VINCENT OLIPHANT
Vicente Oliphant nació en Alicedale, Sudáfrica en 1954 y vive en Port Elizabeth. Enseñó matemáticas en Dower Training College y actualmente es asesor de plan de estudios en el Departamento de Educación. Debutó en 1983 con Bloed vloei in stilte (Tafelberg) y en 1998 publicó verskyn Die sagte vlees (Tafelberg).
Un extracto de Su poema "palabras" da una visión de Vicente Oliphant:
my woorde het nie die byt
van koeëls en grofgeskut nie
nee
my woorde kan bloot bid
en pleit
en wens
medeburgers van die lewe
dat ons van grense sal vergeet
en bloot mens sal wees
en medemens…
Consideraciones póstumas
La vida pende de un hilo
y es pesada la vida
Verslae nabetragting van ‘n doodsberig
Die lewe hang aan ‘n garedraad
en die lewe is swaar
Mini-antología de poesía afrikáans
Por Jan de Jager
ENGLISH POEMS:
melancholy
slender girl in a chair
hair slowly tenderly swirling
gingerly slipping
into pins and slides
hiding in the twirling hive
revealing the sensitive nape
the bare fragility
dare one stare ?
earlier I had seen her eyes
the colour of an uncried cry
sitting with her head slightly bowed
that’s how I imagine it now
wondering
why I’m drawing honey from hurt
painting pain as exquisite
Visit to South End museum
Intimate shell of memories
I hear the stories you tell
A distant delicate bell
Chimes in this well of time
Who could ever remove this world ?
This haven that has remained
through time and wind and rain ?
Then one day
The law came to the door
I looked up
But the sky gave no reply
I looked down
And this entire world
Lay broken on the ground
Now I’m looking into this picture
Looking at this wide frame of faces
Wishing I could name each one
Trace each back to the moment it was born
I stare
At this web of souls now torn
And flung
To far corners of the Bay
But they have not gone away
These voices are coming
Like the slow whispering of water
Telling me
Not of sentiment and sweet nostalgia
But of how easily we crush
And turn to dust
The beauty and the best in us
AFRIKAANSE GEDIGTE
gebed tot die bome
mag ek altyd die voorreg hê
die voorreg om julle só te sien staan
sagmoedige stil monnike
julle wat nog nooit ‘n hand teen iemand gelig het nie
gee my iets van julle heiligheid
sodat ek uiteindelik die byl neer kan lê
hierdie wapen wat ek so ongenaakbaar teen julle opneem
julle wat só hulpeloos met jul voete in die aarde geanker staan
waardige vriende
julle wat ten spyte van alles steeds my asem aan my gee
gee my méér
gee my die wysheid om te weet
hoe ek julle liefde kan beantwoord
sodat ek weer die tuin mag betree
om sáám met julle my plek in te neem
om sáám ‘n nuwe gees met die grond te laat groei
my vriende
my behoud
Uit die bundel "GROEN" Gedigte oor die omgewing, saamgestel deur Johann Lodewyk Marais, HAUM-Literêr, 90/3
iets
iets wat verlore moes wees
iets uit ‘n vergange tyd
iets sonder naam
het behoue gebly
ek sien dit as jy uitgelate lag
en jou oë blink
soos granate
as jy brabbeltaal met babas praat
of in stilte
gare deur ‘n kleed laat gly
iets wat verby moes wees
iets wonderbaarliks
iets waardeur ek ‘n kykie
op die geheim van lewe kry
is my beskore
ek is uitverkore