Quantcast
Channel: POETAS SIGLO XXI - ANTOLOGIA MUNDIAL + 20.000 POETAS: Editor: Fernando Sabido Sánchez #Poesía
Viewing all 7276 articles
Browse latest View live

VŨ ĐÌNH VÀN [16.730] Poeta de Vietnam

$
0
0
El poeta mártir, Vũ Đình Văn


VŨ ĐÌNH VÀN   

Vũ Đình Văn nació en febrero de 1951 en Hanoi, Dai distrito de Vu Ban, provincia de Nam Dinh, Vietnam. Su padre se trasladó a Hanoi a vivir de las drogas en la calle norte Lan Ong. Vu Dinh estudió Literatura en su infancia en Hanoi y se alistó en diciembre de 1971, mientras estudiaba ciencia tercer año de Literatura de la Universidad de Hanoi. Sirvió en el Cuerpo de misiles del Ejército en la Fuerza Aérea del Ejército Popular de Vietnam. Después de un período de formación, su unidad estaba en condiciones de combate en el campo de batalla en Quang Tri luego de vuelta al norte para unirse contra el ataque aéreo de EEUU en Hanoi en la batalla de Dien Bien Phu. 

Falleció el día 27 de diciembre de 1972 en Dong Mai, distrito Thanh Oai, provincia de Ha Tay. Vũ Đình Văn comenzó a escribir poesía ya que en la escuela secundaria y durante su corta vida se las arregló para escribir un buen montón de poemas.

Obras 

Thơ Vũ Đình Văn
Đêm hành quân qua phà Long Đại
Nửa sau khoảng đời (2007)




La próxima mitad de mi vida

La misma línea de letras, pero dos partes de la vida –
La mitad anterior se ha ido. ¿Quién se acuerda?
El tiempo con mis compañeros combatientes
Es la vida que recuerdo esta noche.

Si tengo que compartir una mitad con mi amante,
Oh querida, toma por favor la primera mitad,
Cuando nos mirábamos con inmenso anhelo,
Nuestro tiempo de gran amor, sin estación ni límites.

Ah, en la noche marchábamos tan rápido al ataque –
Tus ojos, mis ojos, tantas estrellas.
Sonaba el silbato de marzo. Las estrellas se volvían inquietas:
– Vuelve a casa querida; excitados, nos reíamos.

Durante la marcha nocturna, te extrañaba demasiado.
La primera parte recordaba a la segunda.
Aquí los bosques eran verdes y podíamos escuchar las olas del
mar azul.
Podías tratar, pero nunca podías encontrarme.

El cigarrillo de Sam Son decía que la noche era profunda
Pero la gente de Ha Trung me dijo que no temiera perderme.
Quienquiera que haya llamado a la montaña frente a la casa
Giang Hac
Calentaba así nuestras espaldas con la cinta de Cu Eu.
Ah, la segunda mitad de la vida está llena de amor,
Deliciosas noches en altiplanos centrales.
El mar de Nga Son lame la costa cálida.
Ustedes, muchachos que parten, ¿qué hago con mi anhelo?

Los viejos tiempos medio nos pertenecen:
El frente, la retaguardia, Cu Eu, Giang Hac.
Desearía que aquellas cartas nunca se hubieran perdido
Para que pudieran ligar esta parte de la vida con la otra.

Las noches del interior son las noches de los cocoteros.
Los cocoteros tocan mi corazón; así es como me duermo.
Ah, la parte de la vida que es esta noche arde roja.
Espera mi regreso para compartir este fuego contigo.


Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena




Đêm hành quân qua phà Long Đại

Đêm ấy, đêm trăng
Chúng tôi hành quân qua phà Long Đại
Bom nổ chậm rình ở hai đầu bãi
Pháo sáng lập lờ vòng quanh
Mặc quân thù cứ xuống bến đi anh 
Nước Nhật Lệ khuya rồi còn âm ấm
Tiếng côn trùng không kêu làm đêm đi rất chậm 
Càng hay cho nhiều chuyến phà sang
Xe chở đá làm đường
Lầm lầm như gấu
Sáng mặt người xuống khe tìm chỗ giấu
Chờ qua cửa khẩu đêm nay
Đoàn xe hàng đi nấp trong cây
Xuống phà lần chót
Bọn xích chúng tôi sốt ruột
Kêu rầm rù rung cả đồi mua
Đêm rất xanh chẳng ai đi đèn rùa
Người lái xe chiến trường trăng trong đôi mắt
Chở nặng, rú ga, leo dốc
Tời giùm một chiếc xe lầy
Ở nơi sống chết từng giây
Càng đẹp thêm tình đồng đội.
Đêm ấy đêm trăng
Chúng tôi hành quân qua phà Long Đại 
Nơi mảnh bom thù dày hơn đá sỏi
Nơi trao tay mình tiền phương hậu phương
Nơi ấy ngã ba chiến trường
Nơi một tấm ván phà mấy trăm vết đạn
Nơi ngọn hải đăng trong gió gào vẫn sáng
Nơi mở đường đưa máu chảy về tim
Nơi chuyến phà sang ngang trong đêm 
Tôi thấy lửa gọi những ngày sẽ đến
Thấy những xe hàng nôn nao ra tiền tuyến
Và những đoàn quân đi xanh dãy Trường Sơn
Tự nhủ lòng mình hãy tỉnh táo nhiều hơn
Quyết canh giữ những con đường cho mãi mãi
Đêm ấy đêm trăng 
Chúng tôi hành quân qua phà Long Đại







MARTA GARCÊS [16.731]

$
0
0

Marta Garcês  

(Barcelona, España, 1984). Estudió la Diplomatura de Pedagogía en la Universidad de Barcelona (UB). En la actualidad es maestra de educación infantil y primaria. Participó en algunas antologías tales como ” Versos desde el corazón” (2015) o “La isla de las palabras perdidas” (2015) con algunos poemas. También colaboró en la revista online Repoelas. En enero del año 2015 salió a la venta su primer poemario “Días de vinos y de espinas” (United pc), pequeñas composiciones poéticas que surgen como grito a la emancipación interior y erótica. Actualmente participa en recitales en su ciudad se origen y tiene previsto el lanzamiento de un nuevo poemario para final de año, así como colaboraciones con poetas y compositores nacionales.





EL HURTO INESPERADO DE MI LUCHA

El hurto inesperado de mi lucha,
frente al dolor,
poder pisar con la venganza
la providencia que me ofrecieron tus ojos.
Y la voluntad pasa en vilo,
y la esperanza se extingue.

Yo era confiada y libre,
en mi lado de la cama,
no me asustaban los fantasmas,
y tampoco reía los sueños,
rezaba entre tu cuerpo
y recorría cada poro de tu mirada.

Un día algo murió,
acodada frente a la infrecuencia de tus Te amo,
transcurría lento el tiempo,
y reía mis desgracias,
y las edades se hacían siglos.

En las cornisas de mi ventana,
los gritos se deshacían en el aire,
en silencio,
una dama mantiene las formas,
una dama responde entre sonrisas,
arrasa eternamente,
entre las estaciones que se suceden,
y estudia fielmente los movimientos
de los corazones dañados.

Una dama obedece entrecortadamente,
y mira con desdén la diferencia,
discreta,
errante,
llega rebosante a la noche y espera.
Pero el hurto inesperado
frente al dolor
se abre como un llanto
y se desangra por mi cuerpo.





CORVA

Corva hacia el suelo la sonrisa,
cortejo de la máscara legañosa,
la locura y su ondulante fama
y yo, pesarosa,
me pongo la tarde a mi espalda.
Y espero el aire con ansiedad
tan sucia y desterrada,
¡Mala vida lleva! Qué banalidad,
recorrer con la mirada
los crujidos de mis pasos.
Y no saber si pienso, vivo o sueño,
y no querer cambiar
con cumplimientos de gloria abnegada,
a aquella que maldigo en el espejo.

Corva hacia el suelo mi espalda,
gritando a voz helada,
temblorosa y conocida,
que la compleja lejanía
que divide mi vida de mi cortejo
(el fúnebre, el feliz),
es el discurso recurrente
de toda melancólica y absurda como yo.

Corva hacia el cielo mi mano,
la derecha, con la que esfumo
en papeles los sueños,
con la que toco mi cara
y consumo un cigarro,
la mano nacida para conseguir
no pisar la hora mala,
la de la vencida risa,
la del amor anillada.

Y si además los juegos del amor son corvos,
los nombres inciertos,
y los estilos del saber estar
atentos y decorosos,
que mi alma permanezca inalterable
ya es un perfecto logro.




EL SONIDO DEL SILENCIO

Interrumpe el sonido del silencio
La señal acordada de los ojos.
Es la hora del amanecer,
Del castigo sin alimento,
Y de los mares sin peces.
Sentir la rabia encogida,
Deshecho que navega perdida,
Bambolea el cariño tan fino
Mientras dejo caer al suelo
Aquel vestido de lino,
Los ojos del buitre acechan,
Aprenden a oler de nuevo,
Mientras los silbidos resbalan
Por el azúcar de mis tobillos.
Espero la señal acordada de los brazos,
Aquellos que tiemblan,
Da igual abiertos o cerrados,
Tu presión los envenena.

La señal de la voz lo dice claro:
Los rostros mienten más que hablan.

Deduzco por el descenso de la temperatura,
Que los besos no tienen la misma calidez.






SOTTO VOCE

Murmura el aliento del aire.
Una tenue lluvia expira
al enfrentarse a los cristales.
Las horas pasan lentamente,
cierro los ojos, alcanzando el ardor de mi codicia.
Silencio.
La lumbre arde con fuerza.
El recuerdo es un triste sueño.
Una cálida voz que
susurraba dulcemente en mi oído,
unos palpitantes labios
que con ansia besaban los míos;
tus manos, ahora espinas,
antes inquietantes pedazos de cielo
que trazaban senderos
por mi cuerpo.
Nubes de tormenta se acercan,
acallado mi dolor,
abiertas todas las heridas
y las frías lágrimas
enlutan mi yerto rostro.
Bajo el silencio de la noche,
aún me parece oír tus hondas palabras,
susurrándome, en voz baja,
mentiras que me harán sufrir
durante el resto de mi mortal vida.
Deslizando la noche,
a través de mis pupilas, de nuevo
en soledad, yo y mi recuerdo.
Se entreabre mi nostalgia,
Se marchita mi dicha.
Sotto voce, tú susurrabas, yo moría…




MÁS ALLÁ DE LOS BAJOS DE LOS PIES

Más allá de los bajos de los pies
Se filtra el hilo de la madrugada.
Desplegando sus dramas viene la dama,
La cólera herida y la cara arrugada.
Un nido de dulzura exhala su alma,
Pese a que el tiempo en su cara
Halla en piedras la mirada,
Y se esconde cual niño bajo la cama.

Apaga la luz y no ve el cielo,
Más allá de la mezquindad: el miedo.
Se derrumban los párpados pesados,
Y los silencios sobreviven airados.

Las bestias jugosas de mi dolor,
Encierran mi paz con su candor,
Las grandes estrellas parecen roídas
Y se expanden al 
olvido encendidas.





CAO BÁ QUAT [16.732] Poeta de Vietnam

$
0
0
Retrato de Cao Bá Quat


Cao Bá Quat*

Poeta vietnamita (Phu Thi 1809 - 1855). 

*Mandarín que se rebeló contra el gobierno, por lo cual su familia fue condenada al exterminio.

Nacido en una familia de escritores, realizó estudios clásicos y comenzó su carrera como mandarín en 1841, con un puesto en el prestigioso Ministerio de Ritos. En 1850 fue nombrado inspector de la educación en la provincia de Quoc Oai. Renunció en 1853, preparó y dirigió un levantamiento de los campesinos contra el régimen feudal y murió durante un enfrentamiento con las tropas reales. Considerado uno de los más grandes poetas de su tiempo, Cao Bá Quat se distingue por el espíritu rebelde, que no desafía el marco cultural de la época, pero se opone a los términos decadentes y opresores. Este espíritu se manifiesta en toda su obra, de la cual hay más de mil poemas y veinte textos en prosa sobre diversos temas.

La polémica de la muerte de Cao Bao Quat es un debate hasta el día de hoy. Se ha observado que Cao Bá Quat murió durante la batalla, pero se ha teorizado su muerte pudo haber sido deliberado por su desafío contra el Emperador. Debido al fracaso de Cao Bá Quat en la batalla, el emperador Tự Đức ordenó ejecutar todas las generaciones de su familia. Cao Bá Quat es un revolucionario que se ha ganado el respeto de muchos debido a su actitud indomable. 

San Giong: Según la leyenda, durante el sexto reinado del Hung King, las tropas de An invadieron a Vietnam. El rey expidió un decreto para buscar personas capaces de salvar al país. En ese momento, una familia en la aldea de Phu Dong, tenía un niño de tres años que era “tonto” de nacimiento.

Cuando supo del edicto, de repente habló por primera vez, pidiendo una espada de oro y un caballo de hierro para luchar contra el enemigo. Una vez las tropas enemigas fueron derrotadas, regresó a la Montaña Soc Som. Tanto él como el caballo de hierro ascendieron al cielo. El rey destacó su logro otorgándole el título de “Phu Dong, Divino Rey”, y existe hoy un santuario en su honor en Phu Dong, o aldea de Giong, Distrito Tiem Son, provincia de Ha Bac.





En San Giong

Por tres años el Dragón se esconde, y nadie sabe dónde,
Una mañana él se eleva, realizando una hazaña extraordinaria:
Con una vara de oro derrota al enemigo, su rugido alcanzando el
firmamento.
Su caballo de hierro asciende hasta el cielo, dejando detrás su
huella única.
La tierra y el cielo del reino del Viet aún recuerdan sus logros
monumentales
La hierba y los árboles de An Land se aterran aún por su poder.
Hoy, en su santuario y templo, cuando el viento sopla a través de
los pinos,
Es como si él regresara desde su día de victoria...



Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena



EL poeta vietnamita Cao Ba Quat escribió en el siglo XIX: «Durante mi vida sólo me he inclinado ante las flores del ciruelo». Proclamaba así el escritor de la lengua monosilábica y politonal cómo el ser humano puede vivir postrado, arrodillado ante los demás, o por el contrario mantenerse erguido ante toda agresión y acometida, siquiera sea por la propia dignidad individual y por el rango que todo orgullo interior confiere al ser humano; el mismo orgullo, la misma nobleza que, un siglo antes, ya había cantado el político y científico estadounidense Benjamin Franklin en su 'Almanaque del buen Ricardo', en que dejó escrito: «Un labrador de pie es más que un hidalgo de rodillas».

http://www.ideal.es/granada/20081231/opinion/flores-ciruelo-20081231.html





Cao Ba Quat - the "Sain" of "eccentric poems"

TRUONG MANH DUNG  

In the 19th century, the couple of “Sieu Deity” (Nguyen Van Sieu) and “Saint Quat” (Cao Ba Quat) was very famous in Thang Long-Hanoi literature. Their literature talents won a lot of praise from Tu Duc King:


“Van nhu Sieu, Quat vo Tien Han
Thi Dao Tung, Tuy that Thinh Duong”


(As compared with literary style of Nguyen Van Sieu and Cao Ba Quat, Tien Han’s literature is not remarkable; as compared with poetry of Tung Thien Vuong and Tuy Ly Vuong, Thinh Duong’s poetry is nothing).

Cao Ba Quat was born in 1809 in Phu Thi village (now Phu Thi village, Phu Thi commune, Gia Lam district, Hanoi) and grew up in Dinh Ngang area, the Southern part of Thang Long. His family has a long tradition of competition-examination, with great mandarins holding various important positions in the court such as Minister Cao Duong Trac in Le Trung Hung’s time and Deputy Headmaster Cao Huy Dieu in Gia Long King’s time. However his father, Cao Tuu Chieu, was only a knowledgeable Confucian and teacher.

When he was small, Cao Ba Quat was famous for his intelligence and excellence. In 1832, Cao Ba Quat attended Hoi examination for many times but he could not pass because of violating examination regulations. Legend has it that, in an examination paper of Cao Ba Quat, there were often 4 forms of writing as Chan, Thao, Trien, Le, so he often failed.

After 10 years of unsuccessful examinations, until 1841 Cao Ba Quat was recalled to Hue capital and appointed as a low-ranking mandarin in the Ministry of Rites. In August, 1841 he was appointed to be the mandarin of primary examination in Thua Thien Examination Compound. While being an examiner, he found some exam papers which were good but profanated tabooed names. So he and his friends tried to help correct them. This was disclosed and Cao Ba Quat was sentenced to death. Later the case was re-considered and he was dismissed and imprisoned for 3 years.

In 1847, Cao Ba Quat was invited to work in the Academy of Hue Court and focused on collecting literature. So moved by the support of two royal members, namely Tung Thien Vuong and Tuy Ly Vuong, he took part in Mac Van thi xa, a literary association established by these 2 men.

Although taking part in the mandarinate, Cao Ba Quat was still poor and he lived in a cottage with worn-out clothes. He was truly sympathized with down-and-out people:


Please keep the tears inside
Have a meal with me to be happy
People’s life lasts long as in a boarding house
No one dares to say his peacefulness all life.


With very upright, chivalrous and intelligent personality, Cao Ba Quat chose for himself the “eccentric” lifestyle, which was against flatters and humbles of many mandarins at the time.
Legend has it that Cao Ba Quat used his poetry talents to sharply insult a village mayor who always take advantage of the poor:


It’s a good that the elephant statues are made
With the head, tail and trunk all in place
But there is something missing still...
Is it because the village mayor cuts it out?


There is an interesting folk story about Cao Ba Quat. On a certain Tet holiday, 2 people asked Cao Ba Quat for 2 parallel sentences to hang in their house: the person who made coffin came first, and a pregnant woman came later. He gave the man a pair of parallel sentences as follows:


Thien thiem tue nguyet, nhan thiem THO
Xuan man can khon, phuc man DUONG
(The more months and years fly away, the older people get
Spring is all over the universe, good fortune is with all families.)


These parallel sentences were very unique, sophisticated and skilful because in the past old people often used "co Tho Duong" to call the coffin.
Then Cao Ba Quat also gave the pregnant woman the same parallel sentences, with only the last word of each sentence deleted.


Thien thiem tue nguyet, nhan thiem
Xuan mãn can khon, phuc mãn
(The more months and years fly away, more people live
Spring is all over the universe, good fortune is full for the family.)


Regarding his talents in making parallel sentences, Tu Duc King was also ashamed by Cao Ba Quat. One day, Tu Duc King thought of a couple of parallel sentences:


Tu nang thua phu nghiep
Than kha bao quan an
(Children should follow their parents
Subjects must be grateful to the King)


The King was very pleased with these sentences, and requested to write them and hang up in Can Chanh palace in Hue citadel and showed them to mandarins in the court. All the mandarins looked at them and highly appreciated, except for Cao Ba Quat, who after reading the sentences also praised “Toi hao! Toi hao!” (Very good! Very good!), and then turned away and mumbled “(but) shifty constant obligations of morality!”

Tu Duc King heard that and was very angry. He called Cao Ba Quat in to question about his comments. Cao Ba Quat explained: “In the first sentence, the word “tu” (child) stood before the word “phu” (father), it sounds like the child is at a higher level than the father. In the second sentence, the word “than” (subject) stood before the word “quan” (King), it also seems that the subject is at a higher level than the King. Moreover, the 2 words of phu and tu were wrote before the 2 words of quan and than, which went against rules and order. Thus, were the constant obligations of morality shifty? (the parallel sentences were written from the top to the bottom and from the right to the left).

The argument of Cao Ba Quat was right so Tu Duc King couldn’t accuse him. The King asked him to correct the parallel sentences, so he immediately rearranged the order of these words and had new parallel sentences:


Only by reversing the position of the 2 sentences and words in each sentence, Cao Ba Quat could correct the King’s parallel sentences to the right order in constant obligations of morality. Tu Duc King was very displeased with Cao Ba Quat but he must “recognize” his talents, since the constant obligations of morality were ensured and the King’s ideas were kept unchanged in the sentences revised by Cao Ba Quat.

Tu Duc was a knowledgeable King who liked literature and often showed off his poems to mandarins in the court. One day at the end of an audience, Tu Duc King told his subjects: “Last night, I had a dream of making 2 strange poetry sentences, let me read for you.” Then he cited:


Vien trung oanh chuyen "khe kha" ngu
Da ngoai Dao hoa "lam tam" khai
(In the garden, oriole “drunken” sings
Outside, peach blossom “bead” blooms)


This poetry style was am mixture of both Han and Nom languages so all mandarins felt very strange, except for Cao Bao Quat who was there and calmly said: “I already heard these sentence since I was a small boy. However, I heard all 8 sentences, and if permitted I would read them all for you.”

Tu Duc King was so proud of the 2 strange poetry sentences that he composed himself that he was taken aback by Cao Ba Quat. Tu Duc King then ordered Cao Ba Quat to read the whole poem, and if he couldn’t, he would be strictly punished for having disgraced the King and the court.

Cao Ba Quat thought for a while as to remember  a poet which he hadn’t read for a long time and recited:


Bao ma tay phuong huech hoac lai,
Huenh hoang nhan tu thac De hoi.
Vien trung oanh chuyen khe kha ngu,
Da ngoai Dao hoa lam tam khai.
Xuan nhat bat van suong lop bop,
Thu thien chi kien vu bai nhai.
Khu kho thi tu Da nhan thuc,
Khenh khang tuong lai van tu tai.
(A  precious horse returning from the West
People grandiloquently come back.
In the garden, oriole “drunken” sings
Outside, peach blossom “bead” blooms
In spring but there is no clapping dew
In autumn, there is only sprinkling rain
Foolish poems, many people know
It’s awkward to ask whether students know)


The poem was completely recited, and the mandarins looked at one another in surprise. Tu Duc King knew that Cao Ba Quat played a trick on him but he was also surprised and admired Cao Ba Quat. The King immediately rewarded him tea and cinnamon, but he was forced to tell the truth that he made up the additional 6 sentences.

In 1851, after several times of expressing his little and scorn thoughts about the court and defied Tu Duc King, Cao Ba Quat was sent into exile and taught in Quoc Oai (formerly Ha Tay, now Hanoi). So repressed and deposed, Cao Ba Quat wrote a couple of parallel sentences and hung up in front of his door:


An empty house with 3 rooms
One teacher, one woman, one female dog
Several students
Half human, half idiot, and half ape.


After that, Cao Ba Quat sent his resignation letter and lived in seclusion. He later took part in the uprising of Le Duy Cu, who belonged to Le descent, against the Nguyen dynasty in 1854, as a teacher of princes. The uprising occurred in My Luong (Ha Tay, now Hanoi), and later expanded to Ung Hoa and Thanh Oai districts. In Ha Nam, the insurgent army occupied Kim Bang district. At the beginning of 1855, Cao Ba Quat commanded the insurgent army to fight in Yen Son district and died in the battle. Tu Duc King punished him by ordering to  kill 3 generations of his family.

After Cao Ba Quat’s families were killed, his works were banned to publish, withdrawn and destroyed. However, until now Cao Ba Quat’s works still were preserved, including Cao Ba Quat poem collection,Cao Chu than posthumous manuscript, Cao Chu than poem collection, Man Hien poem collection…

Cao Ba Quat didn’t accept to “rely on his wife and children until death”, and didn’t follow old people to live in seclusion as Nguyen Binh Khiem either, nor didn’t let evil people harm himself as Nguyen Trai. He stood up against evils and dared do things which famous scholars never thought of. All his life, this chivalrous person, a “sage poet”, only hung his head before apricot blossoms (nhat sinh De thu bai mai hoa).

It can be said that during their time Nguyen Van Sieu and Cao Ba Quat were totally different. The life of “Saint Quat” was a long and pathetic story. People loved, admired and called him a “Sage poet”. Maybe, Cao Ba Quat was one of the most eccentric sage poets in Hanoi.

http://thanglonghanoi1000years.blogspot.com.es/2011/03/cao-ba-quat-sain-of-eccentric-poems.html





NGUYỄN ĐÌNH CHIỂU [16.733] Poeta de Vietnam

$
0
0

NGUYỄN ĐÌNH CHIỂU

Nguyễn Đình Chieu ( 1 julio 1822 - 3 julio 1888) fue un  poeta vietnamita que era conocido por sus escritos nacionalistas y anti-coloniales contra los franceses colonización de Cochinchina, el nombre europeo de la parte sur de Vietnam. 

Él era el rival más conocido de la colaboración en el sur de Vietnam y fue considerado como el poeta laureado de los sureños que continuaron desafiando al Tratado de Saigón, que cedió el sur de Vietnam a Francia, desobedeciendo las órdenes reales del emperador Tự Đức para seguir acosando a la las fuerzas francesas. Su poema épico, Luc Van Tiên, sigue siendo una de las obras más célebres de la literatura vietnamita .

Chieu nació en la sureña provincia de Gia Định, en la ubicación del Saigón moderno. Era de filiación noble; su padre era natural de Thua Thien-Hue, cerca de Hué; pero, durante su servicio en el gobierno imperial del emperador Gia Long, fue enviado al sur para servir bajo Le Van Duyệt, el gobernador del sur. Allí, tomó una segunda esposa, con quien tuvo cuatro hijos, uno de los cuales era Chieu. 

En 1843, pasó los exámenes imperiales regionales, y en 1846, viajó a la capital, para los exámenes metropolitanos. Sin embargo, en Hue, se le informó de la muerte de su madre, por lo que se retiró de los exámenes y volvió a Gia Định. 

En el viaje hacia el sur, contrajo una infección ocular y quedó completamente ciego. A pesar de su discapacidad, abrió una pequeña escuela en Gia Định y pronto tuvo una gran demanda tanto como un profesor y un médico. 

En 1859, los franceses comenzaron la conquista de Cochinchina y atacó Gia Định. Como resultado, Chieu huyó hacia el sur hasta el Delta del Mekong región de Ben Tre. Su ceguera impidió a Chieu hacer una contribución física a los esfuerzos de los guerrilleros de la talla de Trương Định, el principal anticolonial. Chieu era conocido por su poesía, que fue ampliamente distribuida en el sur, principalmente por el boca a boca. 

En 1862, el emperador Tự Đức firma el Tratado de Saigón, que cedió tres provincias del sur para convertirse en la colonia de Cochinchina. Đình y sus colegas se negaron a reconocer el tratado y continuaron luchando contra los franceses, desobedeciendo con ello a Tự Đức y violaron la voluntad del Mandato del Cielo . 

La resistencia se acabó, después Đình fue rodeado y se suicidó en 1864 para evitar su captura. En 1867, los franceses se apoderaron de otras tres provincias para completar su colonización del sur, con el pretexto de que Nguyễn estaba ayudando en secreto a los rebeldes del sur y faltar al respeto de ese modo el Tratado de Saigón. 

Mucho después del fin de la resistencia del sur, Chieu se quedó con un pequeño grupo de estudiantes de Ben Tre. Continuó escribiendo poesía a pesar de que sus obras han sido prohibidas por el régimen francés. Se negó a cooperar con el sistema colonial. Cuando un funcionario de las autoridades francesas le ofreció la tierra que había sido de su familia en Gia Định, les respondió con ironía: "Cuando nuestra tierra común, nuestro país se ha perdido, ¿cómo es posible para un individuo poseer la tierra?" Chieu continuó su escritura, que era conocido por su alabanza de Đình y sus colegas de resistencia, sus condenas del catolicismo romano y de los católicos vietnamitas que colaboraron con los franceses en subyugar a Vietnam y su defensa de la lengua vietnamita tradicional. 

Obras 

Aparte de varios poemas individuales, panfletos y ensayos, sus tres obras principales son:

Luc Van Tiên - poema narrativo , (THO Truyen) escrita en la NOM, iniciado en 1851, transmitida por escrito como oralmente. Primera impresión en China en 1864.
Dương TU-Ha Mau - poema narrativo (THO Truyen) escrita en la NOM, comenzado en 1854. Primera impresión Saigón 1964.
Ngu Tieu Van đáp nho y Dien ca - Tratado sobre la medicina china, alrededor de 1867

Influencia

Su influencia en la construcción de la moral y el sentimiento patriótico se hizo sentir mucho tiempo después de la derrota militar de la resistencia popular. Su poesía siguió siendo popular en el siglo XX, sobre todo en el delta del Mekong, donde continuó siendo distribuida. La mayoría de las ciudades en Vietnam han llamado a sus principales calles con su nombre.





Oración fúnebre por los partisanos de Can Giuoc

Y ahora

Los cañones del enemigo retumban a través del país; el cielo conoce
el corazón del pueblo.

Diez años arando la tierra, su reputación quizá no duraría como
la del niño flotante; un ataque justo contra los franceses, aunque
perdido, la noticia resonó como un gong de madera.

Para recordarles:

Ustedes conducen una vida dura y solitaria
Con mucha preocupación y pobreza.

Extraños a los arcos y caballos, y al campo de batalla, ustedes sólo
sabían de campos y búfalos, limitados a la frontera de una aldea.

Lo hacían bien al escardar, arar y sembrar, pero nunca posaron sus
miradas sobre el escudo, la pistola, o la bandera de batalla.

Rumores de guerra habían continuado por diez meses; las noticias
de los mandarines eran como la noticia de la lluvia en una sequía;
el olor de la carne de perro y de la carne de cabra había durado tres 
años, lo que odian los agricultores como odian las malezas que se
propagan.

El día que ustedes vieron a las tiendas de campaña mostrar su
blancura arrogante, su ira no conoció fin; cuando vieron los embudos
ennegrecidos de sus naves, quisieron romper sus cuellos.

Semejante armonía del estado, ¿cómo les permitió a otros matar
a la serpiente y cazar al ciervo? El sol y la luna ardían brillantes,
¿cómo les permitieron a aquellos que muestran una cabeza de
cabra vender carne de perro?

Finalmente,

Ustedes no eran milicianos ni guardaespaldas, entrenados en las
artes de la guerra, sino simples campesinos de granjas y aldeas; se
convirtieron a sí mismos en reclutas.

No podían esperar ser entrenados en las dieciocho disciplinas de
la guerra, o introducidos a los noventa planes distintos de batalla.
Todo lo que tenían era un trozo de tela, pero no esperaban un
cartucho de municiones, o un saco de explosivos; en sus manos
sostuvieron una vara de bambú, ya que despreciaban un cuchillo
largo o un casco.

Con trenzados fardos de paja, prendieron fuego a la casa de un
religioso; su espada, sólo un grueso cuchillo, suficiente para degollar
al teniente.

No es necesario que los oficiales toquen el tambor, ustedes superaron
los obstáculos, viendo al enemigo como nada; no temieron el fuego
de los franceses; asaltaron el portón, se sacrificaron por la causa.
Atacaron furiosamente y el miedo se apoderó del enemigo.

Rompieron filas y huyeron, abandonando los barcos de hierro y de
bronce.

¡Ah!

Creyeron en su corazón que los buenos y los fieles vivirían mucho
tiempo para servir a la causa; nunca sospecharon que también la
muerte vendría tan pronto.

Un sueño del campo de batalla significaba buena fortuna; no sabían
que su destino era la piel del caballo; regresaron al inframundo sin
esperar que otros pusieran la espada del tigre sobre su tumba.

A lo largo del río Giuoc Can, millas y millas de hierbas y árboles,
perdura la tristeza; en el mercado de Truong Binh, jóvenes y viejos
derraman olas de lágrimas.

Ni ladrones ni estafadores, nadie los obligó a luchar; no abandonaron

las murallas, y entonces fueron sujetos a regulaciones.

Pero sus pensamientos fueron estos:

Por cada pulgada de tierra, cada brizna de verde es nuestra sólo a
través de nuestro rey; ellas le dan a nuestra tierra su prosperidad
duradera; un tazón de arroz, un trozo de tela.

¿A quién culpamos por nuestros oficiales que soportan dificultades,
duermen en la nieve y bajo el cielo? ¿a quién culpamos si nuestro
puesto es destruido, abierto a la lluvia y al viento?

¿Con qué fin seguir a incrédulos, arrojar nuestro quemador de
incienso, rompiendo nuestro altar?– viendo esto se entristece
nuestro corazón; ¿con qué fin ser un mercenario, compartir su vino
sin sabor, comer su pan duro? Qué actos vergonzosos.

Es mejor morir luchando y regresar a nuestros ancestros en la gloria;
mucho mejor que someterse a los bárbaros del oeste y llevar una
vida miserable bajo su dominio.

Por fin,

La pagoda de Tong Thanh se congela ahora en cinco centinelas
militares, el corazón fiel abierto de par en par a la luna llena; al
puesto francés le dieron un golpe rápido, sus cuerpos fusionados
con el río.

¿Cuán duro era el dolor de la madre de luto por su hijo pequeño, la
vacilante lámpara encendida hasta altas horas de la noche? ¿Qué
agonía el aprieto de una joven esposa, suspirando por su marido,
las sombras de la noche tambaleándose por los caminos de la aldea?

¡Ah!

Una breve batalla perdida en el humo, arde por mil años, su gloria
brillará.

Sus oficiales acampan todavía en el río Ben Nghe, enviando nubes
oscuras sobre los cuatro horizontes; nuestros ancestros, que
podrían salvar a los indefensos, aún residen en Dong Nai.

Ustedes que murieron pagaron su deuda con la nación y su fama
trasciende las seis provincias. Ustedes que perecieron son honrados
en los templos, sus vidas serán recordadas generación tras
generación.

Viviendo, combatieron al enemigo; muertos, combaten todavía;
su espíritu ayudará a nuestras tropas y a mil vidas que buscarán
vengar su muerte. Viviendo, sirvieron al rey; muertos, le sirven
todavía; el decreto lo ha dejado claro: sus hijos glorificarán sus
hazañas.

Las lágrimas lloradas por los héroes nunca morirán, amadas
porque ustedes pertenecen al pueblo; cuán dulce el incienso
quemado para ustedes, quienes se sacrificaron por el rey.

_______________________________
Los franceses se apropiaron de la pagoda de Thanh Tong, convirtiéndola
en un puesto militar.



Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena






Running Away From The Marauders 
- Poem by Nguyễn Đình Chieu

The market dispersed as the western guns were heard.
A wrong move had caused the sudden loss of the strategic game!
Terrified, children broke out of the homes running,
And birds, their nests destroyed, flew aimlessly.
The wealth of Ben Nghe popped like foam bubbles,
And houses in Dong Nai went up in smoke.
Where were all the rebel-quenching heroes?
Why you let the poor citizens suffer this horrible ordeal? 




Nguyễn Đình Chieu, the blind poet from the southern part of Vietnam, inspired Vietnamese patriots with lofty feelings of love for their country and hatred of the French colonialists:


The living are fighting,
The dead are fighting,
The souls of the killed are in battle array.
No, the people will never surrender!
The day of reckoning will come.







PHAN ĐÌNH PHÙNG [16.734] Poeta de Vietnam

$
0
0


PHAN ĐÌNH PHÙNG

(1847 - 1895, Vietnam).  Poeta y líder del levantamiento Huong Khe (1885-1896) en el movimiento Can Vuong contra los franceses a finales del siglo XIX en la historia de Vietnam.

OBRAS:

Câu đối: Điếu Lê Ninh , Khóc Cao Thắng
Thơ: Đáp hữu nhân ký thi , Thắng trận hậu cảm tác , Kiến nguy binh thi cảm tác , Phúc đáp Hoàng Cao Khải , Lâm chung thời tác ...
Thư: kính ký Hoàng Cao Khải thư
Sử địa: Việt sử địa dư (越史地輿): Sách viết bằng Hán văn, hoàn thành năm Kiến Phúc thứ nhất (Tây lịch năm 1883), hiện chỉ còn một bản viết tay. Sách được dịch sang tiếng Việt và xuất bản lần đầu tiên năm 2008. Nguyễn Hữu Mùi dịch và chú giải, Chương Thâu viết lời dẫn. [10] [11]




Escrito cerca de la muerte

Obedecí órdenes militares del rey por diez inviernos
Pero la represión no triunfó.
Como golondrinas sin nidos, el pueblo clama al cielo.
Como abejas zumbantes, brotan bandidos por todas partes;
Más allá de las montañas, el rey inicia un viaje.
En tierra la gente cae entre fuegos ardientes.
Mientras más fama tengas, mayor la preocupación.
En comparación con un héroe auténtico, me siento muy
avergonzado.


Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena









WALTHER VON DER VOGELWEIDE [16.735]

$
0
0
Walther von der Vogelweide (Codex Manesse, c. 1300).



Walther von der Vogelweide

Walther von der Vogelweide nació alrededor de 1170 posiblemente en la actual Baja Austria y murió, probablemente en Wurzburgo, alrededor de 1228. Fue uno de los Minnesänger más famosos. 

Se le considera el más importante poeta en alemán de la Edad Media.

A pesar de toda su fama, el nombre de Walther no se encuentra en documentos contemporáneos, a excepción de una sola mención en los relatos de viajes del obispo Wolfger de Erla de la diócesis de Passau, que el 12 de noviembre de 1203 anota: «Walthero cantori de Vogelweide pro pellicio v solidos longos» (Para Walther el cantor de Vogelweide, cinco chelines para una pelliza). La mayor fuente de información sobre él son sus propios poemas y referencias ocasionales que de él hacen otros trovadores, por ejemplo, en el lamento sobre la muerte de los grandes cantantes del pasado ("Wol mich des tages").

Del título que le dan sus contemporáneos (her, esto es Herr, señor) resulta claro que era de origen noble; pero de la misma manera, su apellido Vogelweide (prado de los pájaros, en latín aviarium, lugar donde se capturaban los pájaros) evidencia que no pertenecía a la más alta nobleza, que recibía su nombre de castillos o villas, sino a la nobleza de servicio (Dienstadel), humildes vasallos de grandes señores, que por su riqueza y posición no estaban muy alejados de los campesinos libres.

Lugar de nacimiento

El lugar de nacimiento de Walther es desconocido hoy en día y probablemente nunca será posible indicarlo con exactitud debido a la ausencia de documentos escritos. Hay pocas posibilidades de averiguarlo a partir de su nombre. En la Edad Media había muchos lugares llamados "Vogelweiden" en las cercanías de los castillos y ciudades, donde se capturaban tanto halcones para cetrería como pájaros cantores. Por esta razón, hay que asumir que el poeta recibió este nombre ante todo en un ámbito local, pues no puede usarse a gran escala debido a la ambigüedad de esa designación (otras personas de la alta nobleza y poetas que solían viajar con sus amos utilizaban el nombre inequívoco de su señor o de su lugar de origen). Por lo tanto, el nombre sólo resultaba significativo en el círculo más cercano, donde sólo hubiera un Vogelweide. Del mismo modo, pudo entenderse como un sobrenombre metafórico del cantante. Ahora bien, los nombres artísticos eran normales en poetas de los siglos XII y XIII, mientras que los minnesänger en principio eran conocidos por el apellido de su familia noble con la que firmaban documentos. Por estas razones, diversos lugares pretenden ser la tierra natal del cantante: Fráncfort del Meno, Feuchtwangen, Wurzburgo, Dux (en Bohemia) y Bolzano-Bozen en Italia.

En 1974 Helmut Hörner localizó una granja mencionada en 1556 como "Vogelweidhof" en el urbarium del dominio Rappottenstein, en aquel tiempo perteneciente al Amt Traunstein, hoy dentro del municipio de Schönbach (en el Waldviertel de Baja Austria), cuya existencia se mencionaba, sin más comentarios, ya en 1911 por Alois Plesser, quien desconocía su exacta ubicación. Hörner probó que la granja Weid es en realidad la aludida Vogelweidhof y dio argumentos para considerar que Walther nació en el Waldviertel. Publicó sus hallazgos en 1974 en su libro 800 Jahre Traunstein (800 años Traunstein). Entre otros extremos, resalta que el propio Walther dice "Ze ôsterriche lernt ich singen unde sagen" ("En Austria -en aquella época sólo la Baja Austria y Viena- aprendí a cantar y hablar"). Una tradición sostiene que Walther, uno de los diez Antiguos maestros, fue un Landherr (terrateniente) de Bohemia, lo que no contradice su origen en el Waldviertel, porque en la época medieval, el Waldviertel se describe de vez en cuando como versus boemiam. Esta teoría recibió un fuerte apoyo en 1977 y 1987 por parte de Bernd Thum (Universidad de Karlsruhe, Alemania), que hace muy plausible un origen en el Waldviertel. Thum comenzó analizando el contenido de la obra de Walther, especialmente su llamada a la cruzada, también conocida como "elegía de los tiempos antiguos" y concluyó que el lugar de nacimiento de Walther estaba apartado de todas las rutas comerciales de su tiempo y en una región en la que la tierra aún estaba despejada en esta época, pues el cantante se lamenta "Bereitet ist daz velt, verhouwen ist der walt" y que no reconoce ya a la tierra ni a la gente. Esto sólo puede aplicarse al Waldviertel.

En 1987, Walter Klomfar y la bibliotecaria Charlotte Ziegler concluyeron que Walther podía haber nacido en el Waldviertel. El punto de partida fue también el estudio por parte de Klomfar de las mismas líneas de Walther arriba mencionadas, de las que ningún investigador ha dudado, pero que literalmente no dicen nada de su lugar de nacimiento. Klomfar tiene en cuenta un mapa histórico trazado por los monjes del monasterio de Zwettl en el siglo XVII con ocasión de un litigio. Este mapa contiene un pueblo llamado Walthers y un campo marcado como "Vogelwaidt", así como una casa de la villa. El pueblo quedó desierto, pero un pozo marcado en el mapa pudo ser excavado y reconstruido para probar la exactitud del mapa. Klomfar también pudo identificar a parte de los propietarios de la región y encontró uno con el nombre de Walther, nombre por otro lado nada infrecuente. Según la teoría de Klomfar, publicada en 2005, la villa fue creada en 1175 por un noble de Kleinst llamado Walter. En ese tiempo este noble vasallo habría roturado, por orden de su burgrave, en la tierra fronteriza hasta el bosque de Bohemia, y poblado esta tierra. Como era propio de la época, su hijo se habría educado en el cercano convento de Zwetl, donde habría aprendido latín bajo el severo cuidado de los monjes cistercienses y habría cantado en el coro de la iglesia.
Por el contrario, Franz Pfeiffer asume que el poeta nació en Wipptal en el Tirol del Sur, donde, no lejos de la pequeña ciudad de Vipiteno (en alemán, Sterzing), existe un bosque llamado Vorder- y Hintervogelweide. Este origen estaría en contradicción con el hecho de que Walther no pudo visitar su tierra natal durante muchos años. En aquella época el Tirol era el hogar de bastantes minnesänger conocidos.

Reinmar el Viejo

La corte de Viena, en ese tiempo regida por el duque Federico I de la casa de Babenberg, se había convertido en un centro de arte y poesía. Aquí fue donde el joven poeta aprendió su arte bajo el conocido maestro Reinmar el Viejo, cuya muerte lamentó después en dos de sus más hermosas canciones; y en el generoso duque encontró su primer mecenas. Este feliz período de su vida, durante el cual produjo las más encantadoras y espontáneas canciones de amor, acabó en 1198 con la muerte del duque. De ahí en adelante, Walther fue un vagabundo que iba de corte en corte, cantando a cambio de comida y alojamiento, y siempre esperando encontrar algún patrón que lo salvara de su "vida de juglar" (gougel-fuore) y de la vergüenza de estar siempre de invitado. No era muy calculador en cuanto a la obtención de un éxito material. Vituperaba a los hombres y sus costumbres; e incluso cuando estas críticas no afectasen a los señores principescos, sus subordinados a menudo tomaban medidas para deshacerse de un censor tan incómodo.

Política

Así se vio obligado a abandonar la corte del generoso duque Bernhard de Carinthia (1202-1256); después de experimentar la tumultuosa casa del landgrave de Turingia Hermann I Landgrave de Turingia, famoso mecenas, advierte a aquellos que tengan oídos sensibles que se mantengan lejos de allí; y después de tres años en la corte de Dietrich I de Meissen (que reinó entre 1195 y 1221) se queja de que por sus servicios no recibió ni dinero ni alabanzas. Walther fue, en realidad, un hombre de opiniones bastante fuertes; y es esto lo que le proporciona su principal significado en la historia, como se ve por su lugar en la literatura. Desde el momento en que la muerte del emperador Enrique VI (1197) abrió la lucha entre el imperio y el papado italiano, Walther se lanzó ardientemente a la lucha, en pro de la independencia y unidad alemanas. Aunque sus poemas religiosas pruebas lo suficiente la sinceridad de su Catolicismo, permaneció hasta el fin de sus días se opuso a las extremas reclamaciones de los papas, a quien él ataca con una amargura que sólo puede estar justificada por la fuerza de sus sentimientos patrióticos. Sus poemas políticos comienzan con una llamada a Alemania, escrita en 1198 en Viena, contra las perturbadoras ambiciones de los príncipes: "Corona a Felipe con la corona del Emperador Y no les permitas que perturben más tu paz".

Estaba presente en la coronación, el 8 de septiembre, de Felipe de Suabia en Maguncia, y lo apoyó hasta que su victoria era segura. De esta época son poesías imperiales que describen la terrible época posterior a la muerte del emperador Enrique IV, así como el deseo de ver a Felipe como un nuevo rey y los reproches contra el papado; aparecieron alrededor de 1198 y una tercera en 1201. Después del asesinato de Felipe en 1209, "dijo y cantó" en apoyo de Otón de Brunswick contra el candidato papal Federico Hohenstaufen que fue nombrado el 9 de diciembre de 1212; y sólo cuando la utilidad de Otón para Alemania quedó eliminada por la batalla de Bouvines (1212), se volvió hacia el ascendente Federico II, ahora el único representante de la majestad alemana frente al papa y los príncipes. La inestabilidad de la monarquía obligaba a cambios de bando que los poetas como Walther no podían sino seguir, debido a que los monarcas serían sus principales valedores y dependían de ellos financieramente.

Al final su genio y su celo por el imperio fueron reconocidos por el nuevo emperador. De uno de sus poemas resulta que el emperador Federico II le dio un pequeño feudo en Franconia alrededor de 1220 y, aunque se lamentaba de que su valor era escaso, le dio el hogar y la posición social que había deseado desde hacía tiempo. Walther no concretaba dónde estaba su feudo, pero se supone que en Wurzburgo porque el wurzburgués Michael de Leone cuanta alrededor de 1350 que la tumba de Walther está en la iglesia Neumünster en Wurzburgo. Que Federico le favoreciese confiriéndole la tutoría de su hijo Enrique, rey de romanos, es más que dudoso. El hecho, en sí poco probable, se basa sólo en la evidencia de un único poema, que puede también interpretarse de otra forma. El inquieto espíritu de Walther no le dejó permanecer durante mucho tiempo en su nueva propiedad.

Últimos años

En 1217 fue una vez más a Viena, y de nuevo en 1219 después del regreso del duque Leopoldo VI de la cruzada. Alrededor de 1224 parece haberse asentado en su feudo cerca de Wurzburgo. Fue activo al urgir a los príncipes alemanes para que participaran en la cruzada de 1228, y pudo haber acompañado al ejército cruzado al menos hasta el Tirol. En un bello y patético poema retrata el cambio que notó en las escenas de su niñez y que le hacían pensar en su vida como un mero sueño. Murió alrededor de 1230, y fue enterrado en Wurzburgo, dejando instrucciones de que los pájaros se alimentaran en su tumba diariamente.

Sobre el lugar en que estaba la tumba y la inscripción en latín que había sólo se tiene información a través del Protonotario de Wurzburgo Michael de Leone, muerto en 1355, a quien se atribuye la compilación de canciones del "manuscrito E": «Pascua. qui volucrum. vivus. walthere. fuisti / Qui flos eloquij. qui palladis os. obiisti. / Ergo quod aureolum probitas tua possit habere. / Qui legit. hic. dicat. deus iustus miserere».

La tumba de piedra original con su inscripción en latín ha desaparecido, pero en 1843 se erigió un nuevo monumento en el lugar, llamado Lusamgärtchen (jardín Lusam), hoy arrinconado entre las dos principales iglesias de la ciudad. También hay una bella estatua del poeta en Bolzano, inaugurada en 1877.

Obra poética

Sus poesías políticas son históricamente interesantes, pero su mérito se ha exagerado por muchos críticos literarios alemanes de los siglos XIX y XX, que vieron en ellos sus propias aspiraciones imperiales y prejuicios anti-papales reflejados en este poeta patriótico de la Edad Media.

De mayor valor son sus poesías líricas, que en su mayor parte se refieren al amor, lo que llevó a sus contemporáneos a saludarlo como su maestro en el canto (unsers sanges meister). Por supuesto que es desigual. En su peor poesía no se alza por encima de los rutinarios convencionalismos de su escuela. En sus mejores obras muestra una espontaneidad, encanto y facilidad que sus rivales buscaron en vano imitar. Sus primeras poesías están llenas del gozo por la vida, de un sentimiento por la naturaleza y la gloria del amor. Muy atrevido, incluso rescató el amor de la convención que había hecho de él una prerrogativa de la clase noble. Compara a la "mujer" (wip) con la "señora" (frouwe), considerando más a la primera frente a la segunda. Y pone la más bella de sus poesías, que es Unter der linden (Bajo del tilo), en boca de una simple joven. Este poema relata el amor entre un caballero y una joven campesina en la naturaleza, marcando la ruptura con el ideal del caballero y la dama despreciativa con amor no consumado.

Con el tiempo va ganando terreno una cierta seriedad que ya subyacía en sus primeras obras. Los poemas religiosos y didácticos se hacen más frecuentes; y sus versos en alabanza al amor se vuelven a veces una protesta contra los laxos estándares de una época desmoralizada por las perturbaciones políticas. Predica la cruzada, pero al mismo tiempo sugiere la virtud de la tolerancia, señalando que en la alabanza a Dios, "cristianos, judíos y paganos todos están conformes".

Fulmina el "falso amor"; pero se burla de aquellos que mantienen que "el amor es pecado". En una época de ideales monásticos y relajada moralidad no había ningún lugar común en los simples versos en que resume su principio inspirador de la caballería: "Swer guotes wibes liebe hat Der Schamt sich ieder missetat".

Considerada en su conjunto, la producción poética de Walther ofrece la imagen no sólo de un gran genio artístico, sino de un personaje luchador, apasionado, muy humano y amable.

Obras

Der Azeton - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Bognerton - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Erste Phillipston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Keiser als Spileman - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Kaiser Friedrichs und Engelbertston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Koenig Friedrichston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Koenig Heinrichston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Leich - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Leopoldston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Meisnerton - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Ottenton - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Reichston um 1200 - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Unmutston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Wiener Hofton - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Der Zweite Phillipston - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Fruehe Lieder bis 1198 - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Ich sach mit mînen ougen - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Ich saz ûf einem Steine - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Ir sult sprechen willekomen - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Lieder bis 1203 - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Lieder bis 1205 - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Lieder bis 1220 - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Lieder der neuen Minne - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Maedchenlieder - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)
Spaete Lieder - eLibrary Austria (elib austria etxt in German)



¿A dónde han huido mis años?


I

¿A dónde han huido mis años?
¿Soñé mi vida o fue verdad?
¿Lo que creí que fue, existió?
No sé cuánto tiempo he dormido.
Ahora me he despertado y desconozco
todo lo que antes conocía como mi propia mano.
Las gentes y las tierras donde me crié desde niño
me resultan extrañas, como una ilusión. 
A mis compañeros de juego los veo lentos y viejos;
el campo es distinto y el bosque ha cambiado:
sólo el agua va por donde iba antes.
En verdad podría decir que es una gran desgracia.
Me retira el saludo el que antes me conocía.
El mundo está en todas partes lleno de hostilidad.
¡Cuando pienso en algunos días felices, 
que han pasado por mí como una tromba de agua!
Cada vez más, ¡ay!



II

¡Ay, qué lamentablemente actúan los jóvenes!
Los pocos que se arrepienten de corazón
tienen ahora motivo para preocuparse: ¿por qué obran así?
He dado la vuelta al mundo, nadie está contento:
bailar, reír, cantar terminan con las preocupaciones.
Nunca se vio multitud que causara tanta pena.
Fíjate en los tocados de las damas;
los caballeros llevan, orgullosos, trajes de villanos;
aquí nos llegan cartas inquietantes de Roma,
se nos permite lamentarnos y nos quitan la alegría.
Esto me afecta en el corazón (¡vivíamos tan a gusto!),
a los pájaros silvestres aflige nuestra tristeza;
¿qué tiene de maravilloso si me desespero?
¿Qué digo, tonto de mí, impulsado por la cólera?
Quien sigue la alegría aquí, la perderá en el cielo.
Siempre más ¡ay!



III

¡Ay, cómo se nos ha engañado con dulces prendas!
Veo flotar las amarguras en medio de las mieles.
Por fuera, el mundo es bello, blanco, verde y rojo
y por dentro de color negro, oscuro como la muerte.
Cuando por fin haya recuperado el consuelo,
habrá sido con débiles remedios frente a grandes calamidades.
Pensad bien en esto, caballeros, pues es cosa vuestra:
lleváis relucientes yelmos; algunos, duras mallas;
y todos, fuertes escudos y espadas bendecidas.
¡Quisiera Dios que mi valor fuera victorioso!
Así querría yo poder servir al hombre necesitado
y no me refiero a la tierra ni al oro de los señores:
yo mismo quisiera llevar corona eterna,
que el mesnadero le gustaría lograr con fuerte lanza.
Me gustaría hacer las expediciones por el mar
y entonces cantar "¡Afortunado!" y nunca más "¡Ay, desgraciado!"
y nunca más "¡Ay, desgraciado!"

Walther von der Vogelweide, en Poesía de Trovadores, Trouvères y Minnesinger, Carlos Alvar.




¿He soñado la vida?

Era el mundo amarillo...

Era el mundo amarillo, rojo y azul.
Verde el bosque y otros lugares.
Cantaban los pájaros pequeños.
Canta ahora la corneja negra.
¿Mudó el mundo de color? Sin duda.
Es gris oscuro y pálido.
No arqueen las cejas.

Me senté en un verde claro;
crecían allí flores y trébol.
De aquel terreno delicioso
ante el lago, no queda nada.
El hielo y la nieve cubren el prado
en el que trenzaba guirnaldas
con mi amada; penan los pájaros.

Los tontos gritan "nieva, nieva",
se quejan los pobres, "ay, ay".
Me siento oprimido, preocupado.
El invierno me trae penas y penas.
No importa decir cuáles.
Llegará el verano que me liberará.

Si debo vivir mucho de este modo
me comeré un cuervo crudo.
Que llegue el verano y nos alegre,
que el campo y el bosque sean verdes.
Andaré entre las flores
y el sol hará elevarse el corazón
que estaba tirado en el camastro.

Soy tan pobre como Esaú;
mi cabellera lacia se ha arruinado,
¿dónde está el dulce verano?
Qué placer será mirar los trabajos en el campo.
Espero no estar mucho en el lazo invernal:
tanto me aprieta que preferiría
ser un monje en Toberlú.

Canciones medievales alemanas. Selección y traducción: Salvador Capellán, Buenos Aires, 1950.

Noticia: Cantor cortesano. Se opuso al papado con vehemencia. Federico II le otorgó un pequeño feudo en pago a su lealtad con el Sacro Imperio Germánico. Considerado uno de los grandes cantores medievales y el de mayor compromiso político, se reconoce ante todo la plasticidad de su poesía lírica. El comienzo de una de sus canciones, "Unter den linden" (bajo los tilos) es el nombre de una de las avenidas más importantes de Berlín.



I

Diu werlt was gelf, rôt unde blâ, /grüene in dem walde und anderswâ, /die kleine vogele sungen dâ, /nû schrîet aber diu nebelkrâ. /phligt si iht ander varwe? jâ, /sist worden bleich und übergrâ. /des rimphet sich vil manic brâ.


II

Ich saz ûf eime grüenen lê,/dâ ensprungen bluomen unde klê, /zwischen mir und eime sê. /der ougenweide ist dâ niht mê. /dâ wir schapel brâchen ê, /dâ lît nû rîfe und ouch der snê./daz tuot den vogellînen wê./


III

Die tôren sprechent «snîâ snî», /die armen liute «owê owî». /des bin ich swære alsam ein blî. /der wintersorge hân ich drî:/swaz der under andern sî, /der wurde ich alse schiere frî, /wær uns der sumer nâhe bî.


IV

Ê danne ich lange lebt alsô,/den krebz wolte ich ê ezzen rô. /sumer, mache uns aber frô, /dû zierest anger unde lô. /mit den bluomen spilt ich dô,/mîn herze swebt in sunnen hô, /daz jaget der winter in ein strô.


V

Ich bin verlegen als ein sû, /mîn sleht hâr ist mir worden rû./süezer sumer, wâ bist dû? /jâ sæhe ich gerner veltgebû, /ê daz ich lange in selher drû /beklemmet wære, als ich bin nû,/ich wurde ê münch ze Toberlû.

Biblioteca Augustana


Ôwê, war sint verswunden

Ôwê, war sint verswunden/ alliu mîniu jâr!/ ist mîn leben mir getroumet, /oder ist ez wâr?/ daz ich ie wânde, daz iht waere, /was daz iht? /dar nâch hân ich geslâfen /und enweiz es niht.//Nû bin ich erwachet /und ist mir unbekant,/ daz mir hie vor was kündic /als mîn ander hant./liute unde lant, dar in ich/ von kinde bin erzogen,/die sint mir frömde worden,/reht als ob ez sî gelogen.//Die mîne gespilen wâren,/die sint traege und alt./bereitet ist daz velt,/verhouwen ist der walt. /wan daz daz wazzer fliuzet,/als ez wîlent flôz,/für wâr, ich wânde, /mîn ungelücke wurde grôz.//Mich grüezet maneger trâge,/der mich bekande ê wol./diu welt ist allenthalben/ ungenâden vol./als ich gedenke an manegen/ wünneclîchen tac,/die mir sint enpfallen /als in daz mer ein slac.//iemer mêre ouwê.

Minnesang








TRẦN HŨU THUNG [16.744] Poeta de Vietnam

$
0
0


TRẦN HŨU THUNG

El Poeta Trần Hữu Thung (nacido 26 - 7 - 1923) en Dien Minh, Dien distrito de Chau, provincia de Nghe An, Vietnam.

Nacido en una familia de agricultores, pasó su infancia en su ciudad natal en la escuela.

En los años 1943-1944, se unió al Frente vietnamita Minh en el Dien Chau, Nghe An, participó en el éxito de la Revolución de Agosto (1945).

En la guerra contra Francia (1946-1954), trabajó en el Departamento de Cultura Zona de Contacto IV, Asociación inter-región cultural IV hasta 1954 Acuerdo de Ginebra.

Desde 1955, trabajó en la Asociación de Escritores de Vietnam en Hanoi por un tiempo, luego se trasladó a la Asociación Cultural Nghe en la provincia de Vinh (Nghe An.

Falleció el 31-7-1999 a la edad de 76 años.



Visitando los arrozales

El sol se eleva más brillante para
Que las espigas de arroz crezcan más doradas.
Rocío, colgando de las puntas de la hierba,
Brilla más resplandeciente.
Volando alto hacia el cielo azul,
La alondra eleva su gorjeo,
Su melódico sonido
Resuena a través de los campos.
Apoyado sobre un azadón, observo,
Mi corazón se colma de dicha
Porque recuerdo
Una mañana
Cuando la alondra elevaba su canción.
Las espigas de arroz acababan de engrosar,
Y te vi partir.
Cargabas la bolsa de ratán,
Láminas de hielo pegajoso bajo tu brazo.
Los arrozales agarraban tu sandalia
Haciéndote resbalar
Entonces te agachabas a arreglártela rápidamente.
Cruzando el campo contiguo,
Al llegar al otro lado dijiste
“Olvidamos arar el campo lo suficiente;
Nuestro arroz no madura uniformemente.
No olvidemos esto
Para hacerlo mejor en la próxima estación”.
Canciones llegan de muy lejos.
Te sentiste feliz en tu corazón.
Llegamos a una multitud.
Me dijiste que mirara atrás.
Tres veces las naranjas han llegado;
Los pomelos florecieron tres veces.
Empezaste a alejarte
De los días defensivos,
Pero luego vino el momento de luchar.
Me enviaste una carta de respuesta;
Sostuve el sobre con cuidado,
Mi estómago parecía agitarse.
Estás en la estación triunfante.
Mis arrozales se disponen a madurar.
Arrozales tan grandes
Que gané un premio.

Mi mano abierta, cuento los dedos;
Han pasado cuatro largos años.
La gente dice que no tengo expectativas.
Todos dicen no te esperances.
En cuanto a mí, sólo extraño
Los bananos en el jardín, apenas madurando,
Naranjas al lado del portón tornándose doradas.
Extraño los campos, el jardín,
¿Cómo no extrañarte?

Esta estación siguió a la anterior.
Traje el azadón al arrozal.
Los arrozales están gruesos de arroz.
Me siento feliz en mi corazón
Y me dispongo a los días de la victoria.

1950


Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena



Anh vẫn hành quân

Anh vẫn hành quân 
Trên đường ra chiến dịch 
Mé đồi quê anh bước, 
Trăng non ló đỉnh rừng 

Anh vẫn hành quân 
Như ngày em có nhớ 
Đứng bên cầu xóm nhỏ 
Nón che em dặn thêm 

Anh vẫn hành quân 
Lưng đèo qua bãi suối 
Súng ngang đầu anh gối, 
Súng kề tay anh cầm 

Trời lại mưa lâm thâm 
Gió xoay chiều rét dữ 
Bên cầu em thấy chứ 
Anh vẫn hành quân 

Và tiếng hát vang ngân 
Như đường lên Cao Lạng 
Trời Điện Biên mây trắng 
Cờ chiến thắng oai hùng 

Anh vẫn hành quân 
Như chín năm kháng chiến 
Năm nay tròn thêm chín 
Anh vẫn hành quân 

Em ơi Mỹ điên cuồng 
Có thêm nhiều chất độc 
Súng tay anh cầm chắc 
Anh vẫn hành quân 

Ai trở bước lùi chân 
Ai tình quên hẹn lại 
Thì lòng anh em hỡi 
Càng nóng bỏng tình em 

Dù còn đó bóng đêm 
Dù xa em xa má 
Đã sáng bừng hai ngả 
Em ơi ta thẳng đường 

Ngoài này hỡi em thương 
Trên cánh đồng hợp tác 
Trên giàn giáo công trường 
Trên tuyến đường anh đặt 

Lòng anh mang Ấp Bắc 
Anh vẫn hành quân 
Em ơi anh càng gần 
Bên cầu xưa em nhớ 
Trong lời thơ giấc ngủ 
Anh vẫn hành quân

12-1963 






Đón tin hoà bình

Này con, loa gọi bốn bề 
Ra đình cùng mẹ ta nghe tin này 
Thật vàng trăm lạng cầm tay 
Không bằng được một tin này con ơi 
Cầm vàng còn sợ vàng rơi 
Tin này nắm được đời đời ấm no 
Cầm vàng còn nghĩ ai cho 
Tin này tạc dạ bác Hồ tóc sương 
Gian lao mấy chục năm trường 
Gian lao tranh đấu dẫn đường cho dân 
Tin này là nghĩa tương thân 
Liên Xô, Trung Quốc ân cần giúp ta 
Tin này công mẹ, công cha 
Công anh, công chị, công bà con chung 
Công bao chiến sĩ anh hùng 
Đổ bao nhiêu giọt máu hồng mới nên 
Thật cầm trăm lạng vàng nguyên 
Không vui, không sướng bằng tin hoà bình





Em hát nữa đi

Giữa bãi cỏ xanh 
Gió chiều lộng mát 
Trên lưng bò em hát 
Những lời ca hoà bình... 
Em phất ngọn cờ xinh 
Gài ngang vào cổ áo 
Cờ thắm mái tóc xanh 
Em mải nhìn đôi sáo 
Đang ríu rít trên cành... 

Em ơi, lòng anh 
Tủi mừng một nhịp 
Xưa anh lứa tuổi em 
Anh không được hát 
Xưa anh lứa tuối em 
Không được cầm cờ 

Ngắm em bây giờ 
Lòng anh man mác 
Trên môi em hát 
Trong lòng anh say 
Ruộng vườn ta đây 
Lá cờ ta đó 
Con chim, ngọn gió 
Của anh em mình 
Tiếng hát hoà bình 
Chúng ta đặt lấy 

Em hát nữa đi 
Anh phải về hội nghị 
Ngày mai em nhỉ 
Trên cánh đồng này 
Ngang qua anh thấy 
Em lái máy cày






HỒNG NGUYÊN [16.745] Poeta de Vietnam

$
0
0

HỒNG NGUYÊN

(1922 – 1951)
Hồng Nguyên. Poeta cuyo nombre de nacimiento es Nguyen Van Vuong, nacido en 1924 (en otros documentos, nacido en 1922) en Dong Tho, distrito de Dong Son, provincia de Thanh Hoa, Vietnam. Se unió a la salvación nacional de la cultura antes de la Revolución de agosto, en el Partido Comunista miembro del Partido de Viet Nam, miembro del Comité Ejecutivo de la Asociación Nacional de Cultura Salvación Contacto Zona IV, escribió artículos para los periódicos Dân mới, Sáng tạo, Thép mới…

En 1951 Hồng Nguyên contrajo la tuberculosis y murió en su ciudad natal cuando era Jefe de Comunicaciones e Información de una empresa en la provincia de Thanh Hoa.



Recuerdos

Nuestra cuadrilla,
Desde los cuatro ángulos de la tierra,
No sabía leer cuando nos conocimos,
Pero nos conocíamos desde los días de “uno, dos...”
No familiarizados con armas de tiro
Tuvimos diez lecciones de entrenamiento militar.
Reímos alegremente en la Resistencia,
Desmontamos el hierro de las líneas del ferrocarril
Para forjar más hachas y espadas.
Camisas de algodón, pies descalzos
Cazando al enemigo para combatirlo.
Por tres años confiamos en la tierra,
La casa techada con paja,
El cascabeleo de la noche,
Surcos de tierra roja.
Esposas más o menos jóvenes
Rajan sus pies
En el mortero del arroz en la noche.
Nos vamos.
Sol y lluvia raen nuestras mochilas,
Por meses y años somos amigos de los caseríos.

Descansamos hasta la mitad del paso,
Reposamos a medio camino el paso,
Yacemos sobre la cuesta soleada
Frotamos mutuamente nuestras espaldas en la arena blanca.
Sentimos nuestra ruta de calor en noches lluviosas.

--¿Ya te casaste?
--¿Y tú?
--Esperaré hasta la Independencia.

La cuadrilla carcajeó en el maizal.
Observando las campesinas al final del bosquecillo de mora.
Vamos, llevando con nosotros una vida móvil.
Pasamos por muchos lugares cuyos nombres no recordamos.
Nos alojamos en casas de muchos aldeanos.
Recuerdo el seto de bambú barrido por el viento.
Arriba y abajo, la aldea son los mismos techos de paja.
Al atardecer la luz del sol embosca a los árboles de areca.
Hay canto de gallo en la aldea,
Hay “foro abierto, solicitud, pregunta”
Hay una madre sacándoles piojos a sus hijos a punto de partir
Quienes se reúnen a cantar cuando sale la luna.
Recuerdo
Camas tendidas junto a la puerta,
Fogatas con papas enterradas,
El camarada feliz
Quien me enseñó algunas palabras,
El otro camarada a quien recordaba
Contar historias sobre Binh Tri Thien
A nuestro grupo.
Sus hombros subían y bajaban, por las llamas del fuego de la cocina.
--Señor, hay tantas dificultades allí,
Nuestra gente tiene que levantarse y luchar.

Salimos aquella noche,
Nuestros cañones inclinados.
Los senderos aparecían y desaparecían.

En el pequeño puesto,
Diez jóvenes fuertes
Tocaron los clips de la granada,
Se sentaron y soplaron sobre el pajar.
Nosotros no nos despertamos hasta el amanecer.
Lo que permanece mayormente en nuestras mentes
Son las personas que sostuvieron nuestras manos y las sacudieron.

“Asegúrate de visitarnos cuando llegue la independencia”.

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena




Nhớ

   Lũ chúng tôi 
  Bọn người tứ xứ, 
  Gặp nhau hồi chưa biết chữ 
  Quen nhau từ buổi “Một hai” 
  Súng bắn chưa quen, 
  Quân sự mươi bài 
  Lòng vẫn cười vui kháng chiến 
  Lột sắt đường tàu, 
  Rèn thêm đao kiếm, 
  Áo vải chân không, 
  Đi lùng giặc đánh. 

  Ba năm rồi gửi lại quê hương. 
  Mái lều gianh, 
  Tiếng mõ đêm trường, 
  Luống cày đất đỏ 
  Ít nhiều người vợ trẻ 
  Mòn chân bên cối gạo canh khuya 
  Chúng tôi đi 
  Nắng mưa sờn mép ba lô, 
  Tháng năm bạn cùng thôn xóm. 
  Nghỉ lại lưng đèo 
  Nằm trên dốc nắng. 
  Kì hộ lưng nhau ngang bờ cát trắng. 
  Quờ chân tìm hơi ấm đêm mưa. 
  – Đằng nớ vợ chưa? 
  – Đằng nớ? 
  – Tớ còn chờ độc lập 
  Cả lũ cười vang bên ruộng bắp, 
  Nhìn o thôn nữ cuối nương dâu. 

 Chúng tôi đi mang cuộc đời lưu động, 
  Qua nhiều nơi không nhớ hết tên làng. 
  Đã nghỉ lại rất nhiều nhà dân chúng 
  Tôi nhớ bờ tre gió lộng 
  Làng xuôi xóm ngược mái rạ như nhau 
  Có nắng chiều đột kích mấy hàng cau. 
  Có tiếng gà gáy xóm, 
  Có “Khai hội, yêu cầu, chất vấn!” 
  Có mẹ hiền bắt rận cho những đứa con xa. 
  Trăng lên tập hợp hát om nhà. 

  Tôi nhớ 
  Giường kê cánh cửa, 
  Bếp lửa khoai vùi 
  Đồng chí nứ vui vui, 
  Đồng chí nứ dạy tôi dăm tối chữ, 
  Đồng chí mô nhớ nữa, 
  Kể chuyện Bình – Trị – Thiên, 
  Cho bầy tôi nghe ví, 
  Bếp lửa rung rung đôi vai đồng chí 
  – Thưa trong nớ hiện chừ vô cùng gian khổ, 
  Đồng bào ta phải kháng chiến ra ri. 

  Đêm đó chúng tôi đi 
  Nòng súng nghiêng nghiêng, 
  Đường mòn thấp thoáng… 
  Trong điếm nhỏ, 
  Mươi người trai tráng, 
  Sờ chuôi lựu đạn. 
  Ngồi thổi nùn rơm 
  Thức vừa rạng sáng. 
  Nhìn trời sương nhẩm bước chúng tôi đi 
  Chúng tôi đi nhớ nhất câu ni: 
  Dân chúng cầm tay lắc lắc: 
  “Độc lập nhớ rẽ viền chơi ví chắc!” 

  (1948) 
















NGUYỄN ĐÌNH THI [16.746] Poeta de Vietnam

$
0
0

NGUYỄN ĐÌNH THI

(1924 - 2003) es un escritor, poeta y músico de Vietnam.

Nació el 20 de diciembre de 1924 en Luang Prabang (Laos). Sin embargo, en su natal pueblo de Vu Thach, ahora Ba Trieu ubicado en Trang Tien, distrito de Hoan Kiem, Hanoi. Su padre era un inspector postal en Indochina.

En la década de 1940 se incorporó a la Organización Nacional de Cultura de Salvación. En 1945 asistió a la Conferencia Nacional de Tan Trao y luego fue elegido diputado  en Vietnam. Después de la Revolución de Agosto, Nguyẽ̂n Đình Thi fue nombrado Secretario General de Salvación Nacional de Cultura.

Perteneció a la generación de artistas que se crió en la guerra contra Francia. Escribió tratados filosóficos, poemas, composiciones, dramas, crítica. Fue galardonado con el Premio Ho Chi Minh literatura y arte en 1996.

En 1954 participó en la gestión de literatura y arte. Desde el año 1958 hasta el año 1989 como Secretario General de la Asociación de Escritores de Vietnam. Desde 1995, es presidente del Comité Nacional de la Unión de la Literatura y de la Asociación de Arte.

Murió el 18 de abril de 2003 en Hanoi.

Obras 

Historias 

Xung kích (1951)
Bên bờ sông Lô (tập truyện ngắn, 1957)
Vào lửa (1966)
Mặt trận trên cao (1967)
Vỡ bờ (tập I năm 1962, tập II năm 1970)

Ensayo 

Mấy vấn đề văn học (1956)
Công việc của người viết tiểu thuyết (1964)

Poesía 

Người chiến sỹ (1958)
Bài thơ Hắc Hải (1958)
Dòng sông trong xanh (1974)
Tia nắng (1985)
Đất nước (1948 - 1955). (Đã được nhạc sỹ Đặng Hữu Phúc phổ thành bản Giao Hưởng - Hợp xướng cùng tên "Đất nước" Biểu diễn lần đầu tiên tại Nhà hát lớn Hà nội ngày 1 tháng 9/2009, Do chính Đặng Hữu Phúc chỉ huy Dàn nhạc - Hợp xướng Nhà hát Nhạc vũ kịch VN[1])

Drama 

Con nai đen
Hoa và Ngần
Giấc mơ
Rừng trúc
Nguyễn Trãi ở Đông Quan
Tiếng sóng

Música 

Người Hà Nội (1947)
Diệt phát xít


 
Obras publicadas

Historias

Shock ( 1951 )
Río Lot (cuentos, 1957 )
El fuego ( 1966 )
Frente el cielo ( 1967 )
Explosión (Volumen I, en 1962 , el conjunto II 1970 )
Ensayo

Algunas cuestiones de la literatura ( 1956 )
El trabajo de escribir una novela ( 1964 )

Poesía

Los guerreros ( 1958 )
Poemas del Mar Negro (1958)
En el Green River ( 1974 )
La luz del sol ( 1985 )
País (1948-1955).

Teatro

Ciervo Blanco
Hoa y Ngan
Sueño
Bosque de bambú
Quan Nguyen Trai en Dongguan
Ondas

Música

El Hanoi (1947)
Lucha contra el fascismo




Recordando

¿Quién recuerda la estrella cuando brilla
Para iluminar la ruta de los soldados sobre el paso de montaña?
¿A quién recuerda la llama cuando hace resplandecer la fría noche
Y calienta el corazón de los soldados bajo los árboles?

Te amo como amo a nuestro país,
En el dolor y la miseria y con gran pasión.
En cada paso que doy, estás en mis pensamientos,
En la comida que como, en cada noche que duermo.

La estrella nunca se atenúa.
Lucharemos nuestras vidas enteras por nuestro amor.
El fuego en el bosque titila su llama roja.
Nos amamos unos a otros, orgullosos de ser humanos.

1951

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena



Đất nước

Sáng mát trong như sáng năm xưa 
Gió thổi mùa thu hương cốm mới 
Tôi nhớ những ngày thu đã xa 
Sáng chớm lạnh trong lòng Hà Nội 
Những phố dài xao xác hơi may 
Người ra đi đầu không ngoảnh lại 
Sau lưng thềm nắng lá rơi đầy. 

Mùa thu nay khác rồi 
Tôi đứng vui nghe giữa núi đồi 
Gió thổi rừng tre phấp phới 
Trời thu thay áo mới 
Trong biếc nói cười thiết tha! 
Trời xanh đây là của chúng ta 
Núi rừng đây là của chúng ta 
Những cánh đồng thơm mát 
Những ngả đường bát ngát 
Những dòng sông đỏ nặng phù sa 

Nước chúng ta 
Nước những người chưa bao giờ khuất 
Ðêm đêm rì rầm trong tiếng đất 
Những buổi ngày xưa vọng nói về! 
Ôi những cánh đồng quê chảy máu 
Dây thép gai đâm nát trời chiều 
Những đêm dài hành quân nung nấu 
Bỗng bồn chồn nhớ mắt người yêu. 
Từ những năm đau thương chiến đấu 
Ðã ngời lên nét mặt quê hương 
Từ gốc lúa bờ tre hồn hậu 
Ðã bật lên những tiếng căm hờn 

Bát cơm chan đầy nước mắt 
Bay còn giằng khỏi miệng ta 
Thằng giặc Tây, thằng chúa đất 
Ðứa đè cổ, đứa lột da... 

Xiềng xích chúng bay không khoá được 
Trời đầy chim và đất đầy hoa 
Súng đạn chúng bay không bắn được 
Lòng dân ta yêu nước thương nhà! 

Khói nhà máy cuộn trong sương núi 
Kèn gọi quân văng vẳng cánh đồng 
Ôm đất nước những người áo vải 
Ðã đứng lên thành những anh hùng. 

Ngày nắng đốt theo đêm mưa dội 
Mỗi bước đường mỗi bước hy sinh 
Trán cháy rực nghĩ trời đất mới 
Lòng ta bát ngát ánh bình minh. 

Súng nổ rung trời giận dữ 
Người lên như nước vỡ bờ 
Nước Việt Nam từ máu lửa 
Rũ bùn đứng dậy sáng loà.

1948 







Đi tìm cách mạng

Xung quanh làng xóm lầm than 
Thóc Tây, đay Nhật muôn vàn thảm thương
Đi phu, đi lính, đắp đường 
Người nghèo một cổ mấy tròng thắt ngang 
Mùa mùa lúa vẫn chín vàng 
Lúa đi đâu mất, ta làm cho ai? 
Địa chủ nó có trăm vòi 
Hút vào xương tuỷ, mồ hôi dân mình 
Tiếng đồn trên núi rừng xanh 
Có quân Cách mạng Việt Minh phất cờ 
Sao vàng soi lối tự do 
Dân nghèo theo hết vỡ bờ nổi lên 
Chiến khu ta ở Tây Nguyên 
Quân đang vượt núi xuống miền trung du 
Mặt trời đang xé sương mù 
Dân mình đang phá ngục tù nghìn năm 
Truyền đơn rải ở chợ làng 
Cờ đỏ mọc giữa đường quan ban ngày 
Đồng quê như có lửa bay 
Nhà giàu bàn tán, dân cày truyền tin 
Quyết lòng dấn bước đi tìm 
Một đêm nổi gió băng mình thoát thân








Buổi chiều ấy

Buổi chiều ấy mình như hai đứa trẻ 
Anh dắt tay em chạy giữa mưa 
Cùng vui quá và cùng run quá 
Đến nơi chưa từng biết bao giờ 

Như hai con chim trên mặt biển 
Bay giữa mênh mông sóng nước mờ 
Chỉ có mây trời và gió lớn 
Làm bạn cho ta bay mãi xa 

Tìm thấy nhau rồi không lạc nữa 
Anh dắt tay em chạy giữa mưa 
Quên những chông gai quên tất cả 
Để lại sau lưng mọi bến bờ

Nguồn: Sóng reo, NXB Hội nhà văn, 2001.





Chia tay trong đêm Hà Nội

Em đi với anh trong đêm Hà Nội 
Qua những phố hè quen thuộc yêu thương 
Dọc hàng cây ánh đèn pha cuốn bụi 
Từng đoàn xe cao xạ chạy rung đường 

Pháo đang bắn trời ngoại ô gió thổi 
Đạn đỏ loè xa trong ánh trăng 
Em đi bên canh tóc xoà bay rối 
Nhỏ nhắn vai em khoác súng trường 

Nhìn em anh hãy còn bỡ ngỡ 
Như sợ bất ngờ em biến đi đâu 
Pháo vẫn bắn chân mây đầy chớp lửa 
Anh lại nhìn em lòng xôn xao 

Trăng soi gương mặt nghìn yêu dấu 
Ngày mai hai đứa đã hai nơi 
Hai đầu đất nước trong dông bão 
Cùng chung chiến đấu hai phương trời 

Đêm nay trong vườn hoa ngổn ngang ụ súng 
Bên ven hồ lốm đốm trăng xanh 
Nghe quanh ta đêm hè nóng bỏng 
Mắt bồi hồi em đi bên anh 

Em đi với anh qua bến xe đông chật 
Bao gia đình vội vã lúc ra đi 
Em nhìn những mái nhà cao thấp 
Đã bao lần thấy những cuộc chia ly 

Kìa xa xa một cụm đèn lấp lánh 
Giữa trời đêm như đang vẫy đang chào 
Chiếc máy bay ta lượn vòng nghiêng cánh 
Bay qua vầng trăng điểm mấy ngôi sao 

Em nhìn bên dãy tường sập đổ 
Xưởng thợ lò than vẫn rực hồng 
Nhà máy vẫn rì rầm không ngủ 
Lập loè đèn hàn điện bên sông 

Em đi với anh trên đê cao vắng 
Một tiếng còi xe lửa huýt dài xa 
Gió đưa khúc nhạc em yêu văng vẳng 
"Mỗi tấc đất Hà Nội đượm thắm mãi lòng ta" 

Trên gác nhỏ đèn dầu ai vẫn thức 
Em vẫn đi và vẫn lắng yên 
Có tiếng ru đứa trẻ nào đang khóc 
Đêm đã khuya trong phố cũ êm đềm 

Anh nắm cánh tay em và đứng lại 
Ôi anh không còn biết đang ở đâu 
Nhớ nhau chân cứng đá mềm em nhé 
Hẹn đánh Mỹ xong sẽ về tìm nhau 

Chào Hà Nội của ta sáng đẹp 
Giữa đêm trăng trong biếc mênh mông 
Thành phố tình yêu thành phố thép 
Ta chào trái tim đất nước anh hùng 
Anh ôm chặt em và ôm cả khẩu súng trường bên vai em.










.

TRẦN VĂN DẦN [16.747] Poeta de Vietnam

$
0
0

TRẦN VĂN DẦN ó TRẦN DẦN 

(1926–1997)
Poeta vietnamita y escritor que apoyó la causa nacionalista de la República Democrática de Vietnam y publicó tal vez la novela de guerra más importante de la guerra de Indochina en cualquier idioma. Nacido en una familia rica en la provincia de Nam Dinh, Tran Dan estudió literatura francesa en la escuela secundaria, donde descubrió la obra de Baudelaire, Verlaine y los simbolistas. Según Georges Boudarel , Tran Dan comenzó a escribir en serio durante la Segunda Guerra Mundial, pero estaba menos interesado en la política que en el arte por sí misma. Poco más se sabe de sus actividades durante la guerra o durante los eventos que llevaron a la República Democrática de Vietnam (RDV) en vigor en septiembre de 1946. En Nam Dinh a finales de 1946, se unió a un grupo de poetas simbolistas para publicar el primer número de su revista literaria, Dia nguc / Infierno. Manifiesto fundacional: "Somos una banda de vagabundos, sin una luz o un lugar, reencarnados accidentalmente en el mismo momento en el que las estrellas se están desvaneciendo".

Su vida en verdad su perspectiva sobre el arte cambió, sin embargo, con el estallido de la guerra a gran escala en 19 de diciembre 1946. A diferencia de algunos de sus amigos, Tran Dan no sólo optó por apoyar la DRV contra el retorno del colonialismo francés, sino que también acordó poner su arte al servicio de la causa nacionalista del partido. El Viet Minh lo puso a trabajar atendiendo a cuestiones de información y propaganda. A principios de 1948, se unió al ejército en Son La provincia y se convirtió en miembro del Partido Comunista de Indochina ( ICP) en agosto de ese año. Trabajó en la propaganda dentro del ejército en Son La y participó en la creación del Grupo de Río Negro literaria y artística y contribuyó regularmente a su revisión. Pronto destacó por la originalidad de sus escritos sobre la guerra y también sus dibujos de soldados (algunos de los cuales provocó críticas de cuadros políticos incapaces de entender su estilo cubista). Después de someterse a cuadros de rectificación en 1951, fue ascendido a la comisión encargada de las cuestiones artísticas para el ejército. Cuando esto no funcionó, se trasladó a la revista el ejército del pueblo y cubrió varias de las grandes batallas en el norte. A finales de 1953, se ofreció como voluntario para ir a Dien Bien Phu. Tran Dan viajó con el compositor Do Nhuan y el pintor Para Ngoc Van.

Su trabajo no se rehabilitó, como el de Hung Feng, hasta la década de 1980.




Aquí, Viet Bac (Fragmento)


... Aquí -
 Nos hemos movido aquí y allá
 Nueve primaveras, estaciones quemadas por el fuego,
Balas como moscas
 Enjambre sobre
 Nuestros pies al caminar.
Aquí -
 Compartimos entre nosotros
 Retazos de camisas de algodón.
Dorminos
 Sobre las mismas
 Esteras de tierra.
Aquí-
 Al norte
 Al este,
Solitario
 El horizonte
 El rifle
Cada noche
 Me despedí
 De una patria.


*


Aquí -
 Nos levantamos
 En la dificultad
Dos manos vacías
 Conspiran
 Continuamente
Para crear
 El país de hoy
Correctamente
La cuna de Viet Bac
 Nos sostiene en sus brazos
A través de todos
 Los meses y años de fuego
Nos nutre
 Nutre la revolución
 Hasta que ésta madura.
Nos hicimos amigos
 Del ñame,
 La yuca,
Amigos del
 Pájaro insomne.
 Antiguo bosque,
Amigo.
 Río Da
 Río Ma
 Lleva todas las estrellas.
Amigo en cuevas, en las montañas
 Hojas amarillas cayeron
 Ansiosamente.


*


Aquí-
 Evitamos
 Lo salino.
De luto por
 Niños que cargan el pecado de sus padres.
Oh futuro,
 Hemos apretado nuestros estómagos
86
 Por ti
Nos hemos abstenido
 Como
 Se abstiene el soldado
Al llegar la
 Primavera.
 Abstente en invierno,
Abstente de los cigarrillos,
 Abstente de cada retazo de tela,
Abstente de la saciedad,
 Del calor,
 Del amor.


*


Aquí -
 Tempranas nubes
 Cuelgan alrededor
 De la niebla vespertina.
En el trono de la aldea tribal
 Un león ruge
 Hasta enronquecer.
Balas y bombas
 Dispuestas a caer
 Desde las cuatro direcciones.
Vivimos en medio
 De una peligrosa y heroica canción.


*


Juntos hacemos
 Campaña
 Sobre el largo camino polvoriento.
El mosquito venenoso;
Comparte la fiebre
 Con nosotros.
El campo de batalla
 Comparte
 La lluvia de balas y bombas.
 Cayendo
 Ellas comparten
 La madre Tierra misma,
Comparten entre sí
 Los vientos glaciales,
Comparten
 Lloviznas
 Inundaciones
 Arroz rancio
Hasta que
 Nos atrapen en un asedio enemigo,
Compartiremos de nuevo
 Las últimas balas.


*


Aquí -
 Tenemos una gran deuda
 Con el bosque,
Una deuda
 Difícil de pagar.
Viet Bac
 Nos presta
 La tierra.
Pide prestado
 Un haz de leña,
Un puñado de flechas.
Pide prestado incluso
 Cuevas profundas,
 Montañas peligrosas.
Incluso
 La canna tentadora
 El amargo bambú tierno
 Nos han alimentado.
Tenemos una deuda con
 Los vastos bosques de mirto,
Una deuda
 Con desoladas comunas tribales,
 Con tardes borrosas de neblina
 Una deuda con el ñame,
 Una deuda con los pájaros,
 Con los campos de la ladera,
Una deuda
 Con el bambú Vau
 Por escondernos
 En el profundo bosque,
Una deuda con el arroyo
 Ya sea claro
 O turbio,
Una deuda con los que han caído
 Anónimamente,
Ah siglo
 De diez mil cosas que olvidar,
 Mil cosas que recordar.
Esta deuda
 No es fácil de pagar, no lo podemos olvidar


Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena






Tôi khóc những
        chân trời
                    không 
                      có 
                                       người bay
       Lại khóc những người bay
          không có
                      chân trời







Cổng Tỉnh 

(thơ - tiểu thuyết, 1959 - 1960) 
xuất bản 1994
(trích)





Khai từ

Kỷ niệm! Đưa tôi về chốn cũ
Đừng ngại mây che từng cây số buồn rầu !
Đừng ngại mở trong lòng từng cây số nhớ thương !
Tôi đã sống đã lỡ lầm chẳng nhỏ
Trong đời tôi đã có thơ ngây
Tôi đã có đôi ngày nhỏ dại
Hãy châm man mác các dặng đèn
từ kí ức vùi sâu !
Đây có phải bụi Cửa Trường ?
Một cuống nhau chôn trạnh lòng phố mẹ ! ...
Đây có phải đường Hàng Song xanh lấm tấm sao chiều ?
Một chút sương lên... lên vừa đủ lạnh
Thôi thế là đành : tôi chẳng có ai yêu !
16 tuổi !!!
Đây là đêm
Ngoài cổng đề lao tim ... sao mọc hững hờ ...
Đây là ngày
Thời gian lặp đi lặp lại những chiều vàng vọt như nhau

17 !
Tôi nổi máu điên
Tôi chồm về ngã Bẩy
Tôi đứng lầm lầm như một cái chòi đêm

18 !
Tôi cắn chết nhiều ngày mưa
Tôi đứng xù xụ bến tàu bùn
Thì hãy lấy mùi soa đêm chùi đôi mắt khổ
Hơn là mỏi răng nhai ràu rạu vỉa hè.

19 !
Khổ to rồi! Không có công ăn việc làm trên trái đất
Tôi nhảy chồm mỗi lúc gió lên
Mau mau ! Lấy tình yêu xích tên rồ kia lại !
Kẻo nó nhẩy từ gác mười tầng
Vồ một phố đèn lên
Dĩ vãng ! ối ôi ! Sống !
Cái nghề này ai ai cũng thạo
Chỉ mỗi mình tôi không thạo mà thôi !
Tôi đã bơ vơ
Bơ vơ phải đâu là tội nhỏ
Ai ?
Ai kẻ vá may khi đứt chỉ đường tà ?
Những ngày trở trời - ai cháo lão cho tôi ?
Thế là xách va li tim đi thui thủi địa cầu

Các bạn ạ !
Tôi đã không thể thoát bơ vơ nếu không
nhờ các bạn...
Nếu không Thi-mệnh bọc đùm...
Ôi ! phố mẹ ! Để tôi về phố mẹ
Tôi về tảo mộ xó quê tôi...
Tôi tảo mộ từ một dứt ruột đã qua
Từ một dại khờ chưa hết dại...

Phải !
Tôi kiểm thảo bản thân cùng một thời đại buồn rầu

Đêm xuống ướt mui rồi
Sông khuya tì tũm vỗ
Đi thôi ! kỷ niệm !
Có lẽ xa kia là phố tôi sinh
Có sương sớm đọng trên đèn muộn
Từ và thơ ơi !
Dạ khúc khởi đầu


Đêm núm sen
 (tiểu thuyết, 1961)
 chưa xuất bản





Jờ joạcx 
( thơ, 1963 ) di cảo


jờ joạcx
thơ-tiểu thuyết một bè đệm 


joạc jờ jêrô... vòng tròn
thằng truồng bị vây trong vòng
tròn.
tôi không hiểu tôi bò 2 chân trên sẹo
joạc jờ nào?
sao cứ thun thút những
sẹo mưa jọc jài ỗng ễnh bầu mưa?
chứ tôi đâu phải thằng quíc-ss? mà tôi vẫn
bị ngửa thì jờ ướt mưa jòng mùa jọc nịt joạc
vườn jịch ngực joạt đùi jầm mùi jũi lòng.
tôi biết
jành jạch sử kí cả những luồng phùn mọc lọc
người đi. 

hôm nọ lơ thơ bình minh tôi bóc lịc mịch ngày
tôi đi
song song cơn mưa to juỳnh juỵch jạng đông
tôi gặp
một con nữ vận động viên
ướt
jượt
toàn thân
chạy joạch vòng mưa
jòng jòng
1 - 9 - 6 - 3 min mét nữ. 

jờ jạchx nở jòn jọtx 

chính ja tôi thíc cái yếm
nín cái nịt thịt của các kilômét đùi joạcx. tôi
gương trong jập mùng đùi sẹo nữ.
tôi là một cái sẹo mòng mọc khoái jữa các
sẹo bàn ghế tủ nam nữ đồ đạcx. 

tôi lúc nhúc cả ngày tứ phía câu-đố-bé-tí. ẩn số hở
số những hạt cốc tách song song xe cộ. người. giờ. 

tôi tòi.
tôi cốc jâu tươi ướp đường chai bia xuôi vai
sẹo mát hạt mùa nực.
tôi chiếc ôtô mui sinh vật-4-chân
bon trong khi jàn jạt sẹo-2-chân nam nữ
joạc bộ hành.
tôi quần không slip nữ sẹo jọc vườn
hoa kể cả chiếc nữ đồng hồ đeo tay là hạt sẹo
joạc jờ
nhưng làm jì có thì jờ chỉ có ngày đêm
là sẹo nghỉ ngoài jờ.

tôi từ chức tiến sĩ. phó bác sĩ. sử kí. chân lí. thẩm mĩ.

thi sĩ. 

jạch khi truồng mưa lèo lẹo bầu phùn. tôi
không thi hơi nữa với thằng Tìm. vạ jì cởi
trần đăm đắp cộm người 1- 9- 6- 3 nốt sẹo-
mùn-mưa? 

tôi cụt jủn là thằng Tòi.
tôi tòi ja từ cái cống hở vũ trụ nở sẹo khóc
ja ja nhà sẹo hộ sinh
tôi iêu những chiếc nữ mayô
jính ngấn. capôt nữ. jụng cụ nữ buồng jờ. 

toàn thân tôi là một chiếc sinh thực khí jứt
thánh bỏ trí của tất cả nam nữ.
tôi thường trực
jục cưới jao cấu phố. buồng. đường. người.
ngày. mùa. 

tôi thíc những cái tòi -
tòi tí quần lót
thịt tí nịt ngủ tí sẹo đèn hàn hạt
tí câu-đố-bé-tí
chẳng hạn jải jic phố sẹo mưa mùn phùn tí
nữ bộ hành joạc đùi ươn ướt tí...
tí tăc xi tòi
sẹo cửa kính jạch
tí nữ điện thoại jọc vành tai tí
mắt Mông cổ lao sẹo xếchx của nhìn.
tí bồn tắm nữ
tòi ja ngoài vòng tròn jờ. 






PHẠM HỔ [16.748] Poeta de Vietnam

$
0
0

PHẠM HỔ 

(1926 – 2007)
Tiene también un seudónimo Ho Huy, nació el 28 de noviembre 1926, en la ciudad natal de la comuna del distrito Un Nhon, provincia de Binh Dinh, Vietnam.

De niño era un apasionado de la literatura, gran amor a leer y componer poesía. Aprendió francés, estaba familiarizado con el libro infantil escrito por escritores franceses, ha contribuido a alimentar las ambiciones de escribir para sus hijos.

Tras el éxito de la revolución de agosto, siguió con las actividades culturales. En 1955, se reagruparon en el Norte y es uno de los miembros fundadores de los editores Kim Dong.  

Luego se trasladó a trabajar con los grandes editores. Se desempeñó como presidente de la junta bajo la Asociación de Escritores de Literatura Infantil.

Murió el 5 de mayo de 2007, a la edad de 82 años.





Bellos y amorosos días, ya idos

Le disparé.
Los bellos y amorosos días, ya idos,
No pudieron detenerme.
Tal vez él había olvidado aquellos días,
Pero recuerdo todavía
Los arrozales de mi aldea, el infinito mar de arroz,
El rocío de la mañana semeja perlas en los bordes de la carretera,
Y nosotros dos,
Nuestros libros escolares en el mismo morral,
Nuestra ropa arrugada por el sueño,
Nuestros pies descalzos caminando lado a lado.

En nuestras manos en movimiento el puñado de arroz
Que nuestras madres envolvían en una hoja de palma de areca.
Nuestros anchos sombreros cónicos de largas correas.

En nuestros bolsillos, un grillo dentro de una caja de cerillas...
¡Qué hermosos, cuán suaves los días pasados,
Y sin embargo aquellos días no contenían futuro para nosotros.
Hace muchos años
Él salió de nuestro pueblo a unirse al enemigo.

Estoy triste y enfadado.
Lo encontré.
Le disparé.
Los bellos y amorosos días, ya idos
No pudieron detenerme.
Su cuerpo yacía en el dique,
Ya no es el muchacho que yo había conocido.

Miré su cara,
Extrañé al muchacho que había perdido.


Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena



Bài thơ về sự cô đơn

Con người có những giây phút thích cô đơn
Để nghe thấy những điều có ai bên không nghe thấy 
Nhưng nếu kéo dài thành tháng năm những phút giây ấy 
Con người sẽ héo mòn đau khổ bơ vơ 
Đảo, đó là sự cô đơn giữa muôn trùng biển khơi 
Tuyết trên núi cao, đó là sự cô đơn giữa mênh mang trời biếc 
Lá vàng là sự cô đơn còn có sức để lượn bay 
Tiếng vạc đêm sương là cô đơn còn kêu được 
Thằng cuội cung trăng là sự trừng phạt bằng cô đơn 
Cuộc đời cung phi là sự may mắn cao sang dẫn đến niềm cô đơn tê tái 
Vẫn còn vạn tiếng thở dài cô đơn của những người chồng, người cha sống cạnh vợ cạnh con 
Vẫn còn triệu lời thơ cô đơn trong tình yêu trai gái 
Không gian cô đơn nhờ không gian màu sắc 
Thời gian cô đơn thường khép một vòng rất chặt 
Bàn tay cô đơn thường bóp nát chính trái tim mình 
Bàn chân cô đơn thường dẫn ta đến với Thần với Phật 
"Trăm năm cô đơn" làng ma côn đồ không còn dấu vết 
Một tháng cô đơn thôi đủ cho tôi héo úa cả tâm hồn 
Hỡi trái đất đang còn khổ đau, đang còn như giọt lệ 
Xin đừng gọi là giọt lệ của cô đơn.






Bàn chân của bé

Bàn chân của bé 
Đi dép đẹp thêm ra 
Dép cũng vui thích lắm 
Theo chân đi khắp nhà.





Cô dạy

Mẹ, mẹ ơi! cô dạy: 
Phải giữ gìn đôi tay, 
Bàn tay mà dây bẩn, 
Sách, áo cũng bẩn ngay. 

Mẹ, mẹ ơi! cô dạy: 
Cãi nhau là không vui 
Cái miệng nó xinh thế 
Chỉ nói điều hay thôi.





CẨM GIÀNG (CẨM VINH ÙI) [16.749] Poeta de Vietnam

$
0
0

CẨM GIÀNG  (CẨM VINH ÙI)


(1931-1989). Su nombre de nacimiento es Le Gia Co, apodado Luong Cam Giang. Nació el 02/05/1931 en la comuna Hoang Quang, Hoang Hoa, Thanh Hoa, Vinh Tuong Distrito, Vinh Phuc. Su principal ocupación es la atención primaria de salud y la enseñanza.



Extrañando a mi esposa

Extraño tanto a mi esposa.
Déjame ir por dos días,
Mi casa está en Muong Lay
Donde fluye el río Nam Ron.

Regresaré pasado mañana,
Listo a sostener el arma.
Dispararé directo a los franceses
Porque mi dedo tendrá el sentir de mi esposa.

Déjame ir; no temas,
No moriré después de todo
Porque mi esposa quiere siempre
La mejor salud para su esposo.

Déjame ir ¿de acuerdo?
Para abrazar a mi esposa por dos noches.
Así me alabará:
Mi marido es un gran hombre.

Regresaré al día siguiente.
Combatiré contra la base entera,
O repeleré un ataque;
Triunfaremos sin duda.

Si nuestro superior me concede
Una carta de reconocimiento,
La cortaré a la mitad
Y le enviaré una mitad a mi esposa.

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena




Em tắm

Sao anh lại rình 
Trộm xem em tắm? 
Da của em ngần trắng 
Da của ái của êm 
Tay của em lấm lem 
Tay của than của bụi 
Tay của rừng của núi 
Tay của đất của nương. 

Em tắm xong lại sạch 
Vẫn ngát thơm hoa rừng 
Da của em trắng ngần 
Là của anh tất cả, 
Không phải người xa lạ 
Việc gì mà trộm xem! 

Em tắm suối giữa mường 
Tắm trong mối yêu thương 
Có anh đang đứng giữ 
Chớ để Tây đến Mường.






Núi Mường Hung dòng sông Mã

Anh là núi Mường Hung 
Em là dòng sông Mã 
Sông nhiều rêu, nhiều cá 
Núi nhiều thú, nhiều măng 
Chiều bóng anh che sông 
Sớm mắt em long lanh 
Sáo cành cây ạnh thổi vang lanh lảnh 
Gió lùa qua miệng anh lại mỉm cười 
Rộn ràng em thuyền độc mộc ngược xuôi 
Như trăm nỗi băn khoăn khi đến tuổi 
Nếu trời làm em sóng nổi 
Anh ngả mình ngăn lại lúc phong ba 
Em là búp bông trắng 
Anh là ngọn lúa vàng 

Thi nhau lớn đẹp nương 
Toả mùi thơm cùng nghe chim hót 
Em cứ về nhà trước 
Đợi anh ở bên sông 
Anh làm  no lòng mương 
Em làm vui ấm bản 
Nếu con gấu giẫm gãy cành bông trắng 
Lá lúa anh  sẽ cứa đứt chân 
Nếu lúa này chuột, khỉ dám đến ăn 
Sợi bông em sẽ bay mù mắt nó 

Anh là rừng thẳm 
Em là suối sâu 
Cây rừng anh làm cầu 
Bắc ngang lên dòng suối 
Hoa sim nở đỏ chói 
Soi bóng xuống lòng em 
Nếu hùm về, suối em thành thác 
Nếu sói về, rừng anh sẽ thành chông 
Quyết chẳng chịu đau lòng 
Đời chúng ta rừng núi 
Suối em phá tan bóng tối 
Rừng anh chặn lại bão dông 
Để anh lớn mãi thành núi Mường Hung 
Em ngoan chảy thành dòng sông Mã.

(2-1953)






Nhớ vợ

Tôi nhớ vợ tôi lắm 
Xin được về hai ngày 
Nhà tôi ở Mường Lay 
Có con sông Nậm Rốm 

Ngày kia tôi sẽ đến 
Lại cầm súng được ngay 
Tôi càng bắn đúng Tây 
Vì tay có hơi vợ 

Cho tôi đi, đừng sợ 
Tôi không chết được đâu 
Vì vợ tôi lúc nào 
Cũng mong chồng mạnh khoẻ 

Cho tôi đi anh nhé 
Về ôm vợ hai đêm 
Vợ tôi nó sẽ khen 
Chồng em nên người giỏi 

Ngày kia tôi về tới 
Được đi đánh cái đồn 
Hay được đi chống càn 
Là thế nào cũng thắng 

Nếu có được trên tặng 
Cho một cái bằng khen 
Tôi sẽ rọc đôi liền 
Gửi cho vợ một nửa.




XUÂN DIỆU [16.750] Poeta de Vietnam

$
0
0

XUÂN DIỆU 

(2 de febrero de 1916 - 18 de diciembre de 1985) es uno de los poetas grandes de Vietnam. Es muy conocido en el movimiento de la Nueva Poesía. Por lo tanto, fue apodado el "Rey de la poesía amorosa.".

Después de militar en el partido (1945), sus poemas elogiaron principalmente al Partido de los Trabajadores de Vietnam.

Además de escribir poesía, Xuan Dieu fue un escritor, periodista y críticio literaria.





Marchas nocturnas (fragmento)

Soy la misma carne y sangre que mi pueblo,
Derramo el mismo sudor, la misma sangre que hierve.
Vivo una vida de lucha
Por millones de seres queridos que sufren.

Decenas de noches he caminado bajo las estrellas,
Bicicleta zumbante en la oscuridad.
Hubo tiempos cuando nubes negras acordonaban el cielo.
Hubo tiempos cuando una nueva luna irradió su luz clara.

Algunas veces me he desvelado con el río de montaña.
Por toda la noche, los ojos muy abiertos, los pies avanzando
En una marcha; le permití al corazón adelantarse corriendo.
Amor y rencor son dos grandes olas
Que se entrechocan en el corazón, luego rebotan hasta las estrellas.

En medio de la noche oscura, el mar de tinta negra está cerca,
El momento exacto cuando el corazón gira, deslumbrante,
Cuando los ojos no pueden ver más allá de algunos metros,
Podemos escuchar la montaña y el mar.
Soy como un niño con los ojos cerrados.

Toco el rostro de la madre con dedos ardientes.
Toda la noche comprendo lo que piensan los pueblos,
Lo que ellos más querrían sobre el horizonte.

Ah recuerdo aún cada centímetro de tierra.
Meses cuando los bombardeos llegaron a su punto peor,
Cuando en el camino nos escondíamos, gracias a la tierra.
Amé la tierra cien veces más.
Cruzando el río, se eleva el sol tempranamente,
Los aviones enemigos son como relámpagos.
La madre se yergue, remando la barca.
Más de dos docenas de personas se tornan una voluntad unida
Cuando las huellas de manos al cultivar aún están frescas,
Dos filas de árboles por el camino
Se alistan a cubrir con su follaje a los transeúntes;
Bajo tus pies las piedras se conmueven como tú,
Y los ojos ardientes miran absortos las paredes de ladrillo
colapsadas.

Soy la misma carne y huesos que mi pueblo,
Derramo el mismo sudor, la misma sangre que hierve.
Continúo una vida de lucha
Por millones de seres queridos que sufren.

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena







Anh đã giết em

Anh đã giết em, anh chôn em vào trái tim anh 
Từ đây anh không được yêu em ở trong sự thật 
Một cái gì đã qua, một cái gì đã mất 
Ta nhìn nhau, bốn mắt biết làm sao ? 
Ôi! Em mến yêu! Em vẫn là người anh yêu mến nhất 
Cho đến bây giờ ruột anh vẫn thắt 
Tim anh vẫn đập như vấp thời gian 
Nhớ bao nhiêu yêu mến nồng nàn, 
Nhớ đoạn đời hai ta rạng rỡ 
Nhớ trời đất cho anh mở 
Nhớ 
Muôn thuở thần tiên. 
Ôi! Xa em, anh rơi vào vực không cùng 
Đời anh không em, lạnh lùng tê buốt 
Nhưng còn anh, còn em, mà đôi ta đã khác 
Ta: hai người xa lạ - phải đâu ta! 
Anh đã giết em, anh chôn em vào trái tim anh 
Đêm nào anh cũng đi quanh em mà khóc 
Anh vẫn ước được em tha thứ 
Anh vẫn yêu em như thuở ban đầu 
Thế mà tại sao ta vẫn xa nhau ? 
Tại em cố chấp 
Tại anh đã mất 
Con đường đi tới trái tim em 
Anh đã giết em rồi, anh vẫn ngày đêm yêu mến. 
Em đã giết anh rồi, em vứt xác anh đâu.





Anh là người bạc bẽo

Ngẫm cho kỹ anh là người bạc bẽo, 
Em yêu rồi, anh đã vội quên ngay 
Mới hôm kia tình tự đến mê say 
Sang bữa nay anh làm như mất hết 
Anh đòi mãi như một kẻ keo kiệt, 
Trong hồn anh tình ái chẳng lâu sao? 
Anh không chắt chiu dành dụm tí nào, 
Là đất xấu hạt gieo không nảy nở 
Nên anh mới luôn luôn nghèo khổ 
Giận hờn như anh chẳng được em yêu 
Mà thật ra em yêu dấu rất nhiều 
Ngẫm cho kỹ anh là người bạc bẽo.






Đời anh, em đã đi qua...

Đời anh em đã đi qua 
Sáng thơm như một luồng hoa giữa đời 
Hiểu làm sao hết em ơi 
Bốn năm kì diệu đất trời nhờ em 
Ngôi nhà, cánh cổng trái tim 
Khóm cây, con mắt ngày đêm đón mừng 
Em đi, anh ngóng trông chừng 
Anh về, miệng đã gọi lừng: em ơi! 
Bữa ăn thành một hội vui 
Có em gắp với, rau thôi cũng tình; 
Cảnh thường cũng hoá ra xinh; 
Có em, anh hết ngẫm mình bơ vơ 

Bốn năm đầm ấm say sưa 
Tình yêu có biết hạn bờ nào đâu 
Bốn năm nhưng cũng qua mau 
Cõi trần ai có ở lâu thiên đường; 
Giã từ, từ biệt đôi phương 
Đôi nơi, đôi ngả, đôi đường: khổ anh! 
Bốn năm, lại khép trời xanh 
Nhớ em như một mộng lành mà thôi 
Từ đây anh lại trong đời 
Bữa cơm ngồi với một đôi đũa cầm; 
Giường kia một bóng anh nằm; 
Phòng văn một sách đăm đăm sớm chiều. 
Muôn vàn cảm tạ em yêu 
Chất cho anh biết bao nhiêu ân tình 
Ai hay anh đã để dành 
ánh hương một thuở, thơm thanh suốt đời 
Sống bằng nhớ lại nguồn vui 
Nhớ khi ôm cả đất trời cùng em...













XUÂN SÁCH [16.761] Poeta de Vietnam

$
0
0

XUÂN SÁCH

(4 de julio de 1932 - 02 de junio de 2008), también seudónimo Le Hoai Post, fue miembro de la Asociación de Escritores de Vietnam. 

Nacidos el 4 de julio en 1932 en la comuna Truong Giang, distrito de Nong Cong, provincia de Thanh Hoa

1960 - 1980: editor de la revista Artes Militares.
Año un mil novecientos ochenta y uno -  1984: Subdirector Editorial Hanoi.
1985 - un mil novecientos noventa y cinco: Cultural Presidente Asociación de Ba Ria-Vung Tau.

El 2 de junio de 2008, murió en el Hospital Nhan Thanh (Hanoi), después de dos meses en el hospital.

Obras 

Cô giáo làng (truyện ngắn, 1962)
Đội du kích thiếu niên Đình Bảng (truyện, 1964)
Mặt trời quê hương (tiểu thuyết, 1971)
Đêm ra trận (truyện ngắn, 1974)
Con suối mặt gương (thơ, 1974)
Phía núi bên kia (tiểu thuyết, 1977)
Nơi đi và đến (thơ, 1979)
Rừng bên sông (tiểu thuyết, 1984)
Đường xa (thơ, 1986)
Cuộc hôn nhân bị đánh tráo (tiểu thuyết, 1991)
Chân dung nhà văn (thơ, 1992)
Người ơi, người ở lại (truyện ngắn, 1995)
Cõi người (thơ, 1996)





En la línea de las balas y el fuego

Un día de esta vida
Incendios arden en el campo de batalla.
Vivos por más de mil días,
Pero nos sentimos indiferentes.

Lo que cae
Caerá muy rápido.
Lo que es negro o blanco
Muestra su clara diferencia.

Mientras más lejos vaya la muerte -
Misteriosa a través de muchas generaciones -
Lo sabremos todo
De adentro hacia afuera.

Asuntos astutos en los labios;
Sabios asuntos en el rabillo del ojo.
El fuego de la batalla
Quema rápidamente.

Sólo el profundo amor perdura.
Sólo el rostro
Como un espejo brillante.

El dolor que cargamos,
La alegría que tenemos,
Todo lo que es verdad,
Zumba.



Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena









Đêm

Em ở miền nào lạc tới đây 
Miền xanh cây trái nước sông đầy 
Chân quê lìa bỏ hồn quê kiểng 
Nghe rủ rê cùng ong bướm say 

Bãi biển về đêm phấp phỏng đêm 
Đèn chao cùng sóng ngắc ngư đèn 
Em chao cùng gió mùi trăng gió 
Lạnh khắp bờ vai lạnh thấu tim.






Đến đây thì ở lại đây

Đến đây thì ở lại đây 
Bao giờ tốt rễ xanh cây hãy về 
Chưa cần cháo lú bùa mê 
Nửa đưôi mắt ướt đủ tê lạnh rồi 
Kể chi nụ biếc hoa tươi 
Mười hai bến nước nói cười xôn xao 
Ở đây tuy núi không cao 
Sông không sâu, chẳng lòng nào nữa em 

Thôi thì gặp gỡ là duyên 
Chia tay về lại cái miền cỏn con 
Qua rồi cái tuổi xanh non 
Không còn tốt rễ không còn xanh cây 

Đến đây dù ở lại đây 
khác chi cơn gió thoảng bay ngoài vườn

Nha Trang 10-1994






 
Gửi các bạn trẻ

Nào các bạn trẻ 
Tôi nói về tình yêu 
Một lão già đầu hai thứ tóc 
Còn muốn khuyên bạn trẻ biết bao điều 

Có gì lạ cuộc đời vẫn thế 
Khi qua rồi mới hối tiếc ngẩn ngơ 
Vì lẻ đó mà đôi lời gan ruột 
Lại biết đâu có ích tới bây giờ 

Nhưng bỗng chốc tôi thấy mình ngớ ngẩn 
Đem dạy người điều trong sách đã ghi 
Còn lầm lỗi tự mình giấu biến 
Như con sâu cuộn trong lá nằm lì 

Nào các bạn cứ yêu đương và sống 
Theo những gì bạn ý thức hôm nay 
Khi ngó lại coi chừng bạn thấy 
Chúng tôi đi sau, hay vượt trước... có ngày.








NGÔ KHA [16.762] Poeta de Vietnam

$
0
0

NGÔ KHA

(1935 – 1973)
Poeta y músico de Vietnam. 
Nació en 1935 en el pueblo de El Back Street, la ciudad de Hue. Graduado con clase 1, en Hue Universidad de Educación (1958-1959), Licenciado en Derecho (1962). Enseñó literatura en la Escuela Nacional de Educación, desde el año 1960 hasta 1973. 

A principios de la década de 1970, el poeta  Ngô Kha aboga por la lucha contra el grupo intelectual de Autodeterminación (con Trinh, Tran Viet, Le Khac Cam, el tailandés Ngoc San, Zhoushan). También es fundador y presidente de la cultura nacional de Hue Central del Partido que dirigió en 1972. 

El 1/3/1973, Ngô Kha fue capturado por el gobierno y asesinado. Fue reconocido por el Estado a finales de 1981. No han encontrado exactamente donde el poeta murió. 



Invierno de guerra en Hue

Permíteme hablar con franqueza -
En la zona de fuego de la guerra, soy sólo un escupitajo de hierro,
Con los días y meses de una fruta que cuelga roja en
 el capullo de la rama,
Y lanzo mi cabeza en el desespero
Así que quiero compartir contigo
Noches de invierno.
La puerta de mi alma no tenía lámpara, ni antorcha
Aunque una vela había sido encendida para despedir un día,
Aunque el nihilismo había regresado, gota a gota
Desde la morgue gigante
El bosque permanece en guardia
Por el pasillo de un río, para explicar una guerra
Con murallas fundadas por aullidos abandonados,
Con una luna muda en su fiebre de malaria.
Oscuridad de Vietnam,
Miles de años en estos baluartes
Enterrados en el cuerpo de las estrellas.
Sobre el brazo amarillento del invierno
La muerte se propaga a través de cada hoja.
Escucho el motor de un coche nocturno
Viniendo de alcantarillas y túneles
Como una manada de ratas de campo.
Veo a un hombre anónimo caminando sobre el asfalto,
Buscando a sus seres queridos en el tablero de números.
Cuando llueve
Veo a una mujer,
Su mano sostiene una varita de incienso,
Su nube solitaria se extiende como el chal del duelo.
Veo a un joven soldado
Apuntar con su largo rifle en el agua
Sobre el río.
Veo a un niño huérfano
Mirar hacia arriba a la fotografía de su padre,
Su futuro en el campo de batalla.
Aún veo la ciudad allí tendida,
Alambres de púas y estacas de hierro.
Me refugio fuera de la ciudad,
Cada noche en vela.
En el camino a menudo te veo
Las entradas a la ciudadela se cierran.
Los sonidos de los insectos llaman, noche tras noche.
Veo bajo la lámpara de la plena noche
El rostro de Vietnam, roto en pedazos...

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena





Mai có hoà bình
Mùa đổ lá thu mơ trời tháng tám
Nhớ nhau thì về chẳng quản đường đi
Ngày xưa đất nước phân kỳ
Em theo tiếng gọi quên thì gấm hoa
Tin em trao về hồng như nụ chín
Mai có hoà bình khác thể yêu đương
Đường dù ngái đi rừng chen lớp lớp
Nhớ nhau thì về cho kịp trời thu
Trời có tơ đan nắng hanh vườn cũ
Áo thô bạc màu hẹn buổi vinh quy
Chim vỗ cánh bay theo đàn tình tự
Xứ mẹ con về góp hội trùng tu
Người rời đỉnh non cây tì dốc núi
Một bước về xuôi một quyết đổi đời
Nếm mật Trường Sơn nằm gai chiến sĩ
Cơm áo hoà đồng gánh cả đôi vai
Con nước phù sa đắp bồi thành luỹ
Giọt máu kiên cường nuôi lúa đồng hoang
Em vẫn dày công trên đường kháng chiến
Mai có anh hùng chí hướng bền gan.
(Theo báo ĐỐI DIỆN số 65-66 tháng 12-1974)
Đây là bài thơ cuối cùng của Ngô Kha trước
khi bị bắt và bị thủ tiêu.





Người con trai

-Cho Tường –

Người con trai ấy ngủ 
buổi chiều đem lại cành dương
và đóa hoa thơm
nhớ đừng quên nụ hôn 15 trên đôi mắt
người con trai ấy chẳng bao giờ gặp em
nhưng anh sẽ không thấy nó nhìn hoang liêu khi tỉnh dậy
trời còn mưa nên nó còn đau khổ
mùa hạ nước đầy hơn tháng chạp
nó trốn chạy khúc nhạc buồn gợi nhớ tên em
nên trở về đây
ôm tượng đá lạnh lùng tưởng linh hồn con gái
trời mưa mùa hạ
trên bãi cát vàng
mặt trời vật mình than khóc
nó nhìn khói vương
ở cuối đường này
những hình đốm đen
lều tranh tiêu điều hồng lên sắc máu
những người tị nạn
nó đốt lên nụ cười le lói
mái tóc rủ buồn tha ma
chiều đi hấp hối
trở về ôm bóng người yêu
hốt hoảng
Ước mơ em làm dòng sông 
để soi mình thấy bóng
xin vào trú ẩn lòng em
đêm nay
muốn về bên này dạ hội
Em bỏ ra đi ! 
những ngọn đèn tím đỏ
viễn phương còn là thành phố
nó đớn đau rời qua Phi châu làm quân tình nguyện
con đường bệnh hoạn hôm nay
nếu được gần em
chỉ cầm một âm giai
thì chúng ta đâu còn đơn lẻ
anh vẫn thương đứa con trai lạc loài
nếu một ngày mai
nó say lên
tay cầm vừng trăng ném xuống công viên
anh chỉ thấy đời dài bằng cô độc















THU BỒN [16.763] Poeta de Vietnam

$
0
0

THU BỒN 

Thu Bồn, cuyo verdadero nombre es Ha Duc Trong (nacido el 01 de diciembre de 1935 en Quang Nam, murió el 17 de junio de 2003), poeta y escritor en Vietnam.

Thu Bồn nacido en el distrito de Dien Thang, Dien Ban, en la provincia de Quang Nam, a los once años era cadete en unidades de combate especiales. Durante la guerra de Vietnam, se desempeñó como corresponsal de guerra Zona de Contacto V, para luego volver a trabajar en el ejército The Arts Journal of General, Departamento Político del Ejército Popular de Vietnam. Fideicomisarios Thu Bon Comité Ejecutivo de los miembros del Comité Central y Ejecutivo Asociación Cultural central de la Asociación de Escritores de Vietnam bloque IV. 

Además de poesía, Thu Bồn también escribió novelas, pero es más conocido por la épica, en la que el canto de los pájaros, sigue siendo considerado como el éxito orientado a su estilo típico y el primer poema de la liberación literaria". 

Las principales obras 

Bài ca chim Chơ Rao (trường ca, 1962),
Tre xanh (thơ, 1965),
Mặt đất không quên (thơ, 1970),
Những đám mây màu cánh vạc (tiểu thuyết 2 tập, 1975);
Oran 76 ngọn (trường ca, 1979),
Người vắt sữa bầu trời (trường ca, 1985)
Thông điệp mùa xuân (trường ca, 1985)
Một trăm bài thơ tình nhờ em đặt tên (thơ, 1992)...
Tôi nhớ mưa nguồn (thơ, 1999)
Trường ca tuyển tập (1999)
Gỡi lời con đến cùng cha
Quê hương mặt trời vàng
Vùng pháo sáng (tiểu thuyết)





Tropiezo por el llamado de un pájaro

El anhelo del bosque,
De los árboles y las hojas.
En mi corazón el anhelo es muy verde.
El pájaro recuerda su nido,
Su grito como una perla, chamuscado por la colina
Donde los invasores dejaron caer toneladas de bombas
Que al estallar penetraron en mi memoria.
En la cuna del cielo azul
El llamado del pájaro de alambre cruzado teje cien mil hamacas,
Me arrulla en un sueño pacífico.

Tu beso cae a través de muchas lluvias,
La discreción revelada en brotes verdes.
El naranja ha lanzado el bosque hasta el pasado
Entonces la luz del sol inunda la calle.
Tropecé por el llamado de un pájaro,
El bosque de la patria se levanta nuevamente en mí.

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena




Đà Lạt

Những dòng thác trắng tuổi thơ 
Chập chờn suy tưởng... bất ngờ thông reo 
Cuộc chơi tìm những cheo leo 
Ta hôn em giữa lưng đèo gió mây 
Núi đồi xơ xác cỏ cây 
Mà sao em vẫn hây hây má hồng 
Ngẩn ngơ đứng dưới trời thông 
Ở đây rét lắm mùa đông hơi dài 
Ta chơi một kiếp trần ai 
Để em gánh lệch hai vai Đồi Cù 
Em còn đứng mãi hát ru 
Mộng mơ chi lắm phù du kiếp người 
Lụa là một thuở rong chơi 
Rồi bay như nước bốc hơi mặt hồ 
Hỡi người xây dựng cơ đồ 
Cỏ xanh lại mọc bên hồ Đạm Tiên 
Ta về say ngã ba miền 
Về đây gánh hết ưu phiền cho em. 

(Trại sáng tác Đà Lạt 
30-02-1995)




Quá vãng

bom ập xuống, lòng hầm võng 
đưa cây nến tắt 
khói mù mịt cay xè đôi mắt 
cuộc chiến vào đoạn cuối lầy sình 
bát cháo loãng em đưa 
tôi húp đánh lừa cái đói 
ngày mai mình sẽ có cơm!... 

giờ ta nhớ lại giòng sông và núi non cao ngất 
làm dịu nỗi buồn suối khe 
di cảo một thời vàng son 
đôi cánh rộng chuyến bay dài kiên nhẫn 
chiếc cốc đựng tràn nước mắt vỡ tan 
mùa xuân hiện lên dòng sông pha lê trong suốt 
em về khoả thân dưới vầng trăng.

Nguồn: "Kiến thức ngày nay" xuân Mậu Dần 1998





Đất

khi nước chảy trên đất này 
người ta gọi là sông 
khi đất nằm nghiêng 
người ta gọi là đồi 
khi đất đứng lên nhìn cho rõ đất 
người ta gọi là núi 
khi khế chua và ổi chát 
vị đầu tiên đời sống tặng em 
mẹ nẵn sữa bằng ngón tay đen đúa 
tay tôi đầy gai vì níu những đàn trâu 
môi nứt nẻ vì ớt cay và gió bấc 
em ở đâu? 
hạnh phúc rất xa vời... 
chúng ta đều là đất cả thôi 
xin đừng nặn ta thành những non cao 
hãy nặn ta thành những ông táo nhỏ 
cho nồi cơm bé nghèo hèn 
cho người lớn khát tự do 
trẻ con khát sữa... 

chúng ta đều là đất cả thôi! 
những hạt lúa củ khoai đều nhờ vào đất 
cái gì gởi vào ta 
sẽ lãi gấp mười 
sẽ lãi gấp trăm 
sẽ lãi gấp ngàn... 
vì tất cả hạnh phúc khổ đau này đều từ đất mà ra.

(Đà Nẵng 1980)







NGUYEN MY [16.764] Poeta de Vietnam

$
0
0
Poeta Nguyễn Mỹ y autógrafo. 


Nguyễn Mỹ

(21 de febrero de 1935 - 16 de mayo de 1971), poeta de Vietnam.

Nguyễn Mỹ nació el 21 de febrero de 1935, en el pueblo de Trung Luong, un distrito industrial Tuy An, provincia de Phu Yen. A los 16 años entró en el ejército, luchó en el campo de batalla de South Central. En 1954, vivió en el norte, con el grupo Van Highland, estudió grado en la Escuela Central de Propaganda y trabajó en la casa Economía editorial. En 1968, Nguyễn Mỹ volvió al campo de batalla y murió el 16 de mayo de 1971 en el distrito de Tra My, provincia de Quang Nam, en un ataque enemigo.

A Nguyễn Mỹ le fue concedido a título póstumo el Premio Estatal de Literatura y Artes en 2007.

Obras

Trận Quán cau (bút ký, 1954)
Sắc cầu vồng (thơ, in chung với Nguyễn Trọng Định, 1980)
Thơ Nguyễn Mỹ (thơ, 1993)





El adiós rojo

Fue un ardiente y rojo adiós,
Brillante como una golondrina teñida de rosa.
Mediodía a punto de pasar al invierno.
En el repentino sol de otoño
Vi a una muchacha de rojo
Despedir a su marido
En el parque iluminado por el sol.
Su marido estaba a punto de partir,
El vestido de ella como carbones encendidos,
Ardiendo en su despedida.
El parque verde y su ancho sombrero cónico
No podían ocultar el amor ardiente de ella,
No podían ocultar las lágrimas en sus ojos;
Calientes y resplandeciendo,
Cayeron en la madrugada
Que se abría entre sus labios,
En el sol naciente que pasó sobre su cara
Brillante como el rubí.
El árbol verde de ficus los invitó a sentarse
A su sombra, para hablar de su futuro.
Mañana será el día de la unión.
¡Su luz ilumina sus almas nobles!
Su marido ya se ha ido,
La luz del sol aún destella en los ojos de las hojas del mangle.

Se inunda de luz el parque
Cada pétalo de la flor roja tiembla todavía.
El viento me confió en sus susurros:
“Cuando el país lo pide,
Ellos saben que deben vivir separados...”
Pero conozco aquel color rojo.
El enrojecimiento en el rojo llameante
Es como el fuego rojo de la flor del plátano,
Como el enrojecimiento de las llamas de la cocina
De una distante aldea en frías noches ventosas…
Y aquel enrojecimiento continuará,
Como si no hubiera habido despedida.

 Septiembre de 1964



Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena



Màu Chia Ly

Anh muốn cuộc chi ly 
không hề có chia ly 
bằng chấp nhận cái điều không tránh khỏi: 
một chia ly 
bao màu đỏ 
không về!




Cuộc  chia ly màu đỏ

Đó là cuộc chia ly chói ngời sắc đỏ
Tươi như cánh nhạn lai hồng
Trưa một ngày sắp ngả sang đông
Thu bỗng nắng vàng lên rực rỡ
Tôi nhìn thấy một cô áo đỏ.
Tiễn đưa chồng trong ánh nắng vườn hoa
Chồng của cô sắp sửa đi xa
Cùng đi với nhiều đồng chí nữa.
Chiếc áo đỏ rực như than lửa
Cháy không nguôi trước cảnh chia ly.
Vườn cây xanh và chiếc nón kia
Không giấu nổi tình yêu cô rực cháy
Không che được nước mắt cô đã chảy.
Những giọt long lanh nóng bỏng sáng ngời.
Chảy trên bình minh đang hé giữa làn môi
Và rạng đông đã bừng lên nét mặt
Một rạng đông với màu hồng ngọc
Cây si xanh gọi họ đến ngồi
Trong bóng rợp của mình nói tới ngày mai.

Ngày mai sẽ là ngày xum họp
Đã toả sáng những tâm hồn cao đẹp!
Nắng vẫn còn ngời trên những mắt lá si
Và người chồng ấy đã ra đi…

Cả vườn hoa đã ngập tràn nắng xế.
Những cánh hoa nhỏ vẫn còn rung nhè nhẹ
Gió nói, tôi nghe những tiếng thì thào.
“Khi Tổ quốc cần họ biết sống xa nhau…”
Nhưng tôi biết cái màu đỏ ấy
Sẽ là bông hoa chuối đỏ tươi
Trên đỉnh dốc cao vẫy gọi đoàn người.
Sẽ là ánh lửa hồng trên bếp.
Một làng xa đi giữa đêm giá rét…
Nghĩa là màu đỏ ấy theo đi.
Như không hề có cuộc chia ly








QUANG HUY [16.765] Poeta de Vietnam

$
0
0

QUANG HUY

Poeta Quang Huy, nacido el 6.05.1936 en Cam Giang, Hai Duong, Vietnam. Murió el 19.02.2015.

En 1950 se matriculó en el Campus Central de China, en el año 1958, en 1978 fue Director Adjunto de la Literatura Editorial; Directora Editorial de Cultura e Información, para luego retirarse. 




El puente que la boda acaba de cruzar

El puente que la boda acabó de cruzar
Devolvió el aroma que permanecía con el bambú.
El arroyuelo se enrosca alrededor de los pies del puente
Como si murmurara una canción de amor.

Al puente que la boda acabó de cruzar
La novia regresa ya a unirse a la defensa directa de la ciudad.
Sus mejillas adquieren el rojizo color maduro de la trinchera;
Brilla el rifle sobre su hombro.

El enemigo teme el murmullo de una canción de amor,
Teme las varas de bambú colgando a través del río.
Decenas de bombas diluviaron por la tarde
Cuando la boda acababa de pasar por el puente.

No hay tiempo de mirar, no hay tiempo de pensar,
El avión enemigo se estrelló en el agua
Donde hay aún rumor de canto,
Y varas de bambú conectan aún ambos lados.

El enemigo levanta sus manos, dispuesto a rendirse.
¿Entiende él lo que no ha sido entendido?
¿Que el vencedor es la nueva novia,
Y el puente que la boda acaba de cruzar?

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena



Bất ngờ em

Bất ngờ nắng nở  bừng trong kẽ lá 
Gió heo may se lạnh đón em về 
Bờ sông vắng một cánh cò lấp loá 
Cỏ mùa này xanh ngắt suốt 
triền đê 

Bất ngờ chuông buông mãi chùa xóm cũ 
Cây đa già sương khói phía 
trăm năm 
Đường sang chợ chị suốt thời 
nón trắng 
Chị lấy chồng xa cách một bờ trăng 

Bất ngờ gió, một vì sao lạnh buốt 
Đêm nước ròng bìm bịp thức 
cầm canh 
Nhịp cầu mảnh nối hai đầu nỗi nhớ 
Lời mẹ ru thấp thỏm phía 
mây thành 

Ta sửng sốt gặp nhau từ buổi ấy 
Lúc sân trường nhún nhẩy bóng em qua 
Nên đôi mắt đen tròn ngơ ngác mãi 
Đã bất ngờ chiếm đoạt suốt đời ta.

2004 







HƯ VÔ

Cái gì cũng có một thời 
Bao nhiêu máu chảy trong lời vua ban

Cái gì rồi cũng tiêu tan 
Bao nhiêu xương trắng nằm oan dưới mồ

Cái gì rồi cũng hư vô 
Bao nhiêu tượng gỗ lên chùa ngồi chơi

Cái gì rồi cũng rụng rơi 
Quả trên Vườn Cấm, hoa nơi Địa Đàng

Chỉ còn mãi với thời gian 
Tình yêu tự thuở hồng hoang dại khờ

Gắng ngồi viết cạn bài thơ 
Bài thơ rồi có hư vô như mình?





Mười năm

Cành xoan tím nụ vô thường 
Phù du ngọn gió mười phương thổi về. 

Cổng làng khép mở cuối đê 
Dòng sông tuổi cũ, buồn nghe lạnh lùng. 

Nghe tàn ngọn gió huyền cung 
Nghe hương khói thở một vùng cỏ hoa. 

Mười năm biền biệt xa nhà 
Ngõ quê đã cạn tiếng gà trở canh. 

Mười năm món nợ vô hình 
Theo ta khắp nẻo gập ghềnh khói sương. 

Mười năm bỗng mỏi phố phường 
Cành xoan tím nụ vô thường. 













CHIM TRẮNG [16.766] Poeta de Vietnam

$
0
0

CHIM TRẮNG

Chim Trắng, cuyo verdadero nombre es Ho Van Ba nació en 1938 en Ben Tre, Vietnam. Murió el 28/09/2011.

Antes de su muerte, el poeta Chim Trắng ha publicado 11 libros de poesía y en 2012, fue honrado póstumamente galardonado con el Premio Estatal.






El río del anhelo

Cruzar un río es llegar a tierra.
Diles adiós a las olas,
Al río Cuu Long, a la antorcha que es el fuego...
Pesadas ametralladoras repiquetean la tarde entera...

En bosques primitivos y extraños
Buscamos, probamos cada hoja para alimentarnos.
Nos sentamos junto al arroyo para poder murmurar bajo su balbuceo.
Podrías mirar abajo y verte como en un espejo – ya sin cabello
Joven.

Mi madre recoge aún fragmentos de bombas aquí y allá.
Olas de cresta blanca se tornan rojas en alguna parte.
Recuerda en el bosque lo que recordábamos noche tras noche:
El río no está al frente, sus orillas a nuestras espaldas.

Granadas estallan en el túnel y nuestra hermana derrama su sangre.
En el río Cuu Long, ola tras ola llega.
Madre, por favor no me mires así;
Por favor no me mires al borde de las lágrimas.


Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena






Poemas de Chim Trắng



Nhân có chim sẻ về

Chim Sẻ ồn ào trước sân nhà Luân vũ bày tỏ đói và khátVốc một nắm gạo...!Trắng sân...

Chỗ tôi ngồi trắng ngần bạch hồ điệpDịu dàng hương đâu rồi?Một đóa nở há miệng chờ đợiHoa đang khát tình!Hãy nán đợiĐêm sẽ về sương rót cho hoa!

Em chính là đóa bạch hồ điệp kia thôiBung nở hết mình - khát vọng!Tôi chẳng là giọt sương, chỉ là hạt gạoNhân có chim sẻ vềXin bày tỏ trước sân tôi.







Gởi quê mình

Khi nghĩ về quê hương với cha mẹ sanh thànhTôi như dòng sông bên bồi bên lỡLúc đau đáu nhớ, khi không hề nhớNhư một kẻ ra đi quên mất đường về.

Bông so đũa và gió chướngMẹ khóc một đời rau rămĐó là lúc tôi biết mình không lạc lốiLòng bồi thêm nỗi nhớ âm thầm

Giấy đã vàng khô, tím đã phai màu tím lợtTôi vẫn tôi đây của thuở nàoAi bỏ ai đi ai còn giữ lạiBiển rồi, tận đáy biển nông sâu

Gió chướng cho lòng bịn rịnKhông chỉ riêng em không chỉ mẹ cha mìnhMáu cứ đỏ như chưa bao giờ đỏ vậyChưa bao giờ tôi sạt lỡ một tình yêu

Gió chướng là gì ghê gớm vậyCho tôi khóc cười thương nhớ một bờ kinh.







Hương cau quê ngoại

Mẹ lấy chồng xaLâu lâu mới dẫn con về quê ngoạiTrưa bước vào nhàĐã thấy đầy sân hoa trắng rụngHương cau thoang thoảngThơm như là tuổi thơ.

Cau già, ngoại sấyCau dầy ngoại ănHỏi cau trồng được bao nămNgoại bảo cau có từ lâu lắmTừ thời có giặc Lang - saTừ ngày ngoại mới về nhà này, làm dâuThương ngoại nên thương luôn hàng cauThương cả dây trầu ngoại tưới. Ngoại vunThương con nước lớn đầy sôngTrở hoa cau trắng xuôi dòng. Về đâu?Thương sao câu hát ngọt ngàoGiữa mưa bỏm bẻm nhai trầu ngoại ru.

Bây giờ ngoại không còn nữaNhưng hãy còn đây hàng cau trước cửaDẫu những đêm pháo chiếc pháo bầyLàm gãy đi vài cây cau ngoại trồng ngày đó,Dẫu những ngày chất độc bom cayĐã ngắt đi những buồng cau còn non tráiNhững đứa con trai con gái(Cũng là con cháu ngoại thôi)Đã tưới máu tươi cho cau đứng mãi trên đời.Để ngày ngàyCó những trái cau tầm vung cho cháu con ngoại bửa.Có những mo cau rơiCho chúng con nhồi cơm ra trậnCó nơi cho con chim làm tổ đểVà câu hò thơm hương cau bay.







Ở đất Phương Nam

Tặng Mỹ Hà, Nguyễn Trọng Nghĩa

Rượu sủi tămỞ Đất Phương Nam tôi bắt đầu buồnBắt đầu nối sợi dây buồn không nơi chôn cấtvào một chốn không góc rễ không nguồn cội nào.Mộng du từ Trịnh Hoài Đức đến Lê Lợi vào ngồi một góc cũ Mai Hương (*)Em đối diện tôi, cười tím áo.Khoanh khói thuốc thành một vòng trắngsố không trước cái vòng trắng củaDuật (**) từ lâu lắm.Nhẹ nắm bàn tay năm ngón thon dàinắm phải đóa hồng nhung mọc từ chiếc lọ thuỷ tinhTôi chảy máu!

Bây giờ con đường Lê Lợi không còn Kem-Cà phê nào mang tên Mai Hương.Bạch Đằng kem bây giờ không có ai tên Nhài ngồi đợi.Năm mươi năm khô khóc nói cho mềm là nửa thế kỷ.Bom và mìn lửa và khói – máu và nước mắt trung thành và phản trắc nói cho cùng là những vết thương. Đợi sao nổi!Nhưng có một chàng trai –già chợt nhìn rượu sủi tăm bắt đầu mộng du, mơ màng chút hương nếp Bắc, đến Mai Hương gọi một ly đen-nóng.Ông hâm lại mối tình đầu không nơi nương tựa của mình.Mỉm cười với mình.

(*) Mai Hương: Thập niên 50-60 đây là quán kem, cafe ở đường Lê Lợi - bây giờ lấy tên là Kem-Cafe Bạch Đằng.

(**) Bài thơ Vòng trắng của Phạm Tấn Duật trong kháng chiến chống Mỹ.
















TO HA [16.767] Poeta de Vietnam

$
0
0

Tô Hà

(1939-1991), cuyo verdadero nombre es Le Duy Chieu, nacido en Thuong Tin, Ha Tay. Fue miembro de la Asociación de Escritores de Vietnam, y ex editor jefe de Noticias en Hanoi. Murió de insuficiencia renal. 

OBRA:

- Hương cỏ mặt trời (1978) 
- Sóng nắng (1981) 
- Hoa vừa đi vừa nở (1981) 
- Thành phố có ngôi nhà của mình (1988) 
- Sóng giữa lòng tay (thơ, 1990) 
- Chuyện không có trong thư





Historia no encontrada en cartas

Un tierno momento se asienta en la esquina del sobre;
Es cuando las estampillas empiezan a volar.

Hay un viaje a este lado cuando canta el gallo,
Sobre la otra ladera, justo al asentarse el anochecer.
Su vara desgastada al escalar, sus rodillas elevadas hasta su barbilla.
Mirando hacia abajo, las nubes ocultan la aldea tribal.

Hay un tiempo, una temporada de agua crecida levantándose;
Y no puedes cruzar las aguas veloces, entonces permaneces en el
bosque.
Los leones semejan sombras a tu alrededor en un sueño
Cuando de noche el frío de montaña te raja la espalda.

Hay veces que las bombas caen por todas partes,
Rocas y tierra lanzadas hacia arriba hacen perder la conciencia,
Pero el morral de cartas se mantenía aún apretado contra el pecho.
Trepa, sacúdete la camisa, y luego muévete rápidamente...

Las estampillas nunca se detienen.
Las estampillas descansarán en tu mano,
Y esta historia no se encuentra en la carta...

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena








Chuyện không có trong thư

Phút nhẹ nhàng đậu xuống góc phong thư 
Là phút con tem bắt đầu có cánh... 

Có chuyến đi bên này gà gáy rạng 
Qua dốc bên kia trời chạng vạng 
Mòn gậy trèo lên gối chạm cằm 
Mắt ngó xuống mây giăng khuất bản... 

Có chuyến đi gặp mùa nước lũ 
Thác lớn khôn qua trú lại rừng 
Bóng hổ chờn vờn quanh giấc ngủ 
Khi núi đêm luồn rét thấm lưng 

Có chuyến đi bom nổ quanh mình 
Đất đá tung vùi chết ngất 
Túi thư vẫn ôm ghì trước ngực 
Ngoi lên rũ áo lại lao nhanh... 

Cánh tem không dừng lại bao giờ 
Cánh tem sẽ đậu vào tay bạn 
Và chuyện này không có trong thư.

1966 
Nguồn: ht






Buổi đầu tiên trên công trường sông Tô

Đâu ngày xưa sông ta? 
Buồm trắng hay cánh bướm 
Thoắt cầu Đông sương sớm 
Đã bến Giò sao khuya... 

Thuyền ai dừng chèo hoa 
Lời ngỏ lòng như nước 
Bao trăng tròn, trăng khuyết 
Người ơi còn xôn xao!... 

Dòng đời bao gian lao 
Bao phế, hưng triều đại 
Khúc bâng khuâng còn lại 
Đau nỗi đau nghẹn dòng… 

Bàn tay còn xạm đen 
Bàn tay vừa khói súng 
Công trường mang tên sông 
Người về nao nức sóng! 

Thép mai dồn sức xắn 
Đất băng chuyền vượt bay! 
Tiếng cười ran cánh vỗ 
Niềm vui người trao tay... 

Đôi bờ xanh bóng cây 
Hẹn tưng bừng mái phố 
Soi một dòng đắm say! 
Suốt hai chiều đại lộ...

1977 
Nguồn: Hương cỏ mặt trời, NXB Hà Nội, 1978.







Bàn tay anh

"Dây nối xong bình tĩnh xuống, Sáu ơi! 
Đã có chúng mình dưới đây yểm hộ!" 
Tiếng Qua gọi rung vang theo lưới lửa 
Sóng cát ào, đất đá tung bay 
Khẩu súng trường nóng bỏng trong tay... 

"Dây nối xong bình tĩnh xuống, Sáu ơi!" 
Sáu đã xuống đây - Nhưng Qua không còn nữa... 
Cái tiếng gọi rung vang trong bão lửa 
Các tuyến dây quân lệnh đã truyền rồi... 

Bên gốc cột lưng trời - Qua vẫn ghì chặt súng 
Tay vẫn xiết chặt cò, gân cuộn sóng 
Đồng đội xé lòng xúm lại xung quanh 
Gỡ khẩu súng trường bắn tiếp thay anh 
Khẩu súng anh ghì không sao gỡ nổi... 

Bàn tay anh thành một lời trăng trối...

1966 
Nguồn: Hương cỏ mặt trời, NXB Hà Nội, 1978.





Viewing all 7276 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>