NIKOS SFAMENOS
NIKOS SFAMENOS (Grecia, 1982)
Traducción: Mario Domínguez Parra
Tres poemas
noche primaveral (4)
el barco calienta sus motores
y tú sentado en un banco excoriado
sin memoria
sin varita mágica
sin talento
nubes y primeras lloviznas
las parejas aceleran el paso y en nada nadie
quedará
los perros se ocultan en los camiones
algo saben los perros
algo mágico que no sabemos
la lluvia se intensifica
un periódico en el suelo
«todos los secretos de una carrera de éxito»
sonríes
en el banco palabras de amor eterno
los pasajeros miran desde las ventanas opacas
los perros miran queriendo decir algo
te enroscas en tu chaqueta empapada
anochece
aguanta amigo
partes hacia tu cuarto
cruzando las mismas luces cenicientas
mientras
cantan las sombras
los niños sueñan al mirar la lluvia
el barco calienta sus motores
y tú no estás a bordo
palabras dagas
sagradas
intactas
viajan hacia el horizonte
libres
pero yo
SEÑALES EN LA OSCURIDAD (5)
Trenes que regresaron
vacíos cada alba
poetas
cómo podemos movernos sin sentir
nos palpamos sin sentirnos
temblamos
dame una estrella y un hálito de cielo
un fragmento de sol y una fuente
ciudades monstruos
extrañas criaturas de un dios invisible
qué escudriñan en una negra incubadora
cómo es que respiramos
sin existir
dame una estrella y un hálito de cielo
ahora
ahora
antes de conseguir
descubrirlos por mí mismo
una gran noche (6)
«No hay salida», dijo
«de amor nos hablaron, de
esperanza nos hablaron, no
hay salida».
«bebamos», respondí
«¿y cómo ocurrirá?»
«bebamos».
«pero escribes».
«sí, pero no ayuda».
«lo veo en sus rostros,
en sus miradas muertas,
toda la historia del
género humano apesta».
Vacié mi botella
Salí al balcón.
Bocinazos
peleas maritales
perfume de mujer.
Un vagabundo delira en la distancia.
Muchos años existió el mundo.
«Y que dure, amigo».
Sería otra gran noche.
Me mantuve firme sobre los escalones y
sonreí
Notas de Evi Platitsa
(1) Georg Büchner, «La muerte de Danton», traducción de Yorgos Depastas, Ekdosis Nefeli, 2011 (hasta aquí, la nota de Platitsa). En español: Georg Büchner, Obras completas, traducción de Carmen Gauger, Madrid, Editorial Trotta, 1992. Gauger traduce: «La muerte es un remedo del nacimiento, cuando morimos estamos tan desnudos y desamparados como niños recién nacidos» (Danton replica a Camille, Acto IV, escena 3, p. 127, tal y como Platitsa me informa). Büchner hace decir a Danton lo siguiente: «Cuando fuimos creados hubo un error, algo nos falta, no tengo nombre para ello, pero ese algo no vamos a sacárnoslo mutuamente de las entrañas, ¿por qué entonces abrir los vientres? Marchaos, somos míseros alquimistas» (op. cit., Acto II, escena 1, p. 99). Platitsa escribe en su proemio que los poetas son «los alquimistas del expresionismo».
(2) De un artículo en el periódico Avyí: Ioanna Avramidu, «Expresionismo sobre fondo obrero» (fecha de publicación: 28/02/2010).
(3) Nikos Sfamenos, Noches florecidas (poesía, 2010).
(4) Nikos Sfamenos, Lo escrito bajo luz sucia (2008).
(5) Nikos Sfamenos, Escuchando un vals en la oscuridad (2007).
(6) Nikos Sfamenos, Ira y flores en un país de muertos (2007).
ΝΙΚΟΣ ΣΦΑΜΕΝΟΣ
Τρία ποιήματα
ανοιξιάτικο βράδυ [4]
το πλοίο ζεσταίνει τις μηχανές του
και συ κάθεσαι σε ένα ξεθωριασμένο παγκάκι
χωρίς μνήμη
μαγικό ραβδί
ταλέντο
σύννεφα και οι πρώτες ψιχάλες
τα ζευγάρια επιταχύνουν το βήμα και σε λίγο δεν μένει
κανείς
τα σκυλιά κρύβονται στα φοφορτηγά
τα σκυλιά κάτι ξέρουν
κάτι μαγικό που δεν ξέρουμε εμείς
η βροχή δυναμώνει
μια πεταμένη εφημερίδα
«όλα τα μυστικά μιας πετυχημένης καριέρας»
χαμογελάς
στο παγκάκι λέξεις αιώνιας αγάπης
οι επιβάτες κοιτάνε απ'τα θολά παραθύρια
τα σκυλιά κοιτάνε θέλοντας κάτι να πουν
τυλίγεσαι στη μουσκεμένη ζακέτα σου
βραδιάζει
κρατήσου φίλε
ξεκινάς για τη κάμαρα σου
διασχίζοντας τα ίδια σκονισμένα φώτα
ενώ
οι σκιές τραγουδάνε
τα παιδιά ονειρεύονται κοιτάζοντας τη βροχή
το πλοίο ζεσταίνει τις μηχανές του
και συ δεν είσαι μέσα
λέξεις μαχαίρια
άγιες
ανέγγιχτες
ταξιδεύουν στον ορίζοντα
ελεύθερες
όμως εγώ
ΣΙΝΙΑΛΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ [5]
Τρένα που γυρίσαν
άδεια τις αυγές
ποιητές
πως μπορεί να κινούμαστε χωρίς να νιώθουμε
αγγίζουμε χωρίς να αισθανόμαστε
τρέμουμε
δώσε μου ένα αστέρι και μια ανάσα ουρανού
ένα κομμάτι ηλιαχτίδας και μια πηγή
πόλεις θηρία
παράξενα πλάσματα ενός άφαντου θεού
τι γυρεύουν σε μια μαύρη γυάλα
πως γίνεται να ανασαίνουμε
δίχως να υπάρχουμε
δώσε μου ένα αστέρι και μια ανάσα ουρανού
τώρα
τώρα
πριν προλάβω
και τ’ ανακαλύψω μόνος μου
Μια μεγάλη νύχτα [6]
«Δεν υπάρχει διέξοδος» , είπε
«μας είπαν για την αγάπη , μας
μιλήσανε για την ελπίδα , δεν
υπάρχει διέξοδος».
«ας πιούμε» , απάντησα
«και πως θα γίνει ;»
«ας πιούμε».
«γράφεις όμως».
«ναι αλλά δε βοηθάει».
«το βλέπω στα πρόσωπά τους,
στα νεκρά βλέμματά τους ,
ολόκληρη η ιστορία του
ανθρωπίνου γένους βρωμάει».
Άδειασα το μπουκάλι μου.
Βγήκα στο μπαλκόνι .
Κορναρίσματα
συζυγικοί καυγάδες
μυρωδιά γυναικείου αρώματος .
Ένας αλήτης πέρα παραμιλούσε.
Ο κόσμος υπήρχε για πολλά χρόνια .
«Όσο πάει φίλε»
Θα ’ταν άλλη μια μεγάλη νύχτα .
Κρατήθηκα γερά στα κάγκελα και
χαμογέλασα
[1] Γκέοργκ Μπίχνερ, "Ο θάνατος του Δαντόν", μτφρ. Γιώργος Δεπάστας, εκδ. ΝΕΦΕΛΗ, 2011.
[2] από άρθρο στην εφημ. Αυγή: Ιωάννα Αβραμίδου, "Εξπρεσιονισμός σε εργατικό φόντο" (ημερομηνία δημοσίευσης 28/02/2010).
[3] Νίκος Σφαμένος, Ποίηση -ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ.
[4] Νίκος Σφαμένος, ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΒΡΟΜΙΚΟ ΦΩΣ.
[5] Νίκος Σφαμένος, ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΒΑΛΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.
[6] Νίκος Σφαμένος, ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΝΕΚΡΩΝ.
NIKOS SFAMENOS – POEMA (DE SU NUEVO LIBRO “ANTIHEROICO”)
Traducción: Mario Domínguez Parra
Papadiamantis tradujo mientras bebía vino
“Crimen y castigo”
y Sajturis está
muerto
Emily Dickinson
paranoica
llama por las noches
a mi puerta pero
no estoy allí
camino por un río
helado
cazando mariposas
cuando regreso cansado
el sueño viene conforme
translúcidas ranas
saltan desde
mi pelo
danzan en la habitación
y durante el alba
desaparecen
qué pena
que no estés aquí
para que esta noche
acaricies
aunque sea a uno
ο Παπαδιαμάντης μετέφραζε πίνοντας κρασί
το «έγκλημα και τιμωρία»
και ο Σαχτούρης είναι
νεκρός
η Έμιλι Ντίκινσον
με παράνοια
χτυπά τις νύχτες
την πόρτα μου αλλά
δεν είμαι εκεί
περπατώ σ’ ένα παγωμένο
ποτάμι
κυνηγώντας πεταλούδες
όταν επιστρέφω κουρασμένος
ο ύπνος έρχεται καθώς
διάφανα βατράχια
πετάγονται απ’
τα μαλλιά μου
χορεύουν στη κάμαρα
και την αυγή
εξαφανίζονται
τι κρίμα
να μην είσαι εδώ
κι απόψε
να χαϊδέψεις
έστω και ένα
.