me estremecí durante años sin abrazarte”. Ahora es tarde.
Ahora es tarde sobre la tierra cercada.
La desesperación permaneció a través de las planicies
el dolor lila de los hombres zozobrantes
en la paciencia nocturna.
Sólo después del terror los perros ladran fielmente
a las puertas del mañana, solamente
después del filo de las vidas compartidas.
“ Transité la vida para huir hacia tu boca” y
confundo ya tu rostro
con otro cualquiera.

traducido del portugués por Myriam Rozenberg



Não é difícil um homem apaixonar-se

Não é difícil um homem apaixonar-se.
Ferir a sua paisagem,
cinzas de um passado caído, fluente.
Ao fim de vidas partilhadas pode ser que
diga “estremeci
durante anos sem te abraçar.” Agora é tarde.
Agora é tarde sobre a terra cercada.
Por planícies ficou o desespero,
a dor lilás dos homens soçobrados
na paciência nocturna.
Só depois do terror os cães ladram fielmente
aos portais da manhã, só
após o gume das vidas partilhadas.
“Passei a vida a fugir para a tua boca,” e
confundo já o teu rosto
com um qualquer.





MÁRIO CHAMIE [9784]

$
0
0


Mário Chamie
(1933- 2011)
Uno de los más importante críticos y poetas brasileños

Nacido en Cajobi, São Paulo en 1933 y formado en derecho por la Universidad de São Paulo, él fue el fundador de la poesía praxis – uno de los movimientos esenciales de la vanguardia literaria del siglo 20 en Brasil – con su poema Lavra Lavra. Polemista rápido, perspicaz y temido. Mário Chamie ha sido uno de los disidentes más incisivos de la poesía concreta y, en verdad, de casi todos los movimientos poéticos recientes. Fue invitado por parte del Ministerio de las Relaciones Exteriores de Brasil a proferir palestras sobre la cultura brasileña en instituciones y centros de estudio de Europa y Oriente Medio. Fue lector-profesor en las universidades de Harvard, New York, Princeton y Wisconsin y Secretario Municipal de Cultura. Fue el criador de la Pinacoteca Municipal de São Paulo, el Museo de la Ciudad de São Paulo y ha sido uno de los idealizadores y responsables del Centro Cultural de São Paulo. 

Premiado, respetado, discutido, estudiado y homenajeado, Mário Chamie es miembro de la Academia Paulista de Letras, donde realiza sistemáticamente concurridas palestras y es profesor de Comunicación Comparada de la Escuela Superior de Propaganda y Marketing. Es padre de Lina Chamie, la cineasta que recientemente ha dirigido la premiada película “La Via Láctea”, con Marco Ricca y Alice Braga.





El preceptor y el pupilo

El buen preceptor
no pertenece al partido
del verde
ni al partido del azul
en el juego del circo.

El buen preceptor
no dobla la cerviz
al poder implícito del pupilo
que azul o verde
lo oye contrito

Apenas
en obediencia
a la luz interna
del saber convencido,
el buen preceptor
en los círculos
azules o verdes
del circo
toma lo dicho por lo dicho
y no se dice
arrepentido.

Lo más
es el poder de su pupilo
que verde
en su saber
de azules descripto
hace de su preceptor
(habido y tenido)
callado esclavo amargo
de un verde-azul
poder proscripto.

Publicado en el libro Caravána contraria
Geração Editorial
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg







MÁRIO CHAMIE
De
CARAVANA CONTRÁRIA
São Paulo: Geração Editorial, 1998.
(Também em CD na voz do poeta,
música de Marcus Vicente de Andrade :
CPC / UMES


AUTO-ESTIMA

Sou Chamie,
venho de Damasco.
Franco-egípcio
é o meu passado.
Sírio sou helenizado.

De Damasco 
ao meu legado,
sou católico
e islâmico,
copta apostólico
catequizado.

No pórtico
mediterrânico,
sou ático e arábico.
Vou contra o deserto
de desafetos contrários.

Sem custo nem preço
que se meça,
em nome de meu gênio
atlântico e adriático,
desprezo a cabeça
e a sentença
de meus adversários,
adversos e vicários.

Sou Chamie, Mário.
Franco-egípcio
é o meu passado.
Por onde entro,
venho de Damasco
pela porta 
do apóstolo Paulo.
Sírio sou helenizado.
Venho de Damasco,
por onde saio.


POR TRÁS DA PALAVRA

Por trás
de toda palavra
há uma trama
cavada.
Só não se cava
nem se sagra
a palavra
enclausurada.

A clausura
da palavra
é a palavra
lacrada;
é a usura
da palavra
que não abre
suas veias
se se envenena
de nada.

Só se salva
a palavra
contaminada
por outra palavra
sangrada:
— pois a palavra
infectada
pelo que outra
desata
é a palavra
que em sua casca
se rasga
contra o nada
da palavra
enclausurada>

Por trás
de toda palavra
que não se perde
lacrada
há a trama envenenada
de toda palavra
tramada.


QUEDA INTERIOR

Se a queda é livre
o medo da queda
é preso.

Livre é a queda
sem embaraço
defeso.

A queda
de um homem
tenso
não é a guerra
do Peloponeso
pelo estreito
de um coração
perverso.

A queda
livre
é o próprio peso
de um coração
suspenso.

Toda queda
é o menosprezo
de quem cai
sobre si mesmo.





3. ZONA ARACNÍDEA

PEDREGOSA ROSA

A mão sorridente
sobre a boca
vertiginosa
põe os dedos efusivos
sobre a pétala
desta rosa pedregosa.

Não é a faca florida
a faca que mais corta
a cauda dessa rosa
rancorosa.

O não indecente
da hora
suspira e se afoga
no fofo dessa toca,
a cálida areia rósea
desta porosa pedra
vaporosa.

Por obra da hora
a mão insolvente
da pétala
floresce e afaga
a boca rochosa
de arestas na pedra
desta pétrea raivosa
rosa.



A CARNE É CRÁPULA

A carne é crápula
sob o olho cego
do desejo.

A carne é trôpega
se fala sob o pêlo
de outro desejo alheio.

A carne é trêmula
e fracta.
Crina de nervos,
veneno de víbora,
a carne é égua
sob o cabresto
de seus incestos
sem freios.

Fálica e côncava,
intrépida e férvida,
a carne é estrábica
nos entreveros
do sexo
com seus desacertos
conexos.

Sob o olho
sem mácula e cego,
a carne é crápula
nos arpejos
indefesos
de seus perversos
desejos.


8. ÁVIDA COIVARA:

COIVARA DE DENTRO

Com fúria 
predatória,
é a floresta
o que se queima
na paisagem
de fora.

As cinzas
em que a árvore
se torna,
para a coivara
da hora,
adubam
o solo da planta
que revigora.

Assim,
a coivara
sobre a terra
é mudança
que resseca
o corpo seco da erva
para a volta
de outra seiva
que retorna
no outro corpo da flora.

Mas
por dentro agora
(paisagem interna)
na floresta incógnita
do homem
— coivara de sua hora —
as cinzas
não revigoram:
secam o adubo e a história
do homem que se devora.





POEMA-PRAXIS

Cava,
então descansa
Enxada; fio de corte corre o braço
de cima
e marca: mês, mês de sonda.
Cova.

Joga,
então não pensa.
Semente; grão de poda larga a palma
de lado
e seca: rês, rês de malha.
Cava.

Calca
                                                      e não relembra.
Demência;mão de louco planta o vau
de perto
e talha: três, três de pausl
Cóva.

Molha
e não dispensa.
Adubo; pó de esterco mancha o rego
de longo
e forma: nó, nó de resmo.
Joga.

Troca,
então condena.
Contrato; quê de paga perde o ganho
de hora
e troça: mais, mais de ano.
Calca.

Cova,
e não se espanta.
Plantio; fé e safra sofre o homem
de morte
e morre: rês, rés de fome
Cava.







Os poemas a seguir foram escolhidos de sua Antologia Sábado na Hora da Escuta, publicado pela Summus Editorial, em 1978, já esgotada. 


PALAVRA DE HOMEM

Um pouco de amargura não resolve.
      Um pouco de amargura
      se dissolve,
se nesta cidade
não conheces o outro
que está perto e pouco.

A palavra de homem em tua boca
espera a palavra e o nome
                            de peso e cobre.
Espera a voz do outro
que acusa a palavra pouca
e explode a armadura
dessa amargura rouca.

Falar não salva o homem.
- Estás na outra
                  palavra do outro
                      perto e solto.
Falar não abre a porta
            não abre a cela
            não salva o foco
            de tuas chagas.
Falar só salva, salvo
se o outro
                                 do outro lado
fale por tua boca:
               - a fala pouca
               que te dissolve
               a arma pura
               desta amargura
               que não resolve.


GALERIAS

Nas vastas galerias de sombras
passam os detritos. As ondas.

Um barco navega: fantasma
com ferrugem nos cascos
com caveiras no mastro
com salsugem nas quilhas.

Nas baixas galerias das vias,
o lodo concentra-se em pilhas,
um sapo deglute a mosca,
seu peixe de água salobra.

Nas sujas galerias do esgoto,
um crime carrega seu corpo,
um trem trafega sem rumo,
um lodo concentra seu sumo.

Nas vastas galerias de sombras,
o pesadelo pesado do povo
pesa seu sono de chumbo,
dorme em seu leito de escombros.


RODÍZIO DO CORPO

Dia. A avenida jaz num leito
quando sou inerte neste reino
de dormir. Pedra sobre pedra,
seus andores duram em terra
e são chamados casa, edifício.
Movo os olhos e contudo rijo
meu corpo imóvel nunca leva
às duras alamedas graça aérea.
Necessário que o físico (cabeça,
feixe de ossos e ágeis peças)
permaneça rodízio senão moto-
contínuo onde ruas sejam o foco
de luz na sombra e vice-versa.

Eis mover. O movimento humano
das coisas que animo, se amamos.


ARADO

Não talho, o leve risco talha
                 a terra
e a garra vira a terra e leva
                 o barro
para a via, via de grama e pedra.

Nem malho, a fina serra fende
                 o tronco
e a foice corta o tronco e mostra
                 a polpa
para o dia, dia de sol e faca.

Não fundo, o raso corte trilha
                 o solo
e o sulco sulca o solo e rompe
                 o lodo
para o rio, fio de água e musgo.

Nem brando, o duro aço rasga
                 a carne
e o rasgo marca a face e deixa
                 a terra
para o cio, cio de fêmea e seiva.


A PARÁBOLA DO ALGODÃO E DO PÃO

se uma mordida num chumaço
de algodão/um arrepio.

se uma mordida num pedaço
de pão/um não vazio.

            se o chumaço
         no ouvido de um faminto
           :um som sentido.

         se um sem sentido  
              do faminto
       :um pedaço não mordido.

se o não vazio de um pedaço
de pão/um bem mordido.

se o bom macio de um chumaço
de algodão/um mal sentido.

o mal sentido do faminto
de pão vazio:

com o sem sentido do vazio
num algodão mordido.





Mario Chamie

De
Mario Chamie
OBJETO SELVAGEM
poesia completa
São Paulo: Quíron, 1997.   586 p. 
Convênio com o INL. 
Inclui os nove primeiros livros de poesia do Autor.



PALAVRA DE HOMEM

Um pouco de amargura não resolve.
         Um pouco de amargura
         se dissolve,
    se nesta cidade
    não conheces o outro
    que está perto e pouco.

    A palavra de homem
    em tua boca
    espera a palavra e o nome
                 de peso e cobre.
    Espera a voz do outro
    que acusa a palavra pouca
    e explode a armadura
    dessa amargura rouca.

    Falar não salva o homem.
    - Estás na outra
                 palavra do outro
                   perto e solto.
    Falar não abre a porta
            não abre a cela
            não salva o foco
            de tuas chagas.
    Falar só salva, salvo  
    se o outro
                   do outro lado
    fale por tua boca:
         - a fala pouca
           que te dissolve
           a arma pura
           desta amargura
           que não resolve.



ofertório

oiaramuS:
se veículo de massa
este livro / sua cachaça:

leia agora bem depressa
este livro
às avessas.

*

às avessas
bem depressa:
Sumário versus oiramuS
neste livro e seus reclamos.






Mário Chamie
De
Mário Chamie
Espaço
INAUGURAL
São Paulo: Edições Leia, 1959
59 p.  [Obra esgotada]



MANHÃ

A força centrífuga é a regente.

Primavera não ou seria?

Primavera, mulher sem carne 
exibe a cor da respiração.

Homens se acendem 
permutando olhares. 
Fogo domado em seda, 
as florinhas mal aceitam 
barreiras, grades, terraços, 
descontentes com o lajedo.

Os homens respiram 
o incêndio dos corpos, 
no oxigênio dos olhos, 
dos olhos que são manhã.

A força centrífuga aviva 
a hospedagem da vida-respiração.



CHAMIE, Mário.  Os Rodízios.  São Paulo: Clube de Poesia, 195-.  86 p  14x20 cm.   autografado.  Col. A.M. 



SAZÃO

Pois é frio, violência casta
da água. )á é frio e rio
agudo mais que um dente
de marfim em carne negra.
Já é frio e sofro o lírio
ígneo de queimadura avessa.

Exaspera o frio em pele fria.
E franja de hortênsia, pétala
foi desfalcada do pólen, lisa
e pura nas infanções do estio.

Mas quero o ardor, distilo,
primevo riso, minha careta
do meu forte tão furtivo
nas ondas brancas do frio
          que neva sobre a brasa e o arrepio
          da raiva nossa lenta, parca de festa.

ïnadianta o céu solar de vaga testa
contra o frio que afoga pior que rio.

Nem te construo, não te imito
percalço de sazão! Nem meu grito,
ascensor por laje de urbe-via,
com velhice sem cansaço, firo
a furtar ao frustro-ar o risco
de sazão fria em hora fria.

            Perco-me cordial e cardial me guio.







DAMÁRIO DACRUZ [9785]

$
0
0


Damário DaCruz (Salvador de Bahía, Brasil)
 (1953-2010)



Primero de abril del 64 en la calle Direita do Santo Antônio 


Al poeta Miguel Carneiro

Qué son 
esos navíos grises
en mi mar?

Qué son
esos ojos de niño
queriendo el mar?

Por qué la señora Mosa
maestra del primario
nunca me dijo
que toda dictadura
afea el agua?



Publicado en Poetas del mundo 
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg




VOCÊ NOS DEIXOU AS BORBOLETAS, DAMÁRIO!


En 2010, el día 21 de mayo falleció Damario DaCruz poeta y transfigurado.
 por Ari Donato

Él sabía que lo haría, sabemos que todos vamos a un día, a pesar de que profetizó su salida en el poema Gran final, distribuido por la familia después de su muerte:

Avise aos amigos 
que preparo o último verso. 
A vida 
dura menos que um poema 
e no amanhecer mais próximo 
saio de cena.



Y el tiempo ha pasado, que es de dos años desde su partida a otros campos.


Quem 
não 
cede, 
morre 
de sede.


¿Cuál es el tiempo del poeta que escribió: "Las mariposas son flores que se han decidido a conquistar el mundo."


Pensamento… 
Nos campos do tempo, 
são borboletas a voejar.

Fala o poeta: 
“Borboletas 
são flores 
que decidiram 
ganhar o mundo”.

Mundo… 
Nos campos da mente, 
são lembranças a devenir.

E diria o poeta: 
“Quem 
não cede 
morre 
de sede”.

La vida insiste en ser más corto y menos útil.

Estas palabras me llevan a pensar. Las edades de la Escuela de Comunicación, donde estudió periodismo en Valle de Canela, Salvador, Bahía, Brasil, World



Image
O livro Re(sumo) do poeta Damário DaCruz (Pouso da Palavra, 2008)

RE(SUMO). Damário Dacruz. Estos bellos y breves poemas nos llegan desde el Brasil con un retraso de un año y después de la muerte de su autor, vacío irreparable para la literatura del mundo. Era Damário una criatura excepcional, dotada de sensibilidad, ternura y humanismo, espíritu contagioso que animaba en Cachoeira, Brasil, una institución popular de cultura creada por él. Pozo de la Palabra. Dejó inédito: Memorial de ternuras.

Todo Risco

A possibilidade
de arriscar
é que nos faz homens.

Vôo perfeito
no espaço que criamos.


Ninguém decide

sobre os passos

que evitamos.

Certeza
de que não somos pássaros
e que voamos.

Tristeza
de que não vamos
por medo dos caminhos.







Observação do Tempo

Amanhecemos
com os olhos do amanhã
e o dia é hoje.

Anoitecemos
com os sonhos de ontem
e a noite é hoje.

E de tanta falta
de sintonia,
de tanta busca
e farta agonia
rabiscamos no calendário
a morte dos dias.








Armadilha

A vida
teima em ser
mais curta
e menos útil.

Ávida
inventa
mil atalhos
provocando fugas.

Ávida
não se engana
(não se engane!)
a vida só vale a vida.







Poupar: nunca mais!

Não poupe grana,
não poupe cama,
não poupe grama,
não poupe fama.

A vida
só confisca
o que sobra
sem proveito.

A vida
entrega ao outro
o que é vosso
por direito.







Tempo reinscrito

Que
as manhãs
nunca entardeçam.

Que
as tardes
nunca anoiteçam.

Que
as noites
nunca amanheçam iguais.



ÁLVARO ALVES DE FARIA [9786]

$
0
0

Álvaro Alves de Faria
(São Paulo, BRASIL 1942) es uno de los más notables periodistas y poetas brasileños actuales. 



Rojo

Mi poema había de ser rojo
como la sangre roja
como la nube roja
como el crepúsculo
tenía que ser mi poema
y no
blanco como es,
que nada tiene que ver conmigo
ni con la poesía árida
de los días que me siguen.

Traducido del portugués por Myriam Rozenberg




Ha obtenido los premios más importantes de poesía del país iberoamericano, como el Nacional de Poesía. 

Salamanca, a través de su Ayuntamiento, le brindó un homenaje en el año 2007 en el marco del XI Encuentro de Poetas Iberoamericanos y le declaró Huésped Distinguido y publicó una antología de su obra bajo el título “Habitación de olvidos” (Edifsa, 2007)


Poemas traducidos por A. P. Alencart


37 AÑOS

Debí haberme matado a los 37 años.
De allá para acá poca cosa sucedió
que merezca ser recordada.
Tomé algunas fotografías,
hice algunos viajes imaginarios,
amé mujeres tristes
y compré dos relojes antiguos.
Hice mal
en no haberme matado a los 37 años.
De allá para acá
las cosas se repitieron
con la frecuencia de siempre.
Tuve dos puñales
y una espada japonesa.
Debí haberme matado a los 37 años.
De allá para acá sólo sucedieron
ausencias y distancias,
como un vaso que se rompe,
un jarrón de remembranzas
que no sé recordar.
Escribí algunos poemas
que después olvidé en algún lugar.
Es que debí haberme matado a los 37 años,
al abrir la ventana
para la que sería mi última mañana.
Tal vez un disparo en el corazón,
para no dañar el rostro.
Tal vez una tacita de veneno
que me hiciese adormecer.
Hice mucho mal a mí mismo
en no matarme a los 37 años.
No vería las cosas inútiles que vi
ni habría orado tanto para salvar mi alma.
De ella, nada sé
y ella nada sabe de mí.
Tampoco habría inventado
tantas historia para vivir
ese tiempo que finalmente
pasó sin que yo lo percibiese.
No habría sangrado tanto
si me hubiera matado a los 37 años.
Pido disculpas a los amigos
y a los tres ángeles que hoy viven conmigo
y conmigo hablan en silencio
en medio de las noches y de las tempestades.
Debí haberme matado a los 37 años.
De allá para acá fueron años que no conté,
sólo andé perdido de mí,
como si ya nunca existiese.







AL REVÉS

Cuando comencé a andar de espaldas
aun no sabía que ya había enloquecido.
Las cosas
comenzaron a andar hacia atrás,
pero todo me parecía normal.
Los relojes marcaban las horas al revés,
sólo porque comencé a andar de espaldas,
sin saber que había enloquecido.
Los días seguían, jueves – 15,
miércoles – 14,
martes -13,
lunes – 12.
domingo – 11.
El domingo 11 fui a misa,
pero llegué el sábado – 10
por la mañana.
El Dios que me esperaba
ya se había marchado hacia otro paraíso,
reprochándome al sacerdote,
que tampoco ya no estaba allí,
sólo porque comencé a andar de espaldas
sin saber que ya había enloquecido.
Las ventanas no se abrían más,
sólo se cerraban
por un viento contrario,
y la lluvia salía del suelo hacia lo alto,
arrancando los árboles enterrados
con flores de raíces en las copas.
Cuando comencé a andar de espaldas
los años fueron volviendo en el tiempo.
Mi rostro también cambió,
no era más el mío,
y el perro que me seguía siempre
todavía no había nacido.
La mujer libertina que me mató
tomaba hostias sagradas
frente a altares antiguos,
pero antes que me matase
dormí con ella siempre saliendo de ella
en una cama que aun no existía.
Después me puse esmalte en las uñas
y coloque un velo en la cara,
recé oraciones desesperadas,
busqué a los ángeles expulsados del cielo,
siempre andando hacia atrás,
al contrario de mí mismo,
con zapatos cambiados,
el derecho al lado izquierdo,
el izquierdo al lado derecho,
mis pies puestos hacia atrás,
viendo en mi sala
las pantallas que se apagarán.
Hasta que en la tarde del día 25 de abril de 1852,
que aún no había llegado,
yo desaparecí para siempre
con mi chaqueta abotonada en la espalda.

Alfredo Pérez Alencart y Álvaro Alves de Faria en Salamanca


AQUEL HOMBRE

Soy aquel hombre que no volvió,
que al amanecer salió de su casa
y se perdió para siempre.
Soy aquel hombre de la fotografía en la pared
de la casa cerrada por dentro.
Soy aquel hombre que inventó la tarde,
pero no vio el anochecer.
Soy aquel hombre que se perdió sin saber.
Aquel que no supo nunca,
soy aquel que no supo.
Soy aquel hombre que desapareció,
aquel que creyó,
y al ausentarse de sí mismo
sintió el vacío absoluto de todas las cosas.
Soy aquel hombre que se fue
y que cuando pensó en volver
ya no tenía tiempo
pues sera demasiado tarde.
Soy aquel hombre que se deshizo
después de enloquecer
y que, enloquecido,
intentó rehacer su destino.
Soy aquel que se tragó
un río
y se ahogó adormecido.
Aquel que habló solito
delante del espejo
viéndose del revés.
Soy aquel hombre que hablaba
con las piedras
palabras desesperadas
que saltaban de la boca
como langostas enfermas.
Aquel hombre que conversaba
con los santos
en una iglesia sin puertas
y que decía silencios
en sílabas de yeso.
Soy aquel hombre
que se metió un puñal en el corazón,
como un poeta romántico del siglo 18
Soy aquel hombre casi lírico
que llamaba a los pájaros
para una cena de semillas.
Aquel hombre que oraba
con los ángeles expulsados del cielo,
sin saber que yo estaba
expulsado de mí.
Soy aquel hombre que amó 30 mujeres
y 29 veces se mató por amor.
Soy aquel hombre que al jugar ajedrez
huyó con la Reina
hacia un castillo medieval.
Aquel que deleante de Dios
pidió ser destruido,
pero como castigo me dejó vivir más.
Soy aquel hombre que amó
mujeres de porcelana,
con sexo de porcelana,
boca de porcelana,
beso de porcelana,
lengua de porcelana.
Soy aquel hombre de porcelana
que se quiebra como una taza
que cae de la mesa.
Soy aquel hombre hombre que salió
para dar una vuelta
y se olvidó de regresar.
(Leído por Alfredo Pérez Alencart)
EL HAMBRE
El hambre duele en el estómago
como una cuchillada en medio de la vida.
El hambre come el propio sueño
y se desvanece en  las bocas perdidas.
El hambre se forma en un cimiento
y construye un edificio
de treinta y tres pisos.
Cuando el hambre explota en la garganta
los dedos aprietan el gatillo
y la noticia se va del periódico.







LA ESTRELLA

El corazón en la tierra,
la taza de las angustias
donde se bebe las gotas del sudor.
La flor más marchita,
un pez que se agita a la orilla del río,
venas, arterias,
el cuchillo, atravesado cuchillo
cortando invocaciones
y las horas del crepúsculo,
cuando las horas se retiran
y el cielo se cubre de negro.
Es muy simple morir de pronto
con las manos apretando la garganta,
los ojos quietos en el aire:
mientras,
ha de quedar la estrella y su brillo
donde la tiniebla permanece inmóvil,
debajo de la lengua.
El corazón
dentro de la tierra,
una serpiente que engaña y traga la paloma
y permanece escondida
detrás de las cajas
donde descansan los temores.








DESEO

Yo quería escribir
el poema con letras blancas,
paloma girando en el aire,
llevando un insecto en su pico,
volando
detrás de las torres
donde están las casas.
Yo quería escribir la palabra,
lo que resta de todas las frases,
de los ojos que recorren el techo
sin cerrar el párpado
tapa de un caja antigua
donde se depositan los sueños.
Yo quería ver la marcha
delante de la catedral,
llenando todas las plazas.
Yo quería escribir el calendario
de todos estos días que no pasan,
que se perdieran los números
y se hagan en silencio,
grito que la garganta enmudece,
cochera donde quedan los gemidos,
los cadáveres esposados.






SE BUSCA

Se busca a un hombre
que desapareció el día 14.
Llevaba zapatos negros
y vestía una especie de tristeza,
de esas que hay en cualquier lugar.
Acostumbra hablar solo,
especialmente cuando camina.
Cuando desapareció
cargaba una bolsa
con algunos poemas sin palabras
y ciertos gestos suicidas.
Comía mangos
cuando desapareció.
También cargaba
dos estrellas muertas
en el bolsillo izquierdo
de la camisa.
Decía que no tenía nombre,
pero era por olvido.
Se busca a ese hombre
que se marchó con algunos secretos.
Dijo que iba a hablar con las piedras
y desapareció el día 14.
Quien tuviese noticia alguna
de su paradero
se ruega
no informar a nadie.






RECETA

Una tacita de veneno
es mucho más que un vaso de vino.
Sino, comprobemos:
una tacita de veneno adormece para siempre,
mientras el vino
sólo acalla ciertos momentos.
Una tacita de veneno tiene sabor de anís,
mientras el vino agrio se asemeja al vinagre
sorbido en cucharas de sobremesa.
Una tacita de veneno
es mucho más que una vaso de vino.
Con ajo, el veneno se multiplica
y no produce dolor alguno.
El vino engaña a la mente
y torna lentos los reflejos
para levantarse al inicio de la tarde.
Una tacita de veneno
es mucho más que un vaso de vino.
Mezclado en el café
el veneno parece té
y modifica la luz en una noche sin salida.
Una tacita de veneno
Es mucho más que el césped y que el tiempo.
Es tan dulce
como un vaso de vino tinto
que la gente rompe y derrama en la mesa.





MI PADRE

En la figura de ese pastor mirando la tarde
veo a mi padre.
Nada sé de él que esté guardado
sólo algunas palabras en un poema
de esos que pueblan el tiempo
que no se transforma.
Al anochecer siempre me llegan esas imágenes
como un caudaloso río corriendo detrás de la casa.
En esas aguas
siento a esa figura que está en las fotografías
algún rostro difuminado en los pliegues del papel
aquel gesto lento
en la clara imagen del día.
En la figura de ese hombre
que frente a mí acaricia una oveja
y que canta al presentir la tarde
en ese pastor que mira el verdor de las montañas
y camina despacio hablando solito
en la figura de ese hombre
andando por los páramos de Portugal
veo a mi padre
pastor caminando en el campo
descifrando los días venideros
y las noches por vivir.









ÁLVARO ALVES DE FARIA
De 
TRAJETÓRIA POÉTICA
São Paulo: Escrituras, 2003



NOITE

Melhor é ter um cão
com quem se possa conversar,
especialmente à noite.

Melhor é ter um cão
para em silêncio ser ouvido,
como se palavras não existissem
nem conversas,
nem dizeres.

Com um cão as palavras
são desnecessárias.

Nesta sala vivemos quietos
diante da janela
e isto nos basta.





DESTINO

Meus sapatos
caminham
sobressaltos.






SAPATOS


Sapatos longínquos
como nuvens
tantas voltas dão
em torno de si.

Num mesmo círculo
inertes por ruas incertas
pisam poças derradeiras.

Sapatos de leve aparato
que por guardarem pés sem rumo
rodopiam noites nos saltos
e amarram cadarços antigos.

Saltam de si estes sapatos
pulam olhares
e se perdem 
para sempre.

Sapatos de caminhos
decorados
entre a residência e o acaso.







ANDAMENTO

Um corpo
que integre
e a mão
que aparente.

Um dorso
que não se faça
e se acrescente.

Um verso
que não se escreva
nem se sinta.

Um ser 
que não se perca
que não se ache
não se pense
que não exista.








VAGAS LEMBRANÇAS

24

Por dentro de mim
onde
não existo mais.
Por dentro
onde não me caibo.
Tão fundo
como se não fosse.







NÃO – 5

Não foi o que vi
antes que a tarde engolisse
o pressentimento.

Os casais na minha mesa
derretem sentimentos.

Beijos loucos alucinam
quartos escuros
nos hotéis que habito
como se fugisse de mim.

Eu não fujo de mim
como me faço parecer.
Eu fujo de meu ser
como me faço sentir.

Comovida é a ave
que morre ávida de si.
Como se morrer comovesse
a sombra que morte significa.







DESTINO

Pior de tudo
é que sempre acreditei
que iria comigo
até o fim do mundo,
ao inferno,
se fosse preciso.

Mas ao lhe pergunta
o que faria no caso de minha morte,
respondeu-me seco e sem comentário
que no dia seguinte
viajaria para Salvador. 







ÁLVARO ALVES DE FARIA

De
BABEL
 São Paulo: Escrituras, 2007







POEMA 2

Nasce como que palavra aguda
faca que dilacera
corta o corte
o grito corta a palavra
como se fosse assim
nesta manhã ausente.

Como se não fosse essa boca
dentes de esmalte
o lábio louça que se parte.

Nascem como se pulassem da vida
essas imagens de olhos perdidos
essas escamas de peixes imaginários.

Nasce o pensamento nasce o pensamento
nasce o pensamento nasce:
cabeças que não sabem
e percorrem a paisagem do dia.






POEMA 10

O poema atravessa o tempo
como lança que mata
e desfigura a poesia que morre.

O poema é nada
dele nada resta que se possa guardar.

De tantas inutilidades
a poesia e o poema
desaparecem dos livros
esses que mortos
permanecem nas prateleiras inertes
folhas antigas
palavras que se perderam
para sempre se perderam
essas palavras gastas nos poemas
na inutilidade da poesia






POEMA 35

Alguns poetas de digladiam
por um copo de vinho
outros expõem a vaidade num varal
sórdida palavra esta deste poema
a festa segue com cheiro de féretro
das flores que murcham
com o passar das horas.

Se a poesia fosse
não seria essa faca de dois lados
nem o corte seria da ferida
que é o poema
árida elaboração do inútil.




FINAL

Não basta o meu silêncio de um cemitério inteiro.
Fizerem um monumento, esqueceram o nome.
Só.





Álvaro Alves de Faria

De
Álvaro Alves de Faria
MULHERES DO SHOPPING. 
São Paulo: Global, 1988.  
ISBN  85-260-0208-2



A palavra

O LÁPIS escreve as palavras
esquecidas,
esquecidas as palavras
se negam viver.
O papel se desvenda
em seu mistério de tantos momentos
à espera de uma imagem.
A poesia é bem diferente.





Guarda-roupa

UM TERNO azul vai à festa,
mas amanhã assistirá a um enterro.
Camisas ausentes dormem 
em cabides invisíveis.
Gravatas antigas derramam flores
em gavetas distantes.
Palavras não há no guarda-roupa
senão as frases derradeiras
do último dia de escritório. 





Os poetas Antonio Miranda, Eunice Arruda e Álvaro Alves de Faria
 encontram-se na Casa da Rosas, São Paulo (20/3/2010).









EUNICE ARRUDA [9787]

$
0
0


EUNICE ARRUDA

Eunice Arruda, poeta, natural de Santa Rita do Passa Quatro (SP), BRASIL, reside en la capital paulista. 
Autora de doce livros publicados, entre ellos: “É tempo de noite” (1960), “O chão batido” (1963), “Invenções do desespero” (1973), “As pessoas, as palavras” (1976), “Mudança de lua” (1986), “Gabriel” (1990), “Risco” (1998), “Há estações” (2003). Pós-graduada em “Comunicação e Semiótica” pela PUC-SP.

Prêmio no Concurso de Poesia PABLO NERUDA, organizado pela Casa Latinoamericana, Buenos Aires, Argentina.
Presença em antologias, com poemas publicados no Uruguai, França, Estados Unidos e Canadá. Fez parte da diretoria da União Brasileira de Escritores.
Ministra oficinas de criação poética desde 1984, em locais como a Biblioteca Municipal Mário de Andrade e a Oficina da Palavra (Secretaria do Estado de São Paulo).
Coordenou os projetos “Tempo de Poesia/Década de 60” em 1995 e “Poesia 96/97”, promovidos pela Secretaria Municipal de Cultura de São Paulo. Por tais iniciativas recebeu o prêmio de Mérito Cultural conferido pela União Brasileira de Escritores.





LAS PLAYAS

Las playas blancas
desiertas
cansáronse de los besos del mar
Ellas
extiéndense ahora
perezosas
lánguidas
perdidas en la rutina blanca
de las arenas
Las playas están exhaustas
de las caricias
del mar
Por eso ellas son frías
y hacen castillos
en sus arenas:

para pasar el tiempo 

Tradução de Roman Fontan Lemes
Uruguay, publicada no jornal “El Chúcaro” – 1963




SOMBRA

Hay una mujer triste dentro de la noche
con mis ojos
con mi rosto
con mi angustia

Del día impregnado de promesas
restó apenas una mujer
Solo mujer

Una mujer quedó triste dentro de la noche
triste
sintiendo el frío helándole la vida
sin esperanza

Hay una mujer triste dentro de la noche
con mis ojos
con mi rosto
con mi angustia

Rezo y sueño para ella

Tradução de Roman Fontan Lemes 
Uruguay, publicada no jornal “El Chúcaro” – 1963







SENTENCIA

Nos conviene
iniciarnos
temprano
Las cosas son demoradas

Y no es bueno
cosechar los frutos
cuando la boca no
consiga mas
saborearlos

Tradução de Gabriel Solis







ERROR

Edifiqué mi
casa sobre la
arena

Todos los días recomienzo

Tradução de Gabriel Solis







COMPOSICIÓN – I
              
Crear impactos
con
palabras

Perlas
deslizándose
en la corriente

Como barcos
me transportan
donde ningún viaje llega
y yo cojo frutos raros
En esta isla – entre
piedras – resucito

Con el aliento
de las
palabras

Tradução de Gabriel Solis   






UN DÍA

Un día yo
moriré
de sol, de
vida acumulada
en la convulsión
de las calles

Un día yo
moriré y
no
podría:

hay poemas
escurriendo de mis dedos
y un vino no
probado

Tradução de Gabriel Solis








GEOGRAFÍA

estar en
algún lugar

siempre

dejar el
cuerpo
puesto
en algún lugar

puerto
donde volver


Extraídos de “Poesía de Brasil” – volume I , organização de Aricy Curvello – Proyecto Cultural SUR/BRASIL (enviados por la autora en feb. 2007)






primavera

Na banca da feira
o viço das alcachofras
Mais um ano passou





verão   

De longe o perfume —
Entre as folhas do jardim
flores de gardênia





outono

Ônibus chegando
e as pessoas indecisas
Forte cerração





inverno

Perto reconheço
o rosto que se aproxima
Névoa de inverno










RETORNO

Esse turbilhão que grita
agita
é gente
De coração
de mais tristeza - quem sabe - do que
nós

E a gente não ouve
não quer ouvir
Quer esquecer
quer não pensar
Mas a gente pensa

a gente envelhece muito quando volta

(do livro “É tempo de noite” - Massao Ohno Editora, 1960 – São Paulo – SP)

  




HORA POÉTICA

Para esquecer esta
dor

- transformá-la em poesia

Para eternizar esta
dor

- transformá-la em poesia 

 (do livro “O chão batido” – Coleção Literatura Contemporânea nº 07 – 1963 - São Paulo – SP)







AMPLIAÇÃO

Construo o poema

peda-
ço por
pedaço

Construo um
pedaço de
mim
em cada poema

 (do livro “As coisas efêmeras” – Brasil Editora – 1964 São Paulo – SP)

  





SENTENÇA

Convém nos
iniciarmos
cedo
As coisas são demoradas

E não é bom
colher os frutos
quando a boca não
conseguir  mais
saboreá-los
         
(do  livro “Invenções do desespero” - Edição da autora – 1973, São Paulo – SP)







OLHE AS PESSOAS

Olhe as pessoas
como são
suaves

Mas não se aproxime
têm garras
arranham o coração

Fique em seu quarto
em seu corpo
e
apenas

olhe as pessoas


(do livro “As pessoas, as palavras” Editora de Letras e Artes, 1976 – São Paulo – SP)





NO FINAL        
         gestos alheios
         desataram os laços
         salas fechadas recenderam
         flores pétalas
         esmagadas
        
         E o silêncio correu água fria nas veias
        
         no final
         os golpes acertaram melhor

 (do livro “Os momentos” - Editora Nobel/Secretaria do Estado da Cultura, 1981 – SP/SP)

  




NOTÍCIAS

As crianças morrem

Em piscinas
lagoas
no centro da cidade

O corte na testa
barrigas inchadas
costas afundadas

As crianças
elas também nos abandonam

   
(do livro “Mudança de lua” - Scortecci Editora, 1986  – São Paulo – SP)

  




GABRIEL:

Era um anjo
omisso

Foi insubmisso
sem ter dito não

Sem anseio para o vôo
nem loucura para o plano
era um anjo vago

Que não optou

Entre o ser azul
celeste e a doce
lei da gravidade

Era um anjo
omisso
ou
de asas machucadas

(do livro “Gabriel:” - Massao Ohno Editor, 1990 – São Paulo – SP)








SACIEDADE  BIOGRÁFICA

Tenho andado sem pés
voando sem asas
Sou um sonho espalhado

Os rios recebem minhas cartas
com freqüência
facas  me apontam o coração

O que poderia dizer
(os pássaros já cantaram)
o que poderia amar
(os amantes se suicidaram)

Os assassinos conhecem o meu nome


(do livro “Risco” -  Nankin Editorial, 1998 – São Paulo – SP)






PAISAGEM


Ser tão
nas ruas

Sertão
nas ruas


(do livro “À beira” - Editora Blocos, 1999 – Rio de Janeiro – R








AS PRAIAS

As praias brancas
desertas
cansaram-se dos beijos do mar
Elas
estendem-se agora
preguiçosas
lânguidas
perdidas na rotina branca
das areias
As praias estão exaustas
dos afagos
do mar
Por isso elas são frias
e fazem castelos
em suas areias:

para o tempo passar







SOMBRA

Há uma mulher triste dentro da noite
com meus olhos
com meu rosto
com  minha angústia

Do dia impregnado de promessas
restou apenas uma mulher
Só mulher

Uma mulher ficou triste dentro da noite
triste
sentindo o frio gelando-lhe a vida
sem esperança

Há uma mulher triste dentro da noite
com  meus olhos
com meu rosto
com minha angústia

Oração e sono para ela







SENTENÇA

Convém nos
iniciarmos
cedo
As coisas são demoradas

E não é bom
colher os frutos
quando a boca não
conseguir  mais
saboreá-los







ERRO

Edifiquei minha
casa sobre a
areia

Todo dia recomeço








COMPOSIÇÃO – I

Criar impactos
com
palavras

Pérolas
deslizando
na correnteza

Como barcos
me transportam
aonde nenhuma viagem chega
e eu colho frutos raros
Nesta ilha – entre
pedras – ressuscito

Com o fôlego
das
palavras







UM DIA

um dia eu
morrerei
de sol, de
vida acumulada
na convulsão
das ruas

um dia eu
morrerei e
não
podia:

há poemas
escorregando de meus dedos
e um vinho não
provado


GEOGRAFIA

estar em
algum lugar

sempre

deixar o
corpo
posto
em algum lugar

porto
onde voltar








 HÁ ESTAÇÕES
De
HÁ ESTAÇÕES
São Paulo: Escrituras, 2003
ISBN 85-7531-093-3

HAICAIS

Olhar o menino
sustentando — leve — no ar
a bolha de sabão
*

Nuvens de verão
Passos rápidos na rua
Roupas no varal
*

Verão. Meio-dia
Na sombra de uma nuvem
o boi cochila
*

Solidão no inverno
O velho aquece as mãos
com as próprias mãos







ARRUDA, Eunice.  Poesia reunida.  São Paulo: Pantemporâneo, 2012.  287 p Inclui os textos dos livros: É tempo de noite (1960), O chão batido (1963), Outra dúvida (1963), As coisas efêmeras (1964), Invenções do desespero (1973), As pessoas, as palavras (1976, 12 ed. em 1984), Os momentos (1981), Mudança de lua (1989, 2ª ed. em 1989), Gabriel (1990), Risco (1998), À Beira (1999), Memórias (2001), Há estações (haicais, 2003), Olhar (haicais, 2008), Debaixo do sol (2010). Inclui também a fortuna crítica, e a participação da autora em antologias.  Col. A.M. 


RIMAS

Deus não tem
pedra na
mão

Ele usa
as pessoas
- um irmão -
para nos arrancar
de algum chão

Ainda não é
aqui
então

É a próxima é a próxima é a próxima a estação






NO DIA

Um sol
me abraça

Amo o que é
          sonho
          fumaça

O que passa





TRADUCCIÓN Y NOTA INTRODUCTORIA DE
ADOVALDO FERNANDES SAMPAIO



SUGESTIÓN

Recuesta la cabeza en la
tarde que
cae

Cualquier cosa
además del vacío
habrás con certeza de encontrar
         en el abandono de tus ojos cerrados
         en el deslizar sin prisa de las cosas

Mira
la vida es un río
y hay que hablar en voz baja
mecer en silencio el sueño niño
llorar bajo
para no despertar el sueño de las
cascadas





SPLEEN

Habla quedo
en voz baja
Apaga la luz
y deja el gramófono a la sordina
Lástima que yo no tenga cigarrillos
ni amor
que darte
  

Extraído de la obra
VOCES FEMENINAS DE LA POESÍA BRASILEÑA
Goiânia: Editora Oriente, s.d. 




Os poetas Antonio Miranda, Eunice Arruda e Álvaro Alves de Faria 
encontram-se na Casa da Rosas, São Paulo (20/3/2010).






LUCÍA AIZIM [9788]

$
0
0


LUCÍA AIZIM
(1915-2006)
Lucía Aizim nació en Ucrania en 1915. En 1919, su madre emigró a Brasil acompañado de dos hijas, Lucía y Luba. Llegó a la ciudad de Río de Janeiro, donde vivian sus padres.

Se graduó de la Escuela Superior de Comercio Cândido Mendes, trabajó unos años, se casó y luego se dedicó a la familia para publicar su primer libro de poesía en 1974. Murió en 2006.





Linaje

Yo, allí.
Entre la aurora y la noche
La luz y las tinieblas
desde el primer día.

Hay todo un linaje espiándome
espiando mis pasos.

No importa dónde vaya
por ciudades, aldeas, mares
llevo conmigo sus voces,
sus vestidos, sus pesares.
A veces sus alegrías, también.

Voces ancestrales: imploran, ordenan
No nos dejen en el olvido.

Salida de su desierto la multitud.
Entre ellos, ahí estaba yo.

Yo allí.
Estaba entre la aurora
y la noche, la luz y las tinieblas,
desde el primer día.

Cuando de la nada fueron creados
las aves y las aguas, el aire y las aguas.
He aquí cuando el Eterno encendió
las estrellas del cielo. Yo estaba ahí.

Hay todo un linaje espiándome
hace siglos, milenios.

Hija de la cepa de los profetas
familia de pastores.

Publicado en Noaj: revista literaria de la Asociación Internacional de Escritores Judíos en Lengua Hispana y Portuguesa, Nº 16-17 julio 2007 
Traducido del portugués por Myriam Rozenberg





Lucia Aizim: a poesia da Errância 



Fragmentos

I

Há palavras tão simples
que ninguém reconheceria

a não ser quem em silêncio
as visse transitando

da simplicidade
para o seu mistério.


II

Também havia o amor
que nunca chegou a ser amor.

Não porque não tivesse sido bastante.
Mas porque não ousáramos nomeá-lo.





Mistério

Ao longe de casas 
que não são casas

Mas sórdidos e sujos
cantos onde se mora.

Nasce o poeta

E no entanto
há qualquer coisa
irreal, quase.

Contra a pedra da soleira
o lápis calca duramente

- o poema primeiro.






Grito

De dentro 
das vísceras
flor encarnada.

Evola-se o grito.

Como se já
não fora
grito

mas uma ferida.

Que se abrisse
toda.







Chovem juntas
de igual natureza
a água da chuva
e minha tristeza.

Chovem iguais – 
sem esperança alguma.
Não sei de que vaus
por um rosto, bruma.


Chove.
Ou não chove.
A ninguém já importa.

Mais e mais
habita-me a vida
em terra morta.







Dispersão

Dispersaram meus mortos.
Uns para um lado. Outros
para o outro extremo do mundo.
Agora talvez habitem a zona das auroras.

Através do tempo ficou apenas
um cálice, restos esfiapados 
de finíssima trama, tecida
por mãos ignoradas

e algumas máquinas encalhadas de guerra.

Emprestaram-me
um bastão quebrado.

E nômade, 
indicaram-me o caminho das estrelas.








Duras palavras
pairam no ar.

Todo o dia as espano.

Uma mulher não deve permitir
que teias de aranha

obscureçam seu coração.







Prelúdio

O que a mão não gravou.
O que por dúbio, o tempo
não trouxe.
O que o amor não fruiu.

Esquece.
Não há modos
de fazer retornar
tudo isso.

As coisas se chamam nunca mais.







Um dia é simplesmente um dia.
Mesmo que sobre seu fundo branco
escorra tinta azul.

Certamente, 
as coisas jamais crescerão
além dos seus próprios limites.

Certamente, 
jamais serei uma só gota
daquilo que chamamos mar.

Sou apenas a sombra de alguém
que imagina tanger o largo
rebanho das ondas.

Mas que sequer alcança
uma única linha, que transborda,
de sua mão.







Súplica

Sobre as ruínas.
A ave (em pleno vôo)
arremessa uma semente.
Deus, dai-me
coragem bastante
para que a aceite.
tal como é, semente apenas.








Ah, quem mo dera!
Quem dera ter
o Tejo, o Capibaribe, 
um rio que fosse meu.

Não este mar revolto
onde jazem sepultos
mastros, galeras, naus e ventos.

Quem dera um rio
que fosse meu
desde sempre.

Quase nome de parente
de tão íntimo
- riozinho. 







Era domingo
quando sentiu o chão
faltar-lhe sob os pés.

Era domingo
quando ele chegou
e sem recolher a bandeira
- do despotismo
que o acompanhava.

Atirou uma nuvem
de serpentes
aos quatro ventos.

Então, ela baixou os postigos;
que os vizinhos não vissem
nem ouvissem aquilo.

Deixou passar horas.

Até que o tempo lhe restituísse
alguma dignidade.



Viewing all 7276 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>